Tanuki-Anime

Jestem umiarkowanym fanem wszelkiego typu dystopii, więc głównie skupiłem się na działaniu systemu. Dystopia jest pesymistyczną wizją przyszłości bazującą na obecnych tendencjach społecznych, politycznych, itd. Odniosłem się do możliwości wprowadzenia takiego systemu. Z tego punktu widzenia anime jest niezbyt udane, a mój argument raczej nie chybiony.

Gdybym podzielał Wasz punkt widzenia, zapewne przyznałbym Wam rację. Tak więc: let's agree to disagree.

Akane jest doskonałą obywatelką z punktu widzenia Systemu, więc skoro on sam jest ułomny, to jego ideał również.

Plus dla Ciebie.

Uważam, że recenzent zbyt łagodnie potraktował tę serię. Już od pierwszego odcinka rzucają się w oczy pewne nieprawidłowości, a nierzadko też zwyczajny brak zdrowego rozsądku.

Czy ludzie w przyszłości będą ta tyle ogłupieni, że pozwolą na wprowadzenie systemu, który mógłby rozkazać ich uwięzić lub zabić na podstawie jakiegoś numeru, co do wyliczania którego nie znają żadnej metodologii? W opowiadaniu „Raport Mniejszości” było to korzystanie z usług osób przewidujących przyszłość. System nie idealny, ale zdecydowanie bardziej przejrzysty.

Czy Akane rzeczywiście jest chodzącym ideałem, z najlepszymi wynikami w niemal każdej dziedzinie? Pierwszy odcinek temu zaprzecza. Ma zapewne problemy z logiką, skoro strzela do podwładnego, a nie do „przestępcy”, którego ten chciał powstrzymać przed ...czymś złym.

Psycho­‑Pass sprawdza się przede wszystkim jako zaproszenie do filozoficznych rozważań. Autorzy ukazują ewidentne niedoskonałości pozornie idealnego ustroju

Idiotycznego już na pierwszy rzut oka. Nawet Makishima, wróg obecnego systemu, korzysta z metod bardzo wątpliwych. Wkładanie mu do ust natchnionych sentencji nie powoduje, że zaczynamy lubić tę postać, tworzy jedynie w dość amatorski sposób tzw. „guembie”. Dobór cytatów do konkretnych sytuacji też nie zasługuje na uznanie, o czym wspomniał recenzent.

Postać białowłosego rewolucjonisty od razu kojarzy się z postacią z GitS:SAC 2nd GIG, Hideo Kuze. Główną różnicą w ich zachowaniu jest fakt, że  kliknij: ukryte  Kuze nie zabija zwykłych obywateli dla samej satysfakcji, a jego celem są jedynie organizacje rządowe i rządowi decydenci. Między nimi oraz obydwoma seriami istnieje spora przepaść. Szczerze polecam zapoznanie się z GitS­‑em.

Poza Makishimą i Akane, o których można powiedzieć coś więcej oraz Ginozą, którego zadaniem było wzmocnienie blasku Kougami'ego,reszta postaci jest nijaka. Osobiście nie oceniłbym postaci tak wysoko, jak recenzent.

Owszem, została poruszona poważniejsza tematyka, jednak w sposób amatorski (głównie mam na myśli kreacje postaci) i odpychający.

Seria może się podobać, jednak do mnie zdecydowanie nie trafiła. 3/10, would not recommend.

 kliknij: ukryte  Nie mógł. W ich społeczeństwie sama myśl o zaatakowaniu człowieka paraliżowała. Kaburagi Shisei miał zamiar zająć na chwilę Akki'ego/Fienda, by ludzie z wioski zdążyli uciec. Nie myślał o jego zabiciu.

A zabezpieczenie to miało sens. Przypomnij sobie historię świata z opowieści fake minoshiro. Jego wprowadzenie było konieczne.

Czy w ostatnim odcinku ktoś zaatakował innego człowieka nie ponosząc żadnych konsekwencji? Szczerze mówiąc, nie pamiętam takiej sytuacji.

Pierwszy odcinek rozczarowuje. Miałem nadzieję na analizę współczesnego społeczeństwa oczami kogoś postronnego, na wzór Hermesa z Kino no Tabi. Jednak twórcy stworzyli zwykłe okruchy życia, z marną kreską i animacją, z bohaterami mogącymi przyciągnąć sporą rzeszę widzów tanim kosztem.

Pojawia się kilka scen odwołujących się do świętych ksiąg chrześcijaństwa i buddyzmu. Nie sądzę, aby wywołały jakieś kontrowersje.

Nie polecam nikomu. Słabe fabularnie i graficznie. Jako komedia również się nie sprawdza. Jeśli przyciągnęły Cię do tego tytułu postaci Jezusa i Buddy – odpuść sobie oglądanie. Jeśli oczekujesz kontrowersji lub rozpraw filozoficznych – zawiedziesz się.

Aargh! Excusez­‑moi, zapomniałem ukryć treść komentarza.

1. Okay, akceptuję.

 kliknij: ukryte  2. Dziwnym nie jest, że tak się wydaje. Bez wysiłku zabija samym spojżeniem. Świat SSY wygląda na sztandarowy przykład antyutopii. Tworząc taki świat dorośli nauczali o Fiendach i Karma Demonach, nie ucząc jakiejkolwiek metody obrony przed atakiem za pomocą Cantusa, więc obecnie ludzie giną w ciągu ułamka sekundy. Inaczej wygląda sprawa ataków fizycznych: skał (pierwszy atak Fienda wobec „Białowłosego”) i ostrzy
(Kiroumaru i blowdog), a inaczej za pomocą „czystego” Cantusa.

Tak więc „Białowłosy” nie mógł sobie poradzić z dzieckiem nie z uwagi na strach przed death feedback.
Nie potrafił obronić się przed atakiem „czystym” Cantusem, jak wszyscy zresztą.

Tak więc wadą systemu jest jedynie brak metod obrony przed Cantusem (względnie: i tworzenie czystej rasy aryjskiej za wszelką cenę). Specjalnie stworzoną na potrzeby fabuły, można by rzec.

Również pozdrawiam.

Zaiste, aargh… Zamaskowano spoilery. Moderacja

Całkiem przyjemna komedia z kendo jako wypełniaczem. Odcinki nie nużą, postaci da się polubić, a gagi naprawdę mogą rozśmieszyć.

Minus za słabe zaznajomienie z kendo. Od serii sportowej wymagałbym bliższego przedstawienia zasad , technik walki, wszelkiego typu chwytów ułatwiających zdobycie punktu. Otrzymaliśmy jednak zawodników, którzy wygrywają w magiczny sposób, ponieważ po prostu są lepsi oraz tego wymaga fabuła…

...czepiam się. Jako komedia – godna polecenia, ale nie „must see”; jako seria sportowa – jest wiele lepszych w tej kategorii. Pomijając osoby z kendo fetish.

Podpisuję się pod tym i dodaję:

O ile pierwsza seria prezentowała poziom humoru, który mi jak najbardziej odpowiadał i żartami często nawiązywała do innych serii, tak druga seria nie ma do zaoferowania absolutnie nic. Ciekawe dialogi zastąpiono bełkotem. Na każdą bzdurę wypowiedzianą przez jednego z bohaterów inny bohater odpowiadał przesadzoną reakcją i kolejną bzdurą. Bite 10 odcinków o niczym.

Na lipiec tego roku zaplanowana jest OVA. Odcinania kuponów od sukcesu (?) pierwszej serii ciąg dalszy.

Zdecydowanie nie polecam.

Nie jest kontynuacją, ale akcja podobno dzieje się w tym samym świecie. Dodatkowo pewne postaci pojawiają się w obu seriach. Niczego byś nie stracił, gdybyś obejrzał tylko jeden z tych tytułów.

Niczego wielkiego nie oczekiwałem, a i tak byłem zawiedziony.

Tagi sugerowały, iż jest to horror z elementami kryminału, jednak niczego takiego tutaj nie znalazłem. Dostałem za to kilka scen tak głupich, że aż śmiesznych i zagadkę, którą można było rozwiązać w pierwszym odcinku, jednak czarnowłosej Ayanami Rei dopiero pod koniec serii przypomniało się, że ma Moc, której mogłaby użyć i oszczędzić nam tego festiwalu debilizmu w ostatnich odcinkach. Nie wspominając już o tym, że próba wciągnięcia widza pewną tajemnicą, do której rozwiązania potrzeba elementu nadprzyrodzonego mija się z celem.

Seria jest wyraźnie przereklamowana, oceniona na 3/10. Mam jednak wrażenie, że nawet na tyle zasługuje.

Bezpośrednia kontynuacja pierwszej serii. Wyraźnie słabsza, ale wciąż trzymająca poziom.

Plus za kolejny unikalny cios (a właściwie dwa) zaprezentowany w serii i kolejną porcję humoru typowego dla HnI, minus za słabe zaznajomienie z przeciwnikiem i niezbyt emocjonującą walkę.

Pierwsza seria – naciągane 9/10, film – 7/10. Żadnych części ciała nie urywa, ale też nie nudzi. Prawie polecam.

Ktoś korzysta ze spapranego tłumaczenia i mam nadzieję, że nie jestem to ja.

 kliknij: ukryte 
1. Jedna z postaci wyjaśniła Saki, że Shisei (Białowłosy?) nie jest w stanie powstrzymać Fienda/„Ogra” i gra jedynie na czas. Niestety, zabawa skończyła się dość szybko.

2. Nie na tym polega death feedback. Umierają, jeśli zaatakują innego człowieka, ale nie mają oporów moralnych, by nasłać na kogoś grupkę queeratów lub kota (jakkolwiek się on nazywał). Ciekawe, jak mieliby zabić to dziecko, jeśli osoba z największą energią Cantus nie poradziła sobie z tym zadaniem.

Jeśli Shisei pozbył się kilku kamyków, rzuconych w jego stronę i został pokonany przez Fienda bez trudu, to podejrzewam, że tworzenie lawiny nie zatrzymałoby Fienda na długo.

„gdzieś już to widziałem”.
Od razu do głowy przyszło mi Akane­‑iro ni Somaru Saka ze względu na zawarty w serii brother complex, sztampowość, tandetny j­‑pop i brak elementów komediowych (dość nietypowe wśród komedii).

Biorąc pod uwagę przywiązanie twórców do Akiko, zakończenie będzie zapewne takie samo. O ile Akane… było zwyczajnie nudne, Onii­‑chan dakedo… sprawia wrażenie pretensjonalności (zasługa ścieżki dźwiękowej).

Seria nijaka, której jedyną wątpliwą zaletą jest Akiko o uroczym uśmiechu.

Od kiedy oklepanym schematem jest przedstawienie całego haremu w pierwszym odcinku? I ogólnie pominięcie dołączania członkiń, które zwykle odbywa się przy udziale nędznych dram, a tych nam Bogu dzięki zaoszczędzono od razu przechodząc do sedna?

REWOLUCJA MOCNO.

Drop po dwóch odcinkach.