Tanuki-Anime

Haibane Renmei trudno jednoznacznie określić, tak samo jak trudno odpowiedzieć na pytania nasuwające się po ostatnim odcinku. Pomimo tego, że w głównej mierze jest symboliczne i pewne wnioski przychodzą nam do głowy niemal od razu, szersza interpretacja należy do widza, każdego z osobna.
Sądzę, że jakikolwiek dłuższy wywód z mojej strony w szybkim czasie zamieniłby się w referat i być może dla niektórych bardzo chybioną interpretację, dlatego też anime po prostu polecam.
Ostrzegam tylko, że w trakcie oglądania (i po) można wpaść w bardzo mędrczy nastrój. Jak ja teraz. Można wyczuć, co? xD

Ano Hana prezentuje, wbrew pozorom, bardzo zdrowe podejście do skrajnych emocji, jakie budzi w ludziach śmierć osoby, którą się kochało. Na ten temat się milczy, a przecież powinno się krzyczeć, prawda?
Jednak parę rzeczy mnie skonfundowało. Po pierwsze – Yukiatsu i jego… hm, fetysz?; po drugie – wyjście na jaw uczuć, którymi darzyli się ‘Super Kolesie Niosący Pokój’. Zdarza się, wiem. Ale ta kumulacja (zwłaszcza w ostatnim odcinku) trochę mnie przygniotła.
Co nie zmienia faktu, że anime pokochałam. I trudno napisać mi coś jeszcze, bo muszę się… pozbierać O,o.

Ciepła, pogodna seria. Godna polecenia!

W Japonii bycie outsiderką wiąże się z byciem zakompleksioną, nie dbającą o siebie dziewczyną, która cierpi na androfobię i przy okazji jest NEET­‑em. Przepraszam, ofiarą wyżu demograficznego. Nie gra na wiele frontów, swoje zainteresowania ogranicza do jednego. Typowa maniaczka z krzaczastymi brwiami. Mimo wszystko – nie da się jej nie lubić. Ale… czy nie jest to obraz zbyt pojechany? Czy nietypowe zainteresowania odbierają zdolność posługiwania się pęsetą i przy okazji sprawiają, że banalne wyjście do sklepu – gdzie, o zgrozo, tylu człowieków! – jest jak bitwa o Śródziemie?
Odpowiedź brzmi: chyba tak. Przynajmniej w Kuragehime, które bez tego pojechania nie byłoby tak dobre. Wieczny prawiczek, draq queen, co to mógłby studiować gender, playboy idący w drugą stronę, mercowy zdrajca i pięć 'kamiennych księżniczek' – to idealni towarzysze na parę wieczorów!

Saki i Akira w wersji ponad godzinnej…
Chyba dlatego nie mogłam się zmusić do oglądania odcinków pod rząd. Nużące dwadzieścia pięć minut, a co dopiero godzina!

Tych dziesięciu minut nie żałuję, aczkolwiek spodziewałam się czegoś bardziej… godnego zapamiętania?

Higashi no Eden z pewnością wyróżnia się na tle innych anime wiosennego sezonu 2009. A wiemy, że ów sezon raczej w nic szczególnego nie obfitował… Do czołówki wciąż jeszcze daleko. Oryginalny pomysł, dość sympatyczne postaci. A patrząc z drugiej strony – momentami reakcje typu 'hę?', a jedenasty odcinek sprawia, że widza szlag trafia. Odniosłam wrażenie, że Production I.G. w tajemniczy sposób straciło pieniądze przeznaczone na kolejne odcinki i ten cholerny 'ostatni' był swego rodzaju zakłopotanym uśmiechem. Don't worry, be happy, ciąg dalszy nastąpi. W listopadzie 2009 roku. Tymczasem mamy kwiecień 2011 i jedyne, czego się doczekaliśmy, to dwóch kinówek. Czyżby Production I.G. zaraziło się od Akiry sklerozą? W takim razie oby nie skłonnością do częstego nudyzmu.