Tanuki-Anime

Akurat części związane z MMO są koszmarnie zrealizowane, seria znacznie lepiej sprawdza się jako zwykłe fantasy.

Jest gorzej.

Koszmarne założenia fabularne, całkowicie nielogiczny świat przedstawiony, idiotyczne sceny sądowe i beznadziejne rozwiązania zagadek dyskwalifikują serię jako kryminał, dramat sądowy, serię rozrywkową o prawnikach oraz we wszystkich podobnych gatunkach.
Fatalna animacja, kiepskie CG i nieefektowne sceny akcji dyskwalifikują serię jako dobre kino kopane.
Nawet Norio Wakamoto jako zboczona żaba­‑familiar szybko zaczyna męczyć.

Po prostu należy zapomnieć o istnieniu tej serii – jak najszybciej.

Wybacz, ale czego w zasadzie oczekiwałeś? To nie jest seria o gwałtownej, wybuchającej żarem miłości, tylko zaczynająca się zaaranżowanym narzeczeństwem. W tej sytuacji powolne przechodzenie od kredytu zaufania do przyjaźni i od niej do uczuć głębszych jest całkowicie normalne (należy też zwrócić uwagę, że do miłości wcale nie musiało tutaj dojść – wtedy dopiero pewnie byłby to wolny rozwój…).
Plus akurat tempo rozwiązywania problemów w tej serii jest naturalne i szybkie, niektóre komedie romantyczne spędziłyby sezon, a minimum 3­‑4 odcinki na problemie, który tutaj spokojnie rozwiązuje się w jeden, często niecały, odcinek.
Interakcje między bohaterami są widoczne cały czas, tak samo zmiany w ich wzajemnym podejściu. Są one jednakże nieco bardziej subtelne niż klasyczne tsunderyzmy.

nie budzi takich emocji, nie zaskakuje, a widz często robi facepalma, obserwując dziecinne, naiwne zachowania bohaterów.

Osobiście właśnie z tego powodu nigdy nie skończyłem żadnej wersji Death Note, który niestety jako kryminał był słaby, a w przeciwieństwie do Code Geass nie był tak „over the top”, aby był zabawny.

Nie zmienia to faktu, że dużo rzeczy mandze brakuje. Zmiana medium potrafi dużo zmienić w przekazie.

Manga koszmarnie spłyca charaktery i interakcje wszystkich postaci.

Ponieważ są znacznie lepszymi postaciami, więc zna je więcej osób.

Czas na rewatch bez uprzedzeń.

Humor z tej parodii jakoś do mnie nie docierał… być może świeżo po obejrzeniu Shingetsutan Tsukihime i Fate wrażenia byłyby trochę lepsze, jednak w 90% są to raczej słabe żarty :\

Niestety, nie jesteś targetem serii. To nie kwestia obejrzenia Shingetsugan Tsukihime (jak można zresztą obejrzeć anime, które nie istnieje?) czy Fate. Carnival Phantasm jest stworzone dla wiernych i zaawansowanych fanów Nasuverse – w dodatku do zwykłej komedii zawiera olbrzymie wręcz ilości żartów wewnątrz fandomowych, które osobom niezorientowanym całkowicie umykają.

Według „ścisłej” definicji tsundere to postać wykazująca bipolarną osobowość i niespecjalnie wykazująca inne cechy charakteru (postacie z eroge i źle napisane ogólnie, chociażby Aria ze Scarlet Ammo).
W szerszym rozumieniu tsundere to postać u której bipolarność stanowi ważną, być może najważniejszą, ale nadal jedną z cech charakteru. Taiga jest właśnie taką postacią, ma ukrytą głębię charakteru, character development i backstory uzasadniające skąd wzięły się jej problemy.

Bawię się zaś w stopniowanie, gdyż lubię tsundere mające więcej charakteru niż tylko „tsundere” (patrz: Misaka Mikoto, Taiga, Rin Tohsaka…), a nie trawię czystych. Jak zresztą większości płaskich i nudnych typów postaci.

„Czysta” tsundere to postać nie wykazująca innych cech charakteru. Taiga ma tych „innych cech” bardzo dużo, co daje jej głębię czyniącą tsundere jedynie jednym z elementów jej charakteru, nie całością.

Nope. Taiga w przeciwieństwie do czystej tsundere ma ukrytą głębię charakteru, character development i backstory uzasadniające skąd wzięły się jej problemy.

Ja osobiście nie lubię tsundere „czystego”, natomiast jako część charakteru tsundere występuje u wielu postaci, jakie lubię, dla przykładu: Taiga z Toradory, Rin z Fate/Stay Night czy też znakomita większość postaci kobiecych Rumiko Takahashi.

W przeciwieństwie do większości tsundere Taiga akurat ma dobre powody, aby zachowywać się tak, jak się zachowuje. Zarówno jej przeszłość, jak i rozwój postaci są naprawdę dobrze dopracowane, co widać w kolejnych odcinkach.

W tej serii ludzie widzą wyjątkowo dobre relacje między postaciami, „ciepło” we wzajemnych relacjach oraz bardzo daleko posunięty rozwój charakterów wszystkich postaci w miarę postępu serii. Jak również dbałość o szczegóły i realizm postępowania.
Owszem, są to rzeczy niemożliwe do wychwycenia po pierwszym odcinku, który celowo sugeruje całkowicie sztampowe założenia fabularne, które następnie są rozbudowywane i ukazywane jako wcale nie tak standardowe.

Akurat całość filmu jest znacznie mniej rozsądna i gorzej poprowadzona niż seria TV – skróty nie wyszły na dobre, w przeciwieństwie do pierwszej serii TV i pierwszego filmu.

Nie ukrywając, największym problemem serii są postacie – spośród trzech głównych bohaterek można wyciąć dwie i nie zmieniać w zasadzie nic w fabule całej serii – nikt by się nie zorientował, że miało ich być więcej.

OVA ~Hoshi no Umi~ dzieje się między 8 a 9 odcinkiem serii TV.

Obiektywnie w oderwaniu od oryginału seria jest jeszcze gorsza, gdyż nie ma już żadnego powodu, aby interesować się głównymi postaciami serii, ani tym bardziej je polubić.

Zapoznaj się z lepszą wersją niż anime…

 kliknij: ukryte  Dobra, w żadnej minucie seansu nie liczyłam na to, że uda im się zrobić oryginalne zakończenie, w którym Mirai po prostu ginie – w końcu to KyoAni, a słodkie bohaterki nie mogą sobie ot tak znikać. Ale nie znaczy to, że mogli sobie pominąć wszelką logikę – jakiekolwiek wytłumaczenie skąd ona się tam znalazła, byłoby jednak wskazane

Nadal będę twierdzić, że to tak naprawdę  kliknij: ukryte  magiczny wytwór podświadomości głównego bohatera, powstały w wyniku jego wielkiej tęsknoty za Mirai przez całkowicie nieświadome użycie mocy drzemiącego w nim youmu. A że nie o to chodzi praktycznie na pewno? Co z tego, uważam że to nadal lepsze wyjaśnienie niż deus ex last minute machina ;-)

Warto też zauważyć, że w oryginale Ragna jest badassem, a  kliknij: ukryte  Hazama nie bez kozery dostał wśród fanów tytuł jednego z największych trolli w produkcjach ostatnich lat.

Niestety, adaptacja jest bardzo słaba, w zasadzie z nieznanych powodów, gdyż fabuła gry aż prosi się o dobrą, solidną ekranizację z odpowiednio poprowadzoną fabułą i zanimowanymi walkami.
Nie pomaga też streszczenie fabuły pierwszej części gry w dwóch odcinkach, do tego z wycięciem  kliknij: ukryte  powtarzającego się ciągle time loop i negatywnych zakończeń wydarzeń, zostawiając jedynie ostateczny, dający jakieś szanse na przerwanie cyklu cierpienia end…
Cóż, to nie pierwszy raz jak genialne VN (tak, ponieważ tryb fabularny BlazBlue to w zasadzie VN z dodatkiem walk)dostają słabe ekranizacje… patrzę na was, Tsukihime i Fate/Stay Night.

Jest różnica pomiędzy uważaniem kogoś za naiwnego, a uważania za takie ideały w które wierzy. Starasz się za bardzo upraszczać i wpadasz w pułapkę.
 kliknij: ukryte  Shirou wyznaje te same ideały, w które wierzył kiedyś Archer. Nic dziwnego, że Archer określa je jako naiwne, nierealne po losie, do jakiego doprowadziło go podążanie nimi. Te informacje to nie spekulacje, o czym możesz się przekonać chociażby sprawdzając Type­‑Moon Wiki.