Tanuki-Anime

Niesłychane.

Lwia część serię zasadniczo obrażała inteligencję i cierpliwość widza. Głupotki, uproszczenia, odcinki rysowane na kolanie. Seria chyba z założenia bardziej niż przygodówką fantasy miała być o polityce.

Tymczasem chyba dopiero odcinek 11 tak naprawdę pokazał o czym ta seria miała być. Zmiana powagi, nastroju i przede wszystkim wyraźny skok jakości. Drastyczna zmiana. Nagle Wendelin okazał się osobą myślącą, przestał reagować na wszystko z rozbrajającym komizmem. Czy to koronawirus tak bardzo wpłynął na losy tej serii czy ogólnie coś nie pykło wcześniej?

Czyli trzeba przyznać że anime przeszło „długą drogę” od tego czasu [link][link][/link] :D

O dziwo polubiłem te serię. Dalej twierdzę że to nic niezwykłego, ale jest taka, brakuje mi tego słowa, niewinna w swej prostocie. Po prostu można zrobić albo chłam, albo serię która może nie jest ambitna, ale widać ze się chociaż „starta”...

Ło matulu, ale zjazd na jakości. Znaczy seria od początku nią nie grzeszyła, ale już motyw z 6 odcinka gdzie całą „bitwę” śledzimy z perspektywy szpitala polowego? Toż takiego cięcia budżetu nie widziałem chyba od czasu bitwy o Oxcross w Grze o Tron :D. No chyba ze tak było też w mandze?

Realizm to już upada przy samej postaci Hinaty.

Czemu?

Koncept też dość typowy („underdog na salonach”).

A o czym może być seria sportowa? Jak będzie o mistrzu to się szybko nudzi. Ideą większości anime sportowych jest pokonywanie przeszkód i coraz większe stawki. Underdogowi kibicujesz w anime, albo przynajmniej komuś komu nie przychodzi wszystko łatwo. Mistrz nie wzbudza sympatii.

Chodzi ci o te rzeczy około sportowe? Bo tam są podobne bzdury jak w anime o siłowni.

Seria jest o nastolatkach więc to w większości bzdury (zauroczenia, kompleksy, rywalizacja, angst – choć tutaj w znośnych dawkach). Ale wątki ich życia pozasportowego są fajnie pokazane, jest w nich naturalność.

(choć ten sezon był dość słaby)

Tak to prawda, najsłabszy do tej pory. Ale pytałeś o całość bajki.

Nie rozumiem natomiast ludzi, którzy doszukują się czegoś więcej w typowo shounenowych motywach

Dobrze zrealizowane motywy shounenowe animcom na pewno nie ujmują. Natomiast ja akurat o shounenowości Haikyuu nic nie mówiłem i nic się tu nie doszukuję :D

Ale w tej drugiej serii jednak bardziej rozwodzą się nad technikaliami

Nie jest to aż tak bardzo istotne ale w Haikyuu jest to akurat ładnie wplecione. Doceniam.

Postacie, realizm, grafa, koncept, muzyka, napięcie, kreska, walory edukacyjne, interakcje między bohaterami.

Łoooo, pierwszy raz widzę prompmt „czy masz ukończone 18 lat” na tanuku…

Progres!

Ostatnio czytałem wywiad z jednym z twórców gry Metal Slug. Mówił że inspiracja dla niego jak i dla wielu innych artystów był Hayao Miyazaki a zwłaszcza jego dzieła tzw Daydream Data Notes które w 1992 zostały nawet zebrane w formie książki. Były to jego prywatne rysunki czołgów, samolotów, statków i takich tam.

Widząc te dzieła wyczuwam pewne inspiracje nimi w Eizouken…

Z odcinka na odcinek próbuje tej serii dać szansę ale…

Totalny misz­‑masz styli (w jednej chwili jesteśmy w brytyjskim mieście z czasów rewolucji przemysłowej, w drugim w zrujnowanym lunaparku, w trzecim w latającym statku, a w czwartm w amerykańskim liceum/kampusie). W tle jakaś wojna z potworami ale świat funkcjonuje sobie normalnie i właściwie nie wiadomo o co chodzi. Była jakaś katastrofa która zmieniła świat ale w sumie tego bardzo nie widać po ludziach. Ale to jeszcze nic, taka mieszanka setting­‑ów i koncepcji to mógłby być nawet atut lecz niestety mamy także:
- beznadziejnego MC który wręcz odpycha swym lamerstwem (jego jedynym dokonaniem jest to że zbudował mecha, ale jak to zrobił nie mając tzw „Playera” do przetestowania go to już nieważne)
- 10 (lub więcej) metrowe mechy wyłażące ze wzmacniaczy gitarowych (proszę was, to już jest przesada nawet jak na anime). Serio, nie lepiej było wymyślić że ci tzw. „Playerzy” dostają jakiegoś power­‑upa po wpięciu do nich? Miało by to chyba więcej sensu. Nie no mechy to po prostu zbyt wiele…
- cała seria z założenia nawiązuje do muzyki pop, ale jakoś słabo jej to wychodzi, pomysły są wplecione byle jak np. w czwartym odcinku dzieciaki szprycują się dezodorantem który nazywa się „Teen Spirit” i mamy jakiś słabowity wątek wykluczenia
- no i przede wszystkim fabuła pisana na kolanie bez ładu i składu, chyba twórcy mieli „genialny” pomysł przy piwie tyle że w realizacji starczyło im jedynie na koncepcję świata i jakiś tam zarys fabuły

Nie wiem czemu tego nie dropnąłem po 3 odcinku, może dlatego że był jedynym w miarę strawnym epizodem…

No, też nie lubię takich sformułowań. Nie wiem czy to ma umniejszać gust innych, czy uzasadniać/dawać podkładkę własnej opinii. Czy komuś seria faktycznie się nie podoba, czy podoba się tak wielu innym dlatego jest dla niego „niefajna”. Wiele osób ma wyrobione zdanie przez to co już widzieli do tej pory i co lubią oglądać w anime. Dlatego ja mówię w swoim imieniu: wiem jedno, BnHA to na pewno nie jest średniak…

Mówisz tylko o jednym gatunku­‑_- Battle manga i to tylko z jumpa. Osobiście nie mam jednego ulubionego czegokolwiek ale ogólnie podobają mi się serie akcji zwłaszcza te z SQ( mój ulubiony magazyn, nie tylko dlatego, że mam obecnie fazę na Blue Exorcist i ostatnie rozdziały są genialne ) bardziej niż battle manga.

Tak, rozmyślnie ograniczyłem się do porównania do dzieł z tej kategorii, bo to do wyżej wymienionych BnHA jest najczęściej porównywane.

A ja przy Ratmanie^^

Nie znam. Ale szybki research sugeruje ze jest on bardziej coś w stronę sentai? BnHA wydaje mi się bardziej „zamerykanizowane”.

Bones^^ Jakąkolwiek adaptacje by nie zrobili( no oprócz własnych zakończeń ) wychodzi samo złoto.

Oj tak, dobrze że BnHA też przygarnęli. Jedną z lepszych rzeczy jest to że nie robią durnych fillerów, tylko podzielili adaptację na sezony. A urzekli mnie szczególnie w momencie gdy „poprawili” przebieg walki z Overhaulem w kolejnym odcinku tak żeby była zgodna z mangą.

A ja jako osoba która obejrzała setki anime nie zgadzam się z opinią że jest to średniak. Shouneny ocenia się różnie i choć uważam że jest to top of the top z takim seriami jak One Piece, Naruto, Bleach czy Hunter X Hunter to zastanawiam się czy nie jest to nawet najlepszy shounen jaki widziałem (no dobra, chyba One Piece ma jednak dla mnie wiekszą wartość sentymentalną :P) to BnHA oceniam też jako osobny twór bo jak każda z wymienionych wcześniej serii ma coś unikatowego. O serii się już parę razy rozpisywałem, ale dla mnie chyba najważniejszy czynnik jest taki, że po prostu bardzo polubiłem ten świat, gdzie nie tylko mamy głównego bohatera, ale mnóstwo innych postaci które da się lubić i bardzo fajnie obserwuje się relacje między nimi. Ten świat po prostu żyje wraz ze swoimi bohaterami. Niby ciągle wprowadza się nowych bohaterów, lub odkopuje starych, ale to wszystko jest jakoś tak organicznie i zgrabnie prowadzone. Oczywiście zaraz po tym są też różne inne rzeczy takie jak epickie walki czy tzw „momenty”. No i ten charakterystyczny styl, miks Japonii i amerykańskich super­‑hero comics, ostatni raz takie coś widziałem przy Hero Man.

Nie bez znaczenia jest fakt że seria dostała też dobrą i dosyć wierną adaptację, nie traci a nawet zyskuje na wersji animowanej.

Matko, o czym wy oboje wogóle gadacie? Przecież ta seria to shounen: ma stawiać na rozrywkę i absurd. Serio, dla was nie jest absurdem szkoła kucharska wielkości małego państwa gdzie dzieci (uczniowie którzy jeszcze nic nie osiągnęli w świecie restauracji żeby było śmieszniej) mają więcej do powiedzenia niż możni i bogaci, a od jedzenia potraw rozrywa ubrania?

A manga nie została anulowana tylko się po prostu skończyła. Ileż można było łupać temat pojedynków na gotowanie  kliknij: ukryte  skoro bohaterowie w teorii osiągnęli już wszystko? Inna sprawa że konkluzja mogła być trochę bardziej satysfakcjonująca…

Przyznam, że seria to jedno z pozytywniejszych zaskoczeń ostatniego czasu. Jako że sezon wiosenny okazał się mniej intensywny niż mi się wydawało przed, zacząłem szukać po tytułach które ominąłem do tej pory. Pierwotnie myślałem że to kolejna bajka z cyklu „słodkie dziewczynki robią słodkie rzeczy” i choć poniekąd to tutaj mamy, jest to podane w zdrowych dawkach.

Okazało się że anime to sensowne MMO/Isekai gdzie twórcy odrobili lekcje. Nie ma patosu („NPC są jak ludzie, nie możesz ich zabijać!”), bohaterowie od początku wiedzą że to gra, ale budzi się w nich żyłka rywalizacji i ambicji. System rozwoju postaci jest fajnie przemyślany i choć zdobywanie skilli przez powtarzanie czynności nie jest niczym nowym ani w isekajach ani w grach, tutaj jest to pokazane z sensem, fajnym dbaniem o szczegóły. OP­‑owatość głównej bohaterki, Maple, polega na jej specyficznym podejściu do gry i exploitach systemu. Jest takim beta testerem gry, przypadkiem odkrywa furtki w systemie, a otoczenie (łącznie z takimi o jakich admini nie mieli pojęcia, jak w życiu :D) wręcz zainteresowaniem śledzi i żywo reaguje na jej kolejne naginanie systemu. Jej obchodzenie wymusza nerfy (już w drugim odcinku „patchują” trochę jej klasę postaci) a widz razem z bohaterkami „uczy się” systemu. No fakt ma trochę farta, bo zdobywa ekwipunek pod siebie, ale to tak jak w życiu, szczęście nooba :D Bohaterka fajnie główkuje, niweluje swoje braki (powolność) przez wykorzystywanie specyficznych skilli (pewnie inaczej niż wymyślili to twórcy :P). Warto też wspomnieć o widowiskowych walkach z bossami.

Jedyny zarzut logiczny jaki bym miał do serii to że bohaterki czują smak i zapach (?). No ciekawe jak to wyjaśniają technicznie (choć jeszcze nie skończyłem seansu w chwili pisania tego postu).

Prawda jest taka, że w sezonie zimowym postawiłem na złego isekaja. Infinite Dendrogarm powinien był być dropnięty już po pierwszym odcinku na rzecz tego. Inna sprawa że teraz mam co oglądać przynajmniej :)

Nic szczególnego. Seria się dumnie zwie „Project” ale nic tu wielkiego się nie znajdzie. Anime wygląda jakby miało ambicje, ale chyba nie do końca zaplecze techniczne. Fabularnie to trochę taka „fajna” i dhramtyczna nowela napisana przez nastolatka. Znaczy nie jest źle, widziałem gorsze a to da się oglądać, ale generalnie trąci myszką i po otoczce wnioskując twórcom wydaje się że zrobili dzieło ambitniejsze niż naprawdę jest…

Na początku był potencjał, ale w sumie ostatecznie straszny trainwreck. Im dalej w las tym bardziej przewracałem oczami, seria wyglądała jakby reżyserował ją 8­‑latek…

Hmm no nie wiem…

Standardowa ekipa na dnie, standardowy „Gambate!!!” MC który nic nie robi poza udawaniem że do czegokolwiek się nadaje ale i tak został wybrany „shachou”. Tiaaa… serio, czy Japończycy mają aż tak niskie mniemanie o sobie że chcą się identyfikować z takimi nieudacznikami? Jedyne co ciekawe w tej serii to że pokazuje gildie poszukiwaczy przygód „od kuchni”, ale w dosyć schematyczny i naiwny sposób.

Zasada 3 odcinków ale prawdopodobnie drop.

Generalnie nie jest źle, seria ma klimat i warstwę techniczną która wysuwa ją ponad przeciętność. Tyle że żeby traktować ją poważnie musieliby sobie darować te tanie chwyty w postaci zupełnie randomowych ujęć majtek i dwuznaczności w postaci „wchodzenia w siebie”, nawet jeżeli jest to coś co MC „dosłownie” robią. Wiem że brzmię jak stary pryk ale może spróbuje wyjaśnić…

Sęk w tym że widać iż seria ma ciężki i depresyjny klimat (a beznadziejność życia i myśli samobójcze będą tu wałkowane na okrągło) więc ten fanserwis sporo jej ujmuje bo moim zdaniem jest nadmierny (a wiem z mangi, że golizny i tak tu będzie pod dostatkiem) i obraża widza, bo myślę że większość ludzie wie czego szuka sięgając po tego typu serie (myślę że wystarczą dwa pierwsze odcinki żeby wiedzieć na czym się stoi). Cielesna „więź” bohaterów to jedno, ale część ujęć jest zupełnie niepotrzebna i na siłę…

Niemniej, seria powinna być jedną z ciekawszych w tym sezonie.

Fajne, dokładnie to czego się spodziewałem.

Jedyny zaskok, wydawało mi się że MC jest kobietą :P Na początku wydawał się irytujący, ale nie jest to taki typowy lekkoduch i marzyciel, po prostu ma wyrąbane na innych (przynajmniej na razie) bo wie czego chce od życia i to robi…

Lubię od czasu do czasu taką lekką serię, a tu jeszcze widać że się technicznie przyłożono (fajna kreska) i tak jak już parę razy wspominałem: lubię japońskie serie o Ameryce.

Niee czemu? Czyżby znudziły ci się już anime o napalonych nastolatkach i MC o charyzmie mokrej ścierki? :P

Ale tak na serio z tego co widziałem w mandze seria jest na tyle pokręcona koncepcyjnie że pewnie będę oglądał :P

Zdecydowanie „przejściowy” sezon, robiący podkład pod mecz z „lisami”. Co oczywiście nie znaczy że był słaby, bo Haikyuu to wciąż wdg mnie najwybitniejsza seria sportowa. Mam nadzieję że w kolejnym sezonie przywalą tez dobrym OP, bo ten był słaby (oczywiście kwestia gustu, ale…), a akurat w tej serii OP naprawdę potrafią dodatkowo budować emocje…

Znakomity koniec kolejnego znakomitego sezonu BnHA. Już nie mogę doczekać się kolejnego sezonu, ciekawe czy już będzie w nim Liberation Army arc…

Ostatecznie jedna z mich ulubionych serii sezonu.

Tak, zrobiła wokół siebie zamieszanie, a jej treść poddaje w wątpliwość moralność widza (bo poruszane są tu najprzeróżniejsze fetysze i odchyły). Ale z drugiej strony podobało mi się że od początku miała do siebie dystans, momentami była nawet zabawna, a bohaterowie byli sympatyczni (no oczywiście na ile sympatyczni mogą być seksoholicy :P). I o dziwo, jak na tematykę, w paru odcinkach (np ostatni) twórcy silili się nawet na world­‑building :P

Seria sama w sobie jest optymistyczna, bo w takim kotle jakim jest ten fikcyjny świat wszyscy żyją w zgodzie i cieszą się życiem, więc wydźwięk jest pozytywny.

Moim zdaniem seria cały czas też trzyma poziom artystyczny, a animatorom na pewno nie można zarzucić lenistwa, mamy tu wręcz zatrzęsienie przeróżnych designów (wystarczy popatrzeć nawet jak różnorodni są randomowi przechodnie/klienci tawerny do której uczęszczają bohaterowie), nie zapominając o różnorodności kobiecych wdzięków. Chyba każdy znajdzie tu jakiś design „pod siebie”.

Mocne 8/10.

Spory zawód. Niby mroczny klimat i styl oryginału jest zachowany ale:
- seria jest zasadniczo reklamówką gry mobilnej, kolejne MG są sypane jak z kapelusza nie wnosząc za wiele do fabuły
- MC jest beznadziejna
- nawet jak na Madokę seria jest przekombinowana i aż nadto udziwniona, tak jakby dla zasady
- seria jest o niczym. Nie mamy tu dramatycznych zwrotów akcji, właściwie nie wiadomo o czym jest oś fabularna (poszukiwanie siostry, interakcje między MG, smutny los MG czy może walka z potworem tygodnia?). Historia nie wciąga, wszystko jest wyłożone na tacy i puste – nie wzbudza emocji. Bohaterki też nie zachęcają: albo w wiecznej depresji albo irytujące. No i generalnie tempo jest za szybkie
- motyw z plotkami – nie potrafię wyjaśnić dlaczego ale strasznie irytuje mnie sposób jego przedstawiania z tymi piskliwymi głosami

Generalnie wniosek jest taki: seria jest być może warta zobaczenia ze względu na swoją warstwę wizualną, ale jeśli ktoś liczył na coś jak pierwozwór to się chyba zawiedzie jak ja…

Jedynie ostatni odcinek trochę podkręcił to wszystko, ale to za mało.

Trigger to Trigger, raczej ciężko mi sobie wyobrazić żeby zrobili to w innym stylu :P