Tanuki-Anime

A mi się wydaje, że próbujesz narzucić innym swoje standardy,a to chyba niekoniecznie najlepszy sposób na dyskusję… Każdy ma inny próg wrażliwości i nie oczekuj, że każdy człowiek się z Tobą zgodzi w tej czy innej kwestii. Poza tym, zwróciłam na to uwagę w recenzji, więc nie wiem skąd te wszystkie zarzuty (w dodatku mało konkretne), bo mam wrażenie, że główną wadą tego tekstu jest fakt, iż mam inny gust niż Ty.

W kwestii dramatu. Niby skąd przyszło Ci do głowy, że główną jego funkcją jest wzruszanie widza za wszelką cenę, wykorzystując motywy niekoniecznie sensowne i ciekawe. To, o czym mówisz to bardziej melodramat w powszechnym rozumieniu tego słowa. Moim zdaniem dramat powinien nie tylko wzruszać, ale przede wszystkim zmuszać do refleksji, a tu potrzeba czegoś więcej niż rozchwianych emocjonalnie nastolatków, ducha i traumy z przeszłości. Ich uczucia były zbyt płytkie i mało zróżnicowane, bo zamiast opowieści o trudnej przyjaźni dostajemy olbrzymi  kliknij: ukryte  wielokąt miłosny, w którym każdy kocha każdego od dawna i tak samo nieszczęśliwie… To już ludzie nie znają innych uczuć? Szkoda.

Mam już dość tego, że recenzenci wychwalają serie beznadziejne, a mieszają z błotem te naprawdę dobre!

To jest zarzut bardzo ogólny… I nie bardzo wiem, jak konkretnie jest związany akurat z tą recenzją. Używasz liczby mnogiej – czyli nie zgadzasz się przynajmniej z częścią osób piszących na Tanuki.pl. Problem w tym, że takie narzekanie w niczym nie pomoże, jeśli nie przedstawisz konkretów (tytułów i recenzentów). Jeśli chcesz kontynuować tę dyskusję, proponuję skupienie się na jednej osobie i wymianie argumentów na temat danej produkcji, gdyż w innym przypadku zarzuty mają dość kruche podstawy i trudno jest rozmawiać o gustach ogólnie. Powtórzę za Yumi prawdę odwieczną, a jednocześnie niesamowicie marginalizowaną: każdy ma prawo do własnej opinii.

Spokojnie, mają pomysł na dalszą fabułę, a przynajmniej pierwowzór ma, więc polecam cierpliwość, jeśli uważasz, że warto.

Ja z kolei Ponyo byłam niezbyt zachwycona i zaczęłam tracić wiarę w Ghibli dla małych i dużych. Tymczasem w Arrietty odnalazłam to, co tak zachwyciło mnie w starszych filmach Miyazakiego np. w Totoro. Ta cicha i niesamowita magia codzienności, którą tu pokazano niezwykle umiejętnie i z wyczuciem. Zmiany fabularne względem oryginału są znaczące, ale z tego, co wyczytałam na jego temat, anime wypada jednak lepiej. Dlaczego? Lepsza konkluzja przede wszystkim. I w sumie inna problematyka – trochę może odrobinę to przedramatyzowane, ale w gruncie rzeczy całość wypada całkiem nieźle. A co najważniejsze, ma klimat. Przez duże „K”. I muzykę… Piosenka końcowa jest śliczna, choć akcent piosenkarki kaleczy uszy momentami.

A, to źle zrozumiałam ;)

Tak się składa, że anime było emitowane w sieci przez Bandai Visual.

Trochę dziwne byłoby pisanie recenzji na podstawie części dostępnego materiału. Tak jak napisała Moshi, obejrzałam całość i dopiero wtedy napisałam recenzję… Poza tym, THeMooN, nie widzę nic złego w ocenianiu anime po jednym odcinku. Komuś coś się nie spodoba i rzuca serię, wystawiając ocenę na jaką jej/jego zdaniem dany tytuł zasługuje. Pisanie recenzji w takim przypadku to zupełnie inna bajka…

Hmmmmmmmmm… Ok, ślepa jestem…

Emm. Manglobe. Madhouse nie ma z tą produkcją nic wspólnego.

Uczciwie przyznam, iż osobiście oczekiwałam czegoś na poziomie mangi pani Chayamachi – ani to genialne, ani piękne, ale generalnie w miarę ciekawie i sprawnie łączyło to wątki z gry. Na pewno nie liczyłam na pełnoprawne yaoi czy shounen­‑ai, ale oryginał miał fabułę, którą mógł się jako tako jeszcze bronić plus może i przerysowanych oraz zbyt szalonych, ale w miarę dobrych, bohaterów (jak na takie produkcje). A tymczasem anime to wszystko z premedytacją niszczy. Tego mi szkoda, bo stworzenie dobrej ekranizacji w tym przypadku naprawdę nie wymagało wiele wysiłku. Wydaje mi się, że nie trzeba być zagorzałą fanką gatunku i samej gry, żeby dostrzec oczywiste braki tego anime (nawet w oderwaniu od oryginału), ale naturalnie wszystko jest kwestią gustu.

Haru… to była właściwie tak reklama mangi, a Fuyu no Semi przedstawia historię od początku do końca, więc raczej nie masz się czym martwić :)

Problem w tym, że Japończycy uwielbiają słowotwórstwo i rzeczone „magical” w katakanie wygląda tak マジカル, a z pisowni wynika, że tytuł jest hybrydą „merge” – マージ i „magical”. Dlatego też Prism Magical figuruje jako tytuł dodatkowy (tzn. niewidoczny, ale po wpisaniu w wyszukiwarce znajduje właściwą pozycję), a Prism Mergical jako główny. Mam nadzieję, że to rozwieje wszelkie wątpliwości.

Strong World to pierwszy film z uniwersum OP jaki widziałam i jak do tej pory najlepszy (potem zahaczyłam jeszcze o trzy inne). Po pierwsze i najbardziej rzucające się w oczy: GRAFIKA. To najnowszy film, więc nawet obiektywnie można stwierdzić, że ma najlepszą oprawę graficzną. Twórców jednak muszę pochwalić. Postarali się bardzo, bardzo i jeszcze bardziej. Te krajobrazy są wręcz oszałamiające, nie tylko różnorodne (cztery pory roku…), ale przede wszystkim niesamowicie szczegółowe i wyraziste. Dawno nie widziałam tak żywych kolorów. A do tego bardzo płynna animacja. BARDZO. Fabuła nie jest jakoś bardzo skomplikowana, co nie znaczy, że nudzi czy uwłacza inteligencji widza. Jest po prostu dobra – niezła intryga, a przede wszystkim efektowność, na którą można sobie bez problemu pozwolić. Tempo też jest zadowalające. Zaletą na pewno jest skupienie się jednak na naszych piratach, a nie robienie z nich dodatku fabularnego. Owszem po ekranie kroczy majestatycznie (albo lata) legendarny Shiki, ale stanowi on raczej równoważną część fabuły i sprawdzian dla determinacji oraz umiejętności drużyny, niż oś wokół, której wszystko miałoby się kręcić, a bohaterowie buszowali gdzieś w tle. I tu bardzo do gustu przypadł mi może mało zauważalny szczegół, który jednak bardzo miło mnie zaskoczył. Gra zespołowa – może to kwestia skondensowania scenariusza i braku kilkuodcinkowych scen walk, ale te tutaj były naprawdę dobrze zrobione. Dlaczego? Bohaterowie faktycznie działali razem i to było widać. Same postaci nawet nie mają okazji się jakoś szczególnie rozwinąć, bo w sumie nie muszą, gdyż jesteśmy na etapie fabuły (między Thriller Bark i Sabaody), kiedy już poznaliśmy ich bardzo dobrze, a oni sami zżyli się ze sobą jeszcze bardziej.
Podsumowując: mamy dobry scenariusz, niezłego antagonistę, fajerwerki fabularno­‑graficzne. Czego chcieć więcej? W sumie fakt, że nad scenariuszem czuwał sam Oda sprawia, iż spokojnie można by z tego zrobić krótszy łuk serii – ale jedno by straciło na pewno – grafika. Nie byłaby zła, ale jednak te krajobrazy są przecudowne.

Hm… Ok, rozumiem różnicę w ocenie School Days, ale co do tego ma Haruhi Suzumiya? Krytyka miałaby podstawę, gdybym napisała również recenzję tego drugiego tytułu, ale tak nie jest. Dlatego też zarzuty wydają mi się co najmniej dziwne, bo to nie moja wina, że SHnY zostało ocenione tak, a nie inaczej.

A od kiego to oceny całości na Tanuki.pl stanowią średnią ocen poszczególnych elementów składowych? Owszem, fabułę i postaci oceniłam niżej, ale nie znaczy to, że anime oglądało mi się źle (przykładowo: fabuła lub cokolwiek innego może się nie podobać, a widz będzie się i tak dobrze bawił, prawda?). Stąd ta siódemka – mile wspominam sam seans. Gdyby nie to, seria najprawdopodobniej otrzymałaby niższą ocenę, bo na tle podobnych produkcji nie prezentuje się jakoś szczególnie. Podobnie zrobiłam, oceniając Lemon Angel Project – anime wybitnie sztampowe, ale za dobrze mi się je oglądało, by wystawić mu niższe noty. Ot, tyle.

Wiadomość o kontynuacji była naprawdę miła. Kto by nie chciał znowu zobaczyć uroczych i szalonych samurajów w akcji? No i się doczekaliśmy. Czego? Dobrej, ale z pewnością nie genialnej drugiej serii. Wszystko naturalnie zależy od tego, czego widz oczekuje. Tych, których urzekł radosny absurd serwowany z premedytacją i w ilościach hurtowych może to anime trochę zawieść. Wraz z pojawieniem się nowego Wielkiego Zuego seria zdecydowanie straciła na tzw. zajedwabistości. Zrobiło się nieco poważniej, cały klimat poprzedniczki gdzieś się ulotnił i niektóre zwroty akcji oraz próby utrzymania poziomu absurdu trochę gryzły się ze scenariuszem. Głównie dotyczy to przepakowania Toyotomiego, którego moce przestały być zabawne i zaczęły po pewnym czasie wywoływać niemiłe zdziwienie. W związku z tym pojawiło się również kilka niekonsekwencji.  kliknij: ukryte  Taaaa, Hideyoshi potrafi pięścią wysuszyć zbiornik wodny pokaźnych rozmiarów, ale ostatecznie BARDZO poturbowany Masamune jakoś za łatwo go pokonał – ja wiem, że to była siła wierności Kojuurou (w końcu jego miecz), ale nie przesadzajmy…. Również niektóre rozwiązania fabularne osobiście zgrzytały mi strasznie –  kliknij: ukryte  jak, no JAK można było zrobić z Kojuurou Uwięzioną Damę na Wieży? No jak?! I to przez prawie całe anime… Nowi bohaterowie też bez tej iskry – byli w porządku, ale zdecydowanie brakowało im czegoś, a starzy zaplątani w zbyt poważne kłopoty też odrobinę utracili z charakteru. Klimat ma toto zupełnie inny, ta inność mi właśnie nie odpowiadała, naprawdę miło byłoby zobaczyć znowu te wszystkie gagi, które wypadały o dziwo naturalnie i mimo powtarzalności przez długi czas brakowało mi okładających się Yukimury i Shingena. Czy polecić? Nie wiem – to już nie to samo, ale z drugiej strony seria nie wypada wcale tak strasznie źle i jeśli nie będzie miało się zbyt wygórowanych wymagań, powinno się spodobać. Ale czemu Aura wyparowała?

„Durarara” to wariacja nazwy dullahan –  kliknij: ukryte  czyli przynależność „gatunkowa” Celty ;)

Grunt, że problem został rozwiązany ;)

Problem polega na tym, że „episode titles” sugeruje jedynie minimalną liczbę odcinków, więc dopóki nie pojawi się oficjalna informacja na ten temat, nie będziemy podawać liczby odcinków.

Po pierwsze: grzeczniej proszę; po drugie: współczesność liczona jest od II wojny światowej włącznie do czasów obecnych (wystarczy przeczytać opis wyróżnika); po trzecie: który portal podaje, że ma być X odcinków? Na pewno nie strona oficjalna.

Claudia  kliknij: ukryte  została zastrzelona przez Lizzie (potem spoczęła obok braciszka) w bodajże 18 odcinku.

Naprawdę miło słyszeć, że „Tokyo” nie jest jedyne w gatunku katastroficznym, jednak mnie chodziło o to, że TM8 od początku do końca skupia się na katastrofie, bez ubarwień i dodatków –  kliknij: ukryte  duchy uznajemy za część składową traumy…, a z Twojej wypowiedzi wynika, że w „Taiyou” to część składowa większej całości. Ale chyba skuszę się na seans :)

A ironii się nie wyłapało?… Szkoda.

Miniaturkę tę widziałam już jakiś czas temu, ale bardzo trudno o niej zapomnieć. Jest to dziwadło, rzecz specyficzna i, jak napisała Moshi, strasznie hermetyczna. Najbardziej w pamięci utkwił mi sposób narracji, coś niesamowitego. Warto poświęcić chwilę lub dwie na obejrzenie tego anime, gdyż naprawdę rzadko spotyka się takie perełki :)

Enevi, samolot Teacher'a wzorowany jest na niemieckim Messerschmitt bf 109 z II wojny swiatowej a Yuuichi'ego na nowoczesnych konstrukcjach tzw. „paliwo­‑oszczednych.”

Bardzo się ciesze, że recenzja Ci się podobała, a i ta informacja mi się przyda :) Przyznam szczerze, iż nie dawało mi to spokoju i szukałam różnych samolotów. Zastanawiałam się nad tymi Messerschmittami, ale nie byłam, więc nawet o tym nie napisałam :)