Tanuki-Anime

A co jest, twoim zdaniem, lepszego w mandze? Czytałem dwa tomy i dno identyczne z anime.
Tzn, to jest dokładnie ten sam poziom co „Zmierzch”. Jeśli komuś odpowiadała seria Belce i Edziu, to „VK” jest jak najbardziej godny polecenia takiej osobie. Ale na litość, nie nazywajmy tego gniota dobrą serią…

Oprawa graficzna niszczy – „Planzet” pozostaje jednym z najładniejszych 3D made in Japan jakie widziałem, godnie kontynuując najlepsze tradycje takich tytułów jak choćby „Final Fantasy: Spirits Within”. Kłopot w tym, że historia tu zawarta już w latach 60 zostałaby zapewne uznana za wtórną i nieciekawą, dziś zaś… szkoda nawet gadać.

Ratingi mówią to chyba dość wyraźnie.

W takim razie zapraszamy do przysłania nam takiej recenzji. Chociaż sam należę do tych, którym „Przygody Kajiki Zoofilki” się podobały, chętnie przeczytam (i podejrzewam, że nie tylko ja) coś contra. A przy dwóch pozytywnych recenzjach, trzecia, prezentująca inny punkt widzenia, będzie na pewno powiewem świeżości.

Całkiem prawdopodobne że to nie Madoka, ale  kliknij: ukryte  Sayaka

Mnie i po 12 nie nudziły. Chętnie bym obejrzał drugą serię. Po stokroć bardziej wolę takie komedie, niż hermetyczne cuda na kiju w rodzaju „Maria+Holic” czy „Sayanora Zetsobou Sensei”.

Być może najlepsza komedia roku 2010. Pomysłowa i z jajem, niestety dla jej popularności – wymagająca. Nie ma bowiem szans, by trafiła do mangowych nolifów, wzdychających do niewinnych niczym lelije panienek z ecch haremówek. Jest to natomiast idealna seria dla tych panów, którzy oglądają anime ze swoimi dziewczynami – ten specyficzny typ humoru sprawia, że obie płcie powinny być usatysfakcjonowane. Pełno tu znakomitych gagów, a postaci wykreowano niebanalnie – odwracając klasyczne systemy z anime, gdzie zboczony może być tylko facet, a rolą dziewczyn jest rumienić się przy każdym co bardziej rubasznym żarcie. Kyonopodobny główny bohater całkiem nieźle w takim otoczeniu się sprawdza.
Śmieszy. I to jest w przypadku komedii najważniejsze. A dziś niestety – coraz rzadsze.

Prawdopodobnie najgorsze anime, jakie wydano w Polsce. Parszywa grafika, kretyńska historia, jakość obrazu a'la wielokrotnie używana kaseta video.

Akurat w 8 odcinku fabułę zakręcono ciut za bardzo, jeśli o mnie chodzi. Zaś faktyczny talent pan Shinbo pokazał przy swoim flagowym tytule, czy „Magical Girl Lyrical Nanoha”. Madoka, choć przyjemna, jednak tamtemu tytułowi wyraźnie ustępuje.

„Są i tacy – zaśmiał się Trzy Kawki – którzy przedkładają owce nad dziewczęta. Cóż, tylko im współczuć, jednym i drugim.”

Choć anime oparte jest o trzecią część serii gier (a po angielsku dostępne są tylko dwie pierwsze) i nie miałem okazji porównać z pierwowzorem, to niestety nie zachwyca. Już druga część, z podtytułem „watashi wa ouji­‑sama” była niezbyt udana, a ta trzyma jej niski poziom. Dowód na to, że i w yuri zdarzają się tytuły typu PWP.

Piękny przykład tego, że jednak czasem pan Ishihara ma rację. W zasadzie pozbawiona fabuły bajeczka z kazirodztwem jako haczykiem na miłośników różnego rodzaju niezdrowych relacji. Uczciwiej byłoby już tego hentai zrobić niż udawać, że to służy czemuś innemu niż temu, czemu służy porno.

Pominąwszy kwestie skopanego, polskiego wydania, sam film nie porywa. Główny motyw (tzn. list) jest bez sensu, bo wszak relacje głównych bohaterów zostały już jasno określone. A tu dawaj, jeszcze jedna przeszkoda. Godai, biorąc ją na poważnie, zachowuje się jak idiota, podpadając już pod niemal chorobliwą podejrzliwość. W środku serii takie zachowanie byłoby zrozumiałe, tutaj – już nie.

A ja bym nawet dodał, że rozbudowany dualizm moralny Leloucha może iść się kochać, gdyby go porównać z teologiczną głębią kreacji postaci Haruhi Suzumiyi.

Zarzut skądinąd słuszny, więc jeśli znajdzie się ktoś kto chciałby napisać długą i wnikliwą recenzję „Księżniczki Mononoke”, będziemy wdzięczni. Owszem, wiele starych recenzji, pochodzących z początków działalności portalu, chętnie zastąpilibyśmy lepszymi.

Nawet jeśli ktoś nie trawi hentai jako gatunku, to „Sex Demon Queen” świetnie sprawdza się jako komedia, celnie parodiując anime z gatunku fantasy (szczególnie „Slayers”) jak i samo hentai. Jedna z najlepszych komedii w tym nurcie jakie widziałem.

Rzecz faktycznie… specyficzna. W zasadzie pornohorror, przy czym mamy tu wyraźną przewagę porno nad horrorem. Nawet jeśli konwencja usprawiedliwia w jakiś sposób przemoc, to sposób pokazania seksu trudno nazwać przyjemnym dla oka. Cóż, taka konwencja, na pewno dla wielu atrakcyjna (takie Highschool of the dead czy Elfenlied pokazują, że krew i cycki to połączenie gwarantujące popularność nawet przy niezbyt dobrej kresce), ale sam nie oceniłbym tej produkcji wysoko. Nawet jeśli projekty postaci są niewątpliwie staranne i dopracowane.

Yaoi? Fuuj, tak też pomyślałem, ale jednak kreska sprawiła, że postanowiłem dać temu tytułowi szansę. I nie zawiodłem się. To bardzo dobra produkcja, taka jaka raczej mogła powstać dawno temu – dziś takich tytułów już się nie kręci. Irytuje w zasadzie postać Gilberta, który zachowuje się cały czas jak szmata. W mandze było to jakiś wytłumaczone, tutaj tego wyjaśnienia brak, przez co widz ma szczerą ochotę udusić to coś po kilkunastu minutach.

Idea wydania tego tytułu w Polsce pozostaje dla nie mnie do końca jasna. Zgadywać można, że wydawca chciał zjeść ciastko i je mieć zarazem nadal. Tzn. wydać hentai, ale jednocześnie taki, który nie wzbudzi przesadnych emocji. Wybrano lekką, raczej grzeczną (jak na standardy gatunku), krótką produkcję, przeciętną pod każdym względem, na dodatek mało znaną.

Pomysł, nie powiem, udany. Realizacja nawet też, bo jako komedia, poruszająca niezbyt w sumie częsty w anime temat dziennikarstwa, takoż. Rywalizacja trójki bohaterek również wypada udanie. Niestety, projekty postaci kobiecych psują zabawę. Panie są zwyczajnie i po ludzku brzydkie, co szczególnie uderza w przypadku twarzy. To w zasadzie je powinno się ocenzurować, a inne elementy.

Doceniając troskę okazaną naszemu serwisowi i rozumiejąc z pewnością słuszne (bo wszak nasi czytelnicy zawsze mają rację) starania o podniesie poziomu Tanuki, serdecznie zapraszam do współpracy i proponuję na dobry początek napisanie własnej recenzji „GiTSA”. Przyjmiemy ją z szeroko otwartymi mackami.

O ile grę „Chaos;HEAd” muszę ocenić bardzo wysoko jako jeden z najbardziej klimatycznych tytułów tego rodzaju, udanie mieszających elementy różnych gatunków, tak anime sprawia wrażenie popłuczyn po tamtej produkcji. Gdzie zniknął cały, bardzo sugestywny, nastrój a postaci wypadają niezbyt przekonująco.

Polecam rzucić okiem na „Shoujo Kakumei Utena” w takim razie. Choć w treści to zupełnie odmienne produkcje, to jednak w formie i klasie da się odnaleźć wiele punktów zbieżnych.

Pamiętam, że gdy pierwszy raz oglądałem AS, niesmak (brat z siostrą? Bleeee…) mieszał się z autentycznym zainteresowaniem. Bo i „Angel Sanctuary” daje niezły przedsmak tego, co czeka czytelnika mangi. Dotyczy to zarówno wad jak i zalet. Dlatego, jeśli ktoś mangi nie czytał, warto by rzucił najpierw okiem na anime i sprawdził, czy na pewno ma ochotę zapoznać się z tą historią.

Tak jak bardzo sobie cenię oryginalną serię „Love Hina”, uważając ją za jedną z lepszych ecchi haremówek jakie miałem okazję widzieć, tak ani jednego dobrego słowa nie mogę powiedzieć o „Love Hina Again”. Niby zawiera to samo, ale jest wyraźnie słabsze od poprzedniczki, zwłaszcza w warstwie humoru.