Tanuki-Anime

Nie mówię że nie lubię tych wątków. Np. podobał mi się wątek „obyczajowy” w Lizardman arc. W ten sposób faktycznie widzisz, że w szeregach Einsa są pełnokrwiste postacie, a nie tylko moby.

Natomiast zawsze mam na uwadze ograniczony czas serii. I choć jest to podyktowane samymi light novels, to co wychodzi w książkach nie zawsze ma dobre przełożenie w anime. W świecie Overlorda dzieje się za dużo ciekawych rzeczy, żeby skupiać się np. na naciąganych dialogach między goblinami a ludźmi (ale to już może być wina autora LN).

No trochę wkurzające są już te „slice of life”. Normalnie by mi to nie przeszkadzało gdyby nie świadomość, że sezon ma tylko 13 odcinków i każda minuta jest cenna. Dwa ostatnie odcinki prawie nic nie wniosły, mało co poświęciły głównym postaciom…

Na początku trochę forsowali tempo, ale teraz się uspokoiło. Owszem, pomijają niektóre wątki, ale nie jest możliwe żeby zmieścili np. wszystkie pełne bond­‑ingi z gry w 24 epach (no i wątpię że pójdą w stronę romansów, bo fani by się pozabijali). No i wiadomo, prawie kompletnie pomijają walki i całą otoczkę z Personami (łącznie z ich łączeniem). W sumie trochę szkoda, chętnie zobaczyłbym jakieś motywy związane np. z przekabacaniem Person na „dobrą” stronę.

Podoba mi się, że nie spada jakość serii, a ekranizacja jest wierna pierwowzorowi + drobne dodatki fabularne których z gry nie pamiętam, więc chyba ich nie było. Seria jest w sumie tym co chciałem: teraz mogę skupić się dokładnie na fabule i jej ciągłości, bez tych wszystkich pochodnych jak rozkminianie mechanik gry i strategi związanych z planowaniem kalendarza (w końcu gra to też po części sim/school­‑life simulator).

PS: A soundtrack z gry + parę nowości z serii TV po prostu wymiata.

Ta seria mnie rozwala. W pozytywnym sensie :D

Nie zawiodłem się, zapowiada się dobrze. Taka solidna seria akcji w „starym stylu” z wyrazistymi bohaterami.

Dobra muzyka. No i kreska postaci mi się podoba.

Też mnie ten odcinek zaskoczył, taki jakby wyrwany z kontekstu.

Swoją drogą tego typu odcinki pokazują, że chyba łatka dark fantasy nie pasuje do tej serii :P

Ta seria zaczęła słabo, ale jeżeli dało się jej szansę, to myślę że koniec końców dała radę. Fabuła nie była jakaś nadzwyczajna, ale przynajmniej widać było, że twórcy mieli jakiś plan. Ostatni odcinek (w sumie tych parę ostatnich odcinków) był jednym z lepszych zamknięć historii jakie ostatnio widziałem, w sensie byłem ukontentowany sposobem w jaki doprowadzili wątki do końca.

Jeśli chodzi o walory nostalgiczne, seria świetna. Klimat, grafa, styl udało im się odtworzyć idealnie. Mimo, że wszystko oczywiście jest dopracowane na poziomie niemożliwym ze 30 lat temu, serię ogląda się niczym jakieś odkopane dzieło z dawnych lat. Ze wszystkimi jego głupotkami niestety. Faktycznie seans zepsuło parę elementów. Może było to zamierzone przez autorów bo przecież dawne serię pełne były głupot, niepotrzebnych dramaturgi lub po prostu przekoloryzowane. No ale mimo wszystko. To co uderzyło mnie tutaj najbardziej to:
-  kliknij: ukryte  Yuri i ta jego operacja usunięcia Gear­‑a. Myślałem że ideą serii jest ukazanie pojedynku człowiek vs. technologia. Pozbycie się Gear­‑a przez Yuri­‑ego może i symboliczne, ale trochę mija się chyba z celem serii. Zresztą pal licho przesłanie, największy problem to to jak Yuri wraca do formy po operacji. Niby autorzy pokazali jego ból i walkę z czasem, ale jest to niemożliwe żeby tak szybko pozbierał się po czymś takim (ile minęło, 2 tygodnie?). Rekonwalescencja trwała by kilka miesięcy, nawet jeśli zakładamy nowoczesną medycynę przyszłości, bo przecież samo przyzwyczajenie organizmu do funkcjonowania bez „protez” trwa zawsze dużo czasu.
- rozumiem konwencję serii o „walczaku znikąd”, biedak vs estabilishment i jego „Team Nowhere”, ale nie wmówicie mi, że po wygraniu tylu walk (nawet jeśli mieli jakieś długi u mafii itd) żyli by dalej jak takie dziady. Jestem przekonany, że kupiliby chociaż lepszy sprzęt albo wynajęli lepszą halę. Wszyscy wiemy jak olbrzymie pieniądze są w boksie, a Megalo wygląda na odpowiednik największych obecnie gal boksu. Konwencja to spoko sprawa, ale c'mon!
- dramatyzm jest wiadomy, ale na mnie dobrego wrażenia nie robi bokser który w większości swoich walk po kilka razy ląduje na deskach. I o ile wiadomo że w boksie ktoś można dostawać w pysk całą walkę i wygrać ostatecznie przez KO, ale ja jako widz wolałbym żeby protagonista wygrywał przez faktyczne umiejętności, a nie plot armor.

Seria ma klimat (jak z j­‑rpga), fajne postaci, a Escanor jest zarąbczasty, ale niestety Nanatsu popada w problemy shounenów czyli przerzucanie się cyferkami, które właściwie nie mają znaczenia: w jednej chwili Ban  kliknij: ukryte  skręca kark Melusculi po czym Estarossa bez mrugnięcia zmienia go w krwawą mgłę. Walki powinny być zdecydowane bardziej wyrównane, powinny dawać wrażenie że są na śmierć i życie (bez plot armora typu wskrzeszenia) albo chociaż „na styk” – wdg mnie widz powinien mieć wrażenie, że zwycięstwo zostało wyszarpane, a nie że zaraz „i tak” pojawi się jakiś wymiatacz i jednym palcem wszystkich załatwi…

W tej serii zawalili wszystko, co można było nazwać mocną stroną części poprzedniej:
- wyrównana walka pomiędzy stronami w „jedynce”. W sequelu „nasi” dostawali takie wciry, że żal było patrzeć i  kliknij: ukryte  umarli bo tak.  kliknij: ukryte  A już szczytem było jak pancernik i Pani snajper dali się załatwić przez sterowanego Pana od robali. Wogóle ich moce i walki to taki facepalm, że się płakać chciało…
- wiecznie naburmuszony protagonista – Hachirou
- główny zły, który był chyba jednym z najbardziej ambiwalentnych charakterów jakie ostatnio widziałem: chcieli przedstawić wyrachowanego „fałszywego­‑mnicha” psychola, a wyszedł rzeźnik i fanatyk
- BEZNADZIEJNY montaż scen
- pod koniec dodali ze 3 różne wątki  kliknij: ukryte  nie dający się zabić antagonista karaluch, którego trzeba było dobijać ze sześć razy, duchy oraz naginanie czasoprzestrzeni i alternatywne rzeczywistości.
- rola protagonistki jako  kliknij: ukryte  klaczy rozpłodowej, choć w to niestety jestem w stanie uwierzyć, bo tak w dawnych czasach nieraz patrzono na kobiety. A już jej „poświęcenie” było jedną z bardziej naciąganych i idiotycznych decyzji ever
- przesadzona niby­‑poetyckość. W sumie to jedynie muzyka dawała radę…

Powinienem się palnąć w łeb, że obejrzałem te serię w całości. Po co?

No nawet ciekawy plot twist. Tylko odnoszę wrażenie, że twórcy trochę pojechali, za dużo motywów na raz. Mam nadzieję, że seria sensownie się zamknie.

Nic szczególnego. Ot seria dosyć krwawa seria akcji jakich wiele z nijakim protagonistą (choć szczerze mówiąc historia śledzi losy kilku postaci). Warstwa techniczna też taka se. Mam wrażenie, że twórcy chcieli ugryźć zbyt wiele wątków w krótkim czasie 12 odcinków.

Co to kur… miało być!?

To było fatalne! Ten odcinek chyba w założeniu miał być „showcasem” Alexisa, ale wyszła z tego jakaś komedia. Żałosny, koszmarny poziom grafiki, groteskowa akcja, wszechobecna tandeta (mimo, że seria nie grzeszy dopracowaniem). I jeszcze ten głos króla Nord (tak fatalnie dobranego seiyuu już dawno nie słyszałem). Na litość boską, ten wybryk animacji chyba stanie się jakimś memem. Nie serio, co to było?

Chyba wolałbym nie widzieć tego odcinka, bo zepsuł mi obraz całości. Nie wiem czy oni tak na serio, czy nie…

Są odcinki lepsze i gorsze, ale odcinek 7 to klasa. Klimat, trochę horroru i historia z morałem. Tak powinna wyglądać ta seria.

Sugimoto to badass!

Niemiłosiernie rozwleczone. W pierwszej serii działo się więcej, może dlatego, że mieliśmy dwa duże klany? Tutaj ciągle tylko jakieś podchody…

Z każdym odcinkiem zastanawiam się czemu to oglądam, bo nudzi mnie oglądanie jak nasi bohaterowie ciągle dostają wciry od „tych złych”, a ich ninjutsu jest w sumie śmiesznie słabe (oczywiście poza potomkami Gena i Oboro). No ale chce już to dociągnąć do końca…

Szczerze mówiąc nie spodziewałem się też, że  kliknij: ukryte  to pomiędzy Kokoro a Mitsuru dojdzie do zbliżenia jako pierwszych, a nie u naszej „pary nr. 1”, choć na marginesie Zero Two mówiła o swoim braku zdolności do reprodukcji.

Ta seria jest jednym z większych zaskoczeń. Pamiętam jak na początku była jedynie hejtowana za poniżanie kobiet ale teraz, mimo wciąż pewnych niedociągnięć, fabularnie jest to jedna z bardziej intrygujących serii sezonów zima/wiosna. Z ciekawością wyczekuje co będzie dalej…

To co opisałeś to generalnie zarzut do opowieści o bohaterach jako całość, bo z założenia traktują o przezwyciężaniu trudności, dawaniu z siebie ponad 100% itd. Jest to jeden z aspektów szeroko pojętego „bohaterstwa”. I to nawet jak jesteś połamany (to się nazywa wpływ adrenaliny tak btw)... Trafił na akurat tego przeciwnika, żeby dodać dramatyzmu historii Koty. Jakiś no­‑name nie nadałby takiego ładunku emocjonalnego, nawet jeśli to klisz. Moim zdaniem wyszło super.

Wątek Koty był po to, bo BnHA traktuje w dużej mierze o rozwoju Izuku. Walka z mięśniakiem była kolejnym etapem jego rozwoju. Tym razem sam musiał zmierzyć się z „czarnym charakterem”, nie miał nikogo do pomocy, a jedynym wyjściem było danie z siebie 1000% bo inaczej obaj by zginęli. No właśnie, kolejnym aspektem sytuacji było też to, że nie odpowiadał tylko za siebie, ale musiał też kogoś ratować. Była to całkiem nowa sytuacja dla Izuku. A w ramach uzupełnienia wątek Koty ukazuje też pewien aspekt bohaterstwa: nawet jeśli ktoś został bohaterem i przypłacił to życiem w odniesieniu do jego osoby to „gloria i chwała”, a dla rodziny którą zostawił po sobie smutek i „medale”...

Inna sprawa, że nie rozumiem dlaczego doszukujesz się logiki i sensu w świecie gdzie laska tworzy przedmioty z własnego ciała itp.

Niby wszystko ok.

Ale anime tak bardzo chce „streścić” grę, że dostajemy coś co wydaje się bardzo rushowane i pozostawia widza obojętnym. Przynajmniej takie mam odczucia z perspektywy kogoś kto przeszedł grę.

Oglądam to jako swojakie „zebranie” do kupy tego co widziałem w grze, bo grając czasem gubi się wątki lub nie zwraca uwagi na szczegóły czy kontekst. Ale jako adaptacja to anime zawodzi i niech nie zwiedzie was ładne opakowanie…

Ja i tak najbardziej lubię ich kawałek Gekidou (OP 4 z D.Gray­‑Mana). W przypadku OP do „Boku…” na początku mi się nie podobał, ale posłuchałem go parę razy się przekonałem do niego. Jest to kolejny świetnie dobrany utwór na OP do tej serii…

Ale stwierdzenie „powinni dostać po głowie” wydaje mi się dziwne. Sporo japońskich zespołów ma jakiś jeden styl (lub charakterystycznego wokalistę) i się go po prostu trzyma…

Wiedziałem co będzie się działo w tym odcinku, ale było to fantastycznie zrealizowane.

Z sezonu na sezon (i rozdziału na rozdział) ta seria potwierdza, że jest jednym z najlepszych shouenów ostatnich lat.

I nie chodzi tu jedynie o realizację czy grafikę (choć bardzo podoba mi styl rysowania postaci), bo przede wszystkim w serii podoba mi się jak dużą sympatię wzbudzają postacie i jak fajnie wyglądają relację między nimi (naprawdę widać chemię między uczniami w klasie Midoriyi, oczywiście z wyjątkami typu Bakugo :P).

Nie lubię serii gdzie autor używa tak taniego chwytu jak „reset” bohatera (zanik pamięci), ażeby wprowadzić nową historię.

Zresztą i główny bohater w swojej nowej postaci i jego zespół są strasznie wkurzający. Dam temu jeszcze szansę, ale będzie chyba drop…

Boks mnie kompletnie nie interesuje, ale ta grafika, ten styl, ten klimat… nostalgia jak nic! Wychodzi na to Souten no Ken to nie jedyna podróż nostalgiczna w tym sezonie :P

Miałem to na oku i faktycznie może być perełka sezonu.

W sumie anime to już zostało niewiele :/ Może Legend of Legendary Heroes lub Drifters (no przynajmniej setting)? Może Garo the Animation? No i jeszcze klasyka: Vampire Hunter D.

Niedługo będzie anime Goblin Slayer, nie jest to może typowe Dark Fantasy, raczej hmm „realistyczne fantasy”. Ale polecam, przynajmniej mangę, nie wiem jak wyjdzie adaptacja…

Z mang czytałem jeszcze Uber Blatt.

Ale w sumie Berserk bije to wszystko na głowę.