Tanuki-Anime

Niestety największe mankamenty SAO zawsze wychodzą pod koniec. Mamy patosy, próby gwałtów, antagonistów dostających meltdownów (Chudelkin) z tymi ich charakterystycznymi wykrzywionymi gębami (na ogół jeszcze dający upust jakimś seksualnym pożądaniom). Trochę to już nudne…

W tym odcinku było wszystko za co „kochamy” SAO: drama, deus ex machina i jakieś patetyczne teksty o miłości…

Muszą męczyć, bo jest wysoce oceniana na mal­‑u co jest już podstawą do wzięcia sobie jej na cel. Tradycyjne już „ja nie wiem co ludzie w tym widzą…”. Proste: jest to łatwostrawna seria fantasy z sympatycznymi bohaterami, która gra na znajomych emocjach m. in. wewnętrznym poczuciu sprawiedliwości i sympatyzowania z kimś kto jest gnębiony przez innych, kto później pokazuje swą prawdziwą wartość. Każdy marzy o takim romantyzmie, bo każdy na co dzień spotyka się z brakiem zrozumienia lub traktowaniem z góry.

A jeśli chodzi o bohaterów to seria z miejsca u mnie wygrywa rozważnym i cynicznym protagonistą który jest z grubsza po prostu porządnym człowiekiem. Raftalia jest sympatyczna i wierna, a chodź Filo to lolitka w których nie gustuje to w drugiej postaci jest rozkosznym tłustym chocobo, mówiącym godzjudzin­‑sama, więc jak jej nie lubić :P

Hmm, czyli to już koniec, został jedynie special… szkoda, mimo wszystko mam nadzieję na kontynuację. Z jednej strony fakt, że protagoniście wszystko wychodzi (za łatwo) trochę psuje imersję, natomiast ta seria jest po prostu pozytywna i przyjemna do oglądania. Zakończenie też przyjemne, zamyka pewien rozdział dając naturalną szansę na kontynuację. Nie wiem jak wyjdzie special, ale skoro to już zamknięcie serii jako takiej to oceniam ją na 7/10. Ocena byłaby pewnie wyższa gdyby nie Karybdis arc…

Kurczę za cholerę nie mogę spamiętać tych wszystkich postaci w serii, nie wiem czemu ale wszystkie wydają mi się podobne. Tak skaczą po tych wątkach, że psują całą imersję…

Właśnie do końca nie wiemy. Dlatego jest to prawdziwy cliffhanger.  kliknij: ukryte  Rozum każe sądzić, że to pewnie „podpucha” szefa Claw, żeby wkurzyć Moba, w OP widzimy że głównym wątkiem tej serii będzie walka między dwiema organizacjami Esperów, więc pewnie chodzi o jakoweś zwerbowanie go. No i Ritsu wdg openingu też bierze udział w tej walce. Ale, no właśnie… autorzy mogli zdecydować się na taki twist. Nie czytam web­‑comicu więc nie wiem czego się spodziewać…

Co nie zmienia faktu, że ta seria nie przestaje zaskakiwać mnie na każdym kroku, to chyba najmocniejszy tytuł sezonu.

W sumie ending też był spoko.

Ale fakt rozumiem autora recenzji, OP rozbudzała apetyt na coś więcej a sama seria choć miała ciekawe założenie była po prostu nudnawa.

Myślę, że w historii ukazane jest że Hina sama jest niestabilna emocjonalnie. Z jednej strony przegania  kliknij: ukryte  Natsuo, ale z drugiej potrzebuje miłości, więc prędzej czy później pewnie „skusi się niego”. Na razie robi mu takie pokazówki (np. z tym samobójstwem), w końcu jest pedagogiem i zapewne wie jak podziałać na ucznia. A jeśli chodzi o akcję z  kliknij: ukryte  Onee­‑san, to pamiętaj że od kiedy się z nią przespał cały czas pokazane jest, że czuje do niej pociąg seksualny. Dlatego właśnie podoba mi się ta seria, uważam że dobrze pokazuje jak łatwo jest „zgrzeszyć” (w sensie dać się ponieść chwili itd).

A moim zdaniem właśnie naciągany ten wątek z Eugeo. Nie miał podstaw  kliknij: ukryte  żeby dać się omamić Pontifex, ale musieli to zrobić żeby był drahmatyczny finał. Ech, SAO jednak nigdy nie wyzbyje się sztampy…

Muszę przyznać, ze wciągnęła mnie to anime. Może dlatego że już dawno nie oglądałem tego typu romansu, ale uważam iż dobrze oddaje emocje bohaterów. Szczerze mówiąc nie chciałbym się znaleźć w takiej sytuacji, więc współczuje MC.

Jeśli mam być szczery, uważam że seria poradziłaby sobie bez dwóch kolejnych żeńskich postaci. Mimo, że wątek Momo jeszcze by uszedł jako „przerywnik” (na razie nie wygląda, że go pociągną dalej), to Miu i ten poryty nauczyciel to już za dużo.

Moim zdaniem już sama dynamika Natsuo­‑Hina­‑Rui wystarczyłaby aby ta seria była ok, zwłaszcza ze wdg tego co widzę będzie trwała tylko 12 odcinków.

Następny odcinek po tym trochę „uratował” serię. Faktycznie nie ma nic gorszego dla niszczenia imersji w tego typu seriach niż  kliknij: ukryte  deus ex machina, czy to przez Milim czy uber­‑atak Rimuru. Umówmy się że sojusz z taką istotą jak  kliknij: ukryte  Milim wstrząsnąłby sytuacją geopolityczną tego świata nawet bardziej niż zniknięcie  kliknij: ukryte  Veldory. Normalnie już zawierałyby się sojusze przeciwko  kliknij: ukryte  królestwu Yura, bo świat odebrałby ich jako realne zagrożenie dla porządku rzeczy. A reakcje innych królestw z którymi nasz bohater wchodzi w interakcje byłyby mniej „lekkoduszne”. Już pomijając fakt że zabiera to cały sens mozolnego budowania napięcia ( kliknij: ukryte  a Karybis rzekomo miał być zagrożeniem nawet dla władców demonów czyż nie?). Natomiast ta decyzja o przeniesieniu akcji do takiej bardziej „eksploracyjnej” zmieniła ton serii na lepszy. Po prostu stało się trochę ciekawiej.

odc. 5. Znaczy może nie było aż tak źle (seria raczej do ambitnych nie należy), ale spadek grafiki jest wyraźny.

Jaki jest sens wypuszczać po latach anime, którego cały budżet poszedł na pierwszych kilka odcinków, po czym dostajemy szkaradny szajs?

Nie rozumiem…

Jednym z głównych problemów jakie mogą pojawiać się w tego typu seriach są wszechpotężni bohaterowie. Niestety tutaj tego nie uniknięto, przez co Slime stracił na dramatyzmie: bo najciekawiej w tego typu seriach jest patrzeć jak bohaterowie walczą z przeciwnościami an nie rozwiązują wszystko bez problemu. Trochę ich tam poturbowało, ale i tak mają mikstury które ich zaraz stawiają na nogi.

Niestety, po w miarę udanym początku seria sukcesywnie mnie zawodzi.

Nie no jak to? Przecież nie mógł  kliknij: ukryte  właśnie walczyć skutecznie z ptakiem, gdyż dopiero co odzyskał słuch (miał nawet chustę na głowie, obejrzyj sobie jeszcze raz) bo mocno go to dezorientowało, nie był przyzwyczajony do posiadania słuchu. Mnich musiał mu zresztą pomóc. Natomiast akurat twoja teoria z  kliknij: ukryte  zamianą części ciała jest akurat sensowna, tylko wciąż brakuje jeszcze jednej rzeczy, bo przecież głos miał cały czas, nawet po zabiciu mrówkolwa, a wedle twojej teorii musiałoby mu zabrać głos w momencie odzyskania nogi.

 kliknij: ukryte 

No odzyskał chyba wcześniej głos :>

Głos odzyskał po zabiciu „ptaka”. Tak mi się wydaje przynajmniej, niektóre rzeczy odzyskuje od razu, jak twarz w pierwszym odcinku, a niektóre z opóźnieniem. Oczywiście nie mam pewności, sam dedykuje w oparciu o obserwację. Wydaje mi się że odzyskiwanie kawałków ciała, nawet tych straconych w walce jest logiczne z klątwą, natomiast szczerze to myślałem że z nogą będzie motyw iż będzie musiał wrócić do doktora po protezę. A tak mamy trochę taki plot armor.

Wydaje mi się, nie znając pierwowzoru, Hyakkimaru zgodnie z klątwą odzyskuje to co zabrały mu demony. Może tyczy się to też tego co  kliknij: ukryte  dosłownie traci w walce z nimi. Nie wiemy co  kliknij: ukryte  odzyskał po pokonaniu mrówkolwa, więc nie do końca nam to wszystko wyjaśnia, ale mogło to być coś związane  kliknij: ukryte  ze zmysłami, np zauważ że zobaczył „kolor” ziaren ryżu, choć mogło równie dobrze być symbolicznym przedstawieniem prezentu od Mio, ale niekoniecznie.

Może nie aż tak skrajnie ale muszę przyznać ci rację. Po arc­‑u z orkami seria straciła i stała się bardzo prymitywna. Mój zapał do niej się wytracił…

No tak to już jest. Seria popularna to krytyka, że głupim ludziom się podoba, masówka itd. Bo przecież jest „tyle lepszych serii”. No nie wiem, długo już oglądam anime i poza paroma klasykami coś ciężko mi znaleźć te „o niebo lepsze serie”, zaś tak nimi z rękawa nie sypią…

Oczywiście Tate to nie jakaś seria wybitna. Ale ma wszystko to co może sprawić, że człowiek będzie się dobrze przy niej bawił: sympatyczne postacie, jakiś cel, trochę ładunku emocjonalnego (momenty kiedy albo się możesz z bohaterem identyfikować lub cieszyć się gdy się na kimś odegra). Tate to typowa opowieść o czarnym koniu, od zera do bohatera itd, ale zrealizowana na tyle solidnie, że człowieka wciąga.

I tyle, nie ma się nad tym ani co pastwić ani zachwalać wniebogłosy.

Wiem, że JoJo do dziwny cykl, ale pod względem dziwności ta seria chyba przebija wszystkie poprzednie. Dziwność postaci i ich Standów jest ponad wszystkie normy, a już gadający komputer który jednocześnie jest w stanie tworzyć dzieci, które to są Standami jest tego esencją :P

Ta seria coraz bardziej mnie zaczyna wkurzać. Zaczynają gadać więcej niż w Jojo. Mało mnie obchodzi ten świat, bo jest wyjątkowo płytki, stworzony wokół prostego konceptu rozwlekanego do granic możliwości. Wszystkie te dialogi mają chyba stwarzać wrażenie jakiegoś rozbudowanego świata a tak naprawdę jest to niepotrzebne wydłużanie serii. Może i SAO nigdy nie miało jakiś super wysokich standardów, ale to jest chyba najsłabsza seria w cyklu… a w sumie to wciąż ten sam pomysł, przechodzenie dungeon­‑ów i walka z bossami.

Kurcze, po tym odcinku naprawdę mam respekt do Reigena. Mimo że jest krętaczem no i nie oszukujmy się wykorzystuje Moba za bezcen, to w gruncie rzeczy naprawdę spoko gościu. Nie dość, że zachowuje duży spokój w sytuacjach z duchami to właściwie zachowuje zimną krew w każdej sytuacji np. z nieprzewidywalnymi klientami. Ale przede wszystkim widać, że zależy mu na Mobie i kiedy widzi że coś jest nie tak nie zmusza go siłą do działania.

Ja gdzieś czytałem, że tam nie do końca jest sztama między rasami, ale najwyraźniej ta Akademia to teren neutralny gdzie wszyscy mogą koegzystować w imię nauki… może po prostu XXX­‑lat później jest względny spokój?

Sympatyczne. Chociaż trochę za dużo tego mrugania oczkami: to ma być jakiś romans czy tylko takie przedstawienie przyjaźni?

Zastanawiam się jak to się ma do Rage of Bahamut. Znaczy wiem, że niby niepowiązana historia, ale ciekawe w jakiej linii czasowej…

Swoją drogą pamiętam, że sam z wypiekami oglądałem SAO. Pomijając jakieś anime z cyklu Hack//, był to chyba mój pierwszy kontakt z Isekaiami. Wiadomo potem było z górki jeśli chodzi o popualrność tego typu serii a SAO stało się ulubionym celem haterów (ja akurat do serii nic nie mam).

Trochę mnie wkurza, że Isekaie niejako w pewnym stopniu „wypchnęły” tradycyjne fantasy które to preferuję, ale sukces serii jak Goblin Slayer pokazuje, że jest głód na fantasy w anime i liczę, że będzie jeszcze renesans tego gatunku.