Tanuki-Anime

Dla mnie idealnym podsumowaniem tej serii jest jej opening – zbitka kilku różnych, nie do końca do siebie pasujących motywów muzycznych i tematycznych. I dokładnie to mamy w anime.

Z jednej strony interesującą antyutopię, z odniesieniami do problemów dzisiejszego świata, rozważaniami nad istotą tolerancji, jej zaletami oraz zagrożeniami, które za sobą niesie. Te fragmenty ogląda się najciekawiej, zwłaszcza, gdy lepiej pozna się już świat i zrozumie, co z czego tu wynikło. Fajnie, że nie bawiono się tu w uproszenia i pokazano różne spektrum reakcji ras na taki model świata – od akceptacji ze strony większości poprzez ostrożność ze strony niektórych, po niechęć i odrzucenie innych. Problemem jest pewna chaotyczność i niekonsekwencja w podejściu do tematu, rozrzucanie go kawałkami po serii. Ale to chyba wina reżysera.

Zasadnicza tematyka, czyli monstergirlsowe okruchy życia wypada nierówno. Od odcinków faktycznie udanych i budzących sympatię po fragmenty nudne czy wręcz przegadane. Czasami trudno się oprzeć wrażeniu, ze autor zwyczajnie rozciąga niektóre fragmenty ponad miarę. Humor też nie zawsze daje radę, w paru miejscach wpędził mnie zwyczajnie w konfuzję (vide określenie Hime loliconem przez ciotkę).

Relacje między postaciami to słabsza strona serii – tu w zasadzie przez całą serię nie ma żadnych zmian, wszystko kończy się na tym etapie, na jakim się zaczęło, nie ma mowy o dynamice czy zmianach w układach międzyludzkich. Acz sama obsada wypada całkiem nieźle, większość postaci naprawdę daje się lubić.

Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że reżyser nie podołał zadaniu, że dostał niezły materiał wyjściowy, ale nie potrafił zrobić z niego atrakcyjnej serii. Dlatego anime jest jakie jest. A szkoda.

A niezależnie od wszystkiego, ending jest przepiękny.

Patrząc na to, że już ogłosili, iż liczyć ma 50 odcinków, obstawiam, że to ma być jakieś nowe Naruto czy Bleach.

No właśnie nie wiadomo, czym te obozy są. Biorąc jednak pod uwagę, że zsyła się tam niejako ekspresowo, bez procesu itd, to raczej nie patrzyłbym na to tak lekko.

Z tego co mówią znajomi czytający mangę, całość jest bardzo spójna i przemyślana od strony konstrukcji. Autor sobie wymyślił świat i go konsekwentnie rozwija, nie ograniczając się tylko do głównego wątku. Co mnie akurat cieszy, bo lubię opowieści z szerszym tłem historycznym i społecznym.

Mam tylko nadzieję, że anime nie będzie wyłącznie dłuższą zajawką mangi, ale doczeka się kolejnych sezonów.

Wow, odcinek 9 dał mi sporo z tego, czego chciałem, a nawet więcej, fundując mocną, wręcz uderzeniową dawkę budowy tego świata.

Potwierdziło się więc to, o czym mówiono wcześniej, mianowicie przydarzył się temu światu nazizm w jego klasycznej postaci z obozami koncentracyjnymi i rasizmem oraz ludobójstwem. To po części wyjaśnia ten reżim tolerancjonizmu, tak jak zresztą spodziewałem się. Ciekawe, że linie podziału nie szły tu wzdłuż gatunków, bo np. dostajemy centaury – ss manów i centaury – Żydów.

Za to wątek z żaboludami był z zupełnie innej bajki, choć zgrabnie połączono go z historią świata. Dobrze wiedzieć, że jednak nie panuje tam taka idealna idylla, choć ewidentnie widać, że żaboludzie to rasa na straconej pozycji, coś jak Indianie w USA.

Mnie zastanawia, jak się określa zastępowanie postaci w oryginale białej – czarną. Blackwashing?

A gdzieżby, ta seria to rasowy yaojec. Zresztą, widzę obserwując komentarze koleżanek na ircu. Acz przyznaję, ja zacząłem to arcydzieło oglądać, kiedy pojawiła się wzmianka o Hitlerze. Bo wszystko jest lepsze z Hitlerem. A potem poszło już gładko.

Wrażenie gejowatości pogłębia dodatkowo silnie zmaskulinizowana obsada i fakt, że gdy pojawia się w niej kobieta, to zaraz zostaje zabita.

Dziadostwo jakich mało. Lighcik jako biedna, prześladowana ofiara losu, efekciarstwo a'la USA (sikająca krew, Ryuk demolujący szkołę, obcinanie główki drabiną), do tego jeszcze próby usprawiedliwienia głównego bohatera (bo biedactwo, bo trudny los itd). Właściwie czułem się tak, jakbym oglądał ekranizację jakiegoś fanfika, będącego parodią Death Note.

A co jest najzabawniejsze? Że kilka ładnych lat temu Japończycy zrobili swoją wersję aktorską Death Note. Też nie była idealnie wierna oryginałowi – a, jak na ironię, w niczym mu praktycznie nie ustępowała.

Dla mnie Sassussul jest całkowicie aseksualna, co zresztą sama stwierdza (w zasadzie chyba tylko jej głos zdradza płeć) i relacje tego typu są dla niej całkowicie obcym zjawiskiem.

Bardzo mi się spodobał patent z mrugnięciem oka w stronę fanów Lovecrafta – rasa ludzi węży z Antarktydy była dość oczywistym ukłonem w jego stronę, a w najnowszym odcinku dostaliśmy jeszcze jedno z jego klasycznych bóstw, czyli boga ryboludzi – Dagona. Mała rzecz, a cieszy.
No i Hime dostała wreszcie pairing :)

No niestety, u mnie też drop. Temat gier, który był dla mnie mocną ostrogą do oglądania tej serii, praktycznie zniknął, a ciągnięcie w kółko tych samych nieporozumień – męczy. Seria miała potencjał na bycie hitem sezonu. Niestety, w 2­‑3 odcinki jakość poszybowała w dół. Zupełnie jakby twórcy stracili pomyły po pierwszych 2­‑3 odcinkach.

Tym co jest istotne dla analogii z tym anime, jest pewna zasadnicza różnica między ustrojami komunistycznymi a faszystowskimi. W systemie komunistycznym podejrzany jest absolutnie każdy. Każdy może też w każdej chwili paść ofiarą, zaś terror działa permanentnie i uderza często nawet zupełnie ślepo, jego ofiarą padają w większości przypadkowi ludzie, co pozwala utrzymać całe społeczeństwo w strachu. W modelu nazistowsko­‑faszystowskim, terror bierze na cel konkretne grupy lub też ludzi o konkretnych poglądach.

Taką sytuację mamy też w tym anime. Bohaterki nie boją się, bo wiedzą, że nic im nie grozi – ostrzeżenia pojawiają się mimochodem, gdy któraś zbliża się do naruszenia praw powszechnej tolerancji. Ale nie ma tu sytuacji rodem z państwa komunistycznego, że nagle bohaterka wraca do domu, a okazuje się, że rodziców aresztowano i wywieziono, a nawet oni sam nie wiedzą, za co. Reżim w „Centaur no Nayami” jest pod tym względem o wiele bliższy faszyzmowi niż komunizmowi.

Już nie wiem, co lepsze – Meksyk z neonazistami, który nie wygląda jak Meksyk czy Afryka z wziętymi z głębokiego, czarnego tyłka państwami.
Ale tak, gdyby ta seria nie wiała tak bezczelnie gejem, to byłaby cudowną, choć oczywiście niezamierzoną parodią rzeczy w stylu „Kod Leonarda DaVinci” i tego rodzaju bredni. Mamy tu cudowny przegląd głupawych teorii (teraz mamy murzyńskich diabolistów – ciekawe, czy zaraz się okaże, że to voo doo…), ale zniewieściały ksiądz masochista śpiewający sopranem i puszczający oko do głównych bohaterów to już wyższy level.
Zdecydowanie, trainwreck sezonu.

Serio, naprawdę księża i kościół w oczach Japończyków są tak atrakcyjnym tematem na klimaty BL?

Wiesz, mówimy o kraju, gdzie fetysz miko jest w erotyce całkiem popularny. A sexy zakonnic anime widziało też nie mało. Egzotyka zawsze fajnie pasuje do erotyki.

To już temat na zupełnie inną dyskusję. Reżimy komunistyczne zakładały powszechną biedę i ubóstwo, reżimy faszystowskie, choć wzywały do oszczędności (daleko im wszak do kapitalistycznego „Bogaćcie się!”), nie prowadziły walki klas (nawet jeśli taką ideologią czasem szafowały). Inna bajka, że nazizm istniał krótko i funkcjonował na kredyt (pożyczki, rekwizycje, a potem łupy wojenne). Gdyby Hitler musiał rządzić przez 10­‑20 lat w pokoju, to Niemcy zapewne szybko stoczyłyby się do poziomu zbliżonego do ZSRS. Podobnie Franco, który wyczuł koniunkturę i związał się strategicznie z USA, co pomogło mu zapewnić krajowi dobrobyt w latach 50 i 60 (stąd powiedzenie „Za Franco każdy miał grosz w banco”). W latach 40 Hiszpania, zarządzana wedle faszystowskim wzorów była krajem nędzy i głodu.

Miałem wczoraj dość ciekawą dyskusję na tanukowym ircu o tym anime, gdzie jeden z moich znajomych stwierdził, że ta seria jest zła, ponieważ bashuje tolerancje.

Można faktycznie odnieść takie wrażenie, acz wydaje mi się, że chodzi o coś innego – twórca pokazuje, że każda idea, nawet słuszna (a trudno inaczej określić tolerancję) może doprowadzić do wynaturzeń. Tym, co mi się w Centaurze natomiast podoba, jest fakt, że anime to pokazuje codzienność w reżimie totalitarnym, gdzie zwykli jego mieszkańcy nie odczuwają z tego powodu niedogodności. Tak jak zwykła Helga nie miała podstaw, by narzekać na Hitlera, a zwykły Antonio żył sobie spokojnie w Hiszpanii Franco, tak bohaterki żyją sobie spokojnie w swoim świecie. Co więcej, ich sytuacja jest, jak sugeruje historia świata, nawet lepsza niż kiedyś, bo fabuła daje do zrozumienia, że mieliśmy tam, całkiem niedawno, epokę prześladowań i terroru. Urodziły się już w takim świecie i jest im w nim dobrze, nie mają powodów, aby się bać czy buntować. Nawet, gdy pojawia się sytuacja, w której ubecja wkracza do akcji, to traktują to jako coś normalnego – Hime opowiada o przypadku swojego nauczyciela aresztowanego przez lokalną bezpiekę jako o czymś zwyczajnym, identycznie jak my mówilibyśmy o aresztowaniu kogoś za jazdę po pijaku.

To jedno z nielicznych anime, które pokazują reżim totalitarny od środka. W znakomitej większości anime mamy bowiem stereotypowe imperia zła i terroru, rządzone przez szalonych oprychów lub złych cwaniaków, a fabułę obserwujemy z punktu widzenia randomowych rebeliantów nie godzących się na status quo. Tu zaś ten porządek widzimy od środka, co więcej, nawet jeśli został on narzucony siłą, to trudno się oprzeć wrażeniu, że dla mieszkańców jest on już w tej chwili czymś w rodzaju umowy społecznej, akceptowanej przez gors społeczności.

Mam nadzieję, że kolejne odcinki dorzucą coś jeszcze do wizji świata, bo jest ona jedną z ciekawszych, jakie widziałem ostatnimi czasy w japońskich kreskówkach. Niestety, siódmy odcinek nie pomógł tu szczególnie.

Zaczęło się od  kliknij: ukryte  Hitlera i neonazistów w Meksyku, więc byłem ciekaw, to dostaniemy dalej. Tak czułem, jest rockowo – milioner będący ponoć synem Szatana. A ten św. Mikołaj był hitem odcinka :)
Głównym problemem tego anime jest gadanie – wszyscy wokół o wszystkim gadają, powtarzając niektóre rzeczy po kilka razy, jakby zakładali, że widz jest idiotą (cóż, to seria kierowana do fujoshi, więc może coś jest na rzeczy…) i sam niczego nie zrozumie ani nie zapamięta.

Hitem czwartego odcinka była Hime w warkoczach a'la Yohko. Mała rzecz, a cieszy.
No i problemy Nozomi z najwredniejszym przedmiotem w szkole pod każdą szerokością geograficzną – jak ja ją dobrze rozumiem.
Poza tym odcinek spokojny, bez jakichkolwiek zaburzeń, acz kilka informacji na temat świata się wymknęło.
No i wężyca jest dziewczyną – to dopiero niespodzianka.

Dziwnie się to ogląda. Trochę tak, jakby ktoś dzisiaj zrobił obyczajówkę w PRLu lub Trzeciej Rzeszy, gdzie skupiłby się na życiu codziennym, a fakt, że bohaterowie żyją w opresyjnym reżimie wyskakiwał sobie gdzieś tam po bokach, mimochodem. Sądzę, że wielu by to oburzyło, pewnie pojawiałby się głosy oburzenia, że taka historia trywializuje czy ociepla reżim.

Tutaj po trochu tak jest. Gdzieś tam mimochodem wychodzi, że bohaterowie żyją w świecie, gdzie musisz kochać demokrację i równość albo trafiasz do obozu, bajki dla dzieci i anime są wyładowane propagandą (o czym dowiadujemy się w trzecim odcinku), ale wszystko to w niczym nie przeszkadza wieść obsadzie normalnego, szczęśliwego życia – zwłaszcza, że nikt tu się przecież (jak na razie) nie angażuje w nic nadzwyczajnego. Ba, wydaje się, że stworzona przez reżim sytuacja jest dla wszystkich idealna, więc po co mieliby się buntować?

Z drugiej strony, widać, że to jednak nie są do końca tacy ludzie jak my – ich otwartość w kwestiach seksualności jest miejscami wręcz ciut bulwersująca, ale znowu – bardziej dla widza, niż dla nich (bodaj Himeno jest ciut bardziej pruderyjna). Miejscami można nawet odnieść wrażenie, że tak jak w Monster Musume, część tych ras jeszcze jakiś czas temu żyła „dziko” i dopiero od niedawna gorset cywilizacji je ogranicza pod względem pewnych zachowań, które parę pokoleń temu nikogo nie bulwersowały. Acz słowa cioci do Himeno pod koniec pierwszej połowy to już lekka przesada.

Za to druga połowa była super – w sensie tak bardzo życiowa, jak tylko może być życie z młodszym rodzeństwem pod dachem (znam to z autopsji). I bardzo mi się podobało, kiedy Manami stwierdziła, że nie ma czasu na dyskusje, bo ma w domu trójkę maluchów, którymi się musi zajmować, a to jest ważniejsze, niż jakieś tam szkolne pierdoły. Sytuacja wręcz nie do powtórzenia w znakomitej większości anime, gdzie wiadomo – samorząd czy szkolny klub to sens życia.

Byłoby w zasadzie czysto radośnie (syrenka yaoistka…), acz moją uwagę zwrócił jeden detal – żołnierz przy wejściu do szkoły dla syrenek. Skoro to społeczeństwo jest takie tolerancyjne, kochające i cacy, to po co taka warta?

Zapowiadała się lżejsza, obyczajowa wersja MonMusu, a tu proszę, nagle, niczym grom z jasnego nieba dowiadujemy się, że bohaterki żyją w kraju, w którym poprawności politycznej podporządkowano wszystko, a „tolerancja” jest ważniejsza niż wolność i prawa jednostki, zaś ci, którzy nawet w pozornie mało istotny sposób naruszają zasady stworzone przez władze, są zsyłani do obozów. Muszę przyznać, że po pierwszej, leciutkiej i komediowej połówce, ta scena wywołała u mnie mocny dysonans.

Zapowiada się nader pyszna seria – bo wyczuwam, że autor pod płaszczykiem konwencji „cute monstergirls doing cute things” postanowił przekazać sporo więcej. Kto wie, może nawet będzie z tego największa niespodzianka sezonu?

Właściwie dostałem wszystko, czego chciałem, ale usatysfakcjonowany jednak nie jestem. Uczucie niedosytu jest tu mocne.

Wydaje mi się, że kulało w tym sezonie rozłożenie akcentów. Pierwszy miał 26 odcinków i dzięki temu całość dało się sensownie rozłożyć, z momentami dramatycznymi i zwolnieniami, ale wszystko to było wypełnione po brzegi treścią. Tutaj upchnięto tyle samo w 12 odcinkach i krótkim czasie bodaj 2­‑3 dni. I chyba jednak dało się to we znaki. Bo żeby w czymś tak krótkim zdarzały się nic nie wnoszące dłużyzny?

Patos, którego wszak i w pierwszym sezonie nie brakowało, tu sprawiał wrażenie jednak nieco nachalnego i wymuszonego. W efekcie zabrakło mi takich faktycznie podniosłych i udanych scen – bodaj tylko jedna (Ymir na wieży) faktycznie mnie chwyciła.

Najbardziej mnie uderzyło to ich nieskrywane  kliknij: ukryte  zaskoczenie, że Tytani to ludzie – ta teoria miała ręce i nogi po pierwszym zobaczeniu tytanów, dostała dodatkowy argument po przemianie Erena, kiedy można było łatwo dostrzec konotację między miejscem, w którym on siedzi a słabym punktem Tytanów, zaś po Annie i reszcie to wręcz powinna już była być oczywista oczywistość. Zresztą, sama zachowawczość tego świata, gdzie nikt poza Hanji nie prowadzi badań nad tytanami, nikt nie analizuje historii ich ataku, pojawienia się i tego, co było wcześniej (no na litość, skądś się te mury wzięły, a jest powiedziane, że to kwestia wieku, a nie millenium), może zastanawiać.

No i scenka z przeszłości Ymir - kliknij: ukryte  pyk, robimy zastrzyk i tytan gotowy. Nie no, serio?

Jedna z lepszych przydługich reklamówek light novel, które mają napędzić sprzedaż tychże. Przyzwoita, owszem, ale nie sądzę by za rok czy dwa się o niej pamiętało. Chyba, że nakręcą kolejne sezony, wtedy zwracam honor.

szerzej znana jako najlepsza seiyū na świecie

Megumi Hayashibara zeszłaby ze śmiechu, jakby to przeczytała.

Pierwsza opowiastka całkiem udana – Moguro trudno tu winić za cokolwiek, dał facetowi drugą szansę, a że ten nie umiał z niej skorzystać, to już był tylko jego problem. Tematyka całkiem uniwersalna tym razem.

Druga była ciut bardziej wredna, może dlatego, że facet miał po prostu swoje hobby, a w takich sytuacjach zawsze odczuwam wspólnotę dusz. Niemniej, samo hobby dość ciekawe, a biorąc pod uwagę, o co w tym anime chodzi, zakładam że w Japonii całkiem popularne.