Tanuki-Anime

Mi tam się dobrze oglądało, a prędzej zjem księżyc niż zobaczę kiedyś dobrą adaptację japońskiej gry…

Tekken miał całkiem niezłą, OAVki z King of Fighters były co najmniej przyzwoite, „Final Fantasy VII: Last Order” dawało radę, ponoć „Dragon Quest” w wersji animowanej jest niezły.

Czyli jednak miałem rację, rzucając to po dwóch odcinkach?

Tak, owszem, to błąd, nie wiem, skąd się wziął (choć podejrzewam, że z faktu, iż czytałem włoskie wydanie, które było inaczej wydane, ale już nie pamiętam dokładnie).

Daj nam Boże, aby każda nadsyłana na Tanuki recenzja miała poziom tych, jak to nazywasz „ochłapów”.
Pomijam już fakt, że taka praktyka jest czymś powszechnym. Na Tanuki wisi m.in. jeden z moich artykułów opublikowany wiele lat temu w nieistniejącym od dawna fanzinie „Youkou”.
Jako redakcję cieszy nas, że możemy opublikować tak dobre teksty jak te autorstwa Pottero czy Tassadara. Stanowczo, to nie my robimy łaskę, ale jesteśmy wdzięczni autorom za taką możliwość.

Amerykański wydawca udostępnił całość legalnie za darmo na Youtube. Są tam także wszystkie pozostałe produkcje z tej serii – oavki, film kinowy i seria Flash.

Eeee…. w którym miejscu się obraził? Inna sprawa, że warto docenić fakt, że zamknęli ich wątek na tych paru odcinkach, zamiast ciągnąć go przez pełne 12.

Owszem, jednakże nieprzypadkowo w internecie funkcjonuje zwrot „Nie istnieje anime Tsukihime”, stworzony przez fanów gry, zirytowanych takim potraktowanie fabuły, jakie zafundowali twórcy anime.

Zagraj w grę, a wówczas zobaczymy, czy pozostaniesz przy tej ocenie.

Trailer drugiej kinówki już jest.

Tak czy siak, jeżeli lubicie klimaty lat 80, to to anime jest dla was

Ile anime z lat 80 widziałeś i na jakiej podstawie twierdzisz, że Index ma z nimi aż tak wiele wspólnego?

Jedyna seria Precure, którą próbowałem oglądać. Dziesięć odcinków i nie dałem rady dalej. Tak jak lubię magical girls i jestem z tego powodu podejść do tytułu łagodniej, tak tu się po prostu nie dało. Dobijała schematyczność, ale dobra, to by jeszcze można wybaczyć, motyw MOTD to w końcu kanon. Tym co mnie ostatecznie zniechęciło, były kreacje bohaterek – nie miały w sobie absolutnie nic, co by mogło przekonać do nich widza, sprawić, aby dały się polubić. Całość sprawiała wrażenie zrobionego w jakimś komputerowym generatorze magical girls, gdzie wpisujemy kolory strojów i imiona bohaterek oraz wrogów, a prosty algorytm robi resztę. Co gorsza, nawet na tle najsłabszego magical girls, jakie wcześniej widziałem („Tokyo Mew Mew”) toto się szczególnie nie broniło.

Najpierw mi narobiłeś apetytu, a potem go zepsułeś.
Przy okazji, czy ten film nie powinien mieć ratingu yuri/shoujo­‑ai?

Źli na dobre dopiero przestają był złymi w drugiej serii i drugiej kinówce, ale tego raczej ten remake niestety nie obejmie.

Był czas, że JSDF promowało się przy pomocy Morning Musume, które nagrało nawet dla armii piosenkę. Rekrutacja przy pomocy plakatów z moe panienkami to też w JSDSF nic nowego.

Niestety, właśnie potwierdzono, że Sailorki zostały przesunięte na inny sezon, zapewne jesienny.

Anime na podstawie znakomitej gry, należącej do jednej z moich ulubionych serii – Shin Megami Tensei. I cóż, wygląda na sprawną i wierną jak na razie oryginałowi adaptację, ale jak to z adaptacjami gier bywa – po co oglądać, skoro można zagrać?

„Borderline erotica is an art!” – cóż, ten cytat wyjaśnia bardzo wiele, jeśli chodzi o dzisiejsze anime. A co do samej produkcji – kolejna adaptacja gry, której przewaga polega jednak na tym, że fotografuje się samemu, a tu co najwyżej można patrzeć, jak to robi ktoś inny. Od biedy mamy trochę (bardzo trochę) yuri, ale nie wiem, czy to wystarczy.

Pojawiło się „Moonlight Densetsu” w wykonaniu Momoiro Clover – czyżby jednak postanowiono zachować stary opening? Ostrzegam, teledysk wywołuje gwałtowny atak biegunki śmiechowej.

Zwiastun nowego Harlocka, w całości w CG. Stężona epickość, jak w zachodnich produkcjach, mundury jak w Star Wars, ale gdzieś tu cały romantyzm ginie, przynajmniej w moim odczuciu.

Ponieważ filmy wyszły w ramach jednej serii, nie były kręcono osobno, przez odmienne ekipy.

I na Evangeliony? Oh wait, tam ich było całkiem sporo.

Generalnie, mam wrażenie, że ten tytuł to dobry przykład chorób, na jakie cierpią adaptacje visual novel. Gra zapewne wyjaśnia dużo więcej, jednak całą fabułę skondensowano do paru odcinków, powycinano to, co uznano za niepotrzebne i dostaliśmy to, co dostaliśmy.

Co do matki – jej psychiczne odchyły stają się widoczne stopniowo, a dzieciak wychowany przez kogoś takiego może być poddany odpowiedniej obróbce i bez szemrania robić, co się mu każe. Zwłaszcza, gdy ma traumę po byciu prześladowanym w szkole.
Niemniej, problemem obydwu serii Otoboku jest fakt, iż główni bohaterowie są bardziej kobiecy niż niejedna z dziewczyn w ich otoczeniu.

Gainax zapowiedział 90­‑minutowy film kinowy związany z tą serią.

Generalnie, starano się usuwać wszystko, co mogłoby podpaść pod obrażanie chrześcijan. Przypomnę, że mamy w Polsce taki jeden paragraf o uczuciach religijnych. Dziś traktuje się to dość poważnie, a 15 lat temu…