Tanuki-Anime

Jakaś kobieta musiała cię nieźle skrzywdzić, skoro uważasz, że taka jest natura kobiet. Ale zgadzam się, że jest to ciekawie poprowadzona postać, jej wątek był dosyć odświeżający.

Oglądało mi się lepiej niż pierwszy sezon, być może przez to, że dostajemy więcej bohaterów i akcja staje się bardziej rozbudowana. Warto było przemęczyć się przez nudniejsze momenty pierwszego sezonu dla tego.

Update. Po pierwszych 2­‑3 odcinkach porzuciłam anime, nie pamiętam konkretnie czemu, dopiero teraz obejrzałam całość. I o ile pierwsza część na statku była miodzio, oglądało się to bardzo, bardzo dobrze, o tyle dalsze części są znacznie słabsze, zgadzam się z recenzentem. Niemiłosiernie mi się ciągnęły. Ale nie zgodzę się do muzyki, gdzieś w połowie anime zdałam sobie sprawę, że znam te charakterystyczne gitarowe rytmy. Nie myliłam się, kompozytor tworzył też muzykę do Death Note. Więc akurat muzyka bardzo przypadła mi do gustu.

Popieram, podwyższyłam ocenę ze względu na ostatni odcinek, który był najbardziej interesującym ze wszystkich. Nie było źle, ale być może kolejny sezon będzie jeszcze lepszy.

Pierwsze odcinki oglądałam z nieukrywaną ciekawością, a te ostatnie już ze znużeniem. Głównie przez główną bohaterkę. Po prostu nie budzi we mnie sympatii, często bywa egoistyczna, wręcz roszczeniowa. Przez taką postawę „romans” między głównymi bohaterami po prostu mi nie grał. Zawiodłam się.

Nie czytałam mangi, ale mocno dało się odczuć, że materiał źródłowy został okrojony. Może gdyby zrobiono z tego dłużą serię, nie miałabym wrażenia, że bohaterowie zachowują się niekiedy nielogicznie i dosyć głupio. Miałam wrażenie, że połowa konfliktów pojawia się znikąd. Ponadto wszyscy bohaterowie charakteryzują się niezwykłą cierpliwością i zdolnością wybaczania innym, niezależnie jak podle by się oni zachowywali. Oglądając takie sceny zastanawiałam się, czy Japonia jest tak odmienna kulturowo, czy to po prostu bohaterowie są słabo napisani. Stawiam na to drugie.
Muzyka i grafika ładne, ale sam montaż i sposób przedstawienia historii trochę mnie irytował. Miałam wrażenie, że twórcy zbyt starają się zrobić coś wyjątkowego i głębokiego. Niektóre filmy ogląda się z zachwytem na twarzy, ten film oglądałam z myślą, że ktoś ten zachwyt próbuje wywołać, ale nieskutecznie. Odrobinę przerost formy nad treścią.
Wiem, że to anime ma wielu fanów, tym bardziej jestem zdziwiona swoimi wrażeniami po seansie. To było dobre, ale zdecydowanie nie brak mu wad. Cóż, zawsze musi znaleźć się osoba, której coś się nie podoba. W tym wypadku trafiło na mnie ;)

Na początku wydawało mi się strasznie infantylne, jednak warto było przemęczyć pierwsze odcinki. Jest to kawał porządnego anime, nie koniecznie dla fanów shounenów. Z biegiem czasu staje się bardziej poważne i mroczne, ma parę naprawdę świetnych momentów i postaci. Arc o mrówkach chimerach przypadł mi najbardziej do gustu przez swoją brutalność i przez wątek gry, jednak paręnaście ostatnich odcinków musiałam przewinąć. Nie wiedziałam, że aż tak da się przegadać (a raczej przemyśleć) kilka ciosów. Samo zakończenie również pozostawia wiele do życzenia. Niemniej bardzo polecam to anime wszystkim niezdecydowanym :)

Ta animacja, ta fabuła… To wszystko jest takie dziadowskie… Uwielbiam to :D

O sezonie wiedziałam, ale o drugiej OVA nie. Dzięki za info!

A tam, fabuła. Kto by się nią przejmował, kiedy dostajemy tak wspaniałą, kolorową i świeżą animację :) Oglądało mi się z niesamowitą przyjemnością. Nic tylko czekać na wersję odcinkową.

Pierwszy sezon pochłonęłam za jednym zamachem. Na tej fali fascynacji serią zabrałam się za sezon drugi. Cóż, pierwsze 8 (!) odcinków nie przypadło mi do gustu. Bohaterowie jacyś tacy sztywni, wprowadzenie standów dziwaczne, a nabywanie nowych członków załogi schematyczne. Warto jednak było oglądać dalej. Od odcinka z małpą robi się tylko lepiej. Walki nie opierają się tylko na nawalankach, stają się walkami na inteligencję, spostrzegawczość i wyobraźnię. I to jak ekscytującymi! Powrócił stary, dobry Joseph, którego pokochałam w pierwszym sezonie, a nowy Jojo nie wydaje się już być sztywnym dupkiem. Bardzo się cieszę, że nie porzuciłam tego anime i dałam mu szansę. Przede mną jeszcze 4 odcinki, ale wiem, że czeka mnie świetny seans.

Byłaby to świetna seria, gdyby nie ostatnie dwa odcinki. Akcja nagle zwolniła tempa, wszystko się magicznie rozwiązało (w dosyć niedorzeczny sposób). Lekkie rozczarowanie, a mogło być tak dobrze… Zgadzam się całkowicie z komentarzem Techa pode mną.

Muzyka, animacja, rysunki -wszystko śliczne i wyjątkowe. Ale poza tym film jak dla mnie średni. Na początku mi się podobało, jednak z biegiem akcji moje pozytywne odczucia zaczęły zanikać.  kliknij: ukryte  Kaguya nagle jakby przestała rosnąć, nie ciągnięto już wątku z bambusem. Może mało istotne. Ale ten niedorzeczny „Budda z Księżyca” rozłożył mnie na łopatki. Skąd ona tak naprawdę wiedziała, że jest z Księżyca? Ni z tego, ni z owego fabuła wkracza na nowy tor. No cóż. Rozumiem, że to adaptacja legendy, jednak moim zdaniem można by lepiej i logiczniej przedstawić historię.

Nie znam książkowego oryginału, ale to chyba jedna z bardziej zaplątanych opowieści od Studia. Na końcu wprawdzie wszystko się rozwiązuje, stanowiąc w miarę logiczną całość, ale przez połowę filmu miałam wrażenie że albo scenarzysta dał się ponieść fantazji, albo ja jestem za głupia na ten film. Odrobinę dziwny sposób prowadzenia historii, który jednak z biegiem czasu nabiera sensu. Wrażenia mam jednak pozytywne i polecam.

(Odpowiedź na komentarz sprzed dwóch lat, ale co mi tam).
A ja nie mam problemu z tym „feminizmem”. Nie każde anime może się pochwalić tak twardą babką w roli głównej. Wydaje mi się, że ja sama drugiego takiego nie widziałam. Wreszcie mamy silną, wyrazistą kobietę, a nie urocze i nieudolne dziewczę. Gdyby Michiko była facetem, pewnie nie wzbudzałaby takich emocji, bo schemat ten jest już znany i nie jest niczym nowym. Z resztą w prawdziwym życiu w większości to mężczyźni są bandziorami, no po prostu „mają jaja” (nie że nie doceniam kobiet, po prostu zdaję sobie sprawę z różnic w przystosowaniach biologicznych naszych płci), tak więc taka Michiko jest nie lada osobowością. Stąd ten feminizm. Rozumiem jednak co chcesz przekazać, ale wydaje mi się że trochę za bardzo się przyczepiłaś tego jednego słowa w recenzji ;)

Dopiero zaczęłam oglądać i podoba mi się. Nie wiem jak to rozwinie się w następnych odcinach, ale to anime jest bardzo podobne do mangi Liar Game. Nie jest to złe, bo oba tytuły są dobre, jednak podobieństwo jest zbyt duże :p

Kupiłam, obejrzałam i wzruszyłam ramionami. Nie ma w tym filmie nic złego, ot, zwykła obyczajówka, z którą możemy się w jakimś stopniu utożsamić. Zakończenie niezbyt mi się spodobało, chociaż polubiłam niektóre sceny. Niestety, nie tym razem, Studio Ghibli ;)

W 100% się zgadzam, mnie również anime nie poruszyło. Strasznie mi się wlokło. Łatwo się wzruszam, ale chyba taka melancholia nie jest dla mnie.

Ostatni film Mistrza. Mimo wszystko trochę się wynudziłam. Główny bohater był trochę nijaki, sztywny i bez pewnej dozy magii charakterystycznej dla Studia. Był, nietypowo, wątek romantyczny, aczkolwiek ożywił on cały film i bardzo mi przypadł do gustu. Mojemu ojcu podobały się odgłosy samolotów, takie nie mechaniczne, ale ludzkie. Ech… No nie wiem co myśleć. Nieraz miałam ochotę, by ten film się po prostu już skończył. Szczerze to nie spodziewałam się czegoś tak średniego. Film zapewne ma wielką wartość dla Miyazakiego, jednak mi nieszczególnie przypadł do gustu.

Moim zdaniem kontynuacja jest ciekawsza niż pierwsza część. Bardzo polubiłam Aoki, mimo że wcześniej jej nie znosiłam. Co prawda szkoda, że nie wpleciono jakiś pobocznych wątków szkolnych, wyszło by to z pewnością bardzo ciekawie, no ale już trudno. Do bohaterów można się bardzo przywiązać, szczególnie bliska mi jest para Takagi i Kaya,  kliknij: ukryte  gdy brali ślub czułam się jak rodzic, który obserwuje swoje dorastające dziecko XD

Po obejrzeniu całości ciśnie mi się na usta „co to za ciach". Zaczynało się miodnie -byli nowi bohaterowie, byli też starzy. Łatwo się było wkręcić, a na widok Heia naprawdę się ucieszyłam. Trzy odcinki były dobre. Potem wszystko leciało na łeb, na szyję. Z Heia był straszny dziad, ale nadal go lubiłam. Za to to małe czerwone coś… Pod koniec serii nie mogłam jej wytrzymać. Już nawet tego drugiego Trynkiewicza darzyłam większą sympatią. Ogólnie coś się posypało. Niedopowiedzeń było tyle co zwykle, jednak tym razem miałam wrażenie, że twórcy sami nie wiedzą jak bardzo się we wszystkim zaplątali. Motyw z kopiami był jak dla mnie po prostu idiotyczny. Nie mówiąc już o scenach przemiany rodem z Sailor Moon. Jestem okropnie zawiedziona.

Zmoderowano.

Wielbię Yin, wielbię Heia, wielbię te cztery odcinki. Nie mam nic do zarzucenia. Trochę zaskoczył mnie ten rozwój w relacji bohaterów. Zawsze uważałam, że łączą ich siostrzano­‑braterskie uczucia, a tutaj to… Sama nie wiem zresztą co, bo twórcy lubią nie pokazywać nam wszystkiego wprost. W każdym razie jest to wielkie uczucie i bardzo przypadło mi do gustu. Swoją drogą ending jest po prostu wspaniały, mogłabym słuchać godzinami. Śliczny.

To po prostu jest kawał porządnego anime. Jest tu taka mnogość niedopowiedzeń, że na początku byłam zniechęcona, ale to tylko dodaje klimatu serii. Postacie są dobrze skonstruowane, wszystko jest dobrze przemyślane. I jest logicznie! To pierwszy tytuł który znam (wśród anime, filmów, książek), w którym człowiek teleportował się bez ubrań. Wreszcie! Swoją drogą spoilerem nie będzie, że zakończenie mocno kojarzyło się z Evangelionem. W każdym razie polecam, na początku może trudno się wkręcić, ale potem jest zwyczajnie dobrze.

Film kupiłam za 3zł na straganie nad morzem. I powiem tak, jestem po seansie i nadal nie wiem o czym był film. Coś tam się dzieje, ale żadne wątki nie są wyjaśniane. Do tego te dialogi… Można to w ogóle nazwać dialogami? Postacie wymieniają się miejscami losowymi zdaniami. Ogólnie ubaw był przy tym świetny, ale to z powodu absurdalności serii. Nie polecam, nie warto, ogólnie trzymać się z daleka.

A więc tak -jako anime o tworzeniu mangi, Bakuman wypada świetnie. Ja jakoś nie zauważyłam większej schematyczności. Odczuwam teraz ogromny szacunek dla wszystkich mangaków, bo wiem, że jeden rozdział mangi wymaga ogromu pracy, czasu i nerwów. Ale jeśli mówimy o Bakumanie pod kątem wątku miłosnego to jest nudno. Wybranka serca głównego bohatera z odcinka na odcinek irytowała mnie coraz bardziej. Kompletnie nie mogłam zrozumieć jej motywów! Wątek drugiej pary w tym anime wypada o niebo lepiej, naturalniej. No ale cóż. I jeszcze jedno z mojej strony -Nizuma Eiji. No po prostu, ta postać jest wspaniała! Jego głos, wygląd, zachowanie… Jest naprawdę charakterystyczny i należą się za to brawa autorowi. Zdecydowanie moja ulubiona postać.