Tanuki-Anime

A jak to określisz?

OK, widzę, że żadne z nas nie przekona drugiej. Dla mnie to jest za twarde na ecchi, dla Ciebie za miękkie na hentai. A nienormalny miłośnik czegoś niewinnego to nie otaku?

Raczej erotyka to hentai. Ecchi to fanserwis: biusty, bielizna, golizna. Hentai dosłownie oznacza zboczeńca, ecchi to ejcz, w engriszu H – inicjał powyższego. Czyli ecchi ma się do hentaia jak mały niegroźny zboczuś (np. Onizuka, Happosai) do groźnego zboczeńca, np. gwałciciela.
Ecchi to na przykład Baby Princess 3D Paradise Love czy Bathing with Hinako. Hentai to np.  kliknij: ukryte  naprawdę chcesz wiedzieć?  kliknij: ukryte  Na własne życzenie:  kliknij: ukryte  Night Shift Nurses, który w odróżnieniu od większości hentaiów jest thrillerem erotycznym, posiada fabułę traktującą o władzy i szantażu. Więc głębia fabuły lub jej brak o niczym nie przesądza.

Nie. Ale jakbym nie była starą wyjadaczką, to pewne sceny mogłyby wywołać u mnie określoną reakcję i nie byłby to śmiech. Zwłaszcza pierwszy odcinek był niezwykle sugestywny. Widziałam prawdziwe hentaie, więc to było dla mnie strawne. Ale ktoś nieprzyzwyczajony natychmiast zacząłby sobie wyobrażać, co musi odczuwać ta postać, że aż tak wierzga nogami i jęczy… kreska jest jaka jest, ale dźwięki są wydawane przez seiyuu, ludzi z krwi i kości. Zależy, jaką kto ma bogatą wyobraźnie.
A pytanie nie jest aż tak niewinne, bo jeśli ktoś ogląda „Ebichu” w celu podniecenia, bo na przykład rajcują go mangowe kobiety narysowane w ten sposób, to myślisz, że się przyzna?

Wiem, ale klasyfikacja jako ecchi? To jest seria ze scenami porno, a nie bieliźniano­‑kąpielowymi. Więc też nie pasuje, za słabe określenie. Może komedia erotyczna byłaby lepszym określeniem? Tak jak istnieje pojęcie thriller erotyczny...
Co do fabuły… nie zgodzę się. Seks i wszystkie jego aspekty łącznie z fetyszami i zboczeniami, jest tu motywem przewodnim.

Moje wrażenia są diametralnie inne. Oglądając to anime miałam wrażenie, że siedzę nad strumykiem i patrzę, jak woda płynie. Poza pierwszym odcinkiem, dosłownie nic się nie dzieje!
Dzieci wyidealizowane? Wolne żarty.  kliknij: ukryte  Rin – dziwaczna, nie wiadomo, co jej po głowie chodzi, czasami jak się odezwie to ciarki człowieka przechodzą (w ogóle nie dziwią mnie jej ewentualne dalsze losy w mandze, od razu sprawiła na mnie wrażenie zaburzonej)... Kouki jest wrzaskliwym, nieznośnym smarkaczem, podobnie jak Reina. Jakie to nie­‑japońskie…
Rodzice wyidealizowani?  kliknij: ukryte  Może Haruko, która nie chce rozwieść się z mężem znęcającym się nad nią psychicznie, tylko zaciska zęby i „znieczula się na cierpienie”, byleby córunia miała dostatnie życie? A może Nitani, ewidentnie nie radząca sobie z poskromieniem swojego rozwydrzonego syna, mającego zadatki na chuligana? Albo bezmyślna Masako, która zdecydowała się na urodzenie dziecka, wiedząc, że nie będzie w stanie go wychować? (A w mandze jeszcze zmajstrowała sobie następne…) Wydaje się, że jedynym powołaniem dorosłych jest heroiczne poświęcanie się dzieciom kosztem własnego życia. Kazumi, siostra bohatera, jako jedyna wydaje się walczyć z silną presją, ale pewnie i jej mąż zafunduje pranie mózgu… a swoją drogą, jeżeli mieli sprzeczne poglądy, po co brali ślub, zamiast się lepiej poznać i ewentualnie dostrzec w porę, że do siebie nie pasują? Typowa logika autorek mang shoujo…
Poza tym praktycznie nic się nie dzieje. Dni mijają, Daikichi i Rin chodzą do przedszkola, szkoły, pracy, na zakupy, do rodziców Daikichiego, na grób dziadka… Kouki rozrabia, Daikichi flirtuje, ale z tej mąki chleba nie ma…
Bardziej drętwe od tego jest chyba tylko Itazura na Kiss i Peach Girl.
Rzeka płynąca leniwie i nic ponadto.

Wydaje mi się, że to jest raczej hentai niż ecchi. Są pokazywane  kliknij: ukryte  penisy, waginy, włosy łonowe (jedno z japońskich tabu), śmiałe sceny seksualne, wibratory itd. Natomiast w ecchi pokazywana jest  kliknij: ukryte  nagość, przeważnie w wersji łągodnej (piersi, pośladki, bez genitaliów), bielizna, sceny kąpielowe, seks jest sugerowany w domyśle, a nie pokazany itd. Dlatego należałoby zmienić klasyfikację.

Pomijając to, ubaw po pachy. Mimo iż początkowo odstraszała mnie sama idea: zboczona baba znęcająca się nad zwierzęciem, to jednak już po pierwszych odcinkach przestałam się dziwić.  kliknij: ukryte  Chomica jest bardziej perwersyjna od swojej pani, działa jej na nerwy, na miejscu kobiety oddałabym ją najgorszemu wrogowi :P ponadto bohaterkę­‑Panią otaczają same świry i dziwolągi (jej kochaś Do­‑Niczego, jego kolega zoofil, panna Kwiatek z maniakalnym uśmiechem). Żal było babki autentycznie, kiedy mała cholera zniszczyła jej obiecujący biurowy romans, miałam nadzieję, że Pani dostanie drugą szansę i wątek kawalera znów się pojawi. Pod koniec oglądania nie byłam już pewna, kto tu jest sprawcą, a kto ofiarą…

To prawda! W pierwszej części Dark Lovers miały ciekawe osobowości (np. Yuuri), Siostry występowały jako te silne i zwycięskie, Gaito prezentował klasę prawdziwego czarnego charakteru. Syrenki miały lepszy repertuar, te złe również. Przygody, również perypetie miłosne, były dużo ciekawsze.
Tutaj…  kliknij: ukryte  wrogowie żałośni: bezpłciowy Mikeru, Sheshe i Mimi jako nieudolny Zespół R, irytująca niepomiernie Lanhua cierpiąca na zespół osobowości mnogiej, który strasznie rzępoli i fałszuje… Piosenki słabe, poza nielicznymi wyjątkami. Wątek miłosny polega głównie na wzdychaniu „Kajto” i „Kajto”, żadna z syrenek nie wpadła na to, żeby posłać Hippo w roli detektywa, aby wyśledził, co też ta mała zepsuta egoistka zrobiła Kajtkowi.

No cóż… jestem podobnego zdania. Mai Hime ciężkim klimatem mogłaby zawstydzić Madokę, a Mai Otome to raczej Nanoha na planecie Midchilda, tylko o niebo lepsza bez całego tego wojskowo­‑rządowego zadęcia. Podoba mi się taka odmiana, bo jestem świeżo po Mai Hime i nie wiem, czy chciałabym znowu otrzymać kolejną angstu. Lepiej coś lżejszego dla odpoczynku, pod tym względem Mai Otome jest jak łyk świeżego powietrza.
Nie zgadzam się też z „irytującą bohaterką”. Panna Mrówczanka jest typem zaradnej, wyszczekanej smarkuli, która da sobie radę w każdych warunkach. To mała twardzielka, a nie kolejny klon Usagi… Sama się nie spodziewałam, że polubię ją tak samo jak poprzednią zaradną twardzielkę – Mai.
ShizNat mnie nie rajcuje, ale i nie razi. Wolę jednak włąśnie relacje pomiędzy Ariką, Niną i Majorem.
Zgadzam się też co do „Tajemniczego Opiekuna”.

Widziałam zapowiedź następnego sezonu Crystal – Black Moon, czyli nadejście ChibiUsy, która ma ok. 7­‑8 lat… i też już wyszminkowana jak cała reszta! Dajcie spokój, gdzieś musi być granica kiczu… Choć poza tym zajawka owa obiecuje większe podobieństwo do starej dobrej wersji Sailor Moon R niż poprzednie odcinki. Może nawet obejrzę.

Krótkie, ale potrafi wstrząsnąć.

Jednak zgadzam się z autorką co do wyraźnego obniżenia poziomu w stosunku do poprzedniej części. O ile pierwszy sezon oglądałam z przyjemnością, o tyle drugi, mimo dramatycznych kolei losu, zwyczajnie wieje nudą…

Rzeczywiście dla dzieci, jak ktoś już wspomniał. Nawet nie będę czepiać się nieścisłości medycznych (bo to temat na osobny post), bo to w końcu bajka, skupię się tylko na rzeczach zauważalnych dla zwykłego śmiertelnika:
1) Można było spokojnie zmieścić to w 26 odcinkach, a nie produkować zapychacze w stylu „jaki to ciężki żywot ma gwiazda pop”, zaraz mi się przypomina Jolanta K., która się żaliła, że jest „uwięziona” w pałacu prezydenckim…
2) EJĆKUN!!! czyli co drugie słowo padające z ust bohaterki. Pod tym względem przypomina mi „Toyko Mew Mew” i „Aoyama­‑kun! Aoyama­‑kun!”
3) Rozumiem, że to anime dla dziewcząt i ci dobrzy muszą być piękni. Ale żeby 40­‑latek wyglądał jak 14­‑latek?  kliknij: ukryte  (Dr Wakaouji był starszy od rodziców bohaterki!) Do tego ów młokos jest najleszym specjalistą w szpitalu, w mieście, a nawet w kraju… sam dyrektor kłania mu się w pas…
4) Amerykanie! Nie po to oglądam japońskie filmy, żeby ich jeszcze i tu spotykać… Japończycy często gloryfikują US Raj jak nasi rządzący ZSRR w latach 50­‑tych. Japonia jest jednym z krajów o najlepszej opiece medycznej na świecie, a tutaj jest zdany na łaskę Wielkiego Brata…
Już nawet nie skomentuję zachowania bohaterki jako Full Moon, powiedzmy, że wykapana Usagi nie tylko z wyglądu. Ale jako mała dziewczynka jest śliczna i słodka.
Pomimo tej surowej oceny, jest to zdecydowanie dobre anime. Oceniam je wysoko głównie ze względu na postaci poboczne:  kliknij: ukryte  Takuto i Meroko, babcię, gosposię, Madokę i Izumiego.

Bo to jest ending w drugim sezonie, a także piosenka z repertuaru bohaterki, nosi tytuł „Eternal Snow”. Ten filmik jest zlepiony z kilku odcinków. Słowa „wypowiadane” dużymi różowymi literami to kwestie wypowiadane przez bohaterów w tych odcinkach. Zaś właściwe słowa piosenki napisane są granatową kursywą, na górze tekst angielski, na dole japoński (lub odwrotnie). A to link do piosenek: Zmoderowano odnośnik do nielegalnego źródła. Proszę zapoznać się z regulaminem.

Zgadzam się z opinią, że o ile oryginalne aktorskie japońskie horrory: „Ringu”, „Ju­‑On” są genialne, o tyle ekranizacje mang i anime: „Tomie”, „Higurashi” bywają słabe. Jednak ta mi się podobała, ponieważ w tej historii najstraszniejsze nie są efekty specjalne, tylko zło drzemiące w samych ludziach (szkolne sadystki pastwiące się nad koleżanką to dopiero początek), a ludzką podłość, nienawiść, a także miłość i przyjaźń można oddać nawet bez wysokich funduszy.. Zaskakująco udana seria jak na live action, ale być może dlatego, że zaczęłam od niej, a nie od pierwowzoru…

Czy nie jest magical girl… dla mnie jest, ale nietypowa, tak jak „Madoka” czy „Nanoha”, poza tym jest to raczej mahou­‑shoujo­‑seinen (porusza tematy nie dla dzieci). Porównanie do obu w/w anime nie jest przypadkowe, bo z jednej strony:  kliknij: ukryte  magiczny miecz mający osobowość, cyberpies i magiczna spluwa domagająca się „cartridge load”, z drugiej:  kliknij: ukryte  Homuro­‑podobna tajemnicza piękność rzucająca mgliste groźby, żeby główna bohaterka (przypominająca… niespodzianka, Sayakę, nie Madokę) przypadkiem nie ważyła się zostać magical girl, bo to jakiś szwindel... Takich motywów jest więcej, a przecież „Mai” jest starsza od „Madoki”...
P.S. Jak nie nosi mundurka, jak tak? A jej brat może nie nosi gakurana? „Oniisama E” to przecież inna bajka.

Mnie raczej Takuto kojarzy się z Ranmą i InuYashą. A Full Moon z Sailor Moon – nie sposób przeoczyć takich cech jak blond odango czy niezwykła infantylność (nawet jak na 12­‑latkę).

Na przykład motyw Puka mogliby dodać jako reminiscencję, a zaraz potem jego samego wprowadzić przy okazji wątku Roshinu. Podobnie jak traumę Gutsa mogliby przypomnieć przy okazji jego świeżych wspomnień z Zaćmienia.
Też jestem raczej za pociągnięciem starej serii TV i utrzymaniem jej magii…

Dokładnie. Mało przekonujący przeskok z przyjaźni do miłości Miaki i Tamahome. Dla mnie powinno być jak w przypadku Mamoru i Usagi (z anime): „ja go/jej nie znoszę”, po to, żeby wykazać, że „kto się czubi, ten się lubi”.
Miaka jest chyba nawet bardziej irytująca od Usagi pod względem IQ. Rozumiem, że przyjaciele mogli kochać ją jak młodszą siostrę, ale żeby któryś w tym dużym dzieciaku widział kobietę? I do tego wszyscy?
Od Tamahome wolałam Hotohoriego, ale jaką cesarzową byłaby Miaka, strach się bać…

Może „Magic Knight Rayearth”? Trzy dziewczyny trafiają do świata rodem z gry rpg, który muszą uratować jako legendarne wojowniczki… A i romans się później pojawia. Wyszły tego 2 sezony i OAV (dziwaczny, ale ani w połowie tak zły, jak OAV Fushigi Yuugi)...

Ciekawe, jakie wartości wychowawcze to miało przekazywać? Że dzieci rodzą/robią dzieci (Mayo – 16), nastoletnie uczennice wychodzą za mąż (Miaka), a młodzi małżonkowie zamiast najpierw zdobyć wykształcenie, pracę i własny dom, rozmnażają się bez opamiętania, choć sami są jeszcze smarkaci (Miaka – 18 i chodzi do szkoły, Taka niewiele starszy)? A miłość ma być jedynym wytłumaczeniem dla takiej szczeniackiej bezmyślności?
To nie powinno było ujrzeć swiatła dziennego… podobnie jak inne OAV…

Widziałam wszystkie. Po prostu zgwałcenie pięknej bajki…

To OAV jest jeszcze gorsze od poprzedniego, a myślałam, że to niemożliwe. Jedyne, co tam było wartego obejrzenia, to…  kliknij: ukryte  nowe mundurki Miaki i Yui!!! Tyle w temacie.

Niestety, takie zakończenie jest bardzo życiowe. Jak ktoś już wcześniej wspomniał na forum, tylko w dziecinnych shoujo/shounenach kobieta posiada taką siłę, że potrafi jednym ciosem posłać faceta w niebo (np. Akane, Narusegawa, Himeno, Winry…). Niestety, w życiu tak nie jest i ten słabszy (kobieta, dziecko) z reguły przegrywa.  kliknij: ukryte  Przypomnij sobie małych chłopców w pałacu hrabiego­‑pedofila, a także małą Caskę sprzedaną w niewolę innemu bogaczowi przez własnych rodziców.
A z Griffithem jest tak jak z Kyuubeiem z „Madoki” – wiele osób czuje do niego mimowolną sympatię, bez względu na to, jak bardzo byłby pokręcony. Mnie akurat,  kliknij: ukryte  i to w postaci Femto (!) przypomina moją nieodwzajemnioną miłość, więc też mam do niego sentyment :P