Tanuki-Anime

Mam świadomość, że Gabriel Dropout nie spełnia ortodoksyjnej definicji moe, jednak w szerszym ujęciu ten tytuł do nich zaliczam. Definicja z Wikipedii mówi:

Słowo to odnosi się do ideału młodzieńczej, niewinnej kobiecości jako postaci lub sposobu zachowania dorastających dziewcząt.

Nie zamierzam specjalne nikogo przekonywać do swojej interpretacji, jednak to przerysowanie i nieudolność w gruncie rzeczy czynią z postaci moe. Co do słodkich rzeczy, to były różne, jak chociażby gotowanie, czy „zmagania” ze zwierzątkiem (tutaj psem), ukazane w uroczy sposób.

Co za patetyczne i pompatyczne anime… Podoba mi się!

Jako komedia to anime jest słabe, oj słabe, ale myślę, że ma potencjał, aby pokazać parę ciekawych elementów okruchów życia. Zależy głównie od tego, w jakim kierunku to pójdzie – czy nauczyciel będzie rozwiązywał problemy książąt, czy książęta będą robili psikusy nauczycielowi, czy seria będzie skoncentrowana na bishounenowych rzeczach. Póki co bardzo przeciętnie.

Przynajmniej bohater nie jest nieudacznikiem xD

A tak serio – nie jest jakoś tragicznie, ale już widzę, że bohaterowie (bohaterki) wypadają słabiutko, do tego nie zanosi się, aby anime miało wnieść coś nowego do gatunku bitewnego haremu. Jego miłośnikom może jednak podejść.

Całkiem zabawne, a do tego cholernie intensywne! I to w niejednym gatunku: harem, yuri, komedia i nie tylko. Jeśli seria utrzyma to tempo i poziom, to szykuje się czarny koń sezonu, naprawdę. Aczkolwiek ten odcinek stanowi wyzwanie dla samych twórców, bo jest świetny.

Kobayashi­‑san Chi no Maid Dragon to seria bardzo sympatyczna i optymistyczna. Nie chce mi się tym tytule rozpisywać, gdyż niczego szczególnego nie pokazał, jednak z pewnością był to umiarkowanie miły seans. Daję mocne 6/10 za intensywną końcówkę. Chociaż bez niej byłaby ta sama ocena, tylko mniej pewna.

Zapowiada się jedno ze słabszych anime w sezonie. Seria jest reklamująca produkt aż do bólu. A jak zaczną się te ich walki to zapewne będzie to leżeć na dnie otchłani fabularnej. Póki co sporo majteczek na wierzchu i słaba animacja FAG (choć widocznie miała taka być, bo Ao rusza się w normie).

Póki co chyba FAG jest u mnie pierwsza do porzucenia, ale jeszcze trochę się potorturuję.

Chyba póki co najlepsze anime rozpoczynającego się sezonu. Jest takie inne od wszystkich (choć część projektów postaci wygląda jak wyrwane z Shirobako). Motywy tutaj zawarte w postaci kulturowego regionalizmu i szukania swojego miejsca w świecie (tak przypuszczam) są bardzo interesujące. Do tego dochodzi zabawa w królową i motyw Chupacabry. Dla mnie osobiście to są wspaniałe prognostyki na przyszłość. Lekkie to i przyjemne – zapowiadają się bardzo udane okruchy życia z motywami komediowymi.

Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie ta seria. Bardzo sympatyczne i nawet śmieszne. Doświadczenie uczy jednak, że tego typu twory lubią tracić urok po kilku odcinkach, dlatego trzeba poczekać z prognozami. Niemniej póki co bardzo fajnie, sympatyczne postaci, ładna grafika i ciekawy, choć prosty i znany pomysł. Warto spróbować!

Historii, w których bohater zawiera umowę z magiczną lolitą dostatek. Tu przynajmniej bohater ów nie jest licealistą i jednocześnie nieudacznikiem.

CGI było raczej słabe, ale nie do tego stopnia żeby nie dało się oglądać. Graficznie tylko cały pościg leży na dnie pod kilometrem mułu. Nie spodziewałem się zobaczyć czegoś takiego w 2017.

Oglądało mi się bardzo średnio, ale im dalej w las tym było lepiej. Niestety przeczuwam, że powtarzalność wątków zabije to szoł. Póki co jednak na pewno będę oglądał dla dziadzia.

Na początku sezonu wcale nie miałem w planach ruszać tego anime. Teraz wiem, że trochę byłoby szkoda, bo dostaliśmy ciekawą historię z dobrze wykreowanymi bohaterami, osadzoną w alternatywnym, ale nie pogmatwanym świecie i to rozgrywającą się w ciekawych czasach, w dobrej oprawie wizualnej i ze świetną muzyką. Jedyne, co mnie w większości nudziło, to sceny batalistyczne – same walki nie trzymają specjalnie w napięciu (ale szaleństwo lolity już tak). W tej chwili daję mocną siódemkę, ale nie neguję możliwości wystawienia lepszej oceny koniecznej kontynuacji.

Bardzo fajne okruchy życia z ciekawym wątkiem shougi. Seria za względu na swoją specyfikę nie jest przyciągająca, ale ogląda się ją naprawdę z zaciekawieniem. W drugiej połowie, kiedy więcej grają, robi się sporo ciekawsze niż na początku.

Nawet bardziej, ale jeszcze wszystko przed nami.

To szoł nie zamierza oszukiwać i od początku jest bardzo ostre. Nie mam co do niego żadnych oczekiwań, ale podczas seansu było bardzo zabawnie. Skuszę się na kolejne odcinki, zwłaszcza, że są krótkie, więc nie będzie mi szkoda czasu na taką głupotkę.

Ten odcinek niczego konkretnego nie pokazał, niemniej klimat został zachowany i spodziewam się wzrostu atrakcyjności w kolejnych odsłonach.

Kreska bardzo ładna, ale faktycznie było kilka uproszczeń. Muzycznie za to sporo słabiej niż pierwszy sezon, przynajmniej tak mi się wydaje po jednym odsłuchaniu – tyczy się to głównie piosenek, bo w tle jest bardzo przyzwoicie.

Fabularnie ten odcinek nie robi wrażenia – głównie piętrzy tajemnice, ale jest też zaleta w postaci pokazania rozumnego antagonisty od pierwszego odcinka. Poczekamy, zobaczymy, ale po scenie  kliknij: ukryte  śmierci Mikego jestem przekonany, że SnK nie traci swojego głównego atutu. Obejrzę to, acz fajerwerków się nie spodziewam, jak i po pierwszym sezonie.

Zdziwiło mnie też, że sezon będzie miał tylko 12 odcinków, ale widać wolą zrobić więcej krótszych sezonów. Dla fanów serii z pewnością jest to zawód.

Jak komentujący niżej zauważyli, anime jest ciekawe raczej jako psychologiczne, niż romans. Generalnie nie jest to nic specjalnego, ale w zakresie anime, gdzie o cokolwiek poważniejszego trudno, to jest prawdziwy seinen, więc warto się nim zainteresować.

Było trochę prowokacyjne i „zryte”. Historia podobała mi się raczej na początku, potem zmonopolizowała i przesyciła to bardzo jedna postać kobieca i w efekcie zaczęło mi się nudzić.

Oto co nazywamy chińską bajką!

Akcja pierwszego odcinka Gin no Guardian dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych – wygląda to jakby twórcy od początku naiwnie chcieli zgarnąć jakichś odbiorców, jakby w desperacji. Pokazano i akcję i zalążek romansu, nawet jakieś elementy grozy. Nie wiem, co mam o tym myśleć, na pewno graficznie stoi wyżej niż np. taki Cheating Craft, tj. występuje tu mniej slajdów, ale nadal nie powala. Seiyuu spisali się całkiem dobrze, a piosenki na otwarcie i zamknięcie są przyzwoite.

Absolutnie niczego się po serii nie spodziewam, ale obejrzę. Serie od Haoliners Animation League idealnie pozwalają mi wykalibrować dolne rejony skali ocen, a przy tym nie są nudne (w jakimś sensie).

Seiren to kolejne romansidło bez oryginalnych wątków, czy postaci, dodatkowo epatujące fanserwisem (zwykle mi to nie przeszkadza, ale tutaj bywał odpychający). Nie jest szczególnie słaby, ale tym bardziej nie wybija się ponad przeciętność.

No może duży plus za te jelonki, bo naprawdę się uśmiechnąłem, ale tylko to nie może uratować całości.

Nie trzeba już być bizantyjskim kajdzarem, sułtanem osmańskim, ani nawet życiowym nieudacznikiem, aby mieć swój harem… wystarczy włączyć sobie One Room.

Anime składa się z trzech „historii” o romansach z trzema dziewczynami – są to postaci tak typowe dla gatunku, jak to tylko możliwe: młodsza koleżanka, siostrzyczka i przyjaciółka z dzieciństwa. Akcja także składa się z samych oklepanych motywów – a to wyjście do łaźni, a to pokaz fajerwerków.

Najlepszą stroną dzieła jest grafika, mimo że akcja rozgrywa się głownie w jednym pokoju, wcale nie zaniedbano teł, choć większość kadrów to zbliżenia na moe dziewczęta. Projekty postaci są bardzo ładne, nawet bardzo ładne.

Dlaczego więc One Room góruje nad sporą częścią haremów? Ano pierwszoosobową perspektywą i krótkimi odcinkami, bo ile można oglądać takie pierdoły? Fanserwis też jest, nie jakiś napastliwy, ale to dobrze, bo w tym gatunku może on być pożądany.

Nie zawiodłem się: włączyłem, było fajnie, jutro zapomnę.

Mieliśmy do czynienia z dziwną serią – niby opowiada o politycznej intrydze, ale pokazywano nam głównie jedzenie ciastek i palenie fajek. Generalnie tytuł fabularnie nie powala, bo wszystko jest dosyć prosto prowadzone, w żadnym momencie nie ma „szoku i niedowierzania”, a akcja toczy się powoli, jednak anime to ma to coś, co sprawia, że fajnie się je ogląda.

Oprawa techniczna nie pozostawia niczego do życzenia – opening świetny, a kreska idealna w swej prostocie, bez jakichkolwiek udziwnień i elegancka.

No i właśnie oryginalność jest najmocniejszą stroną ACCA – serii dziwnej i w jakiś sposób przerysowanej, a jednocześnie, paradoksalnie, prostej.

Pisząc „Zemsta Masamune” miałem na myśli tytuł.

Drugi sezon nadal dobry, nie zaniżył poziomu serii a pod względem humoru nawet wypadł lepiej. Generalnie szału nie ma, ale mieliśmy do czynienia z całkiem zabawnym tytułem, choć niezbyt wysokich lotów. Oprawa audiowizualna zaprezentowała niższą jakość, ale tym razem fabuła mniej przeszkadza w oglądaniu, więc uznaję, że KonoSuba w drugiej odsłonie była nieco lepsza od poprzedniczki.

Czy obejrzę ewentualny kolejny sezon? Pewnie tak. Czy będę czekał z niecierpliwością? Raczej nie.

Seria podobała mi się bardziej niż niżej komentującym. Fabularnie to rzecz jasna nie stało na wysokim poziomie, natomiast postaci były bardzo sympatyczne, i to wszystkie. Oprawa graficzna była udana, wliczając także projekty postaci, nieco gorzej wypadła muzyka, w tym piosenki z czołówki i tyłówki. Niemniej na tle innych komedii romantycznych, nie tylko animowanych, Zemsta Masamune wypada zupełnie dobrze. Pomimo wad w postaci przeciętnej fabuły i niektórych średnich gagów, to była jedna z serii, które najprzyjemniej mi się oglądało w sezonie zimowym.

Pomiędzy R1 i R2.