Tanuki-Anime

Akurat ja się go nie czepiam często, jest to pierwszy raz od dawna.
Poziomu Kindaichi nie trzyma żadnego, poziom zagadek jest żałosny, a bohater antypatyczny.),
Phoenix natomiast jest przede wszystkim komedią, nie kryminałem (kryminał ma tam znaczenie drugorzędne) – jest to też jego najpierwsza sprawa, dosłownie tutorial z gry. Poziom owego tutorialu jako zagadki spokojnie bije na głowę zarówno wewnętrzną logiką, jak i przeprowadzeniem 5 odcinkową sprawę Kindaichiego, wybraną na start nowego sezonu…

Od nowego Kindacha jak na razie gorsze było tylko Ranpo Kitan, naprawdę nie jest ciężko być od tego lepszą serią.

Wielka niespodzianka – na złym szopie DxD jest bardzo lubiane przez redakcję…

Gdyby tylko stworzyli grę, gdzie statystki wpływałyby jakoś na posturę danego gracza, to byłoby kurde dobre…

Dragon Dogma. I nie jest to dobre, gwarantuję.

Highschool DxD – 8/10, 8/10, 7/10…
Ichiban Ushiro no Daimaou – 7/10…

Trollować trzeba umieć. Kiepskie serie dostają kiepskie oceny niezależnie od gatunku, dobre – dostają dobre oceny.

 kliknij: ukryte  Bo jeśli trochę wcześniej, to bez sensu, że dał się tak łatwo wyciągnąć w odludne miejsce, samemu będąc kompletnie bezbronnym – ani nie ucieknie, ani się nie obroni. I wisienką na torcie jest wyznanie w takim momencie, że przypomniał sobie wszystko… proszenie się o śmierć.

Nie znam mangi, ale osobiście obstawiam kliknij: ukryte  że odzyskał je ładną chwilę temu – nie pokazano nam o czym rozmawiał z kolegą (prawnikiem!), dziennikarzem śledczym i matką w pokoju… pokazano to jakoś tak, że wyglądało na wizytę towarzyską, ale mam dziwne podejrzenia, że zastawiali wtedy pułapkę z przynętą…

Stężenie idiotyzmów jak dla mnie było zbyt duże, na tyle duże, że serię rzuciłem. Warto zaś przy tym zauważyć, że jestem największym fanem Toradory (tej samej autorki) wśród stałych recenzentów..

Obojniak.

Jak na ten tytuł, to była bardzo pochwalna recenzja…

Nie karm troli…

Pozdrawiam kogoś, kto zupełnie nie potrafi zauważyć wyśmienitej parodii zarówno anime, jak i zachodnich komiksów o superbohaterach, połączonych ze świetną animacją i komedią.

Osobiście raczej po prostu ignoruję „fanserwisowe” okładanie, dodane dla fanów tsunderyzmu, jako całkowicie zbędny dodatek. Znacznie bardziej interesowały mnie inne interakcje między postaciami.

Ja zaś nadal uważam, że ta seria w kategorii szkolnego romansu zasługuje na 10/10 ;-)

Biorąc pod uwagę plotki twierdzące, że autor Fairy Tail był praktykantem/pomocnikiem Oda­‑sensei (One Piece) i całą masę nieudolnie zerżniętych stamtąd pomysłów, to raczej uważałbym z proponowaniem uznania Fairy Tail za prekursora czegokolwiek…

Nawiasem mówiąc, ta seria jak an razie ma jedną wielką przewagę nad Fairy Tail – charaktery postaci są ścisłe, a nie zmieniają się co chwilą o 180 stopni, aby pasować do aktualnej sceny komediowej. Tak zarżnięta została w zasadzie cała postać Erzy…

Nie Chrystus, a rycerz. Bohater jest wyraźnie kreowany na rycerza z bardzo wysokim poczuciem honoru i chęci pomocy innym.

Podkreślę raz jeszcze, wyobraźnia w literaturze sama dostosowuje poziom realizmu sceny do odczuć odbiorcy. Napisane „Sam jeden pokonał w walce stu ludzi.” nie jest nawet w połowie tak niewiarygodne jak zabawa w Whac­‑A­‑Mole na ekranie.

Wybacz, ale cały czas argumentujesz tutaj, że prawdziwy epos nie jest gatunkiem dla Ciebie (ponieważ w formie pisanej możesz go sobie „przyciąć” do niższego poziomu i Ci poziom „przegięcią” nie przeszkadza) i dlatego Arslan Ci się nie spodobał.
W porządku – masz do tego pełne prawo, aby go nie lubić. Jednakże, jako recenzent powinieneś był albo oddać serię komuś, kto gatunek by docenił, albo zacisnąć zęby i ocenić go względnie obiektywnie – nie zaś wylać żółć na serię za to, że okazała się eposem zamiast fantasy i wystawić jej ocenę skreślającą.

W recenzji ani na moment nie piszę o „heroic fantasy

W recenzji narzekasz na brak realizmu i narrację stosowaną w eposie, sagach heroicznych i wuxii, domagając się bardziej realistycznego przedstawienia walk i wojen. Tablis nie miał racji pisząc o heroic fantasy, nie zmienia to faktu, że wyraźnie chciał wyrazić to, o czym piszę.

Narracja w stylu eposu jest w starej wersji Arslana. Tu jest to wersja komedii.

Twoje zarzuty nadal jednakże odnoszą się do tego, że narracja w stylu eposu jest narracją w stylu eposu. Dokładnie w ten sposób to ująłeś – jeśli chodziło Ci o to, że seria stosuje narrację heroiczną i jej to nie wychodzi, napisałeś o czymś zupełnie innym niż chciałeś.

No i „Iliada”? Serio?

Nikt nie twierdzi, że Arslan to dzieło, które kiedykolwiek stało obok Iliady. Ale ma ten sam typ prowadzenia historii.
Jeśli wolisz, legendy o Cu Chulainnie, który sam walczył i wygrywał z całą armią. Albo film „Przyczajony tygrys, ukryty smok”. Narracja heroiczna, nie realistyczna. Bohaterów strzały się nie imają, armie nie są dla nich wyzwaniem – tylko inni bohaterowie. Zwykli ludzie mogą pokonać takiego tylko zdradą lub podstępem, uderzając w chwili wielkiej słabości.

W heroic fantasy jest też coś takiego jak wyzwanie – bohater nawet tak potężny by obalać bogów bywa w tarapatach i nierzadko ktoś istotny po drodze ginie, zostaje ranny albo przynajmniej musi się nieźle napocić.

Serii nie oglądałem, jednakże widziałem i słyszałem wystarczająco dużo, aby tutaj się sprzeciwić. Narracja Arslana jest prowadzona w stylu heroicznego eposu czy wuxia – standardem tego typu produkcji jest to, że bohaterowie wycinają hordy wrogów, a miecze, włócznie i strzały się ich nie imają – dopóki nie dzierży ich innych heros. Dlatego też zarzuty o wycinanie armii i nierealistyczność tego są całkowicie chybione – czy Iliadzie też byś wystawił 2/10 za to, że całość oblężenia Troi zależy od tego, czy Achilles raczy ruszyć się z namiotu?

No i @ „To jest heroic fantasy”. Przedstawicielami gatunku są choćby Guin Saga albo Kronika wojny na Lodoss. Arslan obok takich serii nawet nie stał, to zupełnie inny typ anime, przynajmniej w tym wydaniu. Scenariusz mógłby być podstawą do heroic fantasy, ale postawiono na przygodę i skakanie po słoniach.

No właśnie, to jest heroiczny epos ukryty w fantasy, Ty natomiast zarzucasz mu że nie zachowuje się jak porządne heroic fantasy i oceniasz go jako kiepskie heroic fantasy, przyznając że nie jest heroic fantasy. Nie rozumiem tej logiki.

Proponuje obejrzeć fina, który  kliknij: ukryte  przewraca na głowie wszystko, co jak sądziliśmy wiemy. W pozytywny sposób.

Gdybyś wspomniał tu tylko Tanuki (gdzie nikt nie ma zielonego pojęcia o anime) i ANN (gdzie nie wiedzą nawet anime jakiego studia recenzują) to bym się po prostu zaśmiał i przeczytał dalej, ale wspomnienie tu o źródle screenów jakim jest Random Curiosity sprawiło, że prawie spadłem z krzesła. Wyrobieni to oni może są, jak wyrobiona klapka w starym telefonie która już nie styka i nie działa.

Uwielbiam fakt, że na anime nigdy nie znają się osoby piszące o nim od lat, niektóre zawodowo, niektóre posiadające wykształcenie literackie/filmowe, ale zawsze świetnie znają się na nim randomowe osoby z internetu.

Akurat Toradora stanowczo nie miała w pełni typowej tsundere…

Superhero jest gatunkiem istniejącym od dłuższego czasu, posiada swoje ramy i wymagania, jest natychmiast rozpoznawalny i stanowi ważną część kultury masowej (zwłaszcza ostatnio), to że akademicy nie chcą się nim zająć, bo to gatunek „dla mas”, a nie kultura wysoka nie zmienia tego faktu…

Można go nazwać komedią, ale już teraz widać, że ignoruje się w ten sposób zarówno potężne ilości standardu shouneów, jak i zachodnich super hero, które wykorzystuje.

W każdym razie gdyby ktoś was zapytał jak gatunkowo prezentuje się One Punch i mielibyście mu udzielić szybkiej i krótkiej odpowiedzi, to niby jak byście go określili?:P

Komedia i parodia w jednym o superbohaterach. To ostatnie jest tutaj naprawdę ważne.

I ja nie znam mangi, mówię po 3 pierwszych odcinkach. Wcale się nie zdziwię jeśli do tego misz maszu dojdą kolejne gatunki (w tej chwili mamy już 4).

Owszem, jest tu akcja, pojawiają się poważniejsze elementy, lecz to wciąż nie znaczy, że seria nie jest komedią, bowiem jakby nie patrzeć nad całością dominują elementy humorystyczne i to przez ich pryzmat przedstawiona zostaje reszta.

Owszem, warto jednak zauważyć, że Cowboy Bebop także ma tag komedii… nie tylko na te stronie.
To chyba najlepsza odpowiedź, dlaczego sprowadzanie anime do jednego gatunku jest błędem.

Skoro uznałeś to za atak osobisty, to przepraszam, chodziło tylko o walkę z określonym zjawiskiem (i wiatrakami).

Ja również przepraszam za wyciągniecie pochopnych wniosków i proponuję rozstać się w pokoju (w tej sprawie, nie mam nic przeciwko innym dyskusjom :D)