Tanuki-Anime

trochę jej za późno nadeszła refleksja nad swoim zachowaniem i postawą wobec brata

Cóż, tak to już chyba z tymi rodzeństwami. Nikt człowieka nie potrafi skuteczniej wyprowadzić z równowagi niż własny brat idiota. Nieraz w złości myślałam, że wolałabym być jedynaczką, ale gdyby naprawdę coś się stało tym moim potworom, to nie wiem jak bym to przeżyła.

 kliknij: ukryte  Ale ten motyw, że Mirai go widzi już mogli odpuścić

Moim zdaniem, to było całkiem dobrze uzasadnione.  kliknij: ukryte  To taka reakcja obronna jej psychiki – w tamtej chwili zwyczajnie nie była w stanie przyjąć do siebie prawdy, bo by się załamała i nie dała rady dalej iść.

 kliknij: ukryte  Co w ogóle spowodowało, że umarł?

 kliknij: ukryte  O ile dobrze pamiętam, to był po prostu udar cieplny. I uważam, że był to też najbardziej niesprawiedliwy zgon jaki widziałam w anime.

 kliknij: ukryte  zakończenie aż zanadto optymistyczne i na dobrą sprawę – tylko jedna osoba, najsłabsza, nie przeżyła z grona tych poznanych nam dobrze, a cała reszta to tłum anonimowych umarlaków

 kliknij: ukryte  Nie za bardzo wiem, co ma ilość zgonów do realizmu, ale tu rodzi się pytanie: kto tam właściwie powinien jeszcze umrzeć, żeby było „dobrze”? Mari, jej dziecko, Mirai, jej rodzice, czy jeszcze ktoś? Moim zdaniem, to dobrze, że ograniczono się „tylko” do Yukiego, bo całość byłaby już zbyt przytłaczająca, nic tylko iść golić żyły. Teraz przynajmniej jest w tym zakończeniu jakaś nadzieja (choć i tak cały ostatni odcinek przepłakałam). Ale cóż, czytając komentarze na tanuki, przekonałam się już, że moje podejście do happy endów jest bardzo niepopularne.

Nie lubię, kiedy motywacja, przyjmijmy dla uproszczenia, czarnego charakteru sprowadza się do stwierdzenia  kliknij: ukryte  „robię to, ponieważ jestem zły, chory na głowę i mogę”. Dla mnie to pójście na łatwiznę, tak można wszystko wytłumaczyć. Być może faktycznie prawdziwy powód jest inny, ale tego się nie dowiem, bo po ewentualną kontynuację na pewno już nie sięgnę.
Ok, przyjmuję do wiadomości, że to, co dla mnie jest wadą, wy odbieracie jako zaletę i nie przeskoczymy tego tematu. Ciężko cokolwiek tu jeszcze dodać. Po prostu wolę nieco inny sposób konstruowania i prowadzenia zagadki, a ta z „Rokka no Yuusha” rozmija się z moim gustem niemal całkowicie. Jeśli to mnie czyni Januszem, to trudno, w niczym mi to nie przeszkadza <3

Cóż, przyznam, że kryminałem jest mnie bardzo ciężko zadowolić, więc może moja ocena jest zbyt ostra, ale co zrobić. Dużo fajniej oglądało mi się takie „Ayatsuri Sakon”, mimo, że zagadki były bardzo łatwe do rozgryzienia, ale chociaż nikt nie kombinował jak koń pod górę i bohater był całkiem do polubienia.
Najgorsze jest dla mnie to, że siódmy był bardzo łatwy do wytypowania i nie potrzebne były do tego żadne wskazówki. Wystarczała tylko zasada  kliknij: ukryte  „winny jest ten, kto wygląda najbardziej niewinnie i kto będzie najbardziej wstrząsający dla widza i pozostałych bohaterów”. Stąd np. takie postaci jak Goldof czy Chamot odpadają od razu, bo są widzowi totalnie obojętne. Z kolei Hans i Flemy są zbyt podejrzani. Adlet odpada, bo pokazano nam, jak dostaje swój znak. To zawęża grono potencjalnych winnych dość znacząco. Gdyby troszkę inaczej podejść do konstrukcji bohaterów i ich przestawiania, tak, aby każde rozwiązanie było szokujące, aby wszyscy byli jednakowo podejrzani i jednakowo nieprawdopodobni, mogłoby być (a wręcz z pewnością byłoby) znacznie lepiej. Dlatego, ja osobiście jestem raczej zawiedziona.
A co do tego, czy fantasy miało wpływ na zagadkę. Cóż, może oglądałam mało uważnie i nie pamiętam wszystkich szczegółów (to ostatnie z pewnością), ale zdaje się, że jedną z kluczowych informacji było  kliknij: ukryte  powstanie mgły i to, kto był zdolny do jej wytworzenia, a tego widz nie mógł być wcześniej świadomy, tylko dlatego, że nie wie jacy Święci funkcjonują w tym świecie i jakie mają zdolności.
Poza tym wciąż nie mogę wyjść z podziwu dla głupoty, którą poraziła mnie  kliknij: ukryte  Nashetania w swojej końcowej przemowie. To była zdecydowanie najdurniejsza motywacja o jakiej słyszałam w życiu.

No i się skończyło. Nie spodziewałam się, że tak mi się to spodoba, tym bardziej, że początkowo w ogóle nie miałam zamiaru się za to zabierać. Jednak warto czasem posłuchać mądrzejszych od siebie :)
Nie znam mangi, więc wszelkie przeinaczenia wcale mi nie przeszkadzały (to tylko kolejny dowód na to, że znajomość pierwowzoru anime, które się ogląda, odbiera dużo przyjemności :P). I, w przeciwieństwie do innych, Yuki mnie nie denerwowała, ona mnie smuciła (z jednym się z pewnością trzeba z nią zgodzić – szkoła i studia to najlepszy okres w życiu :)). W ogóle bardziej niż same wydarzenia działała na mnie ta atmosfera i wszystko mnie smuciło. Cieszę się jednak, że autorom udało się mnie ostatecznie nie przygwoździć i jestem teraz w stanie pisać te słowa, zamiast leżeć w pozycji embriona i łkać. Pewnie moja ocena tego anime jest srogo zawyżona, ale cóż, to są idealnie moje klimaty, to co się będę szczypać. Podobało mi się. Drugi sezon też obejrzę, jeśli ktoś go narysuje.
Ale chyba czegoś nie zrozumiałam w zakończeniu.  kliknij: ukryte  Ten pies się sam wykopał z grobu czy ki czort? O_O
A tak poza tym, to piszę teraz ten komentarz z bardzo niskich pobudek, a mianowicie – chcę szerzyć moje psychouwielbienie dla tego pana. Miłego słuchania~!

A mógłbyś jakoś szerzej napisać o  kliknij: ukryte  motywie z helikopterem?

Dla zachowania porządku statystycznego. I żeby miał kto płodzić nowe gejowskie pokolenia xD

Okane ga Nai ma zaskakująco dużo „zielonych ocen”, czyli jednak ktoś dostrzega w nim jakieś plusy, tylko nie odważył się napisać recenzji.
Oceny tego anime też rozjeżdżają się po całej skali. Zresztą nawet po komentarzach widać, że obie recenzje mają swoich zwolenników, zatem jednoznaczne określenie, czy to anime jest tak naprawdę dobre czy złe. I w sumie tak jest w większości przypadków.
Pogódź się z tym, że na opinię o dziele duży wpływ mają też osobiste doświadczenia i przekonania recenzenta – tego nie da się tak po prostu odfiltrować. To, na co jeden przymknie oko, inna osoba może uznać za wadę całkowicie dyskwalifikującą. Recenzent w alternatywnym tekście sam wspomina, że aby dobrze się bawić na tym tytule, trzeba na pewne rzeczy przymknąć oko i przyjąć jako element konwencji. Widocznie druga recenzentka nie potrafiła tego zrobić, więc stąd jej krytyczna ocena i miała do niej pełne prawo. Trudno, żeby ktoś na siłę doszukiwał się zalet w czymś, co uważa za słabe.
A każda opinia jest dobra, o ile opiera się na sensownych argumentach. Bo to właśnie argumenty są dla czytelnika najbardziej wartościowe, nie sama końcowa ocena, która w gruncie rzeczy jest bardzo abstrakcyjna.

Akurat w JR jak dotąd zaprezentowali aż dwóch jawnie heteroseksualnych mężczyzn. Ale oni prawdopodobnie też są homo, tylko jeszcze o tym nie wiedzą xD

Zacznę od tego, że sam koncept uważam za potencjalnie interesujący i mogło z tego wyjść coś dobrego, gdyby zabrał się za to ktoś, kto umie pisać zagadki. Nie, żebym coś insynuowała :D.
Pomysł zagadki zamkniętego pokoju w klimacie fantasy jest z pewnością oryginalny, ale posiada „drobny” mankament. Ponieważ świat jest fantastyczny, widz nie zna rządzących nim praw, co z jednej strony jest bardzo wygodne dla autora, bo może bez skrępowania wyciągać z rękawa kolejne „szokujące fakty”, a z drugiej zabiera widzowi co najmniej połowę przyjemności, bo nie ma szans na snucie własnych hipotez na równych prawach z bohaterami. Nie, żeby ta wiedza była do czegokolwiek potrzebna. Aby poprawnie wytypować siódmego wystarczy posłużyć się nieśmiertelną zasadą taśmowych kryminałów trzeciego sortu –  kliknij: ukryte  winna jest ta osoba, która najbardziej zaszokuje widza. A jeśli weźmie się pod uwagę poziom rozbudowania postaci tego anime, pole manewru zostaje znacznie zawężone. Już pal licho tego nieszczęśnego „siódmego”, niech mu ziemia lekką będzie. Ale bardziej kretyńskiej motywacji nie słyszałam jeszcze jak żyję (a miałabym w czym przebierać). Aż przez chwilę poczułam się pusta w środku i odjęłam od oceny jednego punkciora. Taka jestem wredna, co se będę żałować xD
Po drugie, seria ta ma głęboko w poważaniu tak prostą zasadę jak „show, don't tell”. Bohaterowie tego anime nie są ludźmi czynu, wolą gadać  kliknij: ukryte  (chyba, że akurat chodzi o zgładzenie Adleta w trybie pilnym, do tego mają zapału aż nadto). Bardzo cierpi na tym dynamizm całej serii, po prostu zwyczajnie ciężko się to ogląda. Jak zazwyczaj mi to nie przeszkadza, tak naprawdę miałam już chwilami dość tego całego ględzenia. Poza tym, cała ta paplanina w zasadzie niczemu nie służy i w żadnym stopniu nie przybliża do rozwiązania, a nawet gdyby, to widz i tak nie jest za bardzo w stanie nadążać za zagadką, o czym pisałam już wyżej.
Ale pewnie byłabym w stanie nawet przełknąć większość z tych rzeczy, gdybym miała tam kogoś do uwielbiania, choćby jedną malutką postać, samotną jako ten palec drwala. Ale gdzie tam. Postaci z tego anime są irytujący, lemingokształtni albo zupełnie bezbarwni, czasem nawet jednocześnie. Najgorsze jest jednak to, że większości z nich brakuje elementarnej zdolności logicznego myślenia, a zdecydowanie przoduje w tym Mora, która jako najbardziej doświadczona powinna raczej wykazywać jakieś minimum rozsądku, a zachowuje się jak nastoletni bohater podrzędnego shounena. Jeśli to ma być nadzieja ludzkości, to powodzenia :).
Żal troszkę tego zmarnowanego potencjału, ale cóż – nie pierwszy raz i pewnie nie ostatni. Nie ma co płakać, był czas przywyknąć przecie ;).

PS.  kliknij: ukryte  A Adlet jest tak heroiczny, że zdołał na całe pół odcinka zapomnieć, że praktycznie umiera, przewesoły pomysł :)

Była 19.00, włączyłam film. Minęła pierwsza godzina, druga, trzecia… Patrzę na zegarek – jest 19.10. Mniej więcej takie były moje wrażenia, podczas przyswajania tego dzieła. Cóż, jeśli co pięć minut sprawdzam ile jeszcze do końca, to jest to dla mnie znak, że nie dzieje się dobrze. I jakoś kompletnie mi zwisało, co się tam dalej wydarzy. W zasadzie, poza wspomnianymi niżej przez tamakarę „gochisousama” i walentynkowymi scenkami po napisach, które były całkiem urocze (nawet na czempionów kretynizmu Chiakiego i Kisę dało się patrzeć – szok!), nie potrafię przywołać z pamięci ani jednej sceny, która wywołałaby we mnie jakieś większe emocje. Co, biorąc pod uwagę, że zakończyłam seans niecałe pół godziny temu, mówi chyba samo za siebie. Aczkolwiek, być może duże znaczenie ma fakt, że nie jestem i nigdy nie byłam szczególną fanką SH jako takiego i w zasadzie nie akceptuję tam innych wątków poza głównym (taa… jestem prawdopodobnie jedyną osobą na globie, która tak jakby lubi Ritsu -_-).
Tak że ogólnie, jestem z deka zawiedziona. Spodziewałam się zwykłej, w miarę sympatycznej historii na lepszy start nowego tygodnia, a wynudziłam się jak rolmops w cebuli. Smutna sprawa.

Pierwsze wrażenie było jak fanga w nos. Pierwsza z OAVek okropnie mnie rozczarowała. Była po prostu sklejką mniej lub bardziej przełomowych wydarzeń z mangi, połączonych bez większego ładu i składu, z totalną przypadkowością chronologiczną. Przez to, bez znajomości pierwowzoru, dosyć cieżko jest się połapać w relacjach między postaciami, kto z kim i dlaczego. Również bardzo pokrzywdzony został moim zdaniem Miyamura – wyszedł na totalnego wyobcowanego emo­‑boya, którym przecież w ogóle nie jest. Druga OAVka jest już znacznie lepsza, bo przede wszystkim Miyamura jest już taki jak powinien być :), a i w znacznie większej mierze postawiono w niej na humor  kliknij: ukryte  (brawa za wykorzystanie wspaniałej sceny z promocją na jajka!~). Za najlepszy uważam ostatni, trzeci odcinek, w którym jakoś najbardziej czuć ducha oryginału i zaczynają już kiełkować wątki romantyczne.
Nie do końca za to rozumiem, dlaczego zdecydowano się na taką „eksperymentalną” grafikę. Nie jest ona może jakoś spektakularnie brzydka, nawet ma w sobie pewien urok, aczkolwiek potrzeba chwilki, by się do niej przyzwyczaić.
W ostatecznym rozrachunku, nie jest źle, ale fajerwerków również nie ma. Było za to całkiem sympatycznie spędzone, deszczowe popołudnie. Gdyby nie ten pierwszy odcinek byłabym całkiem zadowolona (teraz jestem zadowolona umiarkowanie :D), ale mimo wszystko wciąż liczę na pełnoprawną serię telewizyjną, na którą „Horimiya” niewątpliwie zasługuje :).

Co prawda nie znam mangi, ale myślę, że możliwe, że zdecydowano się na taki krok po to, aby jakoś sensownie zakończyć anime –  kliknij: ukryte  Yuki weźmie się w garść i poradzą sobie z kryzysem, zamknie się pewien etap, a droga do ewentualnej kontynuacji nie będzie przekreślona – tak bym to przynajmniej widziała. Nie zwróciłam uwagi na to, czy to wszystko miało sens czy było naciągane, bo za bardzo byłam przytłoczona ogólną katastrofą wyzierającą z każdego kąta.
Bo przyznam, że na mnie to bardzo działa. Dużo łatwiej mnie zmiażdżyć psychicznie taką duszną atmosferą sytuacji bez wyjścia, niż ubijaniem moich ulubionych bohaterów. Cóż, na Tytanach też płakałam…

O, pies w dole… Jakie to wszystko jest dobijające życiowo.
Zwłaszcza w ostatnich dwóch odcinkach wszystko idzie tak przytłaczająco źle, że ja odpadam.  kliknij: ukryte  Pozostaje tylko mieć nadzieję, że Yuki (której już chyba całkiem puściły mechanizmy obronne) weźmie się w garść i ogarnie trochę system, bo inaczej nic tylko siąść i zapłakać.

Nie wydaje mi się, żebyś była osobą decyzyjną w tej sprawie, więc nie musisz się obawiać o swoją dietę ;).

Usagi… Cóż, na jego temat mogłabym chyba napisać jakiś nudny elaborat. Może i mogłabym go lubić, gdyby nie cierpiał na „syndrom seme” w ciężkiej postaci, objawiający się w postawie życiowej opartej na dwóch filarach:
1) „Muszę (inaczej się uduszę) wycisnąć z siebie soki życiowe przynajmniej raz w odcinku/rozdziale i nie obchodzi mnie niczyje zdanie na ten temat”
2) „Nigdzie nie pójdziesz, bo ja – Twój Pan i Władca ci nie pozwalam”

Tego pana trzeba by gdzieś zamknąć dla otrzeźwienia. Żeby nie było – Nowaki też to ma, ale w znacznie lżejszej postaci, no i jego uke nie jest taką życiową pokraką jak Misaki. Aczkolwiek trzeba im przyznać, że w tym sezonie obaj się jakoś bardziej starają i ich wątek się całkiem fajnie rozwija.
I nie, żebym podczas oglądania w ogóle zwracała uwagę na takie sprawy. Dopiero jak mi hormony spadają, to włącza mi się myślenie :D

Gdzie wy wynajdujecie takie piękne rzeczy?! Płaczę. I chyba trochę umarłam. Czuję się ogólnie sponiewierana.
Jestem w ogólnym szoku z kilku powodów. Po pierwsze – nie wiedziałam, że jestem w stanie wydać z siebie taki dźwięk (chyba spłoszyłam gołębia z parapetu, zawsze jakiś plus) i chyba pierwszy raz poczułam jak to jest być fanką i to było trochę dziwne, ale też ciekawe, fajne i takie jakieś… euforyczne. A po drugie – nie spodziewałam się, że dam radę ich wszystkich rozpoznać po samym głosie.
Makoto, Makoto, czemuż ty jesteś taki wspaniały. Chcę go do domu.

Bardzo mi miło, że się w tym względzie zgadzamy :). Osobna seria dla Egoistów… To zbyt piękne, by mogło być prawdziwe.

Po tym „denne” i „tępe” można by wręcz przypuszczać, że nie cierpisz tego anime ^~^

No więc tak.

Zasadniczo, nie ma utworów pozbawionych wad. Sęk w tym, czy i na ile te wady wpływają na przyjemność oglądania. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby lubić jakiś tytuł, jednocześnie zdając sobie sprawę z jego mankamentów. Bardzo lubię cykl JR, mam do niego sporo sentymentu, czerpię z jego oglądania tyle przyjemności, ile zdołam (i uczyniłam nawet z tego mój piątkowy rytuał :)), ale jednocześnie widzę jak sporo mu jeszcze do tej mitycznej doskonałości brakuje.
Bardzo doceniam humor i ogólną sympatyczność bijącą od tego tytułu, która sprawia, że każdy odcinek kończę z przysłowiowym bananem na przysłowiowym ryju. Aczkolwiek, uważam też, że właśnie postaci są najsłabszym elementem tego anime (większość z nich wysłałabym na przymusową terapię walenia głową w ścianę). Jeśli by się zaczęło głębiej i bardziej na chłodno analizować psychikę bohaterów (zwłaszcza Usagiego), to wyłania się z tego obraz mroku i ciężkiej patologii, która dla mnie byłaby trudna do zaaprobowania, a jego związek z Misakim w realnym świecie mógłby uchodzić za mocno toksyczny. Ten koleś jest trucizną.
Poza tym – jestem bardzo sceptycznie nastawiona do tzw. miłości od pierwszego wejrzenia, gdyż uważam ją za strasznie powierzchowną, a przez to kompletnie pozbawioną romantyzmu. A w zasadzie wszystkie związki w tym anime (nawet te trzecioplanowe „zauroczenia”) opierają się o ten motyw.
Wiem, że zapewne wchodzę teraz w zdecydowanie zbyt głębokie analizy, bo przecież chodzi tylko o to, żeby było słodko i uroczo. I nie mówię, że nie jest. Ale to nie znaczy, że nie mogłoby być bardziej :)

No i już całkiem na marginesie – jeśli chodzi o anime yaoi, naprawdę nie ma w czym przebierać i JR na tle innych wytworów tego gatunku błyszczy jak prawdziwy diament. Jak ostatnio szukałam jakiejś przyjemnej OAVki na umilenie przykrego dnia, to zdążyłam się ciężko załamać tą hałdą wątpliwej moralnie i estetycznie nędzy jaką przyszło mi przekopać, zanim znalazłam cokolwiek akceptowalnego. Zatem tym bardziej, należy JR doceniać (tak szybko się kończy ;_;), ale wciąż nie czyni to z niego anime pozbawionego wad.

Tst, tst – jeden odcinek nie jest wystarczający, bo to wciąż o jeden odcinek za dużo na przedstawianie historii tego małego, irytującego potwora, którą próbuje się przystroić w szaty romansu, a wychodzi z tego co najwyżej dziurawy worek pseudo­‑romantyczny.

Cóż, po to mamy trzy historie, żeby każdy mógł sobie wybrać swoją ulubioną. Ta jest moja. Mam do tego prawo i będę go bronić jak niepodległości :). Zwłaszcza, że jest to jedna z tych nielicznych rzeczy na świecie, co do której nie sposób jest się mylić.
Gdyby mi się chciało, to mogłabym wypisać całą listę bzdur, pseudoromantyczności i innych mankamentów z wszystkich trzech wątków, ale po pierwsze – nie chce mi się, po drugie – nie widzę w tym celu i sensu, po trzecie – nie zależy mi na tym, aby psuć sobie dobre wrażenia jakimiś sporami i przekonywać kogokolwiek o swojej racji (w końcu i tak wiem, że ją mam ;)), a wszystkie moje posty są jedynie wyrazem ekscytacji psychofana, której trzeba dawać gdzieś upust.

Miałam w planach napisać przydługi post, pomarudzić na większość postaci z tego anime, ich postawę życiową i motywacje, które uważam za denne, tępe i uwłaczające idei romantyzmu, której ten serial powinien hołdować, a całość ukrasić moimi pomysłowymi eufemizmami, ale ostatni odcinek był na tyle uroczy (i przede wszystkim wyczekany~!), że nie mam serca ani ochoty, żeby psuć sobie truskawkowy nastrój takim posunięciem.
Ograniczę się zatem do stwierdzenia, że (cytuję):

„Osoba, która uznała, że jeden odcinek z Junjou Egoist w sezonie jest wystarczający, powinna w ramach pokuty zjeść własną skarpetę i popić wodą spod ogóra”.

Otóż to, mój drogi, trafiłeś idealnie w punkt.

A teraz pora na  kliknij: ukryte  Telesfora trochę niezdrowej fanatycznej ekscytacji.

JE­‑JU. W końcu moja ulubiona kaczucha, pomnik idealnego tsundere, wystawcie go w Sevres pod Paryżem, werble i fanfary. Wdech­‑wydech. Ech, ten odcinek był zdecydowanie za krótki, by nakarmić mojego krwiożerczego wewnętrznego fangirla. Postuluję o osobny sezon dla Hiro­‑sana. Albo chociaż OAVkę. Mówiłam już, że wielbię go w fanatycznym stylu? :D
A Nowaki… W odświeżonej graficznie wersji prezentuje się zdecydowanie lepiej.

Komentatorze, czytaj więcej niż pierwsze zdanie recenzji :)

Wszystko jest w porządku, po prostu każda z nas ma trochę inne zdanie :).
Hm. Po drugim obejrzeniu pan z odcinka drugiego wydał się nieco mniej odstręczający, ale i tak zaglądał w duszę zdecydowanie zbyt głęboko. I gdyby nie to niepokojąco stalkersko­‑osaczające zakończenie, które naruszało moją strefę komfortu, to mogłabym go zaakceptować. Że już pominę to, że jego dorosłość była zbyt dorosła i na pewno knuł coś brzydkiego.
Najbardziej w mój typ jak dotąd celował chłopiec z dialektem, bo był najbardziej zwykły, miły, uroczy i nie sprawiał wrażenia, że ma niecne zamiary. A gdyby oprócz tego miał bardziej męsko­‑włochaty imidż i nos rzymskiego legionisty w gratisie, to już w ogóle byłabym w pełni zaspokojona :D.
Chyba po prostu moje fetysze nie wpisują się w formułę i w tym cała broszka.

Lol, ileż to można wywnioskować z jednego niewinnego krawata xD. Na szczęście (a może wręcz przeciwnie, hmmm?) nigdy nie byłam dobra w interpretowaniu takich ukrytych znaczeń.
Ale od senpaja w samochodzie to bym uciekała, gdzie wzrok nie sięga.

Hmmm. A cóż może symbolizować  kliknij: ukryte  krawat w żyrafkę? *.* Bo mam wrażenie, że uciekają mi ważne ukryte sensy tego anime ;)

Jaki Wielki Post, a do Wielkanocy jeszcze tak daleko ;). A już myślałam, że mój był strasznie długi.

A zdradzisz mi, kto był tą  kliknij: ukryte  piąta, bo ja widziałam tylko cztery: Rei, Miya, Mariko i Misaki.

Zdaje mi się, że chodziło mi wtedy o  kliknij: ukryte  matkę Rei, ale oglądałam to rok temu i mogę nie pamiętać dokładnie.

A czy mogłabyś to uściślić? Masz na myśli  kliknij: ukryte  tow jaki sposób zginęła bo nie powinna wpaść przypadkiem pod pociąg łapiąc upuszczony bukiet, czy to że jej śmierć w tym momencie nie pasowała do całości fabuły?

To pierwsze. Po prostu to,  kliknij: ukryte  że ktoś może się rzucić z mostu za bukietem kwiatów wydało mi się bezbrzeżnie głupie.

 kliknij: ukryte  W dzisiejszych czasach można tak pozszywać, pomalować i „odrestaurować” zwłoki, że nawet po sekcji ciało może wyglądać jak żywe.

 kliknij: ukryte  A po upadku z wysokości prosto pod rozpędzony pociąg? Co prawda, nie jestem specjalistą w tej dziedzinie, ale wydaje mi się, że po takim wypadku zwłoki powinny być poważnie rozczłonkowane.

Nie wiem, może  kliknij: ukryte  chciał się odciąć od przykrej przyszłości, albo coś w tym stylu… Nie było tam czegoś takiego?

No właśnie, o ile pamiętam, nie.  kliknij: ukryte  Nie odzywał się przez te 10 lat, czy ileś tam, potem się spotkali i było już spoko. Ogólnie bardzo po macoszemu potraktowano ten wątek, a trochę szkoda, bo to akurat było całkiem ciekawe.

 kliknij: ukryte  Nanako pisała listy do brata, ale czy on jej w ogóle odpowiadał? W któryms odcinku było powiedziane, że odpisywał jej i udzielał rad? Jeśli tak, to dlaczego jak się dowiedziała o tym, że Miya przyjęła ją do Sorority, by zrobić z niej kolejną psychiczna niewolnicę i zmusić do jego porzucenia on nie poszedł do niej i nie powiedział: „Ja Cię nie kocham, a Ty odczep się od mojej siostry!”?

 kliknij: ukryte  Odpisywać to chyba odpisywał, ale nie jestem pewna czy zdawał sobie sprawę z tego, jaka naprawdę jest Fukiko i jakie żywi do niego uczucia. Może ktoś kto ma serię bardziej na świeżo będzie umiał na to odpowiedzieć ;)

Przyznaję, że to w dużej mierze przez moje rozbuchane oczekiwania. Ale po prostu z zajawek i komentarzy wyłaniał się obraz totalnej perły w złocie, najlepszego shoujo ostatniego stulecia i w ogóle szał w trampkach. Nastawiłam się po prostu na coś trochę oryginalnego (bo pomysł miał duży potencjał!), a dostałam najzwyklejsze shoujo, z tym, że akcja zamiast w szkole dzieje się w jakiejś baśniowej krainie. Już nawet pomijając to, shoujo wcale nie musi wyglądać jak relacja z miejsca, gdzie nic się nie dzieje, a w tym przypadku niestety trochę tak jest. Nie umiem się wczuć, co zrobić ;_;.
A co do porównywania Zena z Hakiem, to cóż. Ja lubiłam Haka, bawiło mnie jego złośliwe poczucie humoru i interakcje z innymi bohaterami, a Zen jawi mi się jako totalnie mdła postać, która nie wyróżnia się niczym z szeregu sobie podobnych.

Jestem coraz bardziej rozczarowana tym anime. Poza oprawą ma do zaoferowania naprawdę niewiele, a od klasycznego licealnego shoujo odróżnia je praktycznie wyłącznie setting, z którego i tak nie robi zbyt wielkiego użytku. Śnieżka może i jest w miarę rozsądną postacią, ale nie budzi u mnie większej sympatii (aczkolwiek ja jestem tak desperacko niechętna kobiecym bohaterkom, że panna musi być naprawdę rzeźbiona w złocie, żeby wzbudzić mój entuzjazm, więc wystarcza mi to, że nie mam ochoty jej zadziobać tępym widelcem). Natomiast Zen jest niesamowicie wręcz sztampowym przykładem księcia na białym koniu, jakby wyjętym z podręcznika „Jak stworzyć bohatera romansu w pięciu krokach”.
Wszystko jest jakieś takie mdłe i nieciekawe – nudzę się jak rolmops. Jest mi przykro, bo spodziewałam się czegoś na miarę Yony, a dostałam to samo, co zawsze, dla niepoznaki zapakowane w nieco bardziej błyszczący papierek.