Tanuki-Anime

Nawet dziewczyny się tak nie zachowują…

Pomijając kwestę jakości anime, chciałam zauważyć, że miejscami, sugerowane jest, że bohaterka miała kiedyś inny charakter, niż ten, który pokazuje widzowi w trakcie serii. ;) To i tak jest jakiś plus.

Ta seria walczy w moim prywatnym rankingu z Uta Prince'ami i wydaje mi się, że ostatnio zaczyna przegrywać… Odnoszę wrażenie, że nie jest z tą Amnesią aż tak źle, jak mogło być, chociaż nie ma w niej śpiewająco­‑tańczących bishów, z których można by się pośmiać. ;(

Miłość jest ślepa.
Ale jakoś samą Shizuku lubię, trochę charakterem przypomina mi jedną moją przyjaciółkę.
Wyprowadzę Cię z błędu – autorka Tonari ma całkiem pokaźną listę mang, tylko po prostu wiele z nich chyba nie doczekało się jeszcze tłumaczenia.

to jak okazuje uczucia do Shizuku, bo momentami wypada dziwnie sztucznie w tym

Akurat tu, czytając Twój komentarz pojawiło się u mnie wielkie zdziwienie na twarzy (nie twierdzę, że się koniecznie mylisz – jestem świeżo po obejrzeniu, więc emocje biorą górę), bo co jak co, ale uczucia Yamakena były dla mnie bardziej naturalnie rozegrane niż Haru. Ba, nawet czasem mi się zdarzało utożsamiać z Yamakenem (nie, nie jestem sugoi bishem, moje ego wydaje się mieć raczej tendencje do opadania niż szybowania, ale jakoś łatwo mi było zrozumieć jak się czuje). Jakoś miałam wrażenie, że wypadł dość ludzko, tyle tylko, że został trochę wyidealizowany, bo bizony muszą być przecież (a już szczególnie te, co na początku mają być złe, a potem zostają odmienione przez uczucia…)

Jak dla mnie to już czuję się w miarę otrząśnięta po pozbawieniu nadziei na dobry romans, ale szkoda mi strasznie potencjału, który zapewne dosyć przypadkowo stworzyła sobie autorka. Wykreowała cudne pasującą do siebie parę, genialne rozterki Yamakena i mogłaby stworzyć serię mniej przewidywalną (błagam, coraz mniej rozumiem sens tworzenia historii, gdzie uparcie się dąży do połączenia dwójki bohaterów, którzy mają być ze sobą tylko dlatego, że tak się autorowi wymyśliło i żeby kompleksy dziewczętom łatać, a nie patrząc na charaktery postaci). Sama idea z początkiem Haru­‑Shizuku jest bardzo dobra. Przede wszystkim Shizuku potrzebowała kogoś kto by stopił lód z jej serca, a Haru potrzebował znaleźć kogoś, kto go akceptuje. I to jest jak najbardziej w porządku, ale poszłabym bardziej początkowym tropem, gdzie  kliknij: ukryte  Haru zdaje się pomylić w swoich uczuciach, z racji tego, że dopiero udaje mu się odnaleźć w społeczeństwie, a Shizuku przeżywa swoją mało szczęśliwą i udaną pierwszą miłość. Tylko tu, zamiast komplikować sprawy, Shizuku daje sobie spokój, a Haru mógłby nawet jakąś miłość od pierwszego wejrzenia zaliczyć. Ich więź mogła by się utrzymać, ale jako przyjaciół. Za to Yamaken wszedłby do akcji – tu jest szansa na ukazanie związku z większą lub mniejszą przyszłością, gdzie dwójka ludzi może się normalnie porozumieć. Nie wydaje się to Wam ciekawsze? Owszem, nadal shoujo, romans wałkowany w kółko, ale coś by się w tym urozmaiciło…

No to mogę Ci powiedzieć, żebyś nie robiła sobie nadziei *spoiler po przeczytanych 36 rozdziałach*  kliknij: ukryte  Yamaken już raczej ostatecznie daje sobie spokój z Shizuku (a jej związek z Haru zaczyna się rozwijać), stawia kawę na ławę i uwaga – mówi Shizuku, że „nie ma żadnych intencji by się z nią przyjaźnić” i zrywają ze sobą wszelkie więzy, a jak na razie, on sam znika ze sceny. DDDD: Teraz sytuacja jest taka, że gdyby się chciało połączyć Shizuku z Yamakenem,  kliknij: ukryte  wymagałoby to mnóstwa czasu i Haru zabujanego w jakiejś innej lasce, bo bez tego ich związek mimo wszystko – niedopasowania itd. – jest bardzo trwały, a uczucia Shizuku kwitną. W sumie  kliknij: ukryte  głupi Yamaken – gdyby nie wyznawał uczuć Shizuku, jego szanse mogłyby rosnąć, a tak to popchnął Haru i Shizuku do chodzenia ze sobą i właściwie sam sobie wszystko zniszczył.

Zresztą *już prawie kończy czytać dostępne na razie rozdziały po angielsku*, czy się nie mylę czy już  kliknij: ukryte  Haru wygrał rozgrywkę, gdy zaczął się umawiać z Shizuku? ;___;

Właściwie to Yamaken obnaża całą rytującą stronę Haru… Po prostu mam go ochotę teraz udusić, jak czytam mangę, Yamaken i Shizuku się na siebie natykają, a tu wyskakuje wściekły Haru D:

Strasznie bym chciała, żeby autorce się odmieniło (przecież wie, że Yamaken ma fanów…), ale niestety, to byłby cud, gdyby manga wyszła poza ramy klasycznego shoujo i zamiast uparcie dążyć do celu z jednym facetem, Shizuku dostrzegłaby tego, z którym jej związek miałby przyszłość.
Pozostaje mi tylko fangirlować Yamakena. To trochę smutne, szczególnie, że o ile uczucia jego do Shizuku i Shizuku do Haru są urocze i wiarygodne, to Haru wydaje się traktować główną bohaterkę tylko jako jakąś deskę ratunku i nie czuć chemii. Bardzo go nie lubiłam przy tej bajce o pajęczynie i porównaniu z włosami Shizuku, jak przy opcji, że tam zerwie nić czy coś i nikt nie otrzyma pomocy, powiedział tylko, ze włosy Shizuku są mocne. Takie kurczę „co z tego, że cię zranię, kobieto, ale jesteś silna więc to przetrwasz, a ja potrzebuję opieki”. Hejt.

O właśnie! Dopiero chwilę temu na to wpadłam, aby porobić pairingi, gdzie Oshima zabiera Haru, a Shizuku Yamakena i będzie gites. Po prostu aż SZKODA tak ładnie zarysowanego romansu, który po prostu przyćmiewa relacje Shizuku i Haru. No i – jednak wygrała u mnie chęć śledzenia wątku Yamakena, więc pewnie wrócę do mangi. Drugiej serii już raczej bym nie chciała, trochę już na sam pomysł, żeby ją zrobiono w mojej głowie pojawiło się pytanie „po co?”. Co do Mitty – życzę jej szczęścia i nie mam nic przeciwko  kliknij: ukryte  żadnemu z możliwych romantycznych rozwiązań. Jak dla mnie pasuje i do Micchan i do Sasayan (a obydwu kolesi lubię), od biedy mogłoby się nawet pojawić rozwiązane z parą NatsumexHaru, co pozwoliłoby Yamakenowi działać…

A i jeszcze – mam wrażenie, że anime było bardziej „dramatyczne” niż pierwowzór  kliknij: ukryte  bardziej zaznaczona mroczna przeszłość Haru i wgl. Szczególnie muzyka robi tutaj swoje.

Właściwie nie oczekiwałam niczego wielkiego (głównie przez to, że wcześniej czytałam trochę rozdziałów z mangi), część rzeczy mi się podobało, część mniej, ale ogólnie bardzo odprężająca i przyjemna seria.
Podobali mi się ciekawie wykreowani bohaterowie i większości z nich nietrudno było polubić (a w szojcach, chyba właśnie bohaterowie są najważnejsi, bo co – fabuła?). Właściwie wszystkich oprócz jednego. Nie potrafię w żaden sposób zrozumieć czy zaakceptować osobowości Haru. O ile w mandze mi aż tak nie przeszkadzał (albo nie zwracałam na to większej uwagi), to w anime już od pierwszych momentów wydał mi się bardzo niespójny, a seiyuu mocno nietrafione. Jedynym jego plusem jest to, że wyróżnia się na tle innych shoujowych bishounenów.
Shizuku lubię bardzo, jej podejście do miłości, jak problemy między główną parą także. Wydawało mi się to wszystko dosyć logiczne, biorąc pod uwagę, jak bardzo Haru z Shizuku do siebie nie pasują (i ten brak chemii…). Przy tym wszystkim serce mi krwawi,  kliknij: ukryte  że Yamaken raczej nie ma szans u głównej bohaterki. Naprawdę tworzą uroczą parę…
Właściwie moimi faworytami byli Yamaken i Sasayan, Yamaken za swoją przecudną bishowość, olbrzymie ego i urocze zachowanie, a Sasayan za normalność ._.
Właściwie to chyba najbardziej interesowały mnie te poboczne wątki, niedotyczące głównej dwójki. Przykładowo, zadziwiająco dobrze mi się oglądało perypetie Natsume (chociaż jej animowana wersja, a szczególnie seiyuu trochę się kłóciły z moimi wyobrażeniami…). Niby taka ryzykowna postać (ze swoim głosem, to pewnie irytowała co najmniej połowę widzów >.>), ale w gruncie rzeczy całkiem sympatyczna.
Koniec normalny, otwarty, mocno przeciętny, żeby nie powiedzieć kiepski.  kliknij: ukryte  Wyłącznie sceny z Yamakenem go ratowały – wybaczcie, mam wrażenie, że w pewnym momencie kontynuowałam oglądać Tonari tylko dla Yamakena i jego uczuć do Shizuku. W sumie nc innego nie oczekiwałam, więc się nie zawiodłam i  kliknij: ukryte  (o ile autorka nagle nie zdecyduje, że Shizuku będzie z Yamakenem xD) nie za bardzo mnie interesuje co będzie dalej.

Ogólnie rzecz biorąc, seria zaspakaja mój apetyt na urocze shoujo.

Mnie za to, denerwuje oprócz ciut zjechanych charakterów postaci, seiyuu Mei, jakoś wyobrażałam sobie że będzie miała mniej słodki i piskliwy, a bardziej „olewczy” głos ^^' (ogółem mnie coś niektóre seiyuu i w Sukitte i w Tonari no Kaibutsu kun irytują)

To już zależy od Ciebie, ale wydaje mi się, że o ile FMA jest na początku ciekawe, a potem zaczyna przymulać, to z FMA:B jest na odwrót :) Przy czym FMA:B jest podobno wierne mandze.

Mi takie zakończenie wydało się właśnie bardzo naturalne. Bez wielkiego dramatu, bo zapewne  kliknij: ukryte  w innym wypadku główna bohaterka zaczęłaby się obwiniać itd. ^^

Wybaczam, ale chyba rzeczywiście bardzo mało uważnie oglądałaś Yasu… Musisz obejrzeć jeszcze raz koniecznie bo pewnie cała symbolika Ci umknęła. ;]
Pa pa ^-^

...jak możesz pytać? ^^'
Przecież sensei był wspaniały, opiekuńczy i potrafił  kliknij: ukryte  poświęcić się dla dobra Kany. Nie to co  kliknij: ukryte  ten… niedorostek Yoshiko. jak można nie widzieć róznicy? :O

zaczynam wierzyć w inteligencję użytkowników Tanuki..

Czyżbyś dotychczas wątpiła w naszą inteligencję? o__O

Kana i Yoshihiko są kliknij: ukryte  naprawdę świetną parą. Jedną z najlepszych jakie zdarzyło mi się oglądać.

Ja tam i tak wolę  kliknij: ukryte  Kana x Shougo! >.<

A ja nadal utrzymuję, że kontynuacja tylko mogłaby popsuć magię oryginału. ;'(

Jako nie­‑yaoistka i nawet nie­‑ajwaistka, zdecydowanie protestuję! xD

Nieee Q.Q
 kliknij: ukryte  Ja tak chciałam żeby był za Kaną. xDDD

...O_o Ej, weź to ma sens. xD

Podziel się wrażeniami jak tylko obejrzysz. ;]

Kako, jak najbardziej warto! ;)

A ja właśnie myślę że to nie jest anime dla każdego (stąd tyle złych ocen). Myślę że jest to pozycja dla wrażliwego, wyrobionego widza, który potrafi docenić taką perełkę jak ta. ^^