Tanuki-Anime

bo oni lubią takie małe i nieporadne dziewczynki

Znaczy się, właśnie opisujesz postać jaka nie występuje w żadnych Tales w jakie grałem. Żadnych. Stanowczo zaś nie Alishy, szczególnie w jej animowej wersji, gdzie ma kręgosłup ze stali.

bezsensowne skupianie się na najsłabszej postaci w grze

To jest akurat Twoja opinia i podawanie jej jako faktu nie zmienia w najmniejszym stopniu, że Rose wśród fanów jest ogólnie bardzo mało popularna – i to nie tylko w Japonii (nie do końca zasłużenie, chociaż Tales miały już parę znacznie lepszych postaci w jej stylu).

A co do czasu antenowego – dla mnie to strzał w kolano, bo można go było poświęcić ciekawszym postaciom

Jak na razie wszystkie postacie dostały znacznie solidniejszy rozwój osobowości, niż miały na tym etapie w grze.

Ja bym akurat powiedział, że jak na razie seria wychodzi bardzo dobrze na zmianach zwiększających rolę Alishy – jej zniknięcie z drużyny i całość poprowadzenia jej wątku (ważna postać nagle znikająca z fabuły w zasadzie bez uzasadnienia) były jednymi z największych wad narracyjnych gry. Nie powiedziałbym też, aby ktokolwiek stracił czas antenowy przez zwiększenie wagi jej wątków jak na razie.

Pierwszy sezon jak dla mnie był dobry, chociaż nie ustrzegł się paru wad i plot holi.
Drugi natomiast opierał się o czyste deus ex machina i autora, który nie mógł powstrzymać się przed wciskaniem wszędzie „cool” pomysłów na które nagle wpadł i zostawiania rozgrzebanych bez sensu wątków, gdy skakał na kolejny kwiatek.

Log Horizon akurat też to pokazywał i co więcej, potrafił przy tym nie zanudzać na śmierć oglądających.

Panowie po 30 byli w porządku na starcie, gorzej się zrobiło jak pojawiły się ukryte wioski magicznych ninja.

Skoro Setsujin sam pokonał Betsu Ten Gaia, to nie dałby sobie rady z dojściem do niego?

I właśnie tutaj widać, że nie oglądałeś uważnie… on bardzo nie chciał się ujawniać i nie zrobiłby tego do końca, gdyby nie fakt, że właśnie tego potrzebował by upokorzyć przeciwnika.

Całe napięcie, całe to uczucie, że bohaterom może coś się stać nagle prysło.

Nie wiem jak finałowej walce udało się przebić wstecz przez czasoprzestrzeń, aby zepsuć Ci przyjemność, którą czerpałeś z poprzednich walk, ale wierzę że owo osobliwe zjawisko nastąpiło.

Obawiam się też, że klasyczna chińska fabułą heroiczna po prostu nie jest dla Ciebie, ale to tak jakby się czepiać horroru, że ma elementy nadprzyrodzone…

Skoro nagle okazuje się, że i Ryo Fu Setsujin, i Sho Fu Kan są przepakowani to po cholerę było to całe zbieranie drużyny?

Prawdopodobnie z tych powodów, które zostały wprost i dosłownie podane w anime…

W takich seriach walka z finałowym bossem zawsze musi być najlepszą walką w całej historii.

Po pierwsze, nie musi.
Po drugie, będzie ciąg dalszy, więc nie była to finałowa walka.
Po trzecie, była to wspaniała scena i w związku z tym bardzo udana walka, nawet jeśli krótka.

Pierwszy odcinek stanowi idealny przykład na to, że robić serie o wielu bohaterach z szalonym tempem akcji (i jeszcze uprzeć się, aby przedstawić ich w pierwszym odcinku) to trzeba umieć, a nie tylko próbować naśladować Baccano! lub Durarara!!…
Inaczej zamiast zaintrygować można jedynie zniechęcić potencjalnych widzów.

Z drugiej strony nie obejrzałem jeszcze Despair Arc'a ale wyobrażam sobie, że jeśli faktycznie są to czasy nauki klasy nr 77 i „świetności” Yukizome, to może być traktowane jako swoisty prequel.

No właśnie Future i Despair były połączone tak, że oglądając je na przemian dostawało się często informacje mające znaczenie dla odbioru wydarzeń w Future.

Problem w tym – jakie zakończenie i jaka puenta tutaj by pasowała? Jak dla mnie zakończenie serii było akurat prawidłowe, w klasycznym „życie toczy się dalej” stylu.

Powiedzmy sobie szczerze – ta seria nie wymaga tylko poprzedniego anime. Danganronpa 3 (jak nazwa wskazuje) wymaga znajomości pierwszej gry (która obejmuje poprzednia seria anime), drugiej gry i jeszcze dodatkowo gry­‑sidestory Absolute Despair Girls. Nawet zaznaczone to było w Tanukowej zapowiedzi sezonu, którą Avellana ze mną konsultowała ;-)
Poza tym – serie Despair­‑Arc i Future­‑Arc (oraz Hope special, który podsumowuje oba) to całość, należy je oglądać razem (każdy odcinek naprzemiennie, jak serie wychodziły, zaczynając od pierwszego odcinka Future). To tak naprawdę jedna 24 odcinkowa seria, tylko wyemitowana w jeden sezon.

„Zły” i „główny zły” to nieco inne pojęcia… z nazwanych i ważnych „złych” postaci na razie umarli  kliknij: ukryte  Screaming Phoenix Killer, One­‑Eyed Impaler i dwójka pomagierów z Bones of Creation – o ile ich rola w fabule jest dość ważna, żadna z tych postaci nie stała nawet blisko pozycji „głównego złego”.

Przede wszystkim – seria się jeszcze nie skończyła. Poza tym, seria utrzymuje się w klasycznej konwencji, bo takie jest założenie – oraz nadal wprowadziła kilka bardzo przyjemnych zaskoczeń, szczególnie w dwóch głównych rolach męskich.
Nie wiem też o jakich umierających „głównych złych” piszesz, gdyż  kliknij: ukryte  n etapie 12 odcinka jeszcze żaden z nich nie umarł…

Zestiria jest nielubiana z powodu problemów fabularnych i koszmarnej kamery, nie tylko Alishy…
Anime akurat jak na razie prowadzi fabułę znacznie lepiej od gry, poprawili sporo problemów.

Problemem najnowszych Tales jak dla mnie jest przede wszystkim to, że seria powoli przestaje być „multiplayer RPG”. W „średnie czasowo” części (Symphonia, Graces) wspaniale grało się w kilka osób, natomiast nowsze części praktycznie ograniczają wygodną liczbę graczy do jednego, czasami dwóch przez nowe systemy (linki, kombinacje itp. – Xilia, Zestiria), specjalne mega zdolności głównej postaci (Xilia 2) czy ograniczoną sensowną ilość postaci grywalnych (Dawn of New World).
Dla wielu osób nie jest to pewnie istotna wada, ale dla mnie spora ;-)

Prywatnie jak na razie najbardziej lubię Symphonię za fabułę i Graces F za postacie i system walki. Mam też duży sentyment do Eternii (moje pierwsze Tales i te radosne postacie…). Natomiast muszę kiedyś nadrobić Abyss ;D

niech każdy wyrobi sobie zdanie. i stąd wymiana wpisów z kimś ktoś pisze o guembi, nie chodzi o przekonanie takiej osoby do głębi tylko o pokazanie, że opinie są podzielone i może warto spróbować tego anime.

Z tym się mogę zgodzić, chociaż ja bardziej proponowałbym komuś mangę :-)

Etykieta komunikacji internetowej nie wymaga zwracania się do interlokutorów na forum czy czacie z WIELKIEJ (a nie „z dużej litery”), tak więc proszę nie insynuować i nie imputować mi braku wiedzy z zakresu elementarnej erystyki.

Proponuję przeszukać Googla, większość polskich poradników co prawda o tym nie wspomina (zapewne traktując to jako oczywistość), ale jeśli temat jest już poruszony, to zalecane jest używanie dużej (również poprawna forma)/ wielkiej litery. W sumie to profesor Miodek preferuje właśnie „dużą” literę.

Oczywista oczywistość. Skoro jakiś Daerian tak stwierdził, więc tak musi być i tyle! Normalnie koronny argument w dyskusji…

Obawiam się, że na tym samym poziomie co Twoje zapieranie się, że Wiedźmin jest grafomański, a Kentaro Miura wielkim poe… pisarzem jest.
Tylko trochę kulturalniej napisane.

Berserk głębi nie ma. Ma ciekawą, brutalną stylistykę, dobrze poprowadzone postacie i tzn. „crapsack world”, ale głębi to tam za bardzo nie ma – paskudna kosmologia to nie głębia.

Doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa nie wiedzący, że zwracając się do kogoś bezpośrednio pisze się „Ty” z dużej litery…
Berserk (manga) jest w porządku na etapie do jakiego doszedłem, ma co prawda kilka fatalnie poprowadzonych wątków i zupełnie niepotrzebnych skoków nastroju, ale ogólnie wrażenia mam raczej pozytywne.
Oczywiście poziomem do książek Sapkowskiego się nie umywa.

Jako osoba przechodząca grę na bieżąco stwierdzam, że sceny w anime ta naprawdę wiele nie zmieniły – rozciągnięto 5 minut na 20, pokazując praktycznie tyle samo cech postaci w tym czasie (poza przyjaźnią Zaveida i Eizena, której w grze jeszcze nie sugerowano)... cechy charakteru o których piszecie nie były w tym krótkim kawałku pokazane, dopiero zaczęły pojawiać się później.

Yandere w Google Trends Googla pojawia się około 2009. Diamond is Unbreakable wychodziło w latach 1992­‑1995.

Autor stwierdza też, że miał dosyć słodkich i kochanych pań w anime/mandze, więc specjalnie zrobił przerażającą, obsesyjną Yukako jako ich przeciwieństwo.
Więc niekoniecznie jest to pierwsza taka postać i stanowczo nie była ona wówczas yandere, jako że ten typ jeszcze nie istniał jako definicja… ale była zapewne jednym z pierwszych prototypów ;-)

Wiele osób cares, jak widać.

To Tales. Nie znam jeszcze gry z tej serii, która nie wykraczałaby daleko poza poziom sezonówki fantasy (chociaż owszem, parę gier w cyklu pominąłem).

Nie będąc fanem stwierdzam, że seria jest po prostu zła.