Tanuki-Anime

Bardzo klimatyczna i porządna seria z dosyć prostą fabułą, ale bynajmniej ten fakt nie jest jej wadą. Ekipę bohaterów da się polubić, mimo że to w sumie zabójcy :P Historia jest raczej zamknięta i można powiedzieć, że zatacza koło, ale też nigdy nie kryje się z tym czym jest (dopracowanym akcyjniakiem). Cieszy też że poziom utrzymany jest przez całość trwania serii, bez spadków jakości grafiki. Ścieżka dźwiękowa także na poziomie.

Dla fanów serii z tzw „epoki” w stylu Kenshina, Revengers to bardzo dobra pozycja.

Seria ma bardzo fajny klimat (Opening!), grafika i ścieżka dźwiękowa bez zarzutu, można nawet powiedzieć że to jeden z lepiej wyglądających seriali z użyciem CGI jakie widziałem.

Ale Matulu Vash to tak żałosny protagonista, że aż żeby zgrzytają. Nie dość że koleś faktycznie jest bezsilny to jeszcze każdy po koleii po nim jedzie i mu to uświadamia. Twórcy to jacyś masochiści?

Z serialu z lat 90­‑tych pamiętam że Vash był pacyfistą i był wkurzający (robił z siebie błazna), ale jak trzeba było to potrafił się zachować, no i seria to był taki bardziej Western a nie depresyjne filozofowanie.

Szkoda że protag jest takim wielkim minusem, bo tak było by bardzo dobrze.

Dziwne anime. Właściwie to nie wiem w jakim kierunku to idzie o czym jest.

Zaczęło się jako standardowe anime przygodowe gdzie punktem zaczepienia były „postacie po przejściach” i stworzenie przez nich drużyny (a w tle gdzieś motyw że uratują świat?), ale myślałem że będzie to klasyczne fantasy. Momentami mamy jednak totalnie poboczne wątki (np. cały wątek z tygryso­‑ludziem), a historie które mają potencjał (np. ta „kleryka”) są niechlujnie prowadzone. Jedne są banalne i nie bardzo uzasadniają motywacje bohaterów, a inne poważne. Idąc dalej w jednej chwili mamy wątek „żywych artefaktów” i „dungeon crawling”, za chwilę atak na kasyno czy wątek idolki. Tak jak poprzednicy wspomnieli tę motywy współczesne totalnie zbijają z tropu co do świata przedstawionego. A historia z porywaczem dzieci jak na tak poważny temat wydaje być się bardzo lekceważąco podchodzić do niego ( kliknij: ukryte  dzieci giną a bohaterowie oglądają sobie zwłoki jakby to był eksponat a cała sprawa jakąś grą w łapanego). Całość sprawia wrażenie, że autor miał kilka pomysłów które upchnął w jeden niezbyt spójny ciąg historii.

Niestety fatalnie też momentami spada jakość grafiki, a kadrowanie/zbliżenia na twarz żeby maksymalnie ograniczać animacje są nagminne.

planował raczej, że będzie on kimś w rodzaju psychopaty i wlaśnie na psychopacie z innej mangi się wzorował

 – chyba wiem o co mu chodziło, z drugiej jednak strony Armin dobrze to podsumowuje w rozmowie z Annie -> na jej hasło że jest „dobrym człowiekiem” odpowiada, że jak może być dobry skoro sam zabił tylu ludzi… zmierzam do tego że w tej serii są sami psychopaci, a Eren jest po prostu najbardziej „konsekwentnym” z nich.

Jedno trzeba SnK przyznać – jeżeli autorowi chodziło o oddanie beznadziei konfliktu i złej strony ludzkiej natury, to seria jest w tym dobra.

Generalnie w pierwszym dwu­‑odcinku mamy to samo co mieliśmy już wcześniej czyli patos, dramatyzm i filozofowanie, ale jednocześnie fajne sceny akcji (samo „Rumbling” jest dosyć obrazowo przedstawione, trzeba przyznać że nieźle to animatorom wyszło). No i końcowa scena to już w ogóle wymiata. Tak jak wspominałem – ta seria jest najmocniejsza kiedy mamy czystą akcję ale teraz już powinno być z górki myślę.

Zawsze można zrobić coś na kształt „Rebuild of Evangelion” xD

Natomiast trochę mnie przeraziliście w komentarzach, że AoT ma taki, hmm, „fandom”. To co w dzisiejszych czasach dzieje się z niektórymi fandomami lub częścią osób za takich się uważających to masakra, social media to jednak zuo.

Zgadzam się z przedmówcami, że historia potoczyła się w dziwnym kierunku (o ile jeszcze atak na Marley był ciekawy to te wątki w Paradis to już był bezsens), z drugiej strony autor na pewno nie był przygotowany na taką popularność i pewnie musiał powymysląć pewne rzeczy na poczekaniu (a manga ma ohydną kreskę, kto by pomyślał że takie coś stanie się hitem, z drugiej strony mamy też coś takiego jak One Punch Man :D).

Ja tam oglądam dla „momentów” bo trzeba przyznać że kiedy jest akcja to się dzieje. Mnie Shingek też trochę przestał interesować po kilku pierwszych sezonach, ale dalej twierdze, że to solidniak. Właśnie zacząłem „ostatni ostatni ostatni” sezon i póki ma wszystko to co dobre i złe w tej serii w ostatnich latach.

No właśnie opinie są podzielone bo niektórzy (jak ja) uważają że przygody Thorfina wojownika były ciekawsze, a inni że farmer Thorfin jest ciekawszy. Ja wiem dwie rzeczy – bez pierwszego nie byłoby drugiego, a druga sprawa to że seria i tak jest dalej zarąbista (trochę inna, ale dalej wciąga). Brakowało mi trochę tych momentów kiedy seria jest mniej obyczajowa a bardziej historyczna/odtwarza epokę i klimat (np. w pierwszym sezonie genialny był odcinek o zimowym napadzie na wioskę), ale odcinek z Kanutem póki co mi to wynagrodził.

To wciąż doskonała i klimatyczna seria.

Rozwala mnie ta seria. Wiadomo że serie z wszechmocnym bohaterem zjadają własny ogon (skoro bohater świetnie radzi sobie z każdą sytuacją i nie ma wyzwań to znaczy że nie ma emocji w oglądaniu jego przygód), ale o ile w pierwszym sezonie jeszcze jakoś to działało bo mieliśmy poprawnie prowadzone klisze ze school life, to tutaj mamy do czynienia z karykaturą fabuły – postacie jedynie poruszają się od punktu A do punktu B, odbębniają swoje i idą dalej jakby ktoś czytał skrypt bez refleksji. Najlepsze że Anos ciągnie całą te swoją watahę wszędzie tylko po co? Wie wszystko, radzi sobie z każdą sytuacją, nic go nie zaskakuje, wie dokładnie co ma zrobić i powiedzieć, zawsze z tym uśmieszkiem – „ha przecież i tak to wiedziałem!”. Serio, potrzebni oni mu są do czegoś? I wszystkiemu towarzyszy nieustanny bełkot jakby dla widza te wszystkie nazwy, postacie i wydarzenia miały jakiekolwiek znaczenie (otóż – nie mają). Chyba mają sprawiać wrażenie głębi świata a przypominają jakiegoś nadmiernie rozbudowanego niszowego RPG­‑a dla maniaków. Ja nie wiem czy to taka adaptacja czy to jest wszystko takie… puste? Pierwszy sezon jakoś tyłka nie urywał, ale obejrzałem bez większego narzekania. Nie wiem czy coś się zmieniło w mojej percepcji tego typu serii, ale to anime mnie w tym momencie wręcz denerwuje… jestem bliski dropa.

Ciekaw jestem jedynie czy inni maja podobne wrażenia (ktoś to w ogóle ogląda poza mną?)

Powiem tak: do serii teoretycznie nie ma się co przyczepić – grafa jest, Gundamy oddane z pieczołowitością, mamy konflikty i politykę w tle. Natomiast mnie osobiście jakoś nie przekonało że te konflikty sprowadzono do „udawanych” pojedynków i „szkolnych” opowiastek. No i ta główna bohaterka – mało charyzmatyczna, wręcz irytująca, nieprzystosowana do życia wśród rówieśników. Nie podoba mi się też stopień w jakim nastolatki maja tak duży wpływ na wydarzenia, normalnie złote dzieci…

ALE

Nie trzeba być jakimś szczególnym obserwatorem żeby zauważyć że pod płaszczykiem tej teen dramy jest jakieś mroczniejsze drugie dno  kliknij: ukryte  np. matka Suletty wyraźnie i wyrachowanie manipulująca swoją córeczką... i anime dopiero pod sam koniec (jakieś ostatnie dwa odcinki) zaczyna pokazywać kły – łącznie z dosyć zaskakującą końcówką  kliknij: ukryte  gdzie „wiedźma” Suletta pokazała swoją prawdziwą naturę? Czy to Aerial ją tak „odczłowiecza”?.

Albo chcieli spróbować czegoś innego, a przecież w tej franczyzie lubi się czasem eksperymentować (Orphans, Try, Reconguista), albo chcieli trochę uśpić czujność widza. Ale do ostatecznej oceny trzeba będzie poczekać na drugi sezon bo na razie te szkolne elementy za bardzo nie pasowały mi do mojego wyobrażenia o serii z Gundamami, a wszystko wskazuje na to że seria dopiero się rozkręciła na sam koniec pierwszego coura.

Ta seria jest wizualnie bardzo fajna, ale fabularnie to straszny bełkot…

285, rozdział nazywa się dokładnie tak jak odcinek.

Dziwna seria. Ewidentnie twórcy chcieli być wierni materiałowi źródłowemu – łącznie z wszystkimi głupotkami charakterystycznymi dla jRPG­‑ów minionych lat: wraz z irracjonalnymi zachowaniami postaci (np gubiąca się ciągle Pearl), szarpaną narracją i fabułą składającą się z „zaliczania kolejnych questów”. Dodajmy do tego że Legend of Mana to gra którą się kocha lub nienawidzi z racji swojej struktury – dla tych co nie wiedzą gra ma 3 główne osie fabularne, ale tak naprawdę nie ma czegoś takiego jak jedna wspólna fabuła – to raczej nieliniowy zbiór historii które można zaliczać lub nie w różnej kolejności plus różne „questy” poboczne (co na przykład widać w anime po tym jak główny bohater „odkrywa” nowe lokacje). Jedynie finał jest wspólny. Anime jest adaptacją jedną z 3 tych „głównych osi”, a osoba która nie jest w temacie będzie kompletnie zagubiona.

Dlatego każdemu komu zdecyduje się to oglądać polecam zachować duży dystans – jeżeli myśli sobie wtf? to trzeba wziąć pod uwagę że to jRPG z dawnych lat, wtedy trochę inaczej pisano historie. Przy takim założeniu odbiór serii jest trochę łatwiejszy, a trzeba przyznać że warto ją zobaczyć choćby ze względu na bajkowy, unikalny design świata czy niesamowicie zróżnicowane postacie i lokacje.

Szkoda że nie zdecydowano się na adaptacje fabuły ze „Smoczymi Ryczerzami” bo z mojego punktu widzenia to najciekawsza historia mająca najciekawsze postaci.

A no i jeszcze oczywiście Twilight Wings które już wogóle wymiata [link]... polecam zwłaszcza „Early­‑Evening Waves” z waifu Nessą :)

Anime Pokemon przekreśla postać MC – to mówiąc krótko jeden z największych nieudaczników w anime. No ale jest po prostu ofiarą „taśmowego” charakteru serii. Ta postać się nie rozwija tylko trwa w permanentnym zawieszeniu z uwagi na to że muszą promować kolejne gry (czyli kontynenty) i postacie.

Nie trać czasu na te bzdety i lepiej zaserwuj sobie seans Pokemon Generations, czyli krótkich web toonów – adaptacji poszczególnych gier z serii [link] oraz Pokemon Evolutions [link] plus Hisuian Snow. Nie pożałujesz i zobaczysz czym może być Pokemon gdy sypną kasą i nie są ograniczeni „serialową” ramówką. Zobaczysz zajawkę czegoś czym mógłby by seria Pokemon TV w innych okolicznościach :)

Ocena wyżej za  kliknij: ukryte  uśmiercenie Maroro.

O faktycznie, wolumen 18 ma być ostatnim… [link], w sumie spoko by było, fajnie jak zamkną całą serię, zasługuje żeby być skończoną adaptacją a autor mówi że i tak już ma dość (mimo że pomysłów ma na 50 noweli :D).

Jest spoko. Podobno Kubo miał czas poprawić materiał względem mangi i w anime będzie sporo zmian, bo z tego co pamiętam z tejże ten arc był najgorszy (w sensie Bleach nigdy nie był jakimś dziełem wysokich lotów, a raczej typowym, za to stylowym, shounenem z bardzo dobrym klimatem i ciekawym designem postaci). Walki z „kłinsi” były już totalnie shouenowe (wolę jednak gdy postacie się trochę męczą a nie pojawia się „koks” i wszystkich rozwala jednym ciosem), nawet jak na standardy tego gatunku :D Btw ciekawe czy będzie coś o „Bountach” :P

Bardzo fajny ED specjalny, już go sobie nucę, no ale muzyka zawsze była najmocniejszą stroną animca. Oby OP był udany.

Ja bym powiedział że manga rozszarpuje lokalny amerykański rynek, zwłaszcza po pandemii.

Powód jest prosty – amerykańskie komiksy stały się chłamem, głównie z powodu decyzji żeby oddać je w ręce ludzi którym nie zależy na ich losie (albo kierują się jakąś dziwną chęcią niszczenia kultowych postaci), takich którzy mylą docelową grupę ludzi którzy faktycznie by je kupowali z oszołomami z Twittera którym wiecznie coś w komisach nie pasuje a i tak by ich nie kupowali. Ludzie nie chcą czytać tychże bo to parodia tego co było dawniej, przesiąknięte do bólu polityką lub osobistymi projekcjami/poglądami autorów. Nie będę się rozpisywał bo temat jest rozległy, wystarczy poszukać w necie jak sprzedają się amerykańskie komiksy – gdzieś tam pojawiają się na listach sprzedażowych, ale tylko dlatego że jadą na znanych markach (jak Batman). Albo jak durne stały się historie. W praktyce są „pożerane” przez mangę, bo skoro ludzie stwierdzili że są crapem, to lukę wypełniają czym innym. Manga skupia się na historiach a nie na polityce i ośmieszaniu kultowych bohaterów budowanych przez lata. Dodajmy też pandemiczne problemy z ze strategią sprzedaży, dramatem lokalnych sklepów komiksiarskich, łańcuchami dostaw i drukarniami (w USA jest bodaj jedna duża firma która drukuje komiksy), ale to inny temat. W sumie to podrzucę jeden link który to fajnie wyjaśnia: [link][link][/link]. Wspominam o tym w kontekście Boku bo to chichot historii – Japończycy przecież tyle zapożyczali z Zachodniej kultury, a teraz ich własne dzieła pożerają komiksy na ich własnej ziemi (a BnHA sprzedaje się lepiej niż Batmany czy X­‑Meni).

Problem polega na tym, że ludzie dalej czytaliby amerykańskie komiksy (wystarczy spojrzeć na sukces „zbiórek” komiksów gdzie ludzie mieli dość tej sytuacji i zdecydowali się „wrócić do korzeni” i wydać coś na własną ręke np. Isom [link][link][/link]), ale firmy takie jak Marvel czy DC nie widzą potencjału w komiksach i skupiają się na swoich filmowych uniwersach.

Ciekawe, nietuzinkowe anime gdzie mamy elementy podróży w czasie (i równoległych osi czasu), mystery, horroru i akcji. Jedno z ciekawszych anime sezonu z pomysłem, klimatem i świetnym wykonaniem do samego końca (bo dostajemy skończoną historię). Postacie na plus, naprawdę chce się im kibicować. Jedynie momentami można się pogubić już w tych wszystkich pomysłach i zależnościach i coraz to kolejnych sposobach wykorzystania nadprzyrodzonych mocy.

Zdecydowanie warte polecenia, 9/10.

Bardzo mocny start, tak jak wspomniane w komentarzu poniżej, bez żadnych durnych recapów – od razu mięsko (a z mangi wiemy że będzie się działo, oj działo).

To za co cenię BnHA to to że nie jest to zwykły shounen. Oczywiście, mamy tradycyjny schemat „coraz silniejszy protag, coraz silniejszy złol”, ale siłą serii jest wdg mnie worldbuilding. Każde poprzednie wydarzenie wpływa na późniejsze ( kliknij: ukryte  to jak All for One skrupulatnie buduje swój plan poprzez Shigarakiego i profesora, to jak „Pro Hero” uczą się ruchów złych, a ci nie pozostają dłużni, te wszystkie akcje i reakcje itd ). Moim zdaniem ten sezon rozpoczyna arc który jest kulminacją skrupulatnie budowanego przez autora świata, gdzie nawet teoretycznie jedna poboczna postać, która pokonała swoją traumę, stała się nagle atutem ( kliknij: ukryte  Twice i jego Quirk, która zarówno może służyć jako nieskończone wzmocnienie sił jak i niewykrywalny doppleganger – w skrócie robi różnicę). Już nawet nie chce się po raz kolejny rozpływać nad tym ile jest tu fajnych postaci (waifu Mirko wreszcie ma swoje 5 minut!), która każda mimo wszystko ma coś do odegrania (niesamowite jak autor mangi to wszystko spina) i nie są zapominane jak w tylu różnych innych shounenach. Tu oprócz śledzenia samego protaga – Deku, mamy po prostu cały tętniący życiem i innymi świat. Cieszy też że sama adaptacja, nawet mimo słabszych momentów, staje na wysokości zadania.

I ten smaczek na początek, czyli OP zrobiony w klimatach amerykańskich komiksów. Po prostu uczeń przerósł mistrza (autor nigdy nie ukrywał fascynacji amerykańskim komiksem, a „Boku” to jego hołd dla tegoż), podczas gdy „mistrz” jest w coraz większej d*.

Nie ukrywam trochę się zawiodłem na tym sezonie. Nudnawe odcinki, zwłaszcza pierwszy, który musi być chyba jednym z najgorszych wznowień serii po przerwie jakie pamiętam – antyteza Hitchcocka :P Krindż, fanserwis i nuda.

Dziwne wątki, wprowadzenie wielu niepotrzebnych i nudnych postaci (pewnie wina LN, ale w tym sezonie wybitnie chyba ciężko im było przenieść treść książek, gdzie liczą się też wewnętrzne monologii postaci i polityka, na anime, o czym reżyser/scenarzyści wielokrotnie wspominali zresztą wcześniej). Z upadłym szlachcicem na czele :/. Z koleii najfajniejsze wątki bardzo szybko przemknęły, jakby na odwal (smoki & krasnale, drużyny bohaterów czy uśmiercanie istotnych postaci).

No i do jasnej cholery, dlaczego tak popularna seria nie może się wreszcie doczekać wyższego budżetu!

Oj, takie -8/10

PS: Natomiast końcówka jest spoko, bo pokazuje bezwzględność Nazaricka – no, ale toż to w końcu „złole” i potwory.

Fajna, zgrabna seria. Porządna grafa, która trzymała poziom cały sezon (co się wcale tak często nie zdarza). Ładna kreska i sympatyczna Chisato no i ciekawa „relacja” między ową protagonistką a antagonistą. Szczerze można polecić bo jest tu sporo akcji, slice of life jak i momentami nawet dramy.

Bezsensowny odcinek, całe 20 minut gadania jaki to „straszny, niepokonany i przerażający” potwór nadchodzi, a Bell i tak go pewnie ostatecznie rozpyka…

No i jeszcze ten irytujący psychol i jego śmiech.

Jestem bardzo bliski dropu tej serii tylko i wyłącznie ze względu na postać Maroro…

Oż ty ale jatka :P

Twórcy są „perfidni” bo zrobili z niej praktycznie kota w postaci Narehate (mimo że sam design chyba my naśladować lisiego demona). Jest rozkoszna. A stwierdzam to nie będąc nawet kociarzem tylko psiarzem :D