Tanuki-Anime

Tematyka anime jest oryginalna i brzmi zachęcająco, co rozbudza duże nadzieje. Niefortunnie, Niespełnione. Lista absurdów i dziur logicznych jest zbyt długa, by ją tu wymieniać (np. odgryzione paznokcie, nagła zmiana koloru włosów). Zdecydowana większość postaci to psychole w najgorszym znaczeniu tego słowa. Wszyscy pisani na jedną modłę, nieciekawi i odrażający. Yumeko jeszcze może budzić sympatię jako protagonistka, jeden z członków samorządu wypada bardzo dobrze na tle konkurencji, reszta jest do przemilczenia. Fabuła składa się praktycznie tylko i wyłącznie z kolejnych gier, które również do najciekawszych nie należą. Co mi się nie podobało? Na przykład to, że bohaterki łapią się za krocze, kiedy gra staje się dla nich bardziej ekscytująca. O ile reakcje hormonalne czy wydzielanie endorfin w organizmie są podobne przy podnieceniu seksualnym i tym płynącym z hazardu, to jednak nie ma między nimi związku. Mamy tu też bardzo zamknięty świat, nad którym nikt nie sprawuje kontroli, dlatego uczennica psychopatka biega sobie z bronią po szkole… No właśnie, szkole. Niby mamy tu samorząd, a raz widzimy uczniów zbierających się po zakończonych lekcjach, ale więcej szkolnych klimatów tu nie uświadczymy (poza oczywiście jeszcze jednym standardem, jakim są szkolne mundurki).
A plusy? Ładna kreska, (ledwo) kilka udanych scen. Końcowa ocena 4 na 10. Ostatecznie nie polecam nikomu – po Kekugurui nie warto sięgać. Zachwyt nad tą serią u niektórych jest dla mnie kompletnie niezrozumiały. Cieszę się z oceny recenzentki, bo przynajmniej nie jestem jedyny, który uważa to za badziew.

Autor recenzji wykazał się niesprawiedliwością wobec tego filmu. Więcej zdań poświęcił na wyłożenie tezy, że mamy do czynienia z badziewiem niż na przedstawieniu swoich argumentów. Z recenzji dowiemy się, że mamy miasto­‑glut, Asha i spółkę, jakieś psychiczne Unowny i tyle. Nawet nie postarał się, by zagłębić się choć trochę w treść filmu i najwidoczniej nie zauważył motywacji bohaterów – a ta jest w tym filmie wyjątkowo dobrze pokazana. Jedna z lepszych kinówek pokemonów, nie tylko dla fanów.

Tematyka trafiła do mnie idealnie. Różne historie szpiegowskie, bez liniowej fabuły. Duża galeria postaci, więc nie kłopotałem się ich imionami. Charaktery przynajmniej nie są przerysowane, są naturalne, to znaczy, stosownie do zadania – w końcu to szpiedzy, nie mogą być jak zwykli ludzie.
Co jednak ważne, momentami twórcy odlecieli. Utworzenie wywiadu w Japonii nastąpiło jeszcze przed I Wojną Światową, a armia już wcześniej stosowała podstęp np. w wojnie z Rosją w 1905 r. A najlepsze jest to, że w 1937 roku Japonia już toczyła wojnę (z Chinami – najważniejszy epizod II Wojny Światowej w Azji). Zupełnie zignorowano również to, po czyjej stronie Japonia stała w owym czasie (choć co nieco o tym napomknęli),a przecież Tokio podpisało pakt antykominternowski w 1936 roku. Pomijając te nieścisłości historyczne, rzuca się w oczy jeszcze jedna rzecz – aresztowanie szpiega jest tak naprawdę porażką kontrwywiadu. Sukcesem jest przejęcie nad nim kontroli.

Anime oryginalne, wciągające. Trafiło do mnie. Utrzymane jest w raczej w poważnej stylistyce, więc nie polecałbym tym, którzy szukają lekkiej rozrywki. Jeśli zastanawiasz się, czy oglądać, obejrzyj koniecznie.

Film lepszy od anime, ale i tak słaby. Nie powiela żartów o gwałtach, co jest sporym plusem. Cóż, komedia i z czegoś tam pośmiać się można, ale raczej nie polecam nikomu.

Humor niezwykle niesmaczny. Groteska groteską, parodia parodią, ale w DMC humor przekracza granice nie tyle rozsądku, ile po prostu dobrego smaku. Zwykły bezsens jeszcze można by jakoś przeboleć.
Ale szczerze, wiecie co mnie najbardziej razi? To, że tytułowa kapela nie gra death metalu. Nikt w tym anime go nie gra ani nawet się do niego nie zbliża (ani do black metalu – bo DMC to zwykły thrash). I po co wymyślać głupie dowcipy, skoro prawdziwy zespół (Mayhem, a jakże) już napisał idealny scenariusz na czarną komedię.
O tym, skąd wzięła się nazwa kapeli, wiele napisano i bez trudno można to sprawdzić (zainteresowanych odsyłam do komentarzy wyżej).
Kreska słaba, humor tandetny… i tylko opening fajny. I to jest szczera opinia kogoś, kogo heavy metal wychował.