Tanuki-Anime

Jak dobrze kojarzę to kiedyś tam przejrzałem komiks, ale nie wiele z niego pamiętam obecnie, więc podchodziłem do serii z niewiedzą czego mogę się spodziewać i naprawdę mi się spodobało. Pewnie dlatego, że kilka elementów już na starcie prezentuje się troszkę inaczej niż to czego zazwyczaj możemy doświadczyć w podobnych produkcjach. Jeśli tylko starczy mi czasu, to liczę na tak samo przyjemne kolejne epizody jak ten.

Napisałem „w wykonaniu CW przez wydawanie więcej niż dwóch serii”. To oznacza, ze wydawali w tym sezonie, więcej niż dwie serie, czyli trzy, albo więcej. Wniosek z tego prostu, wiem, że wydawali trzy tytuły, przecież o tym dyskutowaliśmy te 3/4 miesiące temu. :D

Dlatego poprawka mnie, że „W tym sezonie to nawet trzech, nie dwóch.” troszkę nietrafiona, ale to w sumie mniejsza.

Do reszty się nie odnoszę, ponieważ jak wspomniałem powyżej, pisaliśmy już na ten temat kilka miesięcy temu i jestem tego świadomy. Po prostu stwierdzam fakt, że nieważne kto za to odpowiadał oraz z jakiego powodu i tak (pomimo moich przewidywań) wyszło nierówno, a sam koniec niesatysfakcjonujący dla mnie.

Jestem troszkę rozczarowany tym jak seria została nierówno zrobiona. Oczywiście biorąc pod uwagę to co zobaczyłem finalnie jak i moje przepowiadania co do drastycznych spadków jakości w wykonaniu CW przez wydawanie więcej niż dwóch serii w sezonie. Pod każdym względem miała momenty świetne oraz przeciętne i tak na zmianę przez cały seans. Raz piękne wizualia, a za drugim razem ewidentne oszczędzanie na każdym polu. Raz postacie irytowały swoim głupim zachowaniem, aby następnie oczarowywać wyglądem czy to postawą. No i oczywiście wątek cosplayu, który najpierw dogłębnie przedstawiony co spowodowało, że wkręciłem się w tematykę, a pod koniec zszedł na totalny margines (brak elementu przygotowań) co mi się podobało najmniej z całości. Przez to wszystko tytuł pozostawił u mnie niesmak i odrobinę irytacji nawet jeśli tego się spodziewałem w kwestiach technicznych, ale myślę, że finalnie jest to, chociaż pewnie trochę na wyrost, dobry twór.

PS Przyznaję, że to było moje niedopatrzenie, które nieumyślnie może wprowadzić kogoś w błąd.

Nie wyraziłem się dostatecznie jasno. Nie miałem tutaj na myśli tych rozdziałów, które widnieją chociażby na MALu i są tym co napisałeś. Pisząc swój komentarz w głowie miałem dodatkowe strony na koniec mangi, które dorysował Isayama. Powodów ich powstania już nie będę tłumaczył, bo po co. Kto zechce to sam to znajdzie.

131­‑139 + może dwa dodatkowe do 141 jeśli zechcą.

Pamiętaj, że na początku to Paradis, ludność Ymir w obrębie murów, samego Erena i jego przyjaciół, czyli w skrócie niewinnych chcieli wyrżnąć za przewinienia przeszłych pokoleń. Natomiast Floch zyskuje samą kreacją i rozwojem, inną niż wszystkie, a jednocześnie bardzo dobrze znaną i zrozumianą z perspektywy naszego świata oraz tego co się w nim dzieje i jakich ludzi wychowuje przez bodźce zewnętrzne, światowe wydarzenia, czy moralne wybory niektórych osób. Pisałem już o tym nie raz, ale tutaj działa kwestia perspektywy danej postaci/osoby. Można też to porównać do zaszczutej osoby przez swojego oprawcę, która jest poniżana, okradana, gwałcona i tak dalej… Nawet ona może się w końcu zbuntować i wymierzyć samodzielnie sprawiedliwość temu, który ją krzywdzi. Mniej­‑więcej tak działa tutaj Eren. Był zaszczutym, który pod wpływem pewnych okoliczności zamienił się w oprawcę. Oczywiście trzeba wziąć na poprawę to w jakim uniwersum się poruszamy, jakie są motywacje protagonisty, jaką ma moc i co wie, a wie prawie wszystko. Dzięki temu przyszły Eren wpłynął na niektóre wydarzenia z przeszłości. Jak się nie zna mangi, to dla niektórych pod koniec 3 partu za rok może być niezły facepalm z powodu jeszcze jednego plot twistu, który wyjaśnia pewną kwestię z trzeciego sezonu.  kliknij: ukryte  Diny Fritz przemienionej w tytana i powodu dla którego nie zjada Bertholdta i nie tylko, ale idzie prosto do matki Erena. Wielu było oburzonych na ten zabieg, natomiast ja uważam, że to genialne, mimo że tragiczne dopełnienie motywacji, determinacji i wiedzy Erena o tym co musi zrobić, nawet jak bardzo tego nie chce, bo po prostu nie ma innego wyjścia.

Fantastyczny odcinek pomimo dwóch niewielkich zgrzytów tzw. niedoróbek technicznych. Dobór dobrze nam już znanych utworów do konkretnych scen po prostu mistrzowski, jak za starych dobrych czasów WITu. Brawo! Trochę boli, a nawet irytuje fakt, że znowu każą nam czekać rok na kolejny sezon telewizyjny – tym razem już na pewno ostatni. Najwidoczniej chcą cedzić mamonę z tego uniwersum chyba jak najdłużej i wcale im się nie dziwię. W sumie też dobrze, że nie zdecydowali się na film, ponieważ dla nas byłoby czekania jeszcze więcej. Ogólnie ten sezon wypadł o niebo lepiej niż ten poprzedni. Mappa się ogarnęła i zrobiła kilka naprawdę genialnych odcinków, a także nie schodziła poniżej solidnego dobrego poziomu. Rok temu było to wręcz nagminne z ich strony, więc należy im się za to pochwała. Jestem usatysfakcjonowany i mimo tego, że jestem już niezwykle szczegółowo zaznajomiony z całą historią i światem tytanów czekam na ten sezon z niecierpliwością, aby dalej oceniać wykonanie studia.

Niezwykle przereklamowana seria. Tak gwałtowanego spadku jakości opowiadanej historii to ja już dawno nie widziałem. Szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę obiecujący i odświeżający początek. Chciałoby się napisać esej o tym ile rzeczy się tutaj nie zgadza i jak seria jest przerysowana pod wieloma względami, a także ckliwie gra na emocjach widza przykrywając w ten sposób masę absurdalnych wręcz bullshitów w fabule, nielogicznych decyzji postaci oraz niedoróbek/uproszczeń technicznych, ale szkoda mojego czasu. Po prostu dramat, ogromne rozczarowanie i w sumie już sam nie wiem czy współczuć, czy też śmiać się z tych, którzy dali się tak łatwo i bez opamiętania wciągnąć w to bagno.

Ale nie jest też tak tragicznie jakby mogło się wydawać. Muzyczka z drugiego openingu jest solidna i kilka epizodów naprawdę bardzo dobrze zaanimowali. Można więc uznać, że pod koniec serii WIT oprzytomniało i starało się ratować co się dało. Niestety na próżno, bo tak koszmarnie napisanego/spapranego materiału źródłowego nic nie mogło uratować.

Odtwarzam sobie co jakiś czas ostatni odcinek, tak dla siebie i zauważyłem fajny szczegół (nie jedyny w sumie), którego przyznam się szczerze wcześniej nie dostrzegłem. [link]

Dobra. Przyznaję, że na początku Gojo mnie irytował. Później się z czasem trochę poprawił, by znowu na początku tego odcinka wróciła moja irytacja z powodu jego zachowania. Ale autentycznie w trakcie oglądania i już na koniec było mi go zwyczajnie i szczerze szkoda. Gość co chwila przechodzi takie traumy, że nie jeden by chyba padł. Chociaż z drugiej strony sam sobie gotuje taki los, wkręcając się w sytuację i tematykę cosplayu na tyle, że odlatuje i nie zauważa o co tak naprawdę prosi. Marin rzecz jasna mu w tym nie pomaga, bo to ona tutaj jest jeszcze bardziej wkręcona w tematykę i sama go też nakręca. A gdy już nadejdzie nagłe wiadro zimnej wody, dzieje się właśnie coś takiego i wtedy wypada jedynie współczuć.

Mam trochę mieszane uczucia co do tego odcinka. Z jednej strony zmienili styl i przez to poprawiła się animacja. Stała się płynniejsza, bardziej plastyczna że się tak wyrażę i nie wygląda już tak topornie i szorstko jak w poprzednich odcinkach, które i tak prezentowały się pod tym względem naprawdę dobrze oraz na pewno lepiej niż w poprzednim sezonie. Natomiast na minus zaliczam kluczowy moment przezmiany Falco w Tytana. Jego pierwszy raz powinien wyglądać spektakularnie i taki niestety nie był. Było zbyt zwyczajnie, słabo po prostu i na dodatek znowu użyli tego motywu przewodniego w postaci muzyki Ashes of the Fire, która już mi się tak niemiłosiernie przejadła, że kolejne jej usłyszenie zaczyna mnie osobiście irytować. Już na początku nie dorastała do pięt tym kultowym już ostom od Sawano i takie moje wrażenia po czasie raczej zdają się to tylko potwierdzać. Szkoda, bo sam odcinek głównie dzięki animacji wypadł naprawdę bardzo dobrze. No nic, czekamy na ostatni epizod i zapowiedź, co dalej (pewnie film).

Wyidealizowane do granic możliwości, lecz w ... to mam. Ależ się rozryczałem… z satysfakcji, że warto było czekać. Ten Toshimasa Ishii to geniusz.

W ostatnich odcinkach gryzie w oczy obniżenie oprawy wizualnej. Nie jest to może tak niski poziom jak przepowiadałem, że może być, ale widać ewidentnie, że oszczędzają gdzie mogą. Od szczegółowości designów postaci i ich animacji, przez uboższe tła, po brak mimiki twarzy w wielu scenach, nawet tych wydawałoby się bardzo bliskich. Ogólnie poziom serii dla mnie spadł, ale nie jakoś drastycznie. Ratuje szersze obrabianie tematu cosplayu, co mnie cieszy, gdyż nigdy się tym nie interesowałem i fajnie poznać jakieś informacje na ten temat, no i nadal bawię się dobrze przy oglądaniu. Tyle mi obecnie wystarcza.

Genialny odcinek. Świetna gra seiyuu w wielu momentach i wiele kluczownych nawiązań do przeszłości min. rozmowa Erena z Reinerem, moment zdrady Reinera i Bertholda z drugiego sezonu, oraz wiele istotnych dialogów Magatha czy też Yeleny, które pokazują, że tutaj to tak naprawdę kwestia perspektywy przy podejmowaniu działań i decyzji oraz, że tak naprawdę nie ma w tej serii dobrych i złych, ale to już było chyba wiadome od dawana, a ten epizod tylko potwierdza, co już potwierdzone. Bardzo dobrze też wypadła animacja i muzyka. Nie było to coś wybitnego, ale jak na Mappę, to nie mogę narzekać, a nawet jestem pozytywnie usatysfakcjonowany, gdyż myślałem, że po kluczowych odcinkach poprzednich zejdą z poziomem technicznym diametralnie, a tutaj zaskok.

Kolejny bardzo dobry odcinek w wykonaniu Mappy. Nie było zbyt wiele animacji, ale jak już występowała to na solidnym poziomie, a do tego wiele kadrów zostało naprawdę świetnie zrobionych, szczególnie tych z kolosalnymi. Muzyka też dobra. Ogólnie epizod gorszy od 3 poprzednich, ale to głównie kwestia treści, bo do samego wykonania technicznego większych zastrzeżeń nie mam.

Długo wyczekiwana przeze mnie i wielu innych na pewno też kontynuacja jest w produkcji. Jestem ciekaw jak zamierzają rozwiązać kwestie zmian jakie zdecydowali się wprowadzić w sezonie pierwszym względem pierwowzoru. Mam nadzieję, że w sezonie drugim otrzymamy w końcu to na co wielu fanów nowelki czekało. [link]

Rodzeństwo demonów zyskuje tym zakończeniem dzięki warstwie emocjonalnej, ale nie zapomnę jak wielkimi przygłupami byli. Zresztą tak samo jak protagoniści tego łuku i ta bezsensowna historia. Masakra… całe szczęście, że ufotable jak zwykle dowiozło.

Przecudny odcinek. No ale tą akcję z łazienką mogli sobie darować. Śmiałem się i z tego i z siebie, że mnie to bawi. :D

Świetny odcinek i jeszcze lepszy, wręcz fantastyczny soundtrack od rozmowy Reiner z Gabi po stary ale nadal genialny Barricades, który przywraca te jedne z najlepszych wspomnień z poprzednich sezonów od WITu. No i Mappa… nie wierzę, podnieśli swoją własną poprzeczkę i zrobili naprawdę bardzo dobry odcinek pod względem animacji. Manewry przestrzenne wyszły dobrze, a już na pewno o niebo lepiej niż w pierwszej części w bitwie na Mare. I ogólnie całość prezentowała się lepiej niż zazwyczaj pod względem technicznym. Winszuję i oby tak dalej!

 kliknij: ukryte  1. Bo go kochała i szanowała. Widać było kadr jak patrzy na całującego się króla. Chciała zaznać uczucia miłości/bliskości nawet jakby była to tylko ułuda i uciec od niewolnictwa. Nieważne w jaki sposób i czy była wykorzystywana, bo wtedy ją to nie obchodziło. Zżyła się z królem i świadczy o tym zasłonięcie go przed lecącą włócznią. Dlatego też można rzec, że była mu posłuszna. Kwestia perspektywy, bo sama Ymir w tamtym czasie wolała to niż gorsze życie w niewolnictwie.
2. Król nie wiedział, że to spowoduje odziedziczenie mocy. Sam to mówi. Desperacka próba odzyskania boskiej mocy Ymir za wszelką cenę. Miał farta, że mu to zadziałało i że nie znał innej metody, to przed śmiercią szerzył tą metodę dalej, aby ród się rozmnażał i zjadali własne ciała aby przekazywać moc kolejnym pokoleniom.
3. Bo była niewolnicą mocy ścieżek. Robiła to wbrew swojej woli i nikt do tego momentu nie mógł/nie był wstanie jej ocalić. W przypadku Zeke'a zadziała też królewska krew (podświadomie chciała go uratować), a nie tytan pierwotny. Przecież od kilku sezonów jest wałkowane, że sama moc tytana pierwotnego nic nie zdziała, jeśli nie ma się posiadacza królewskiej krwi. Po to Eren potrzebował Zeke'a i na odwrót.
4. To dziwne stworzonko to hallucigenia. Na nim wzorował się Isayama. I tak, jest to przypadkowe spotkanie/symbioza dwóch organizmów. Na naszym globie na przestrzeni wieków wiele razy dochodziło do podobnych zjawisk pomiędzy dwoma ciałami. W tym przypadku ich połączenie stworzyło moc tytanów.

Ukryto spoilery.
Moderacja

Biorąc pod uwagę możliwości i to co do tej pory pokazało nam studio Mappa, nie podobało mi się w tym odcinku przyspieszone tempo akcji od ukazania wydarzeń z przeszłości Ymir do początku dudnienia, cenzura min. podczas posiłku (chociaż w tej kwestii powinienem się czepiać najmniej, bo już pokazali mi latającą głowę, której pragnąłem najbardziej), oraz soundtrack zapoczątkowujący dudnienie. Proszę mnie w tym miejscu źle nie zrozumieć, cały jest naprawdę idealny, ale początek trochę nie pasuje do tego co ma miejsce. Na szczęście druga jego część, ta po odtajnionych informacjach już idealnie się zgrywa z tym co dzieje się na ekranie i daje perfekcyjny dla mnie końcowy efekt. Na plus za to ogólnie cały odcinek. Jest to kolejny z tych najlepszych od tego studia, więc nie mogę za bardzo narzekać. Technicznie nie mam zastrzeżeń, bo bywało (jak wiemy) o wiele wiele gorzej, więc Mappa i tak staje na wysokości swojego zadania. Świetnie dobrany i znany nam już bardzo dobrze ost po openingu wprowadzający nas w wydarzenia z przeszłości, bezbłędna gra seiyuu Erena oraz ostatni kadr zapowiadający to, co przed nami.

Mały błąd i korekta z mojej strony dotycząca:

 kliknij: ukryte 

Kwestia z przyszłym transferem pamięci polega na tym, że nie można wysłać przyszłych wspomnień z powrotem do swojego przeszłego ja (starszy Eren z tego odcinka nie może wysłać wspomnień wstecz, do siebie gdy był dzieckiem, gdyż nie miał jeszcze mocy tytana, a później gdy już ją miał nie musiał sam sobie tych wspomnień wysyłać, bo punkt kulminacyjny minął i całość szła już swoim konkretnym torem według planu Erena z przyszłości), ponieważ tytan atakujący ma tylko moc wysyłania przyszłych wspomnień do swoich przeszłych spadkobierców.

Chodzi tutaj głównie o to, że Eren nie może wysłać wspomnień z przyszłości do siebie samego z przeszłości (nawet gdy już miał moc), gdyż transfer tyczy się jedynie do przeszłych posiadaczy, czyli podsumowując, do siebie samego nie może i nie ma znaczenia tutaj czas/wiek oraz czy posiadał już w konkretnym momencie moc tytana atakującego, ale do poprzedników posiadających tą moc takich jak Grisha i Kurger już tak.

Tak w kwestii wyjaśnienia, ale obawiam się, że pisemnie i to jeszcze w moim łopatologicznym stylu będzie to nie do przetrawienia. Tak czy siak, powodzenia. :D

 kliknij: ukryte  Moc tytana atakującego polega na wysyłaniu wspomnień od przyszłych spadkobierców z powrotem w przeszłość do poprzednich spadkobierców. Jest to wyjątkowa moc wśród tytanów, ponieważ pozostałe widzą tylko wspomnienia z przeszłości (wcześniejszych posiadaczy). Kwestia z przyszłym transferem pamięci polega na tym, że nie można wysłać przyszłych wspomnień z powrotem do swojego przeszłego ja (starszy Eren z tego odcinka nie może wysłać wspomnień wstecz, do siebie gdy był dzieckiem, gdyż nie miał jeszcze mocy tytana, a później gdy już ją miał nie musiał sam sobie tych wspomnień wysyłać, bo punkt kulminacyjny minął i całość szła już swoim konkretnym torem według planu Erena z przyszłości), ponieważ tytan atakujący ma tylko moc wysyłania przyszłych wspomnień do swoich przeszłych spadkobierców. Tutaj można dodać wątek Krugera, skąd tak naprawdę wiedział o Mikasie i Arminie. Natomiast wracając, zaistniała tutaj pewna luka, którą wykorzystał Eren. Jeśli wyślesz przyszłe wspomnienia (tutaj dorosły Eren) do przeszłego spadkobiercy (tutaj Grisha) i następnie odblokujesz przeszłe wspomnienia tego spadkobiercy jednocześnie widząc te przyszłe wspomnienia, zobaczysz swoje własne przyszłe wspomnienia. Grisha w tym odcinku tak naprawdę nie spotyka się z Erenem. On widzi sam siebie w trzeciej osobie z punktu widzenia Erena, a tym samym słyszy, co mówi do niego Eren. Tak samo jest tutaj z Zekeiem. Grisha widzi go tylko wtedy, gdy Eren patrzy na Zekea bezpośrednio, bo widzi z perspektywy Erena. Kiedy młodszy Eren pocałował rękę Historii, odblokował wspomnienie Grishy w którym był przyszły starszy Eren, wysyłający mu przyszłość, sam do siebie. W ten sposób Eren dowiedział się kilka lat temu o wydarzeniach, które miały nastąpić w przyszłości. Stąd jego zmiana charakteru, śmiech i załamanie przy śmierci Sashy, oraz wiele innych wydarzeń. On po prostu o wszystkim wiedział, ale nadal nie dowierzał. Powoli oswajał się z tym faktem, że nie ma innego wyjścia jak tylko przeć naprzód według tego co ujrzał. Mógłbym też wysilić się bardziej i tłumaczyć dalej, dlaczego pomimo tego, że Grisha zobaczył Zekea, który powiedział mu, że ma powstrzymać Erena, mimo wszystko i tak przekazał Erenowi moc, ale to już było wyjaśniane w poprzednich odcinkach. Można jedynie dopowiedzieć, że później sam Eren pokazał mu następne wspomnienia z których Grisha dowiedział się, że Carla nie żyje i mury zostały zniszczone, więc tak czy siak decyzją Grishy (po manipulacji wysyłanych wspomnień przez Erena) Eren jest ostatnią deską ratunku dla Erdian mieszkających w obrębie murów. Nie miał innego wyjścia, bo gdyby mu mocy nie przekazał wszyscy na Paradis zostaliby prędzej czy później wymordowani, a moc pierwotnego najpewniej przepadła i odrodziła się u nowonarodzonego losowego dziecka z ludu Ymir. Eren z przyszłości też odpowiednio dobiera konkretne wspomnienia, aby pokazać swojemu ojcu tylko to co konieczne w danej sytuacji. Ogólnie wyszła z tego taka Incepcja wspomnieniowa. xD Uwierzcie, że nawet mi ciężko się to tłumaczy pisemnie i mam tylko nadzieję, że napisałem wszystko co chciałem i nic nie pominąłem. :D

W końcu nadszedł ten moment… :D

A sam odcinek nie bez wad, lecz ogólnie bardzo dobrze zrobiony, ale też nie było akcji, więc nie było gdzie się za bardzo wyłożyć.