Tanuki-Anime

Jeśli chodzi o kwestie związane z Aratą to zupełnie się z Tobą zgadzam o mało, co nie jest brany za „boga” karuty, bo jego dziadek był mistrzem. Nie widzisz postępów czynionych przez postaci, a co z kolejnymi zdobywanymi przez nich rangami, temu chyba nie zaprzeczysz? Po za tym w tym anime głownie chodzi o rozwój postaci, ale troszeczkę inaczej rozumiany, ich osobowości, wzajemne relacje, a nie umiejętności gry głównie zyskują.

Wydaje mi się, że w waszych oczach mogę okazać się masochistką, bo przeszłam wszystkie 9 obecnie wyemitowanych odcinków w dwa wieczory i nie raz miałam głupawy uśmieszek na twarzy. Podeszłam do tej serii praktycznie bez żadnych wymagań, po prostu spodobała mi się postać psa i jego przekomarzanki z Kirihime. Jak do tych czas dobrze się bawiłam.

Zostałam zapytana to grzecznie odpowiedziałam, a po za tym to nie jest wiedza zakazana!

Moja wiedza opiera się głównie na tym, co przeczytałam w light novel, a z tego taki właśnie wniosek się nasuwa.

Racja  kliknij: ukryte  ich relacje powracają do poprzedniego stanu rzeczy, ale pamiętasz o ich „postanowieniu” będą razem po ukończeniu szkoły przez Kirino.

Zamaskowano spoiler. Moderacja

Zwróciłeś uwagę na wiek tej osoby, to ze względu na niego stwierdziłam, że lepiej na razie odradzić oglądanie tego anime. Niech poczeka z trzy lata, chociaż.

Właściwie to zależne jest od tego, czego po nim oczekujesz, bo ja byłam gotowa na dobry romans i owy dostałam, ale z dużą dawka goryczy i mojego tygodniowego dochodzenia do siebie po zakończeniu seansu. Nie polecałabym tego anime osobom nad wyraz wrażliwym.

Poczekamy, zobaczymy chyba nawet nie ma oficjalnego terminu emisji, nie określono, w który sezonie przyszłego roku ma się pojawić anime. Co nam dadzą przyjmiemy, choć z sporym opóźnieniem, mam nadzieję, że nie zaserwują nam ponownie tak epizodycznej fabuły, bo jak powszechnie wiadomo w mandze jest zupełnie inaczej.

Nawiązując do fanowskich projektów postaci, to całkiem nieźle się one prezentują. Dało mi to też sporo do myślenia, może to tylko moje wymysły, ale czy w tej ponownej odsłonie otrzymamy nie swoistego rodzaju „odrodzenie” czarodziejek w postaci nowego wyglądu bohaterek i animacji, lecz już ich dalsze losy w towarzystwie córek?

Graficznie jest świetnie, po za tym dla mnie plusuje tej serii znajomość powieści, która, jak dla mnie jest o niebo lepsza, choć na anime tez warto zawiesić oko.

 kliknij: ukryte  Zastanawia mnie jeden szkopuł, zakończenie przedstawione w anime wiele osób kuje w oczy, bo odważono się pokazać związek kazirodczy nie kończący się tylko na przemyśleniach lub fantazjach bohaterów, którzy w większości tego typu tytułów są zbyt tchórzliwi, aby pokazać swoje uczucia. Choć z drugiej strony są osoby, którym rozwiązanie polegające na związaniu się bohatera z któraś z adorujących go dziewcząt było by odpowiednie, ale czy nie jest to zaprzeczenie i ucieczka od tematu, zabieg robiony w prawie każdym anime poruszającym te tematykę, śmiem przypuszczać, że wtedy większość zarzuciła by twórca anime sztampowość i brak konsekwencji innym słowy nie ma złotego środka. Jednym odpowiada takie zakończenie, zaś innym już nie, pewnie Ci inni woleliby zakończenie typu Happy End, z którąś z dziewcząt, który jednocześnie ukryłby prawdziwy motyw tego anime i zmienił je w kolejną haremową komedię romantyczna udając, że nie było wcale mowy o tak trudnym temacie, jaki jest miłość miedzy ludźmi spokrewnionymi.

Brawo po trosze przekonujesz się do tego gatunku, choć muszę przyznać, że ten tytuł mnie rozczarował, było momentami za mdło, a sam Yamato dla mnie jest przeidealizowany, w mandze wszystko łatwiej jest przyswoić. Sama Mei momentami nie wie, czy ma „żyć”, Zabawne, ponieważ Usui z „Kaichou wa Maid­‑sama!” to dopiero „ideał”, ale tam jest więcej momentów komediowych, a Misaki to kobita z pazurem i potrafi dobrze tupnąć kiedy trzeba, czego Mei brakło.

O udało Ci się rozbawiłaś mnie do łez, a to wielki wyczyn, choć ja zdołałam przebrnąć tylko przez jeden odcinek, jak na razie. Choć ilość kolesi mnie poraża, po za tym są braćmi, wygląda na to, że był jak to powiadają, co rok to prorok, a kiedy niby ta ich matka zdołała zrobić taką karierę. Wracając do tematu bohaterka nie brzydka, a wiewióra daje czadu, wydaje mi się, że tylko ze względu na nią obejrzę kiedyś całość.

Bawi mnie tylko jedna sprawa, czy tak na prawdę nikt nigdy niczego nie dostrzegł, a może nie chciał zauważyć i nazwać tego po imieniu, oszukując się, że ogląda kolejną haremówke z dodatkiem rodzeństwa w rolach głównych.

Moje oceny to wyłącznie moja broszka, a to anime oceniam przez pryzmat zarówno pierwszej serii, jak i light novel.

Anime skończyło się zgodnie z treścią powieści i za to je cenię. Nie ulęknięto się krytyki i publicznego odrzucenia.

Och, a mnie tam to bawiło, nawet sceny echi nie kuły w oczy, jak tak Ci źle z tym było, to co będzie, jak kiedyś obejrzysz, którąś z serii „To Love­‑Ru”, bo tam to dopiero. Poza tym anime ma tagi informujące o gatunkach, które porusza, wiec skąd ten żal? Właściwie, jak się nie czyta, to się nie wie.

Zgadza się zupełnie, a tak z ciekawości widziałeś najnowszą odsłonę OVA, też jest bez cenzury i jest się z czego pośmiać, ach ta reakcja Yami, biedny Rito, a z resztą sam zobaczysz.

Nie dlatego, żebym był uprzedzony do kazirodztwa.

Chciałam udowodnić, że sam w dalszej części swojej wypowiedzi przeczy temu zdaniu.

Nie, tak miało to zabrzmieć, ale byłam lekko wściekła.

 kliknij: ukryte  Oj właśnie, ze jesteś uprzedzony i to tak poważnie, a w Twojej wypowiedzi wyczuwam nutkę goryczy, śmiem przypuszczać, że Twoją faworytką była Ruri, fakt ja również bardzo ją polubiłam, ale tylko jako postać, a nie jako główną bohaterkę kobiecą.

Może pojawienie się kolejnego sezonu w przyszłości poprawi, niektórym osobom opinię na temat pierwszej odsłony „Sword Art Online”.

Trochę tak, ale zauważ, że nie rozdzielałam tego, choć wiem, że w anime sporo wycięto, lecz spodobało mi się ono i to dzięki obejrzeniu kilku pierwszych odcinków zainteresowałam się jego książkowym pierwowzorem.

Wychodzi na to, ze ja nie mam pojęcia, jak mają wyglądać poprawne relacje między rodzeństwem, bo mi od samego początku, coś „nie pasowało”. Była w tym zbyt duża zawziętość i potrzeba bycia razem, ale jednocześnie ciągłe tego wypieranie.