Tanuki-Anime

Jeżeli chcecie obejrzeć coś bardziej wymyślnego o hazardzie to polecam oba sezony Kaiji :-)

Odnoszę nieodparte wrażenie po pierwszym odcinku, że ta seria ma kilka istotnych podobieństw do anime oregairu, co zresztą bardzo mi się podoba i będzie to dla mnie must­‑watch tytuł. Po ~20 minutowym seansie narazie za wiele powiedzieć nie można, choć końcówka zaciekawia i przysparza o rozterki nad tym, co nastąpi w kolejnym epizodzie.

Niewątpliwie anime nawiązuje do tych klimatów i z góry poleciłbym go osobom, które taki lubią. Producenci dobrze wywiązali się z przedstawienia XX wiecznych realiów życia rodzin mafijnych oraz poszczególnych relacji osób do nich należących, hierarchii między nimi istniejących. Fabuła to najmocniejsza strona tej serii, aczkolwiek sposób w jaki ukazano historię głównego bohatera mógł być bardziej dopracowany tak, aby potencjalnemu odbiorcy było łatwiej się z nim utożsamić, czy też go zrozumieć. Nie pomaga w tym brak psychologii, refleksji oraz monologów postaci. Mimo to pozostałe aspekty zostały dobrze zrealizowane – dosyć atrakcyjna kreska, dobra muzyka w tle, klimat. 7/10

Produkcja z całą pewnością nietypowa, a to za sprawą nieschematycznego podejścia do przedstawienia bliższych relacji interpersonalnych oraz ukazanie całej gamy uczuć z nimi związanych. Seria niebanalna, okraszona dość wciągającą fabułą na czele z autentycznymi postaciami tworzą klimatyczny melodramat z psychologiczną otoczką.

Obejrzałem je w bardzo krótkim czasie, głównie zaintrygowany nietuzinkowym opisem nawiązującym do tego anime. Z jednej strony pozostawia niedosyt, z drugiej zaś zmusza do przemyśleń. Było kilkanaście humorystycznych scen – co może się podobać. Warte obejrzenia i późniejszego czekania na kontynuację

Mroczny klimat, do tego z nutką tajemniczości i zagadki, ciekawa oraz intrygująca fabuła – w tym momencie po stwierdzeniu tych konkluzji zaledwie po pierwszych kilku odcinkach odnosimy wrażenie, iż produkcja ta zawiera w sobie coś unikatowego. Ścieżka dźwiękowa w tle oraz kreska (w której dominowały ciemne barwy) dodatkowo podjudzały widza do wyciągnięcia takich wniosków (co jak co, ale to świetnie budowało napięcie). Zwracając uwagę na bohaterów; Mei jest ciekawie wykreowaną postacią, zapada w pamięci. Uogólniając, jeśli podejdziesz do tej serii z odrobiną wyrozumiałości oraz przymkniesz oko na niedogodności logiczne (zwłaszcza końcowe odcinki) powinno ci się spodobać. Osobiście polecam.

Obejrzałem w krótkim czasie. To, co rzuca się w oczy to nacisk psychologiczny na postacie – nie są bezbarwne, każdy ma indywidualny charakter. Fabuła jest fajna, wciągająca, kreska też niczego sobie. Walki mają w sobie to coś, że trudno o nich zapomnieć. Mimo, że przeciwnicy mogli różnić się od siebie siłą to słabszy mógł pokonać lepszego. Najbardziej jednak doceniam w tym anime to, że strategia, taktyka i silny charakter (nieustępliwość, pewność siebie, zaradność, odnalezienie się w sytuacji, możliwość podjęcia szybkiej decyzji, ocena ryzyka i jego podjęcie) odgrywały kluczową rolę w pojedynkach.  kliknij: ukryte  A saga z mrówkami  – coś pięknego.

Generalnie wcześniej starałem się unikać anime, które zawiera w sobie elementy fantastyczne. Podświadomie przepadałem za bardziej realistycznymi i przyziemnymi seriami. Jednakże zainspirowany pozytywnymi ocenami oraz tym, że akcja fabuły dzieje się w szkole bez większych wtajemniczeń i przemyśleń postanowiłem zaznajomić się z tym tytułem. Szczerze mówiąc nie żałuję. Sporo gagów, dosyć nieprzewidywalny układ zdarzeń, nieirytujący główny bohater oraz dosyć ciekawe postacie poboczne – ten konglomerat po prostu musi tworzyć coś godnego uwagi.

Anime urzekające, można by rzec, że genialne. Twórcy w realistyczny oraz wiarygodny sposób ukazali realia tamtych czasów, z którymi musieli się zmagać główni bohaterowie. Ogólne zakłamanie, nienawiść, egoizm, wrogość, przemoc – to tylko nieliczne z aspektów jakie wystawiło ich przyjaźń na próbę (która jest niemalże filarem fabuły i do niej odnosi się produkcja). Sporo dramatu, ale nie zabraknie też bardziej przyjaznych scen. Poza tym według mnie przesadzono trochę z ekspresją uczuć, jednakże nie przeszkadza to w odbiorze.

Ps: Ten śmiech Ishihary

Kwintesencja tej produkcji na czele z całą paletą wszechobecnego brudu, hipokryzji, obłudy, zakłamania, oszustwa towarzyszącą tej formy przedsięwzięcia, czyli to co najpiękniejsze w ludziach. Ukazuje hazard z szerszej oraz ciekawszej perspektywy, nie tylko jako podejmowanie ryzyka czy liczenie na łut szczęścia, ale także jako psychologiczną rozgrywkę. W charakterze widza śledzimy losy protagonisty wkraczającego w ten świat, który będziemy odkrywać razem z nim.

Nie zniechęcajcie się z powodu kreski, ta seria jest diamentem w morzu kału.

Te anime stworzyli jacyś geniusze. Trzeci i szósty odcinek to mistrzostwo – humor sytuacyjny mnie położył na łopatki. Z pozoru banalna historia więźniów zrobiła na mnie niewiarygodne wrażenie. Sporo niespodziewanych zwrotów akcji, logiczna i całkiem przemyślana fabuła, fajna kreska, humor na dosyć sprośnym poziomie (jak zresztą całe te anime), ogólnie coś pięknego. Przeszkadza trochę brutalność w tej produkcji, ale w jakim więzieniu ona nie występuje ?

Niezwykle rzadko trafia się okazja na obejrzenie tak dobrej animowanej produkcji. Na początku zdziwiła mnie mała popularność tego tytułu, przecież mamy do czynienia z czymś naprawdę niebanalnym, niepowielającym utartym schematom o wprost genialnym, ironicznym humorze. Może część osób rezygnuje z powodu dość brzydkiej kreski, ale według mnie idealnie oddaje klimat tego anime. W trakcie oglądania seansu główny protagonista raczy nas świetnymi monologami, dzięki czemu z łatwością możemy się z nim utożsamić oraz wczuć się w jego położenie. Jednakże, żeby w pełni docenić geniusz tej serii, polecam ją ciut starszym widzom. Refleksje, z jakimi przyjdzie nam się zmierzyć mogą być ciekawe.

Ps: Ending wyborny