Tanuki-Anime

Balsam na mą duszę! Seria jest rewelacyjna, trzyma klimat i mimo iż do miłośników s­‑f nie należę podobała mi się. Brutalność serii, szybka akcja, jej zwroty sprawiają, że z tą serią nie można się nudzić. Ogromnym plusem są bohaterowie. Dlaczego? – bo są dojrzali. Nie są dziećmi i nie zachowują się jak nastolatkowie. Razem z kolejnymi odcinkami widzimy zachodzące w nich przemiany. Najbardziej mi się jednak podobało to, że nie byli idealni. Nie zawsze wszystko wychodziło tak jak trzeba. A przecież tak jest w życiu. S­‑f jest dobre jeżeli nie przegina granic realności, a bynajmniej ja tak to odczuwam. Gorąco polecam.

Oglądając trailer naprawdę napaliłam się na ten film, czekałam na niego calutki rok i…muszę się zgodzić z recenzentką. Wiele niedociągnięć jak np. co Urahara robi w SS? Nie powinno go tam być w żadnym przypadku, nawet zniknięcie Rukii nie ma wpływu na jego przeszłość, bo jej jeszcze wtedy na świecie nie było (ewentualnie była niemowlakiem)! Grafika wcale nie jest zła, jest Bleach'owa i jakieś zmiany nie zwróciły mojej uwagi. Chociaż możliwe, że przysypiałam i coś mi umknęło. Fabuła „wciągająca” dwójka dzieciaków, które Rukia poznała w dzieciństwie, biedne, zakompleksione stworzonka działające mi na nerwy. IchigoXRukia w dalszym ciągu stoi w miejscu, chociaż z drugiej strony nie spodziewajmy się rewolucji w filmie kinowym, a poza tym nie jestem za tym paringiem. Muzyka trzyma poziom. Z trzech filmów – najgorszy!

Obecnie oglądam Dragon Balla i Naruto. I cóż nie można zaprzeczyć Naruto jest następcą DB! Mamy głównego odrobinię nierozgarniętego bohatera, który z czasem dorasta, staje się poważniejszy i oczywiście rośnie w siłę. W obu seriach stawia się na dynamiczne walki niż na fabułę. Każdy następny przeciwnik jest silniejszy niż poprzedni. Głównego bohatera otacza gromada przyjaciół którzy również często pokazują na co ich stać. DB jest świetny i jest klasykiem, bardzo go lubię i każdy odcinek oglądam z zapartym tchem. Jeżeli jednak spojrzysz na DB z odrobiną dystansu zobaczysz, że obie serie mają dużo wspólnego. Jest mi ciężko oceniać serie, bo obie dażę sentymentem.
Poza tym sam Kishimoto często wspomina, że inspiracją był właśnie DB.

Do tego anime mam ogromny sentyment, było moją pierwszą świadomie obejrzaną serią od której wszystko się zaczęło. Kiedy koleżanka zaproponowała mi seans wyśmiałam ją, że ogląda kreskówki, jednak po dwóch odcinkach zmieniłam zdanie. Skończyło się na tym, że z każdą wizytą chciałam oglądać Naruto XD. Po prostu kocham to anime! Szeroka gama bohaterów wśród których nawet postacie drugoplanowe zasługują na uwagę, osobiście uwielbiam Gaarę i Neji'ego. Świetna muzyka, Toshiro Masuda odwalił kawał dobrej roboty, a openingi znam na pamięć. Rzeczywiście może seria nie jest wybitna, praktycznie wszystko można wpakować w jeden schemat: Naruto stwierdza, że jego przeciwnik jest taki jako on, nigdy się nie poddaje, często prawi moralizatorskie gadki i ostatecznie zawsze wygrywa. Mimo to nie mogę oceniać tego anime na mniej niż 10/10. Od przez przywiązanie i sentyment.

Jedno z moich pierwszych anime i według mnie jedno z najlepszych. Dynamiczne walki, dobra ścieżka dżwiękowa i fabuła, która wciąga – oto plusy tej serii. Wielkim, ogromniastym minusem są fillery, typowe utrapienie przy długich seriach, dlatego oceniając serię nie oceniam jej razem z fillerami. Bohaterowie stanowią prawdziwy miszmasz charakterów. Mamy do wyboru shinigami na czele z kapitanami Gotei 13, czyli szalonego naukowca Mayuriego, zabijakę Zarakiego, wiecznie uśmiechniętego Ichimaru, chłodnego i opanowanego Byakuyę, a to tylko zaledwie garstka. Poza tym arrancarzy Grimmjow i Ulquiorra którzy do przeciętniaków nie należą. Muzyka rewelacyjna, zwłaszcza ta towarzysząca wydarzeniom w Hueco Mundo! Ah…te latynoskie klimaty. Poza tym openingi rytmiczne i wpadające w ucho. Graficznie seria prezentuje się średnio, są odcinki z ładną kreską są takie gdzie widać pośpiech i niestaranność twórców. Ogólna ocena 9/10.

Anime wcale nie jest takie tragiczne, z drugiej strony nie jest mi znana treść mangi. Przeciętniak, który można obejrzeć w wolnej chwili. Niczym specjalnym się nie wyróżnia, a widziałam już gorsze serie.

Miyazaki po raz kolejny mnie nie zawiódł. Wszystkie jego produkcje sprawiają, że łezka kręci się w oku. Ech…gdzie to beztroskie dzieciństwo? Film jest zabawny, ciekawy i ma w sobie wiele pozytywnych emocji. Grafika prezentuje się bardzo ładnie, typowa dla produkcji studia Ghibli. Muzyka nie jest powalająca, ale wpada w ucho. Gorąco polecam.

Sięgnęłam po ten tytuł z dwóch powodów: po pierwsze bardzo lubię Evangeliona, a po drugie seria posiada wspaniałą grafikę (miałam wersję Blue Ray, więc po prostu powala). Nie spodziewałam się jednak, że będzie to kopia telewizyjnej poprzedniczki. Oczywiście nie oczekiwałam rewolucji, ale drobne zmiany byłyby mile widziane. Cóż rozczarowałam się, mimo to i tak przyjemnie się ogląda.

Dawno nie widziałam tak dobrej komedii, uśmiałam się do łez. Opening ma fajne brzeminie, jego treść co prawda pozostawia wiele do życzenia, ale mimo to i tak przyjemnie się go słucha.

Jest to najgorsza seria jaką w życiu widziałam, beznadziejna grafika, która doprowadza do szału. Muzyka zupełnie nie trafiła w mój gust. Fabularnie jest jeszcze gorzej, seria nie ma klimatu! Ogólnie jedna wielka porażka, nikomu nie polecam. Dno i tyle. 1/10.

Seria ta jest gorąco polecana przez wszystkie portale fanowskie, ale ja bardzo się rozczarowałam. Kiedy słyszę, że coś jest genialne i to od wielu osób nastawiam się do serii optymistycznie i z góry mam wysokie wymagania. Przy Bakemonogatari zostałam brutalnie ściągnięta na ziemię. Sama fabuła jest co prawda ciekawa, a humor stoi na naprawdę wysokim poziomie, zwłaszcza podtekty erotyczne, ale mam sporo innych zastrzeżeń. Po pierwsze grafika! Komputer praktycznie na każdym kroku, wolę anime z mniej oszałamiającymi efektami, ale rysowane! Jeszcze bardziej drażniły mnie wstawiane w serii zdjęcia rzeczywistych obiektów, rąk trzymających komórkę itp. Po drugie dialogi bohaterów czasami odnosiłam wrażenie, że gadają żeby gadać i zapełnić czas antenowy. Co do postaci Senjougahara rzeczywiście wybija się ponad przeciętność. Rozczarowujący jest za to główny bohater! Mało dynamiczny i ogólnie nudny, jak na kogoś kto był wampirem. Seria dobra i godna polecenia, ale dzieło sztuki to nie jest.

Zdecydowanie jedno z najlepszych anime akcji, jakie oglądałam. Akcja mknie do przodu i nieuważny widz szybko się pogubi. Serię widziałam dwa razy i dopiero za drugim razem zdołałam objąć i uporządkować wszystkie wątki. Jednak taka dynamika jest plusem, bo nie ma miejsca na długie monologi i seria naprawdę wciąga. Muzyka cudowna, uwielbiam brzmienie klasycznych instumentów, w tym wypadku trąbki. Każdy bohater posiada inną osobowość i wszystkie bez wątpienia zostały dobrze zaprezentowane. Anime godne polecenia!

Avenger jest dla mnie jedną z lepszych serii z gatunku sf, za którym osobiście nie bardzo przepadam. Na tyle dobrą serią, że dostała u mnie 9/10. Seria skłania do refleksji, i mimo iż nie jestem typem filozofa wzbudziła we mnie emocje. Jest dobrą rozrywką z akcją na poziomie i bohaterami, których nie można oceniać jednoznacznie. Grafika nie jest rewelacyjna, ala trzyma przyzwoity poziom. Opening za to bardzo przypadł mi do gustu. Ogólnie polecam, jako dobrego przedstawiciela swojego gatunku.

Obejrzałam pierwszą serię i stwierdziłam, że w przerwie między jedną poważną serią i drugą włączę Amaenaide yo! Katsu! Liczyłam na odrobinę rozluźnienia i niewybrednego humoru. Otrzymałam serię, która praktycznie nie różni się od poprzedniczki, a co więcej liczba scen ecchi jest jeszcze większa! Co więcej przekroczyła ona granicę dobrego smaku. Pod względem muzyki i grafiki nie ma znaczącej różnicy. Dlatego tylko 3/10.

Anime tylko dla fanów gatunku jakim jest ecchi i to ecchi w ostrej formie. Majtki, majtki, majtki i jeszcze więcej majtek. Fabuła leży i kwiczy, fanserwis jest tak obfity, że sama fabuła nie jest praktycznie potrzebna. Pomysł młodych mnichów zajmujących się egzorcyzmami nie jest zły, został jednak źle poprowadzony i umarł w połowie serii. Jednak nie jest to anime, które ogląda się źle. Zawiera elementy humorystyczne, ot lekka komedyjka, którą można sobie włączyć w wolnej chwili. Bohaterowie nie są wybitni, ale można ich polubić. Mimo wad perypetie młodego zboczonego mnicha i jego małego haremu, wciągnęły mnie na tyle żeby obejrzeć drugą serię. Muzyka przeciętna, a co do grafiki stoi na przyzwoitym poziomie.

Anime które zdecydowanie w skali ocen zasługuje na mocne 10. Muzyka sama w sobie stanowi arcydziełowo, pogodne, jasne kolory dodają serii klimatu, a postacie są świetnie dopracowane. W przypadku Air nie ma się czego przyczepić. Magia w najczystszej postaci nie tylko dla fanów gatunku.

Anime, które można by określić jako słabe, gdyby nie kilka mocniejszych punktów. Po pierwsze opening. Po drugie bohaterowie, praktycznie wszyscy z wyjątkiem Yuki i Czarnych Rycerzy, ale o tym potem. Oraz grafika, która w niektóch miejscach wyglądała całkiem przyzwoicie. Jak na serię która powstała na podstawie gry eroge – poziom fanserwisu nie razi. Chraktery postaci zostały dopracowane, a głosy seiyuu pasują do ich osobowości. Jako plus można także zaliczyć zakończenie serii. Nie jest może wspaniałe, ale na pewno bardzo zaskakujące.  kliknij: ukryte  Ci którzy od samego początku wydawali się źli, nagle okazują się tymi dobrymi i na odwót. Taka zamiana ról przypadła mi do gustu. Coś co wybiją się ze schematu. A teraz wady – po pierwsze Yuka! Ta dziewczyna to jedno wielkie rozczarowanie!  kliknij: ukryte  Z miłej i słodkiej oraz bezradnej przemienia się w furiatkę, gotową zabić wszystkich, którzy stoją jej na drodze do serca Kakeru, by nagle z niewiadomych przyczyn stać się ważnym elementem fabuły. Przez większość serii stoi i chowa się za innymi, by w ostatnich odcinkach zaszpanować swoimi super mocami. Lubie gdy bohaterowie zmianiają się, ale w tym przypadku ewolucja poszła nie w tym kierunku co trzeba.Po drugie Czarni Rycerze :  kliknij: ukryte  pomysł całkiem niezły, ale wykonanie fatalne. Z super silnych czarnych charakterów, z którymi żaden z głównych bohaterów poradzić sobie nie mógł, zamieniają się w mięczaków, którzy giną jeden za drugim. Nie zauważyłam, żeby poziom bohaterów nagle gwałtownie wzrósł. Jedynie Superbia jako tako się z całej tej gromady jakoś prezentuje. Kolejne rozczarowanie to demony. Jeżeli te muchomorowate stwory miały przerażać, to obawiam się, że osiągnęły efekt raczej odwrotny. Wszystkie robione na jedną modłę, wiją się i oprócz pełnienia roli „mięsa do ciachania” nie robią nic. Stanowią dekorację, a uważam, że mogły zostać jakoś wykorzystane. Tak więc trochę plusów, sporo wad. Seria miałą potencjał, ale niestety go zmarnowała.