Tanuki-Anime

No i stało się. Po 14 odcinkach, czyli W POŁOWIE drop­‑nąłem tę serię, coś co nie zdarzyło się w moim przypadku od niepamiętnych czasów [~wstawka na perkusji~]. Nie chciało mi się już tego oglądać. Akcja niby cały czas pędzi do przodu, a tymczasem seria mnie nudziła, a oglądanie każdego kolejnego odcinka, mimo zachęcającego początku, było po pewnym czasie swoistym odbębnieniem obowiązku (a chyba nie tak to powinno wyglądać?). Burdel, chaos i irytujące zachowania postaci jakby cały czas były na haju, albo miały autyzm: gadają do siebie, wszystko komentują niczym w JoJo (ale tamtej serii dodaje to uroku, w przeciwieństwie do G), co chwila coś mlaszczą, piją, rozbierają się/ubierają, skaczą, krzyczą, tańczą, biegają itd. Do tego co chwila zmieniają stronników, zawierają sojusze w locie, toczą wojny, a nie ma w relacjach między wrogimi stronami praktycznie żadnej agresji mimo, że wokół jednak giną ludzie. Przy okazji seria robi z widzów durniów, bo zakłada chyba, że każdy jest fanem Gundamów i poszczególne modele i ich warianty ma w małym paluszku. Istny koszmar!

Mówię serio, dawno nie widziałem takiego bajzlu kryjacego się pod postacią czegoś, co na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło dobrą serią w oldschoolowym stylu.

Szkoda potencjału, bo to anime ma ciekawy styl graficzny, dynamiczną animację, całkiem ładnie narysowane postacie i przedstawia dosyć barwną i interesującą wizję bliżej nie określonej przyszłosci (kolorową wręcz, tak różną od wielu innych, mrocznych wizji świata za XXXX lat)...

Łoj nie pomyślałem. Mogłem darować sobie ten  kliknij: ukryte  wątek dziecka. Mam tylko nadzieję, że nie wywołam tu jakiejś dyskusji o  kliknij: ukryte  świadomości płodów i tak dalej (ostatnio dużo gorących debat na ten temat)...

Fanserwis to chyba zmora naszych czasów. Znaczy się zawsze był, ale wydaje mi się, że dawniej do „poważnych” serii nie wciskano go TAK wiele…

Dzięki za info. Bo myślałem, że to ze mną jest coś nie tak w trakcie oglądania tego odcinka. Wszystko jakieś takie abstrakcyjne i rushowane było. Przez ten odcinek pogubiłem się już trochę w świecie Log Horizon. To jak w końcu ten świat działa? Niby gracze są uwięzieni, a tu słyszymy, że Kanami „wróciła do gry” na innym serwerze. Czy to znaczy, że tylko na sererze Yamato ludzie są uwięzieni czy jak?

Może mi ktoś kto czytał nowele wytłumaczyć mechanikę świata?

Dziwi mnie swoja drogą to „streszczenie” (i jednoczesne „zużycie” materiału na kilka odcinków) o tyle, że gdzieś czytałem iż zostało dosyć mało materiału do adaptacji…

Jak myślicie: kolejna reklamówka czy ta adaptacja do końca będzie zgodna z mangą?

Tak pozatym, bohater transwestyta, [znowu] dzieci hassassyni (z tego co wiem Japończycy twierdzą, że w dzieciach czai się największe zło) i fabuła pozostawiająca widza z tradycyjnym dla tego typu serii poczuciem: „ja na miejscu bohaterów zrobiłbym to lepiej”.

Drop (przynajmniej na razie), jakoś nie przekonuje mnie ta seria…

PS: Ta płynność w zmienianiu nastroju nigdy nie przestanie mnie w anime zadziwiać „choć muszę go zamordować, to w sumie fajny z niego nauczyciel”...

Iggy to chyba najbrzydziej narysowany pies w historii anime. Oczywiście nie twierdzę, że tak nie miał wyglądać :D

Ach, nie ma to jak seria niszcząca wiarę w ludzkość. No, zapewne będą i odcinki o pozytywnym wydzwięku, ale założenie serii wymusza raczej „pranie brudów”. Nie pamiętam z oryginału czy są inne opcje od  kliknij: ukryte  reinkarnacja/nicość (np. happy end dla obu lub „go to hell dla obu” itp.).


Tak czy siak, mam już odpowiedź na czym będzie polegać seria oparta na Death Billards. Wiem, raczej nie była trudna do wydedukowania, a zbudowanie serii wokół motywu  kliknij: ukryte  sądu pośmiertnego do trudnych nie należy (ot wymyśl jakąś ckliwą historię o zdradzie/przyjaźni/niespełnionych obietnicach itp, pełno tego w telenowelach), ale mimo wszystko byłem ciekaw jak rozwiną m. in. motyw baru, czy dodadzą nowe postacie, pokaża coś poza barem itp. Zobaczymy czy twórcom uda się utrzymać taki poziom, ażeby zaciekawić i czy przedstawione historię będą potrafiły pozostawić widza nieobojętnym itd.

Pierwsza historia taka sobie, może chcieli wprowadzić „do świata” nowych widzów nie rzucając im na początek bardzo trudnych tematów (w sensie drugie/trzecie/czwarte dno itp.  kliknij: ukryte  bo zdrada to oczywiście poważny temat w sensie moralnym. Okaże się…

PS: Fajny OP :)

PS 2: kliknij: ukryte  Jeśli dobrze zrozumiałem, „karę” dostała kobita. W takim razie, z moralnego punktu widzenia, w czym zawiniło dziecko?:

YaY! [link]

Jestem mężczyzną więc muszę być twardy! „Are you ready guys?”

A tak na serio łudziłem się, że jeszcze wyjdą ludzie z tej serii, naiwnie myśląc, że niektóre z pozytywnych opinii o tej serii znajdą potwierdzenie. Ale nie sądziłem, że dożyje czasu, gdy będe oglądał coś spod znaku Sengoku Basara z irytacją…

Żal. Zmasakrowali tą serię. Straciła cały urok. Dobrze, że to tylko spin­‑off/„inny route”/alternatywna historia.

Postacie pozbawione charyzmy, kierujące się wątpliwymi motywacjami. Problem Judge End polega na tym, że Sengoku Basara wg mnie nigdy nie powinno być poważne. Owszem, w poprzednich seriach pojawiają się ważne tematy jak lojalność, wiara w swoje przekonania, rywalizacja, wspólne działanie w obliczu wroga bądź w imię wyższego dobra. Ale przez fakt, że poprzednie serie miały do siebie dystans, człowiek przymykał oko na ich wariactwa. Poprzez nieumiejętne prowadzenie, fabuła jest tutaj po prostu idiotyczna (np. krajoznawcze podróże Tokugawy, który wpada sobie, żeby powiedzieć dwa zdania temu czy tamtemu lordowi).

Zresztą to nie tylko to. Poprzednie serie charakteryzowała mocna grafika, tutaj jest ona niechlujnie narysowana (jak jakaś tania podróba). Nie ma tragedi, ale też nie przywykłem do tak słabego poziomu.

Fabuła leży. Po pierwsze jest ewidentnie skonstruowana jak schemat Story Mode mordobicia (nomen omen tego też jest adaptacją, ale nie przeszkadza to w stworzeniu normalnej fabuły): to kolekcja następujących po sobie pojedynków (które swoją drogą wypadają blado na tle tych w poprzednich seriach). Trudno czepiać się fabuły, która (teoretycznie) oparta jest na historii Japonii, ale jest ona mimo tego beznadziejna. Bitwa pod Sekigaharą to jakaś komedia. Wiem, że w cyklu Senkogou Basara komedią jest to, że pojednyńczy wojownicy wygrywają całe bitwy, ale w poprzednich seriach dało się to ukryć np. poprzez wplątywanie ich w pojedynki z kimś równie silnym. Co mamy tutaj? Każdy walczy z kim chce, przebiega sobie do wrogiego generała kiedy chce, ażeby z nim pogadać o pogodzie, po czym wraca sobie nie zwracając uwagi, że po drodze toczy się jedna z największych bitew w historii Japonii. Postacie zostały spłycone, jedni z moich ulubieńców stali się żałośni, a uczynienie takiej postaci jak Matsunari generałem i „osią” wokół której kręci się część bohaterów jest kpiną (chociaż tutaj akurat winę ponoszą zapewne twórcy gry). Ludzie idą za ta mendą chyba tylko dlatego, że scenariusz tak każe… Aha no i szczytem wszystkiego było wrzucenie wątku Ody. Co to wogóle jest? Po co to było? Co wniosło to do serii? Albo wątek tego gościa z kulą na łańcuchu. Czemuż to służyło jeśli tylko nie wrzuceniu tej postaci do anime, tak aby cały rooster się zmieścił…

Muzyka? OP z dwóch pierwszych serii po dziś znajdują się w mojej playliście. W Judge End OP nie jest zły, ale to nie to do czego jestem przyzwyczajony, a mówiąc bardziej obiektywnie, po prostu nie wpadł mi w ucho (może poza jednym motywem muzycznym). ED w miarę fajny, bo lubię głos jego wykonawczyni. W samym anime ścieżka dzwiękowa nawet była niezła, ale w poprzednich seriach były lepsze utwory, zwłaszcza ten jeden charakterystyczny, który z reguły leciał pod koniec odcinków (i który idealnie pasował do akcji).

Ktoś kto przeczyta moją mini­‑reckę stwierdzi, że mam swoją wizję Sengoku Basara i jestem zamknięty na zmiany. Jest w tym sporo prawdy, ale to, że anime oparte na tym cyklu gier można było zrobić trochę poważniejsze, nie tracąc na jego uroku pokazano już w drugiej serii. Patos przy jednoczesnym braku luzu nie wychodzi tej serii na dobre (bo te żałosne scenki typu „ludzka kula armatnia” to tylko tanie chwyty). Judge End to pomyłka która nigdy nie powinna ujrzeć światła dziennego, a mnie zepsuła dobre wspomnienia o adaptacjach tej serii gier. Od najniższych ocen chroni ją tylko to, że mimo wszystko miała przebłyski i troszeczkę klimatu owego uniwersum.

4/10

PS: Sorry za powielenie treści mojego niedawnego postu, ale recenzja to recenzja.

Hehe, raczej nie taką „rozrywkę” miałem na myśli. Myślę, że od tego są bardziej „ambitne” dzieła. Chociaż co tam kogo rajcuje…

Bez gloryfikowania, po prostu dobry odmóżdżacz nie jest zły…

Przyznaję, że kontynuacja Tokyo Ghoul była nisko na mojej liście potencjalnie interesujących serii zimowych (zwłaszcza, że pierwszy sezon to raczej coś o czym zapomniałem bardzo szybko). Ale w momencie gdy główny bohater przestał być tak g*wniany, a fabuła „ruszyła”, seria przyciągnęła moją uwagę…

Nawet fajny klimat. Zobaczymy co będzie dalej…

Pewnie tak. Ostatecznie takie serię służą tylko czystej rozrywce i nic więcej. Wiele tego typu anime było przed nią i wiele będzie po niej, a dzieł genialnych z nich raczej nie będzie…

Nie wątpie. Co więcej sporo tanukowiczów (a raczej tanuko­‑militarystów :P) na czele z Tobą być może będzie się nim nawet zachwycać. Ale to po prostu nie moje klimaty. Girls und Panzer jeszcze mnie przyciągnęło. Ale surfrujące dzieweczki z duszą okrętów wojennych to nie to. Ostatecznie, nawet pomijając ten „oryginalny” pomysł nie mam po prostu ochoty na kolejne school life, które jest ukryte pod tą militarystyczną warstewką :)

Japonio, nie przestajesz mnie zadziwiać…

Hahaha. Drop…

Brzmią inaczej, to na pewno. Chosokabe brzmi o wiele „spokojniej” w przciwieństwie do Keijego, który brzmi jak jakiś wagabunda (zasadniczo nim jest :P), a nie dyplomata i negocjator.

PS: Jeszcze jeden „irytujący” szczegół Judge End. Postacie straciły swoje „atrybuty”. Gdzie małpka Keijego? Gdzie papuga Chosokabe? O gangu Date już wcześniej wspomniałem :P To chyba taki ewidentny zabieg twórców, którzy chcieli „odciąć” się od poprzednich serii :P

PS: Taki „random” [link]#full jaki znalazłem gdzieś w odmętach intjernetu :P

A dziękuję, przypomniałeś mi o IUnD. Od razu odznaczyłem sobie ją w obejrzanych.

Ogólnie było więcej dających się lubić serii ecchi w tym stylu np. Highschool DxD, ale Testament o tyle przyciągnął moją uwagę iż myślałem, że nawet nie będę się za niego brał, albo dropnę po pierwszym odcinku. A wygląda na to, że zostane z serią na dłużej :P

Przyznam, że jestem lekko zaskoczony.

Spodziewałem się kolejnej sztampowej serii. Oto przecież w OP radośnie świeciły gołe tyłki a setting typowy: w życiu szaraczka nagle pojawiają się dwie seksowne dziewoje z którymi zapewne czekają go perypetie pełne dwuznacznych sytuacji. Aha, no i rzeczone dziewoje to  kliknij: ukryte  córka lorda demonów i jej bodyguard, które są prześladowane przez wszelkiej maści złe typy. Ot tyyypowe ecchi z magia w tle. No cóż, to widz dostaje, ale z jednym małym, ale jakże ciekawym twistem: główny bohater to nie  kliknij: ukryte  nieudacznik, który dostaje dar mocy, tym silniejszy im jego krzyk. Nie, główny bohater i co najlepsze jego ojciec okazują się od początku być nie pionkami, ale pełnoprawnymi wymiataczami. Tym jednym szczegółem seria zdołała przyciagnąć moją uwagę,  kliknij: ukryte  bowiem brak bohatera nieudacznika to już połowa sukcesu tego typu serii. Oczywiście ostatecznie anime na pewno będzie standardowa, ale przynajmniej może nie irytująca ze względu na postać głównego bohatera.

WTF did I just watch?

Czy to jest wogóle legalne? Te panie się, one się, one…

...bardzo chyba lubią! Ależ cóż to za Sodom(i)a i Gomor(i)a!

Ale do rzeczy…

Shingeki no Kuma to przede wszystkim wreszcie coś innego. Znaczy nie do końca, bo po Penguindrum dzieła tego autora już mnie raczej nie zdiwią, bo teoretycznie styl, prowadzenie akcji, kadry, symbolika, pomieszanie powagi ze słodkością – wszystko się zgadza. Ba, nawet honey cutie zwierzątka. Nawet OP zapachniało tak samo.

Co prawda żal mnie ściska, że nie zobaczymy Bearena Gorigori­‑eagera walczącego z kolosalnymi niedźwiedziami (ale to chyba tylko moje skojarzenie, z góry przepraszam za moją głupotę), ale to co łobejrzałem, me like!

Znaczy nie będe popadał w hurraoptymizm, bo serie tego Pana charakteryzują się symboliką, która nawet i dla Japończyka może być nie do zdzierżenia i kończą się w myśl zasady „zostań sam widzu marny ze swymi myślami o co mi tak naprawdę chodziło gdy paliłem (zdrowotnie) oregano i pisałem fabułę tego gniotu”, ale jak najbardziej będe leciał z tym koksem, bo jest tu na tyle ciekawych elementów (i NIE, nie mówię o gołych, prawie 18­‑letnich niewiastach, znaczy nie tylko :}), że pozwalają mi patrzeć z optymizmem w przyszłość… przynajmniej do następnego odcinka.

PS: Chrzanić te naleśniki z ED, nie mogłem oderwać wzroku od tej tańczącej misiczki!

Ludzie lubią to co znają, więc dla większości ideałem będzie kolejna haremówka albo shonenowa sztampa

Ta? To ja nie jestem takim ludziem, bo takie dajmy na to Absolute Duo odrzuciłem bez oglądania już po trailerze, bo po 2014 wyczerpała się już moja pula tolerancji na oglądane magic school móndórkuw+harem. Szkoda czasu.

Za to Shingeki no Kuma to jest to na co chętnie swój czas poświęce!

Generalnie Kamiyan powiedział o tym specjalu wszystko to co i ja bym powiedział. Niezłe, ale niestety to wprowadzenie/reklamówka do kolejnej gry z serii Tales of… więc za mało tego, ażeby móc to oceniać uczciwie. I szkoda, że akurat do gry z tego cyklu, bo pomimo całej ich wszystkich „production values” jakoś nigdy nie mogłem się do nich przekonać ze względu na system walki, który wybitnie mi nie odpowiada (a testowałem kilka gier z cyklu).

Anime adaptujące historię poszczególnych gier Tales of.. praktycznie zawsze prezentują niezły poziom, czy to ze względu na grafikę, czy na fabułę/postacie, ale tu dostajemy mało, nawet względem innych adaptacji, bo też za wiele się tu nie dzieje i to w kwestii akcji, czy też rozwoju postaci/fabuły.

Grafika/klimat w specjalu naprawdę wymiata, trochę taki folkowy i arturiański, czyli coś co mogło by mi się naprawdę podobać, gdyby stało się pełnoprawną serią. Ale niestety takie rodzynki pojawiają się rzadko w formie czegoś więcej (chodzi tu zapewne o nakłady finansowe).

PS: Ach ta widokówka po napisach końcowych, miodzio :]

Np Chosokabe czy Keiji brzmią inaczej. A seiyuu ci sami (bo aż sprawdziłem)... kurcze chyba mi się coś ze słuchem dzieje :P

Ale w sumie najlepszym chyba podsumowaniem „inności” serii jest to jak Masamune potraktował Yukimurę bądź co bądź swojego największego rywalo­‑przyjaciela :P, gdy pojawił się Ishida.

PS: Wiem, że to adaptacja mordobicia, ale tutaj jak nigdy czuje się „pojedynkowy” setting scen. Naprawdę, brakuje tylko pasków życia nad głowami bohaterów…

Wstyd przyznać, ale wcześniej nie sprawdziłem, że Judge End to trzecia seria z tego cyklu, a myślałem, że jakis remake. Cały szczęśliwy wziąłem się za serię i po połowie muszę rzecz… że jestem mocno zawiedziony.

Po pierwsze: zmiana klimatu. Niektórzy mówią, że seria stałaby bez tego w miejscu, ale właśnie ten wariacki i luźny klimat był jej największym atutem. Zresztą dramatów z okresu Sengoku mamy w trzy i jeszcze trochę, a komedii o wiele mniej. Zła decyzja o zmianie nastroju.

Po drugie: to co zrobili z wieloma postaciami a zwłaszcza z Sanadą i Date. Z pełnych wigoru postaci których „popisy” uwielbiałem ogladać stali się mendami i nieudacznikami. I nie chodzi tu o jakieś wewnętrzne przemiany. Nie, zrobili z nich po prostu żałosne powłoki tych bohaterów, którymi byli w dwóch poprzednich częściach. Dumny Date miał zawsze „argumenty” na potwierdzenie swego bojowego charakteru. Teraz w pojedynkach wypada beznadziejnie, stał się wręcz irytujący. A tak wogóle, to gdzie podział sięjego gang? Już pomijam, że zmienili się niektórzy seiyuu i choć rzadko kiedy zwracam na to uwagę tu akurat od razu to negatywnie odczułem.

Po trzecie fabuła: o ile przy komediowej formie serii można było patrzeć na to czy tamto z przymrużeniem oka to w momencie gdy seria stara się być poważna staje się jednocześnie śmieszna (i nie chodzi tu o poczucie humoru). Sojusze zawierane w „locie”, gadanie o jakiś „więziach” w momencie gdy zdradziło się jednych, zabiło drugich a wszystko to tak nieprzekonujące, że aż mnie irytuje. W poprzednich sezonach nigdy nie miałem takich odczuć.

Po czwarte: tutaj nie dam sobie ręki uciąć, ale chyba pojawia sie jakaś niekonsekwencja względem fabuły poprzednich odsłon. Tak jakby niektóre wydarzenia pozmieniano, nie czuję tu ciągłości…

Po piąte: oprawa audio­‑wizualna. Dwie pierwsze części charakteryzowały się naprawdę wysokim poziomem grafiki, tutaj niby jest ok, ale widzę o wiele więcej różnych błędów. Najgorzej wypada jednak muzyka. Gdzie się np podziały te fajne „heroiczne” wstawki? A tak wogóle to gdzie te „tornada” wciągające wszystkich „postronnych” wojaków?

Obejrzę do końca, ale jak na razie jest to naprawdę duży zawód i wątpie, żeby coś miało się zmienić…

Bo to była powieść o nastoletnim, japońskim Jamesie Bondzie i nie ważne były środki, tylko efekt :)

Tyle, że James Bond wzbudza sympatię tym, że choć jest specjalistą, to jednak człowiekiem, ciągle popełnia błędy i wpada w tarapaty, ale udaje mu się z nich wyjść, a wokół tego kręci się fabuła. Poza tym ma swój urok osobisty. A Yuuji to robot…