Tanuki-Anime

Historia w sumie mało co mnie obchodzi. Oglądam wyłącznie dla świetnego wykonu ufotable i gry aktorskiej. Humor mimo, że głupkowaty, też powrócił w fajnym stylu oraz jest miłą i dobrą zarazem odskocznią od nieudanych według mnie dramatyzmów jakie do tej pory nam serwowano. Ta seria, z tego co mi wiadomo z przecieków i zaspoilerowanej nieco końcówki, pod względem fabularnym ma tendencję bardzo spadkową, więc nawet nie oczekuję, że będzie to lepsze niż poprzednie części. Po prostu chcę się dobrze bawić przy oglądaniu ufotablowskich fajerwerków z genialną muzyką w tle. Tyle mi wystarczy i tyle też zapewne dostanę. W sumie również powoli się oswajam z faktem sukcesu tego uniwersum, ale tylko dlatego, że to studio zasłużyło na to swoją rzetelną i ciężką pracą jednocześnie traktując swoich pracowników z należytym szacunkiem, a przynajmniej nie spotkałem się do tej pory z informacjami negatywnymi na ich temat w tej kwestii. Kasa z tego zwyczajnie im się należy. Niekoniecznie mandze, ale mniejsza, po prostu pochodna sukcesu pierwszego sezonu. Oby ten był udany i zarobili na nim jeszcze więcej. ;)

PS Na plus nowy filar Tengen (dla mnie na pierwszy rzut oka o wiele lepszy niż starszy z braci Rengoku) i znowu świetna Aimer. Za każdym razem jak słyszę jej charakterystyczny wokal to od razu dostaję gęsiej skórki. Na minus wspaniały pomysł na zrobienie z naszych protagów babek i wrzucenie ich do konkretnych domów w których to ludziska chyba oczu i głowy nie mają. Dobrali się do przygłupów Inosuke i Zenitsu, ale przynajmniej beka jest.

Trochę nijakie i urwane zakończenie. Niedosyt pozostaje, bo wydaje mi się, że dało się to zrobić o wiele lepiej. Bez kontynuacji się nie obejdzie. Plusy za solidny i wciągający początek, solidnego protagonistę, dobrą grę aktorską, przyjemny ending i bardzo dobry muzycznie oraz fajny (nietuzinkowy) wizualnie opening. Minusy za drugą połowę serii, która ewidentnie miała tendencję spadkową. Finalnie powstał taki niecoponad średniak jakich wiele z interesującym pomysłem i nierównym wykonaniem. Tak jak wspomniałem powyżej, jeśli nie powstanie drugi sezon, to seans trochę rozczarowujący, biorąc pod uwagę jaki był początek i potencjał. Można obejrzeć i polecam tylko wtedy, jak zapowiedzą ciąg dalszy. Mimo wszystko oglądało się spoczko.

Mam pytanie. Jakim idziesz tokiem rozumowania, twierdząc, że Rudeus jest pedofilem, bo parują go z dziećmi takimi jak Eris, ale jednocześnie oznajmiając, że z Roxy już byłoby git bo jest jego rówieśniczką? Przecież ona też z perspektywy Rudeusa z prawdziwego życia jest dzieckiem, więc stwierdzanie, że z Eris no, a z Roxy to już yes, jest jeszcze bardziej bez sensu niż, stwierdzanie, że jest pedofilem. Nie mnie to osądzać, lecz uważam, że się trochę mylisz. Mniejsza, ale swoją drogą, to Roxy jest od niego starsza, bo na tym etapie historii ma około 40+ lat i też wątpię, że brałeś to pod uwagę pisząc swój komentarz. ;) Pomijam świat przedstawiony, zasady jakie w nim panują odnośnie zakładania rodzin, współżycia itp. W ogóle to jestem ciekaw, jakby to działało gdybyś faktycznie przeniósł się w ciało nowonarodzonego dziecka z umysłem dorosłego. Czułbyś jakieś uczucia do rówieśniczki (rok/2 lata różnicy nie ma znaczenia) z którą dorastasz mając łeb 25+ latka? Nie wiesz tego. Po prostu jesteś jedną z tych osób, które sobie coś ubzdurały i brną w to bez brania pod uwagę jakiegokolwiek innego zdania niż twojego, więc cała ta dyskusja w sumie nie ma kompletnie sensu. Zdania i tak nie zmienisz, nie ważne co kto ci napisze.

Ależ to głupie, ależ to bezanimacyjne (lecz piękne kolorystycznie) i poza fajnym openingiem praktycznie bez muzyczne (są zaskakujące wyjątki chociażby odcinek 10 i scena w łaźni), ale co z tego? Jak ja się przy tym świetnie bawię. W ogóle to znowu przykład serii której w planach w ogóle nie miałem. Odpaliłem z nudów, bo w tym konkretnym momencie już nadrobiłem wszystkie interesujące mnie odcinki z obecnego sezonu i skończyło się na tym, że zrushowałem wszystkie dostępne 10 epizodów za jednym razem, tak to było przyjemne i odmóżdżające w odbiorze. Nie trzeba się przy tym w ogóle spinać i skupiać, nawet te wątki demonów są dla mnie zbędne, wystarczy usiąść, wziąć sobie ciepłej herbatki (tudzież kawki/kakao – co kto lubi) i cieszyć się seansem oraz rozwijającą się relacją Rity i Reda. Do tego ta wspomniana para głównych bohaterów niby zwykła, ale jednak nie do końca. Solidny protagonista, który ma łeb na karku, przepiękna i przemiła Rita, która nie dość, że urocza, to jeszcze swoim przywitaniem widza na początku openingu skradła me serce całkowicie. Razem świetnie się dopełniają i nawet ciężko mi to jakoś inaczej opisać słowami. Po prostu chce się obserwować ich wzajemne interakcje na ekranie. Ale nie tylko te postaci skradły me serducho. Jest też Tisse, ze świetnie dobranym seiyuu i swoim uroczym skakunkiem. :D Ogólnie ta seria to mega pozytywny zaskok dla mnie i cieszę się z farta jaki miałem, że to odpaliłem. :)

Tą sceną po napisach według mnie troszkę zniszczyli plot twista z  kliknij: ukryte  wydarzeń gdy protagonista dołączył do akademii i kogo tam spotkał. Oczywiście znajdą się też osoby, które napiszą, że to było w nowelce czy mandze do przewidzenia i prawie że oczywiste, więc pokazanie tego w anime już teraz niczemu nie wadzi. Niemniej mi troszkę jednak wadzi. I jeszcze ta motywacja Eris. W mandze jeszcze to przełknąłem i szczerze nawet ją rozumiałem, ale po tym jak pokazali to tutaj, zmieniam zdanie. No absurdalna i bezsensowna motywacja. Ale przynajmniej będzie miała swoje „wejście smoka”, lecz zapłaci za to bycie ostatnią w kolejce… Ale Pany, kiedy to będzie… chyba jak 40­‑stke skończę. xD Nie zmienia to jednak faktu, że dla mnie poziom pierwszego couru PRAWIE podtrzymany, chociaż zdarzyły się ewidentne spadki jakości, niekoniecznie potrzebne zmiany względem pierwowzoru, które tylko spłycały wydarzenia, motywy oraz relacje postaci i nielogiczne zachowania samych bohaterów w niektórych momentach, to finalnie otrzymaliśmy bardzo dobry twór. Jak pisałem wcześniej, patrząc na pierwowzór, czyli nowelkę, czy to nawet na mangę, zadatki na cudeńko niezwykle duże, nawet jeśli anime zmienia parę rzeczy. Kontynuacja zapewne powstanie – nawet jak jej nie zapowiedzieli, a studio w kluczowych momentach (np. walki) staje na wysokości zadania, więc raczej o wielki spadek ogólnego wykonu martwić się nie trzeba. Z drugiej strony mi w tym uniwersum w zupełności wystarczają relacje pomiędzy postaciami, motywy rodzinne i podróże, więc spadki jakości mam w sumie w nosie. :D Martwić się trzeba jedynie o to, czy się dotrwa do kolejnych sezonów na które czekać możemy nawet latami. Wyczekuję bardzo, ale i tak przysiądę do nowelki i przeczytam ją sobie na spokojnie oraz dokładniej, bo z tych pobieżnych informacji, które posiadam niewiele mi wynika, poza ogromnym niedosytem.

Jeszcze dwa odcinki, ale chyba już nic się nie może zmienić. Ponawiam to co napisałem po 5 odcinku. To jest po prostu fantastyczne. Nawet ciężko mi to jakoś sensownie opisać słowami. Oczywiście to nie jest nic ambitnego czy z potencjałem. To totalnie zwyczajna komedyjka z akcentami biurowej pracy i życia codziennego, ale za to jaka! Dawno się tak dobrze nie bawiłem pod względem czystej radości z oglądania. Żaden odcinek nie był słaby, a wręcz co kolejny to lepszy. Absurdalnie genialna komedia, przy której uśmiech z twarzy nie znika ani na moment, a są też takie chwile, że śmiech jest tak nagły i wielki z powodu konkretnych nieprzewidywalnych scen, że istoty wokół mnie myślą, że zwariowałem. :D O uroczych momentach z Igarashi i Sakurai nawet nie wspominam, bo musiałbym napisać dokładnie to samo. Niesamowity zaskok sezonu, którego nawet w planach nie miałem i jestem zwyczajnie przeszczęśliwy z każdego/po każdym obejrzanym odcinku. Szczerze? To musi obejrzeć każdy, bez wyjątku. Tutaj chyba nawet nie działa zasada, że dana osoba coś lubi albo nie. Po prostu nie uwierzę, że znajdzie się ktoś, kto przy tym się nie uśmiechnie. Polewka i poprawa nastroju gwarantowana! Polecam najserdeczniej i najszczerzej jak tylko się da!

Troszkę dziwnie zrobili ten odcinek, porównując go chociażby z mangą. Taki jakiś inny klimat bił od tej kluczowej sceny. Nie twierdzę, że gorzej, ale że inaczej. Ale w sumie to dla mnie teraz nieistotne. Istotne dla mnie osobiście jest to, że pod wpływem chwili postanowiłem sobie zaspoilerować streszczenia kilku kolejnych wydarzeń z następnych tomów nowelki, licząc od 7. Skończyło się po kilku godzinach na najnowszym 25… Jaki ja głupi byłem, że dałem się sam sobie na to namówić. Teraz nie wytrzymam. xD No i twórcy mają tyle zapasu w materiale, że spokojnie z 60 epizodów mogą z tego jeszcze wyciągnąć, a na tym nie koniec, bo jest jeszcze wiele istotnych rzeczy do wyjaśnienia w tej historii, a piszę z perspektywy obecnych wydarzeń z nowelki. Masakra… Ta opowieść serio jest z niewyobrażalnym potencjałem na niezłe cudeńko, jeśli wszystko odpowiednio się domknie. Oczywiście pomijając odchyły od normy, w kwestii niektórych decyzji postaci.

Wkradł się błąd kadrowy w tym odcinku.  kliknij: ukryte  W 13:56 widzimy Lennyego i Tytan, gdzie ta druga wygląda ideolo, bez najmniejszych zadrapań itd. Później znika ze scen i pojawia się w 15:37 całkowicie poobijana z krwawiącą raną w prawym boku. Tą ranę jeszcze mogę zrozumieć, bo jeszcze przed sceną z 13:56 została postrzelona przez Niebo, ale reszty to ja nie pojmuję, bo pozostali, czyli 2 muzykantki, Takt i Przeznaczenie walczyli między sobą. Nie wiem co ona ze sobą robiła w tym czasie lub skąd wziął się ten kadr z 13:56, ale musiała być na ostrych balach w tym czasie, to na pewno. Albo Lenny ją tak sprał za to, że przez ten czas nic nie robiła i tylko patrzyła. xD Oczywiście wkradło się więcej bull­‑shitów w tym jak i poprzednich odcinkach, ale co ja się będę… Ogólnie seria zjechała strasznie z poziomem od czasu premiery. Animacja jest nierówna, raz świetna, a raz przeciętna. Natomiast pozostałe aspekty totalnie zjechały z poziomem.

Troszkę z opóźnieniem i na szybko, ale ostatni odcinek to istny sztos realizacyjny. Wielkie brawa dla studia, bo wszystko zostało dopięte na ostatni guzik i komponowało się ze sobą bajecznie. Boli tylko totalnie bezsensowne zachowanie Rudeusa. Może się znowu czegoś czepiam na siłę, ale  kliknij: ukryte  gość spotyka obcego typa, no nie bije od niego aura wspaniałego człowieka, chyba się zgodzimy?, wie o nim tylko tyle, że jego drużynka boi się go na sam jego widok – klątwa wiadomo, oraz jak ma na imię, bo go o to zapytał nieco wcześniej, a ziomek, gdy jest pytany o boga ludzi, nawet się nie zastanawia i wali prosto z mostu do niego, że widzi go w snach. No k… brawo. A jeszcze kilka sekund wcześniej, na wzmiankę o tym, że Orsted wie, że jego ojciec ma dwie córki, potrafił zastanowić się przez chwilę w myślach skąd on o tym wie. No nie mógł tego zrobić w przypadku pytania o Boga ludzi?! Pomóżcie błagam, bo może ja czegoś faktycznie niepanimaje.

Ukloim, nie będę ukrywał, że nie mam czasu w tym momencie za bardzo rozwodzić się nad twoim komentarzem. Świadczy też o tym fakt, że odpisuje na niego z takim opóźnieniem. Przeczytałem tylko pierwszy punkt i odpowiem tylko na niego. Wystarczy, że przytoczę w tym miejscu dobrze znaną nam serię Atak Tytanów i jej początek. Chyba nie muszę Ci tłumaczyć do jakiego momentu się odwołuję, prawda? Nie muszą zabijać, wystarczy zrobić to umiejętnie i tyle, aby później było większe zaskoczenie. Pozdrowionka.

Dajcie, że to w spoiler, bo znowu będą płacze, że odje…

 kliknij: ukryte  Że jego mocna strona to zwinność jeszcze przed zobaczeniem sceny z wężami, że przeżył upadek, że ostatecznie skończy się na wskrzeszeniu bosse w ciele tego blond księcia, że to Boji jest najsilniejszym człowiekiem na świecie według lustra, że Domas zdecyduje się odbić Hokuro, że Kage zaprzyjaźni się z głównym bohaterem, że bebin przeżył i został ocalony przez Matsumatę. Mógłbym tak wymieniać. Ja wiem, że to są drobnostki, które występują w podobnej konwencji w ogromnej liczbie innych serii, co nie zmienia faktu, że tutaj mnie to gryzie. Po co starają się coś ukryć i robić z tego niesamowitą tajemnicę (nawet jeśli tylko przez 1/2 odcinki), gdy i tak wszystko wiadomo.

Dla jednych wielki, dla drugich nie. Tak czy siak, mnie lekko gryzie. Przy okazji tam powinno być „po 8 odcinku”. Popełniłem mały błąd w temacie komentarza.

Mam lekki problem z tym tytułem. Pomijając pozytywy, problemem tym jest przewidywalność. Nikt nie musi mi wierzyć, ale wątek demona i innych mniejszych rzeczy był dla mnie do przewidzenia już od samego początku jego występowania. Może to nie miało być wielką tajemnicą od początku i tylko się czepiam, ale mimo wszystko, trochę mnie ten fakt gryzie. Reszta cacy.

Niezła ta matula jest. :D I w sumie podoba mi się gra aktorska w tym tytule.

Szkoda, że nie mam zbyt wiele czasu, aby dogłębnie przeanalizować, to co niedawno skończyłem oglądać, ale myślę, że do tego czasu zostało już chyba wszystko napisane na temat tej pozycji, więc za wiele nikt nie straci. Dlatego na wstępie ograniczę się tylko do dwóch słów: Fantastyczny seans.
Świetna, tajemnicza, niesamowicie wciągająca, pełna grozy i niepokoju, a zarazem prawie bezbłędnie poprowadzona historia, bardzo dobrze dopełniona przez dwa dodatkowe epizody, które są obowiązkowe i uderzają chyba jeszcze bardziej pod względem wyjaśnień i emocjonalnym niż końcówka serialu telewizyjnego.
Solidna, a nawet rzekłbym bardzo dobra jak na tamte czasy oprawa wizualna. Animacji nie było za wiele, ale stylistycznie i klimatem na pewno nadrabiała braki w innych elementach. Mnie z pewnością kupił taki styl.
Pięknie napisane postaci, których jest od groma i prawie każda przedstawia innych sposób myślenia, a także działania w odpowiedzi na dziejące się wydarzenia. Nie można też za bardzo się z nikim zżyć, ani komuś kibicować, bo może to się dla nas źle skończyć.
Perfekcyjna muzyka, za którą jest odpowiedzialny Takanashi Yasuharu. Myślałem, że ten gość już mnie pozytywnie nie zaskoczy po fantastycznej muzyce do Shippuudena, a tu proszę, jakie miłe zaskoczenie po latach. Nie będę tu dużo pisał, bo w gruncie rzeczy kwestia to subiektywna, ale mnie taki klimatyczny ostów kupił w 100%. Pasował w każdym calu do klimatu i tematyki historii, a cała playlista, jaka w tym serialu występowała z miejsca wylądowała w mojej bibliotece ulubionych. A dzieję się to tak w przypadku tylko tych serii, które na to, według mnie, zasłużyły.

Do pełni szczęścia zabrakło mi tylko wyjaśnień co się stało,  kliknij: ukryte  po tym jak prawdopodobnie doszczętnie spłonęła cała Sotoba, bo wątpię, że zastępy straży zdołały to powstrzymać. Co z pozostałymi mieszkańcami, którzy zdołali uciec na czele z doktorem Ozakim, bo przecież straż na pewno znalazła multum ciał, oni też cali we krwi, więc musiały być jakieś pytania innych ludzi, przesłuchania, rozprawy sądowe itd. Po prostu zabrakło mi wstępnej konfrontacji z ludźmi z zewnątrz, z poza Sotoby. Co z mnichem i Satoko? Wiemy, że zwiali, ale co planowali dalej? Chciałem zobaczyć jakieś ich pierwsze decyzje po tych wydarzeniach. No i… skąd Natsuno wziął dynamit?! – nie no, czepiam się. :P

Podsumowując, niezapominany dla mnie tytuł, który z miejsca staje się jednym z moich ulubionych i do którego na pewno będę wracał wspomnieniami za każdym razem, jak odpalę muzykę jaka tu występowała, a ostatnio dzieję się to praktycznie non stop.

Pierwszy dogłębnie oczarował, drugi niebotycznie wzruszył, a trzeci spowodował, że musiałem wręcz przywalić pięścią w stół ze złości. Znalazł się też czas na zabawne i rozczulające pod względem ukrywanego ciepła momenty. Pełen wachlarz emocjonalny zaserwowany już na samym wstępie historii. To jest po prostu cudowne i coś czuję, że kolejne epizody tylko utwierdzą mnie w tym przekonaniu.

Warto dodać, że wzbraniałem się wszystkimi kończynami aby rozpocząć ten seans. Byłem wręcz przekonany, że to kolejna pozycja overrated na którą nie warto marnować czasu. Oj jaki ja głupi… na szczęście zmądrzałem, a przynajmniej na wystarczająco długą chwilę, aby móc się skusić na odpalenie pierwszego odcinka.

Bardzo mi się podobał odcinek z Roxy. Taki poruszający i nawet jak nie było to nic wyszukanego, to sposób podania oraz wykonania spowodował, że nawet uroniłem łezkę ze wzruszenia. Mam nadzieję, że w przyszłości będzie jej więcej na ekranie i szybko spotka się z Rudeusem.

Ja się przy tym rozpływam jak masełko na rozgrzanej patelni. Z tego przepełnienia pozytywnymi odczuciami chyba prędzej zejdę na zawał niż dotrwam do finału. xD

Odcinek tej serii, to jest najlepsza rzecz jaka może spotkać człowieka przed pójściem do roboty, jeszcze w taką przygnębiającą szaruwę za oknem jak dzisiaj. Ciepełko i pozytywne emocje biją z tego tytułu na kilometr poprawiając humor niebotycznie. Cały dzień już ustawiony w pozytywnych barwach. :D

Włączyłem z ciekawości pierwszy odcinek. Specem nie jestem, ale też nie będę ukrywał, że zdarzyło mi się zahaczyć nieraz o ASMR, na początku z ciekawości, a później w całkowicie randomowych momentach co jakiś czas. Niektóre naprawdę rozluźniają i pomagają zasnąć gdy muzyka nie pomaga. Dla mnie to tutaj jest strasznie słabe. Już lepiej yt włączyć gdzie tego typu materiały są 100 razy lepsze, a sama różnorodność nieograniczona.

 kliknij: ukryte  bo Jump scare'a to chyba nikt się nie spodziewał. :D

To niezły cliff po endingu. Aż mnie zmroziło na chwilkę.

Bardzo dobre pierwsze trzy odcinki i nie mogę się już doczekać kolejnych. Wizualia trochę niedomagają pod względem szczegółowości i estetyki, ale animacja wydaje się płynna, wszystko też podane w przystępny sposób i co najważniejsze nie nudzi, a wręcz z minuty na minutę wzbudza coraz większą ciekawość. Z pewnością będzie u mnie kontynuowane,  kliknij: ukryte  chociażby po to aby dowiedzieć się jaki to skill rangi D sobie protagonista wybrał. :D

Zdziwiłem się samym sobą, bo myślałem, że zdążyłem się już przyzwyczaić i z pewnej strony naprawdę polubić głównego bohatera za jego śmieszne gadki, a tu proszę, elementy żartów erotycznych okazały się dla mnie tak niesmaczne, że z miejsca Rudeus niezwykle stracił w moich oczach. A nie ukrywam, że bardzo go polubiłem po pierwszym sezonie. Na razie pierwszy odcinek ogólnie wypada dobrze i trzyma w większości poziom poprzedniej części, poza tym co napisałem powyżej.