Tanuki-Anime

Trochę ściągnięta z THEM Anime Reviews, ale jak już czerpać, to od najlepszych :)

Trochę tych konwersji jest – z bardziej znanych dla fanów anime to przykładowo „To heart”, Air, Kanon itp. Podobnie można się zastanawiać nad wiernością ekranizacji, skoro też jest bez elementów ero :P

EP – szumnie zapowiadane anime reżysera „Witch hunter Robin” i scenarzysty „Cowboy Bebop”, kończy niestety jako nie do końca udany eksperyment. Kilka początkowych odcinków zaostrza apetyt, który jednak nie zostaje zaspokojony. Fabuła staje się rwana, seria – epizodyczna. Dostajemy serie  kliknij: ukryte  spotkań z „Proxy tygodnia” i kino drogi, w którym podróż nie ma większego znaczenia  kliknij: ukryte  bo wszystkie kluczowe postacie i tak zostały w Romdeau. Mamy rozwój postaci, ale później twórcy i tak rozbijają ich osobowość na czynniki pierwsze, więc identyfikowanie się z nimi nie ma większego sensu. Ostatecznie 6/10 (tak wysoko tylko ze względu na Pino)

...trzeba zacisnąć zęby przy oglądaniu nastepnych kilkunastu odcinków. Aż żal patrzeć jak bohaterowie męczą się z badziewnymi przeciwnikami  kliknij: ukryte  (patrząc np. na starcie z lalkami kontrolującymi wodę można stwierdzić, że Ichigo i s­‑ka razem z mocą obcięto IQ). Później w morzu przeciętnych odcinków można wyłowić parę perełek, jednak głowny powód, by nie odpuszczać sobie Bounto arc to Shinigami Golden Cup – czyli paruminutowa humorystyczna strona Bleacha (po endingach i zajawce następnego odcinka)

NIE SPOILEROWAĆ!!!!
Moderatorus Rex

Na pewno nie jest to coś w stylu kinowego Escaflowne. BONES najprawdopodobniej w ramach cięcia kosztów zmontował film wykorzystując głownie urywki serii TV (często w zupełnie innym kontekście). Otrzymujemy w ten sposób rwaną fabułe, w której ciągłe przeskoki ze sceny na scenę mogą przyprawić o ból głowy. Czymś co może przyciągnąć do filmu jest odrobina nowego materiału, która rozwija wątek milosny i trochę rozszerza wiedzę o świecie Rahxephona. Jednak alternatywne zakończenie pozostawiło we mnie wyjątkowy niesmak.  kliknij: ukryte  Ayato proponuje Haruce, że zrobi jej pranie mózgu, tak by wierzyła, że spędziła z nim całe swoje życie. Ona z radością na to przystaje.Grrr

Pierwsze odcinki nie są szczególnie interesujące –  kliknij: ukryte  Dzieci walczą z cieniami i własną psychiką, a Thoma pomimo początkowego zainteresowania Helgą podrywa Chitto. Akcja zaczyna się rozkręcać dopiero koło 10 odcinka i oglądanie dalszej części byłoby przyjemne, gdyby nie to, że nie potrafiłem przymknąć oka na niedorzeczne podstawy fabularne pokazane w serii retrospekcji.
Tak więć spoilery:
 kliknij: ukryte  Tina – księżniczka Grecji (w tym wypadku planety gigantów) pewnego dnia widzi grupę sabotażystów zmierzających do kwater jej ojca. Zawiadamia straż? Nie, postanawia sama rozwiązać problem i oczywiście prawie ginie w wybuchu bomby. Grupa naukowców przeprowadza eksperymentalną operację, będącą udoskonaloną postacią wybudzenia pacjenta ze śmierci klinicznej, a na życzenie króla zmieniają księżniczkę w bohaterkę Saikano. Rozmowy na temat specyfikacji technicznej księżniczki na tyle skutecznie utrzymują w tajemnicy, że równie dobrze mogliby napisać o tym w gazecie. Mogliby skłamać, że maszyna w ciele Tiny to np. rozrusznik serca, ale postanawiają się kompletnie pogrążyć. Zły brat króla zwabia podstępnie księżniczkę i zaczyna testować jej możliwości bojowe. Logiczne byłoby znajdować się w miarę daleko od broni, nad którą nie ma się pełnej kontroli, ale scenariusz pozwala mu przeżyć. Rozpętuje się piekło. Sesu poświęca rękę, by zyskać trochę czasu ekranowego i zwiększyć szansę na zostanie głównym bohaterem serii, Soran wykazuje się zdrowym rozsądkiem i doprowadza Tinę do naukowców. W ramach jej „ratowania” postanawiają ją zabić, a duszę przetransportować kilkaset milionów lat świetlnych – na Ziemię (gdzie z niewyjaśnionych powodów czas biegnie szybciej – już to wystarczy by ze science­‑fiction zostawić samo fiction). Plan ten miałby może ręce i nogi, gdyby:
a)mieli przygotowaną możliwość powrotu
b)potrafili zlokalizować duszę Tiny
Niestety ani jedno ani drugie nie jest prawdziwe. W poszukiwaniach księżniczki mogli właściwie liczyć tylko na to, że kolejne wcielenie będzie wykazywać się talentem plastycznym (3 spośród 18, Christine i Seraphine zmarły zanim zdołali do nich dotrzeć). Gdyby odpuścili sobie opcje transferu, to do czasu znalezienia Helgi, normalna reinkernacja zdołałaby uzyskać pełnioletność.
Nad grafiką nie będę się pastwił. Pozbawione przejawów trójwymiarowości twarze bohaterów pewnie potrafią wywołać nostalgię wśród sympatyków Astroboya.
Muzykę dosyć starannie skomponowano, ale nie zawsze jest dobrze dobrana, więc na pewno nie wystawiłbym 10 punktów. Przykładowo pierwszą połowę ostatniego odcinka oglądałem jak w transie, ale użycie motywu z openingu sprawiło, że nastrój się ulotnił i nie wrócił aż do końca. A co do zakończenia, to  kliknij: ukryte  szkoda Thomy, że pomimo wyrzeczeń jego uczucia pozostały nieodwzajemnione. Kolejny przykład, że przyjaciel z dzieciństwa nie ma dużych szans. Ostatecznie dałbym tej serii jakieś 6­‑7/10

„Nie jest też tajemnicą, że mają wszczepione mikroskopijne ładunki wybuchowe umieszczone w głowie, które wybuchną…” – to podobnie jak inne zasady rządzące grą jest czymś co uczestnicy muszą sami odkryć (brak wiedzy o tym – pierwsze ofiary w serii).

Zwolennicy mangi mogą mnie zblugać, ale pierwsza połowa serii prezentuje się lepiej w anime (postacie nie za tak bardzo papierowe). Niestety im dalej tym gorzej, a zakończenie pokazuje co się dzieje gdy się ekranizuje tasiemca. GONZO postanowiło odbiec w końcowych odcinkach od mangi i na koniec dostajemy trochę bełkotliwej filozofii+podróbkę Spike Spigiel'a z CB. Alternatywa byłoby urwanie fabuły, co pewnie też nie spotkałoby się z życzliwym podejściem.

Co do grafiki, to nie jest zła, ale renderingi użyto chyba w ramach cięcia kosztów, ponieważ wyraźnie na niekorzyść odróżniają się od reszty materiału.

Kurono jest raczej kimś kto gardzi ludźmi, niż typowym „zboczonym nastolatkiem”. Katou istotnie wykazuje się odpowiedzialnością, ale trudno powiedzieć by był do końca zrównoważony. Stara się unikać przemocy, bo ma problemy z kontrolowaniem własnej agresji (potrafią mu zupełnie puścić hamulce, co widać w paru scenach z anime). Trochę nie bardzo rozumiem zarzut, że seria jest „zbyt dramatyczna” jak i uzasadnienie jej oryginalności (akurat romans+dramat jest jednym z bardziej typowych połączeń). Co do dramatyczności to niektóre sceny potrafią wcisnąć w fotel. Trudno przewidzieć rozwój akcji, bo scenarzyści potrafią w niespodziewanym momencie uśmiercić zarówno lubiane postacie jak i te antypatyczne.

Gantz potrafi dostarczyć trochę przyjemności z oglądania, ale mimo wszystko pozostawia też pewien niesmak, bo żeruje na najniższych instynktach (czasem wręcz się kibicuje kosmitom, by szybciej wykonali swoją robotę). Jeśli dla kogoś 26 odcinków to za mało i nie podobało mu sie zakończenie, to zawsze może sięgnąc po mangę.

„poza kilkoma (uzasadnionymi z innych względów) scenami brak w niej otwartego fanserwisu”
 kliknij: ukryte  Jak naga Saber ucina sobie pogawędke z Shirou przed drzwiami łazienki jest to uzasadnione tym, że ma wyjątkowo ponętne kształty.

Kontrowersyjne postacie:
Saber –  kliknij: ukryte  parafrazując Seksmisję – „Król Artur była kobietą”

Shirou – samozwańczy obrońca sprawiedliwości i jednocześnie męska, szowinistyczna… – przez dłuższy czas upiera się, żeby walczyć zamiast Saber (ducha legendarnego wojownika), ponieważ walka nie jest zajęciem dla kobiet. Umiejętności magiczne i bojowe bliskie zeru (dopiero w dalszych odcinkach nabiera trochę szlifu).

Archer – zwolennik poezji w okaleczonym angielskim i kolekcjoner złomu;  kliknij: ukryte  Shirou po upgradzie

Ilya – łakomy kąsek dla loliconów,  kliknij: ukryte  przy byle okazji pcha się Shirou do łóżka (co pewnie też jest istotne dla fabuły)

Rin – Asuka z Evangeliona przefarbowała włosy

Ogólnie dosyć udana pozycja, tylko trzeba być przygotowanym, że w pewnej części odcinków zmienia się w komedię haremową, co dosyć skutecznie w moim przypadku zabiło mroczny nastrój z innych odcinków.

fm napisał(a):

zauważam związku…

A może taki: „Endless Waltz jest naprawdę godny polecenia każdemu, komu spodobał się Gundam Wing.”

Jeśli się komuś spodobał GW to z przyjemnością obejrzy GW:EW. Jeśli GW się NIE spodobał, to nie oglądać?

Czyli zważywszy na oceny
Fabuła 5/10
Grafika 5/10 itd.
mam rozumieć recenzję, że GW:EW jest tak samo beznadziejny jak GW? A tym „Polecam, gorąco polecam!” na samym końcu mam się nie przejmować? Dalej mam wrażenie, że na Anime Tanuki oceny sa wystawiane od czapy i recenzenci nijak nie starają się ich uzasadnić. Uważam, że zarówno pod względem przyjemności czytania i wiarygodności recenzji mają tutejsi autorzy wiele do zrobienia. Jak dla mnie wyznacznikiem jakości jest THEM Anime.

A co do tego, że jak komuś GW się nie podobał to nie należy oglądać Endless Waltz to też się nie zgadzam. Od GW wyjątkowo mnie odrzucało to, że poza Duo wszyscy „bohaterzy” zachowywali się jak psychopaci, natomiast wobec EW już nie mam takiego zarzutu i można było go obejrzeć z przyjemnością (choć są lepsze Gundamy).

zauważam związku…

Trudno znaleźć serię z bardziej stereotypowymi bohaterami:
-nieudacznik w okularach otoczony haremem dziewczyn
-obdarzona niezwykłymi zdolnościami dziewczyna z małymi piersiami (i kompleksem na tym punkcie – co często jest wiodącym tematem odcinkow)
-biuściasta nauczycielka nadużywająca alkoholu
-dziewczyna z sąsiedztwa
-brodaty, podstarzały dowódca tajnej organizacji walczącej z obcymi

Można by to przeżyć, gdyby interakcje postaci były interesujące, ale tak naprawdę sympatię wzbudza tylko Maho ( a i to głownie dzięki manipulacji twórców – na zakończenie każdego odcinka informują ile dni życia zostało bohaterce). Ogólnie – każdy element serii jest co najwyżej przeciętny, a zakończenie niezbyt szczęśliwe i jakby z innej bajki –  kliknij: ukryte  główny bohater traci dziewczynę, odlatuje z Ziemi i w zdegenerowanym świecie przyszłości zostaje Blade Runnerem (tudzież łowcą androidów)

„wyśmienita animacja i spektakularne efekty” – grafika 5/10
„całkem ciekawe utwory” – muzyka 5/10
Niektóre postacie na początku rzeczywiście mogą sie wydawać sztampowe, ale nawet biuściasta blondyna ze sklonnością do nadużywania alkoholu jest krwistą postacią i miło posłuchać jak się przekomarza ze swoją magiczną księgą. Odpowiadając na ostatnie pytanie autora – jak ktos oczekuje solidnej porcji rozrywki a nie awangardowego dzieła gruzińskiego poety, to seria będzie sie podobać, a że istnieje możliwość kontunuacji to tym lepiej (jakoś nie widać jeszcze tych 200 odcinków). Jak dla mnie 8/10