Tanuki-Anime

Diament może nie ale na pewno jest ciekawsze, niż można byłoby się spodziewać – nie jest to kolejna seria z typu "uczeń przeniósł się do szkoły, w której dziewczyny walczą z [wstaw­‑tutaj­‑wroga]" i to już jest na plus.

Nie spodziewałbym się cudów z prostego powodu – jest faktycznie setting post­‑apo, trochę bardziej rozbudowane charakterystyki postaci i jakiś realny cel ale całość jest znacznie spłycona, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Oczywiście życzę sobie i wszystkim, żebym się mylił i seria pozytywnie sobą zaskoczyła.

Po drugim odcinku zdaje się, że seria coraz bardziej prze w stronę „podniebnych bitw”, przy których pewnie rozleje się trochę krwi i dziewczyny będą miały okazję pomachać mieczami.

Jestem pozytywnie nastawiony, aczkolwiek nie podnoszę swoich oczekiwań.

Jestem po 14­‑stym odcinku i w zasadzie kompletnie nie rozumiem „magii” tej serii(w sensie zainteresowania w okół niej). Z obejrzeniem oryginalnej OVA czekałem bardzo długo i skończyło na tym, że zamiast tego zacząłem serię telewizyjną i to był chyba błąd.

Seria naprawdę zdaje się być przeznaczona dla konkretnej grupy odbiorców – ja osobiście uważam, że poza naprawdę fajną, dynamiczną animacją nie ma wiele do zaoferowania. Stereotypowa, „harry­‑potterowa” magia(dla mnie akurat na minus, nie lubię machania różdżkami i zmyślonych inkantacji), przeciętne postaci z Akko na przedzie, która w zasadzie nadaje się bardziej do serii krótkometrażowych, aniżeli pełnych 25 odcinków i fabuła, która pojawia się zaledwie momentami i jest powleczona pomiędzy odcinki, które traktują jedynie o codziennym życiu młodych czarownic(tak, wiem, że takie jest założenie).

Cóż, pewnie opinia trafi do grona mało popularnych ale imho Little Witch Academia nadawałaby się w obecnym układzie na co najwyżej 12 odcinków, bo na więcej chyba nie było konkretnego pomysłu.

ahhh ale mi tego brakowało… pośród masy sezonowych średniaków pojawia się od czasu do czasu taka perełka i oczekiwanie na drugi sezon to wręcz udręka.

Ciekawy wstęp – ukazuje  kliknij: ukryte  „kulisy” spotkania Pań artystek.

Zastanawia mnie tylko sam wątek romantyczny, bo zapowiada się na baaardzo przeciągnięty albo nierozwiązany…

Szybko wyciągnęli najmocniejszą kartę przetargową – spodziewałem się, że potrwa to jeszcze ze 2­‑3 odcinki. Sam drugi odcinek wydaje się być trochę „skondensowany”.

Nie mniej coraz bardziej do siebie zachęca, oby tak dalej.

Adaptacje nie zawsze muszą być wierne, zwłaszcza jeśli materiał źródłowy nie jest jakościowy.

Hmmm mocno zalatuje Shirobako(zgaduję, że inspiracja była zamierzona), nawet protagonistka ma luźną, bardzo powtarzalną charakterystykę(to akurat na minus – to takie kopiuj&wklej Miyamori Aoi).

Turystyka akurat mnie średnio interesuje ale jako okruchy życia zapowiada się całkiem nieźle.

Taki haremik w bardzo „nostalgicznym” klimacie – przychodzą na myśl takie klasyki jak Tenshi Muyo ale samo w sobie jest bardzo mało przekonywujące, humor raczej słaby, kreska w klasycznym stylu i generalnie chyba nie jest to pozycja, którą warto mieć na uwadze.

Tyle po pierwszym epie, zobaczymy dalej…

Nie podobała mi się pierwsza scena – było to takie trochę mieszanie sci­‑fi z fantasy, nigdy nie przepadałem za tego typu zabiegami.

Poza tym nie było już tego efektu WOW! co w pierwszym sezonie ale nadal jestem bardzo zadowolony – całość trzyma poziom, propsy dla autorów.

 kliknij: ukryte  Czerwony smok jakiś taki „kiczowaty” się wydawał.

Ciężko powiedzieć coś więcej po pierwszym odcinku – niby trochę tego pokazali, jest jakiś tam background(oklepany… no ale jest), jednak mam mieszane uczucia pod względem tego w którą stronę pójdą autorzy( kliknij: ukryte  grymas siostry po oznajmieniu brata, że traktuje ją jako rodzinę).

Generalnie zapowiada się na bardzo lekkie okruchy życia, jest trochę lżejszych gagów, kreska przyjemna i seiyu też dobrze odwalili robotę. Oby tylko szybko nie skończyły się im pomysły – A1 potrafi zrobić dobre anime ale przypomina mi się, że maczali palce też przy Ore no Imouto ga Konnani Kawaii Wake ga Nai – i jak powszechnie wiadomo drugi sezon nie należał do wybitnych.

Ciężko naliczyć się tutaj ilości sparodiowanych serii i na pewno jest to typ humoru, który można docenić. Typ humoru jednak nie dla każdego.

Dziwi mnie dlaczego brakuje w tagach parodii – na niej seria się imo opiera.

Można dać szansę.

Generalnie nie pogardziłbym battle­‑shounenem z dziewczętami ale szlak mnie trafia, że za każdym razem, kiedy tylko ktoś machnie mieczem to nazywa się to oddzielną „super tajną techniką”.

Okazjonalny humor raczej przeciętnej jakości, pomysł niespecjalnie oryginalny i postaci mało interesujące.

Nie mniej jakaś tam niewielka przyjemność była z oglądania. Zobaczy się przez następne 2­‑3 odcinki.

Zapowiadała się całkiem niezła seria o magii, choć imo wpychanie tutaj fanserwisu było raczej niepotrzebne – a na pewno nie w takiej formie. Główny bohater „nauczyciel” na razie do siebie nie zachęca w żaden sposób ale podejrzewam, że posiada jakieś „ukryte umiejętności”, bo inaczej to nie byłoby chyba żadnego punktu zaczepienia.

Można dać szansę ale widać, że nie jest to nic ambitnego.

Nie mam co więcej dopisywać – odczucia dokładnie takie same i do tego kompletnie nie mam ochoty zabierać się za następne odcinki, bo jakieś to takie wszystko sztuczne, przerysowane i wykonane kompletnie amatorsko.

Brzydkie, niskobudżetowe CGI i seria, która sama nie wie czym chce być.

Sporo CGI już od pierwszego odcinka, kreska nadal trzyma poziom, choć też widać w wielu miejscach uproszczenia(dla kontrastu jednak jest też wiele kadrów z naprawdę szczegółowymi zarysami).

Też od pierwszych chwil pojawia się coraz więcej pytań i podejrzewam, że nie będzie zbyt wielu odpowiedzi.

12 odcinków to trochę mało – stawiam, że po 4 latach nazbierało się trochę materiału. Jednak jeśli za rok pojawi się następny sezon, to byłbym w stanie wybaczyć.

No i ostatni z sezonowych romansów, który to powinien odejść w zapomnienie. Słabe to, męczyć trzeba było i mam nadzieję, że w przyszłych sezonach pojawią się trochę bardziej ambitne romanse…

Całkiem niezłe fantasy na raz, jako reklamówka do gry sprawia się o wiele lepiej, niż wiele innych tego typu(choć do takiego Bahamuta to naprawdę jej daleko). Naprawdę masywna drużyna pierścienia… ekhm… przepraszam, drużyna „światła” – których spotkania i okoliczności można by rozbić na 100+ odcinków, standardowy „zły”, który to chce uratować świat na opak i przeciętna historia, która raczej sobą nie zachwyci.

Ode mnie 6/10 – niezłe ale nie jest to nic, co mogłoby zapaść w pamięci.

Bardzo przeciętne i zapewne nawet fani lekkich romansideł i serii muzycznych specjalnie nic nie znajdą tutaj dla siebie. Nie ma sensu się bardziej rozpisywać, bo i nie ma nawet o czym – ot co następna zapchajdziura w ramówce.

Skojarzenia jak najbardziej na miejscu ale mniej irytujące od Suzuki. Nie mniej nadal średniej jakości.

Eh narzekałem, że mało ostatnio „normalnych” haremówek ale to koniec końców było zwyczajnie nudne. Pomysł średni, czerpanie garściami z oklepanych schematów i słaby humor nawet jak na komedię romantyczną. Ostatnie odcinki już musiałem wymęczyć i nawet nie było to bliskie  kliknij: ukryte  domknięcia jakiegokolwiek wątku.

Rozumiem, że komuś mogą się skończyć pomysły ale żeby urywać wątek w trakcie serii? Mowa o przeskoku z 10 na 11 odcinek.

Aż się zdziwiłem końcowym „Thank You for playing” – myślałem, że drugi sezon będzie miał przynajmniej 12 odcinków :(

Nie mniej pomijając słabą kreskę był to naprawdę dobry sezon, dwa ostatnie odcinki imho były trochę mniej zabawne ale cała reszta to micha się cieszyła non­‑stop :D Naprawdę od dawna nie było tak dobrej komedii i można sobie przypomnieć, że japończycy potrafią się wykazać naprawdę niezłym poczuciem humoru.

Coś czuję, że na trzeci sobie trochę poczekamy…

Szczerze? Jej charakterystyka dodała sporo pikanterii do serii i jakby nie było realizmu, bo tak jak wspomniałeś takich kobiet nie brakuje w prawdziwym życiu. Nie zniósłbym, gdyby była to następna, „głupiutka” dziewucha, która po prostu lubi skosztować w słodyczy młodości; ona się żywi pożądaniem i się tym szczyci, imho genialny kontrast dla Hanabi.

Shoujo może nie w sensie przeblasków i kwiatków w okół męskich bohaterów ale w pewnym sensie seria jest skierowana bardziej do żeńskiej widowni, przynajmniej takie miałem odczucie. Punkt zaczepny na zasadzie „zamienników” jest filarem serii, bez tego to niestety w ogóle kompletnie wiałoby nudą.

Również osobiście zawsze uważałem, że nieodwzajemniona miłość działa na takiej zasadzie, że w akcie desperacji człowiek próbuje najpierw znaleźć właśnie „zamiennik”(może nie w sensie takim jak przedstawiony w serii), a potem dopiero zapomnieć. Sporą rolę odgrywa też wiek i hormony, więc ciężko o racjonalne podejście bohaterów(choć też Hanabi imho ma naprawdę dorosłą postawę pomimo charakteru jej zadurzenia). Nastolatkowie różnie radzą sobie ze swoimi emocjami i patrząc na to przez pryzmat logiki często można odnieść wrażenie, że brak w tym realizmu ale w prawdziwym życiu też chyba różnie bywa.

No i oczywiście jest to faktycznie romans z wielokątem romantycznym(seria już dawno przekroczyła próg trójkąta), więc należy spodziewać się sporej dozy dramatu.

Kinówka z tego co widziałem, to też jest podzielona jakoś na części?(nie oglądałem, widziałem tylko gdzieś na fansubach). Bohater jest zgoła odmienny od mojego pierwszego wyobrażenia na szczęście ale podejrzewam, że nie czeka go happy end ;p

No i koniec pierwszej historii – niestety do samego końca nie ma to żadnego wyraźnego charakteru, bohater nieciekawy, jego wybranka pogrywa w nie wiadomo co i nagle przechodzi  kliknij: ukryte  magiczną metamorfozę, która jest gwoździem programu dla obu postaci. Męczące bardzo w takiej formie. Podejrzewam, że z następnymi „Switchami” nie będzie wiele lepiej.