Tanuki-Anime

I dostaliśmy „Lot nad kukułczym gniazdem” niemal… Zaś wyekspediowanie głównej bohaterki, wspólnie z jej facetem, na Bali raczej nie przyczyni się do wypychania jej na pierwszy plan. Nie żeby to jakoś przeszkadzało. Pytanie, co zrobią z resztą Pandor – każą im walczyć ze sobą czy z Chevalierem?

To nie mogli im dać wojskowych mundurków? Te przynajmniej by szacunek budziły.

Czwarty odcinek i nadal fabuła zamiast fanserwiśnych wypełniaczy, z których składała się połowa (jak nie więcej) pierwszej serii. No i, jak prorokowałem, mamy wątek bliskich relacji między Elizabeth i Amelią. Mam nadzieję, że tej drugiej nie uśmiercą tak szybko, bo przez nią Ela traci sporo ze swojego zimnosuczego opanowania. Za to faktycznie, główny bohater to już chyba przeszłość, Brygida na dobre przejęła jego rolę.

A tam, motyw pojawiający się więcej razy niż sklonowano Duncana Idaho w „Diunie”. Owszem, ryzyko, że seria ta pójdzie w klimaty elfenliedowe istnieje, ale ma ona tę niewątpliwą przewagę, że nie próbuje udawać nie wiadomo jak głębokiej, poważniej i dramatycznej. No i bohaterki nie robią pod siebie i nie zabijają piesków.
To badawcze macanie pojawia się także często w anime (dopiero co godzinę temu widziałem je także w nowym odcinku „Walkure”) i nie kwalifikowałbym go jako yuri, co najwyżej fanserwis.
Fakt, w stosunku do pierwszej serii głównego bohatera jest niewiele (co wynika z tego, że tam poznawaliśmy świat jego oczami, a tu się to zmieniło), ale nie powiem, bym nad tym ubolewał. Ba, właściwie tego nie zauważyłem nawet szczególnie, bo i tu widać wyraźnie, że jest on w zasadzie dodatkiem, coraz bardziej zbytecznym zresztą i służy jedynie do napędzania konkurencji między dziewczynami.

Trzeci odcinek i drrrrrrraaaamaaaaaa… A w kolejnym tej dramy będzie pewnie jeszcze więcej, bo mamy wreszcie trupa (acz nie pierwszego, jak wynika z pewnych rozmów) i novę, więc bohaterki będą mogły się wreszcie wykazać w prawdziwej walce.
Swoją drogą te dwie byłyby całkiem niezłą parą. Tak, yuri radar mi się już kilka razy podczas oglądania tej serii odezwał. Gdyby tylko fabuła potrafiła ciut bardziej zaskoczyć.

Dobra, jestem po trzecim odcinku. Owszem, kpiły, bo tak często jest, gdy spotykają się dwie różne grupy. Na dodatek jedna ma spore doświadczenie, a druga jest „zielona”. Niemniej, oryginalne zachowały się całkiem dorośle, wychodząc z założenia, że skoro tamte do czegoś mają się przydać, to lepiej je poduczyć, zamiast sekować.

Gra, o wiele zresztą lepsza od anime, doczekała sie sequela pt „Valkyria Chronicles 2”, który ukazał się na PSP i wart jest polecenia, tym bardziej, że można go nabyć bo bardzo przystępnej cenie (kupiłem w Tesco za bodaj 40 zł).

Dzięki temu anime określenie „końskie zaloty” nabiera nowego znaczenia. Generalnie, drugi epizod potwierdził, że Sakura jest najlepszą postacią tego anime. W zbrojach cycko­‑płytowych, noszonych przez bohaterki, zastanawia mnie jedna sprawa – czy jak taką zbroję się wyrabia, to one idą do kowala i proszą o zbroję z odpowiednią miseczką?
I tak, seria balansuje na krawędzi autoparodii. Oby tylko nie skończyła jak „Princess Lover”, które przy podobnym humorze w pewnym momencie poszło w serious bussiness i stało się żałosne.
...przyszła mi natomiast niepokojąca myśl do głowy. W openingu widzimy Mio z krótkimi włosami. Mam nadzieję, że po obcięciu czochradła nie przybędzie jej rozumu, bo to by zepsuło całą serię.

Drugi odcinek – plusem niewątpliwym jest fakt, że zamiast do głównej roli wstawić bohaterkę wygrywającą cudem swoje pierwsze walki samą siła woli, postanowili pokazać, że nawet z tarczą fabuły, główna postać bez doświadczenia zostanie zlana dokumentnie przez ciut bardziej doświadczoną rywalkę. Dobre i to.

Drugi odcinek nie popsuł wrażenia. Dalej żadnego gore, za to relacje między obiema grupami Pandor pokazano całkiem sensownie.

Mało wiesz. Spójrz sobie na to, kto napisał większość recenzji shoujo­‑ai/yuri na Tanuki.

Free z polskim dubbingiem. Jak usłyszałem „Woda jest żywa”, to zaraz mi się przypomniało „Dark Water”...

Strój głównej bohaterki wygląda, jakby ktoś chciał przerobić zbroję szturmowca Imperium na ciuchy dla Hatsune Miku. Zaś sama seria… cóż, dwa odcinki to ciut za mało, ale zaskakująca jest ilość dramy – w pierwszym odcinku  kliknij: ukryte  bohaterkę okrada dziewczyna, którą ta wzięła na utrzymanie, w drugim  kliknij: ukryte  „umiera” jej jedyny przyjaciel… Zobaczymy, co z tego będzie.

Nihil novi, choć wyraźniej mniej guro (oby ta tendencja się utrzymała, bo tryskająca na wszystkie strony jucha w pierwszej serii przywodziła na myśl najgorsze anime w dziejach – „Elfenlied”) i nieco mniej (ale niewiele) ero niż w pierwszej serii. Za to A­‑10 Tunderbolt w roli klasycznego bombowca? Tego nie widziałem jeszcze. Co do założeń, to można przypuszczać, że osią będzie konflikt prawdziwych Pandor ze sztucznymi.
Szału nie było, yuri nie było. Dam szansę, ale nie wiem, czy będę oglądał całosć.

Linia dialogowa głównej bohaterki składa się głównie z westchnięć, stęknięć i jęknięć, ale trzeba przyznać, że jej seiyuu tym jest niezła. Fabuły, póki co, nie stwierdzono, nie jest to także tak fazowe jak „Queen's Blade” – tam jednak realia fantasy dawały twórcom większe pole do popisu, wrestling, mimo całego swojego wariactwa, musi bazować na realizmie (nawet tak osobliwie pojmowanym).
Aha, ending jest całkiem miły dla ucha.

Ma to szanse, bo przy ewidentnej głupocie mamy tu trochę nawiązań (vide kretynka zrobiona pod Saber, tyle że z przesłaniem, czy niezamierzona chyba zresztą kpina z Uteny w postaci wyglądu i stroju głównej bohaterki), a zboczony koń w roli głównej (aż mi brakowało klasycznego „Your resistance only…” z „Words Worth”) dodaje tej serii kolorytu. No i te zbroje, hełmy z piórkami, wymachiwanie kopiami jak oszczepami czy pikami. Zapewniło mi to całkiem niezłą głupawkę.
Jakby wykopać z tego głównego bohatera i dołożyć głównej idiotce ciemnoskórą towarzyszkę wyciągającą mistyczną kopię z… czegokolwiek, to głupawka mogłaby być jeszcze większa.

Proszę nie obrażać Indiany Jonesa. Jones używał rozumu i pejcza, a nie pancerzy dających +100 do siły.

Było powiedziane na starcie, że nie mają na to kasy.

Patent ze  kliknij: ukryte  zmianą głównej bohaterki w Archera był nawet wesoły (szczególnie w kontekście Fate/Extra, gdzie  kliknij: ukryte  za servanta Archera robi jej braciszek). Niemniej, brakowało mi tu scenki z „I'm a bone…”.
Za to yuriowate naleciałości w odcinku siódmym zupełnie nie przypadły mi do gustu.

Ale właśnie tak ma być. To ma być remake pierwszej serii, z tym, że zrobiony pod kątem wierności mandze, tak przynajmniej wynika z zapowiedzi. A te były mocno enigmatyczne i diabli wiedzą, na ile wiarygodne.

Co mnie nieodmiennie bawi, bo to w końcu prawie yuri.

Demand miał krótkie, a bizonem był jak najbardziej. Zresztą, nieprzypadkowo jego pairing z Usagi ma niewiele mniej (jak nie więcej) fanek niż oficjalny.

Nie, ostatnio wszystkie informacje koncentrują się na nowym musicalu: [link]

Bo czasy się zmieniają i dla młodszych byłby już zbyt oldschoolowy. Acz zgadzam się, to jeden z tych openingów, gdzie nie ma zbyt wiele do zmiany. Inna sprawa, że taki los spotyka wszystko. Openingi do takich klasyków jak „Cute Honey” czy „Space Battleship Yamato” były w końcu też aranżowane mnóstwo razy.