Tanuki-Anime

Nie zapominając o fakcie że restarty stanowią o głównej sile „mocy” bohatera: możliwości zbierania strzępków informacji które poskłada żeby stworzyć sobie właściwą ścieżkę aby pokonać przeciwności.

Blee  kliknij: ukryte  ani Komachi ani Sensei. Wybrołech zły statek :(

Pytasz co w tej serii jest możliwe? Wszystko. Chyba zauważyłeś że „dusza/jaźń” czy jak to tam się nazywa wdg ichniej terminologii jest w tym uniwersum traktowana jak płyta CD: wkładasz ją i wyciągasz kiedy chcesz.

Nie czytałem więcej bo mi się nie chciało, ale  kliknij: ukryte  te 200 lat spędzone w Underworld przez Kirito i Asunę, było okazją do napisania kolejnych dwóch nowelek pt. Moon Cradle. Ciekawe czy to też zanimują…

Ło Matulu, kto by przypuszczał że ta seria przybierze taki dramatyczny obrót…

Muszę sobie głęboko zapisać w pamięci ten odcinek. Przyszłe pokolenia będą go znały jako pinakiel patosu! Każde inne dzieło będzie mierzone miarą wyznaczoną przez ten oto święty relikt animacji!

Suspens, emocje, szczere reakcje bohaterów. Najtwardszy kamień zostałby zmiękczony takim nagromadzeniem wzruszeń. Kirito chwała ci, tylko ty potrafisz tak skupiać światła jupiterów…

Kret ma zajefajny głos :]

Team Komachi!

Albo własnie że będzie twist, zobaczymy.

A tak naprawdę gdyby to było legalne to powinien się ożenić z Komachi :D Grrr twórcy wiedzą co jest grane, bo ograniczają jej czas antenowy!

Ten chłop ma poważne problemy ze sobą. No ale musiał ukatrupić tylu zboczonych zwyroli, że mu psycha siadła w końcu. A nam też od oglądania tego badziewia :D

Mówisz masz :P Kolejne cameo.

I jeszcze obraża waifu Mary :D

Btw odcinek piąty to jakieś nieporozumienie. Kompletne marnowanie czasu widza. Cały o jakimś zboczonym dziadku który ani nic nie wnosi ani nie wiem kogo śmieszy… odcinki takie jak ten niszczą szanse tej serii na bycie czymś więcej…

Teoretycznie nie powinno się doszukiwać logiki w tego typu dziełach ale już to że chop chowa  kliknij: ukryte  całą szafkę z częściami zamiennymi w plecach, nie mówiąc już o dziale artyleryjskim to już trochę przesada, zwłaszcza że seria trochę tak próbuje stawiać na „realizm”...

Fajny film. Chyba najlepsza kinówka do tej pory. Widać że Oda miał tu duży udział bo historia nie wydaje się zupełnie znikąd, nie jest aż nadto oderwana od głównej osi fabularnej (pułapka która często pogrąża kinówki, bo historie wydają się aż nadto oderwane). Można się jedyne zastanawiać w którym momencie między poszczególnymi arcami się to dzieje (niestety tutaj są pewne nieścisłości bo  kliknij: ukryte  Sabo już ma owoc Mera Mera a załoga Luffy'ego jest w komplecie, a była rozdzielona na czas arca z Sanjim i Whole Cake Island, a są bez Carrot i Jimbei'a więc także (pewnie) nie po Wano, więc nie pasuje to do chronologii z mangi.

Ale co tam, film to czysta akcja i uczta dla fanów (dużo cameo z całości mangi, uważni widzowie wyłapią wiele znajomych twarzy). W końcu to „festiwal piratów” :) Jeśli chodzi o poziom wizualny to chyba tylko poprzedni może z się z nim równać. Myślę że nawet ci co nie lubią kinówek powinni dać temu szanse.

Dobra decyzja.

Faktycznie mnie poniosło. Sorry. Ale pogoda akurat do bani za oknem :P

Sorry, wkradła mi się „literówka”. Recenzja ma w chwili pisania tego komenta 14 lat :P (ech gdzie te możliwości edycji komentarzy…)

Fatalna recenzja (tak wiem że odnoszenie się do recenzji sprzed 16 lat o 32­‑letniej animacji jest trochę daremne, ale samo anime odkryłem przypadkowo i muszę się wypowiedzieć).

Autorka sama przyznaje, że zabrała się do animacja bez żadnej wiedzy o nim. Tak rozumiem, anime powinno bronić się samo tyle że… broni się samo. A tak w ogóle autorka jest recenzentką więc wypadałoby poczytać trochę o materiale źródłowym. Tak, nie ma takiego obowiązku, ale wydaje mi się że już sama czołówka (autentyczny film z modelami robotów) powinien dać do myślenia że nie jest to coś zwykłego. Trochę ułatwię: [link][link][/link]. Sama historia OVA jest dosyć fascynująca, polecam się z nią zapoznać jeśli jest się fanem mecha­‑anime.

Animacja to unikatowa perełka, połączenie fascynacji autora komiksami Moebiusa (wspomniane przez mojego poprzednika) i mechami, co widać po szczegółowości i dbałości z jaką przedstawione są pojazdy mechaniczne. Sama animacja była oczkiem w głowie reżysera, odnosi się do niej w późniejszych dziełach. Nie rozpisując się za bardzo o samym anime: tak fabuła jest płytka ale „kompaktowa” czyli dzieło można spokojnie obejrzeć jaką zamkniętą całość. Świat przedstawiony jest wystarczająco opisany, a nawet ładnie wytłumaczono dlaczego „ludzka” bohaterka tak łatwo opanowała robota (córka mechanika więc ogarnęła manual plus jest swoistą najemniczką więc i walka jej nie obca). Tak, jest trochę irytującą postacią, ale tacy wtedy byli protagoniści. Nie zmienia to faktu, że jak na w sumie ok. 30 minutowe anime historia jest bardziej zamknięta i zrozumiała niż w niejednym pełnowymiarowym anime. Rzadko się zdarza żeby twórcy zawracali sobie głowę takimi „szczegółami” przy tak krótkim czasie emisji. Po co anime powstało? Ano to tak jakby zapytać po co w ogóle powstają anime. Nie zawsze musi to być „przesłanie”, czasem jest to po prostu wizja reżysera.

O grafice można mówić tylko w samych superlatywach – to nostalgiczna podróż, jakby żywcem wyjęta z „Daydream Note's” Miyazakiego. Jeśli nazwa nic nie mówi można też obejrzeć anime Eizouken które jest hołdem dla tego „ultra­‑realistycznych” maszyn w japońskiej animacji. Obejrzenie tego OVA to podróż w czasie, muzyka też jest bardzo dobra i charakterystyczna dla epoki.

Polecam, nawet jeśli nie dla samego anime to jako nostalgiczna wyprawka. Można troszkę poszerzyć horyzonty. Zachęcam autorkę żeby jeszcze raz przyjrzała się temu anime, wśród różnorakiego szrotu to naprawdę się wyróżnia.

Też mi się wydawało że w mandze było trochę inaczej. No i wydaje mi się że cała ta akcja była bardziej yolo niż przystało na GS (gdzie jego planowanie?). Ale sam „odcinek specjalny” odbieram pozytywnie jako samo­‑stanowiący, podobały mi się zwłaszcza interakcje między bohaterami.

Seria miała trochę wolny start ale ten odcinek… uspokoił mnie. Ta seria jest wciąż niesamowita. Choć myślę  kliknij: ukryte  że jeszcze sporo jest pytań odnośnie relacji Subaru – rodzice to jego postać zyskała kolejną warstwę głębi. Oto dowiadujemy się że Subaru był  kliknij: ukryte  neetem, bo wpadł w depresję z powodu kompleksów że nie jest w stanie dorównać swojemu ojcu, który najwyraźniej jest „bardzo cool”. Uświadamia sobie to z biegiem czasu a frustracja w nim narasta, bo rzeczywistość pokazuje mu że nie jest tak wyjątkowy jak mu się wydawało. To bardzo częsty problem, myślę że wielu z nas może się do tego osobiście odnieść bo wielu z nas stara się w życiu przynajmniej dorównać  kliknij: ukryte  naszym rodzicom. Sam to przeżyłem (dlatego ten odcinek traktuje bardzo osobiście, nawet jeśli moja sytuacja jest trochę inna) więc wiem o co cho. Jaka szkoda że sam motyw  kliknij: ukryte  pogodzenia się ze sobą jest czymś co Subaru zrobił w podświadomości. Wygląda na to że jego rodzice są osobami które tak własnie by zareagowały na jego „przemianę”, bo wydają się naprawdę spoko, ale tak naprawdę „isekai” przydarza mu się zanim do tego faktycznie dochodzi, w retrospekcji widzimy że na początku serii, kiedy „znika”, dalej jest jeszcze Subaru­‑neetem. Ciekawe czy kiedykolwiek wróci do naszego świata i powie swoim rodzicom – „tak kochani, ogarnąłem się wreszcie!”.