Tanuki-Anime

Co nie zmienia faktu, że główny bohater pozostaje facetem. Na tej zasadzie Ranma i wszystkie „dzieci” tej serii (do którym Kapmfer się zalicza) winne mieć ten wyznacznik.

Gdzie ty tam widzisz shoujo­‑ai?

Zapominasz o istocie lovecraftowości, która polega na tym, że nie wiemy, co i jak. Gdyby Ursula miała macki, żyła po wodą i była czymś ledwie widocznym, niewyjaśnionym, tajemniczym, wtedy by można nawet mówić o inspiracji.
W Gyo przez przeważającą część filmu nie wiadomo, co i jak, skąd się to wzięło, czym jest itd.
Nie wykluczam zresztą, że była jakimś tam żartem autorów pod adresem fanów Lovecrafta (stary Disney miewał takie odchyły)

Bo animowany horror z założenia marnie straszy. O ile w aktorskim realizm jest już w samym fakcie, że widzimy na ekranie ludzi, tak tu trudno specjalnie wzruszać się losem animowanych pikseli.

Najnudniejszy, jak dotąd, odcinek? Chyba tak. Lepiej już jednak jest, kiedy się biją. Pani pedagog nadal szprycuje małolaty kofeiną i robi im pranie mózgów. Rolę się odwróciły i teraz Yomi bierze psychiczny odwet na Kagali, by jednak w finale dostać rykoszetem – pod koniec odcinka można nawet było odnieść wrażenie, że skończy się to jak w „Carrie” Stephena Kinga (co byłoby nawet przyjemne, acz niestety zbyt brutalne jak na to anime).
...serio, gdy Yomi biegła do Kagali, miałem szczerą nadzieję, że spierniczy się ze schodów na łeb albo chociaż wpadnie pod samochód.

Woda i to co pod nią siedzi, motywy rybne itd. Polecam przeczytać np. „Widmo na Innsmouth”.

Jedna z gorszych rzeczy autorstwa Go Nagai, chyba, że kogoś kręcą napakowane sterydami kobiety.

Kapitalnie zrobiony horror, a rzadko kiedy animowane horrory trafiają w moje gusta – tu preferuję zdecydowanie wersje aktorskie. Udane połączenie motywów zombie apocalypse z lovecraftowską tradycją, podane z wyczuciem, a mimo nastawienia na epatowanie widza obrazem, nie zapomniano i o klimacie. Naprawdę dobra rzecz.

Nie do końca. Ma to sens w przypadku Internetu, gdzie recenzję można opublikować natychmiast i jest świeża. Zaś w przypadku prasy drukowanej to niemożliwe. Recenzja opublikowana po zakończeniu anime, miesiąc czy dwa, traci już swoje walory.

Ano dalej nie dałem rady, bo z każdym kolejnym odcinkiem seria biła kolejne rekordy głupoty i schematyczności, sięgając dna. A teraz słyszę, że dno już przebiła i robi przysiady w mule. Cóż, pozostaje dowodem na to, że lepiej „artystów” trzymać w producenckim kułaku, jak to miało miejsce w Code Geass, bo gdy się im da więcej swobody, to gotowi stworzyć takiego koszmarka jak GC.

O, wreszcie coś mi się spodobało – poczułem więź z Matołem, kiedy jechała autobusem. Cóż, choroba lokomocyjna to wyjątkowo wredna rzecz, wiem o tym dobrze.
Ale, zajmijmy się anime. Tym razem oszczędzono nam japońskiej masakry angstem łańcuchowym, za to fabuła (mocne słowo, ale…) wydaje się wracać do punktu wyjścia z OAVki, czyli do tego, że nie da się przyjaźnić we trójkę, acz dorzucono knujną pedgagog, która próbuje przemienić uczniów w fanklub Tokio Hotel. Możemy się ponadto przekonać, że w japońskiej szkole każdy pedagog ma do swojej dyspozycji podręczny IPN.
Aha, zabrzmi to tak bluźnierczo, że może obudzi się Cthulu, ale scena z listem skojarzyła mi się momentalnie z Uteną.

Nie usunęli. TV4 kupiło tylko pierwszą serię i ją wyemitowało (acz ostatni odcinek puszczono nocą, na wszelki wypadek).

Recenzję pisał będę, jednak do magazynu Otaku, nie na Tanuki. Ufam jednak, że mój redakcyjny kolega Altramertes, wywiąże się z tego zadania równie dobrze, gdyż anime to ma wielki potencjał na prześmiewczą recenzję.

Zaryzykowałbym tezę, że mając podobne środki, byłbym w stanie stworzyć lepsze. Zresztą, większość tu obecnych by to zrobiła. Być może nie popularniejsze (cóż, siła franszyzy), ale zrobić coś lepszego niż ten chłam to doprawdy nie jest wielkie wyzwanie.
Fakt, że używasz jednego z najdurniejszych możliwych argumentów, pominę milczeniem.

Nie ja jej nadałem takie piękne i idealnie pasujące do osobowości imię.

Ło jakie jaja… Ten serial to dwie komedie w jednym – pierwsza, niemal Monty Pythonowska, to scenki walk, z ciasteczkowymi potworami, gatlingami ładowanymi angstową amunicją itp. Druga, mająca charakter parodii, to tzw. „real life” – stężenie emo angstu rozwala tu ścianę i wali w fundament, wywołując biegunkę śmiechową u widza. Imię bohaterki – Matoł, oddaje w zasadzie wszystko.
Aha, muzykę do tego „dzieua” powinno robić Tokyo Hotel. Byłoby jak znalazł.

Krótka piłka – oglądałeś ten odcinek? Bo jeśli nie, to w zasadzie nie mamy o czym gadać.
Zakładałem, że ktoś może, mając do dyspozycji normalny czas antenowy, a nie niepełną godzinkę, postanowił stworzyć serię z fabułą. A po pierwszym odcinku nie sposób oprzeć się wrażeniu, że dostaniemy rozciągniętą wersję oavki.

Po pierwszym odcinku serii TV trudno się oprzeć wrażeniu, że służy ona dokładnie temu samemu celowi.

Tak głęboko już w vocaloidach nie siedzę, bo posłuchałem kilku i stwierdziłem, że jednak nie mnie to nie kręci, tak jak np. wokaliści korzystający z vocoderów.

Rzecz gustu – dla mnie Miku brzmi parszywie sztucznie. Niektóre industrialne wyziewy mają więcej naturalności niż ten piszczący toster.

Jezu, niektórym trzeba jak pastusz krowie na rowie… Dopiero, w sensie, że nie było jej w powstałej wcześniej OAVce (nie licząc kilku początkowych nut w połowie).

Ależ słyszałem sporo piosenek vocaloidowych, bo gdy toto się pojawiło byłem całą sprawą bardzo, jako krytyk muzyczny, zainteresowany. Jednak poza kilkoma wyjątkami (i to nie w wykonaniu deski z porem) utwierdziłem się w przekonaniu, że minie jeszcze dużo czasu, nim komputerowa piszczałka będzie stanowić jakąkolwiek sensowną alternatywę dla ludzkiego głosu.
Gdybyś przeczytała ze zrozumieniem mój pierwszy post, zauważyłabyś, że piszę tam właśnie o piosence, która była punktem wyjścia do całości. Ale może wymagam za dużo?

Ja tam fanem tych piszczących kilku bitów na krzyż nie jestem, zaś oceniam całość na podstawie gustu a nie hype na płaskie panienki z porem. Zresztą, zwróć uwagę, że ta piosenka pojawiła się dopiero w tej serii TV.

Pierwszy odcinek nie zapowiada niczego niż oavka – czyli problemy emo gimnazjalistek rozwiązywane przy pomocy wielkich dział, mecha pająków i łańcuchów. Na plus ładna grafika i wreszcie ideologicznie właściwa piosenka w endingu, choć mogli jednak dać to zaśpiewać człowiekowi a nie temu zawodzącemu i piszczącemu programikowi.

Zdecydowanie odradzam wyrabianie sobie opinii odnośnie gatunku na podstawie tego pornokoszmarka.