Tanuki-Anime

I jeszcze taka myśl, że w mniemaniu recenzenta ogólnie rzecz biorąc, poprawa jakości grafiki i animacji były marginalne.

Ok, czy nie porównanie tej kreski do innych prac studia cokolwiek zmienia? Ja pisząc recenzję i oceniając grafikę co najwyżej wymieniam, kto odpowiada za grafikę, ale porównuję już do innych produkcji z lat, kiedy seria powstawała (ponieważ nie popieram w tej kwestii anachronizmu, nie porównuję do współczesnych). Jeszcze mi się nie przydarzyło, by przez takie postępowanie niesprawiedliwie ocenić animację.

Ale co mnie obchodzi, że np. to anime ma grafikę ładną w porównaniu do innych prac tego studia, jeżeli tak czy siak jest nieciekawa? Nie mam zamiaru na siłę bronić czegoś, co jest zwyczajnie słabe.

Poza tym to jest XEBEC,

To niczego nie usprawiedliwia. To jak zaprowadzić auto do mechanika, on je „naprawi”, ale zepsuje się po kilku dniach ponownie z tej samej przyczyny, ale „jak na tego mechanika to i tak długo działało”. Nie, jeżeli ktoś coś robi, to powinien to robić dobrze, ja tego oczekuję i pod takim kątem to oceniam. I nie tylko ja. Usprawiedliwianie słabej grafiki budżetem to jak uzasadnianie coraz gorszego poziomu polskiego szkolnictwa niskimi płacami nauczycieli.

Alart, od takiego anime nie wymaga się fabuły.

Co za bzdura wierutna. Skoro autorzy mieli na celu jedynie pokazanie majtek i gagów, to mogli albo zrobić wystawę pantyshotów w jakiejś galerii, albo zrobić serię jednoramkowych komiksów do gazetki z ofertami jakiegoś marketu. Przynajmniej to pierwsze można by od biedy nazwać sztuką, a to drugie rozrywką.

Trochę niepotrzebnie porównujesz Madokę do Korean Zombie. To pierwsze miało na celu obalenie schematu, to drugie ze schematów po prostu kpi, ale ich nie niszczy. Tu właśnie tkwi różnica – Madoka jest anime ambitnym, skłaniającym do rozmyślań i wyłamującym się z kanonu. Zombiaki to po prostu czysta zabawa, bez aspiracji do bycia czymś więcej. Korean Zombie tkwi w kanonie jednocześnie z niego szydząc.

Widzisz, w Twojej opinii to są noty wysokie, dla mnie jednak 7 to już dobra seria, ale nie więcej. Nadaje się do oglądania i można się przy niej dobrze bawić, a na więcej już trzeba się też innymi aspektami wykazać. Także 7 to dla mnie średnia absolutna, gdybym się dobrze przy Kore wa Zombie Desuka? nie bawił, dałbym 6.

A, no i jeszcze nadmienię, że Korean zombie deskkar w plebiscycie senpuu na najlepsze anime sezonu zimowego zejęło trzecie miejsce, a dalej już była przepaść. To także o czymś świadczy.

Zauważ, że ja wszystkie oceny motywuję. Może cię to dziwić, ale każda nota ma uzasadnienie i uważam, że oceniłem sprawiedliwie. W mojej skali seria z takimi notami jest po prostu dobra, nic poza tym. Ja prostu spojrzałem na problem trochę z dystansu i bardziej dogłębnie.

Właśnie – jeżeli nic nie wnoszą i są tylko tłem, to bardzo istotna wada i tym bardziej należy o tym wspomnieć.

Nie wiem, dlaczego mam wrażenie, że poza początkiem i końcem wypisałeś same zalety.

Koniec ludzkości – koniec złych emocji i grzechów. Tymczasem nagle obserwujemy finał, w którym to właśnie te powyższe rzeczy niszczą świat.

Ten finał nie był smutny – on był dramatyczny. Jak już wiele razy pisałem, Madoka samolubnie zmieniła świat kierując się swoją naiwnością. Uratowała wiele dziewczyn przed zamianą w wiedźmy, ale cała reszta wcale nie wyszła na tym lepiej. Zło dalej pozostało, a zakończenie pokazuje, że świat przedstawiony zmierza w jeszcze gorszym kierunku. Czysty tragizm i potwierdzenie tezy postawionej na początku serii – los jest nieuchronny (o czym przekonała się Homura).

Po części masz rację, ale głównie nie pasuje mi tutaj wyraz twarzy, a to już nie zależy od stylu.

Z mojego punktu widzenia to było jeszcze w granicach tolerancji, widywałem o niebo gorsze wariacje na temat chrześcijaństwa.

Dla mnie podobieństwo znikome, ot, obydwie mają długie włosy. Z tym, że Homurama CZARNE, nie szare. Poza tym Tomoyo zawsze miała NIEBIESKIE oczy. I piersi.

*design Akemi to skóra żywcem ściągnięta z Tomoyo z Clannada…. łącznie z opaską.
Zobaczymy co będzie dalej, mam nadzieje, ze seria okaże się warta znoszenia moe loli aż do przegięcia kreski.

Chyba masz jakieś urojenia… obydwie panienki są zupełnie do siebie niepodobne.

To jest tak głupiutkie, że aż urocze. Dycha na starcie z aspiracjami na podwyższenie oceny.
WTF AM I WATCHING!?

Railgun nie był dobrą serią – nie miał tego ciężkiego i przytłaczającego klimatu mangi, w którym Misaka musiała podjąć samotną (z własnej woli) walkę z siłami, których nie mogła zniszczyć. To ją przerosło i to była widać. Było też widać, że Gakuen Toshi wcale nie jest takim fajnym miejscem do życia, a Mikoto to nie nadpobudliwa gimnazjalistka z rozterkami, ale zdecydowana na wszystko wojowniczka, która w razie potrzeby bez wahania użyje swojej mocy przeciwko innym ludziom i walcząc w swojej obronie może na stałe skrzywdzić agresora. Dlatego też Anime w porównaniu do mangi to picie herbaty i nic więcej. Wykorzystano istniejące uniwersum i stworzono przekładany fillerami na zmianę z moe i ecchi marcinek ku uciesze fanów Misaki Mikoto i innych dziewczyn. Problem w tym, że ja jako wielbiciel Electromaster wcale nie polubiłem jej w Toaru Kagaku no Railgun Anime. Równie dobrze można by zmienić tytuł i imiona bohaterów i kilka rzeczy w settingu, wtedy seria wręcz zyskałaby na tym, ze nie pozostaje w tyle w stosunku do pierwowzoru. I wtedy mógłbym nazwać Railgun dobrym anime.

A, jeszcze – błędy graficzne były, trzeba być chyba niedowidzącym, żeby nie zobaczyć TAK MOCNO zwalonej perspektywy, jak podczas przechadzki Acceleratora po wiadukcie, kiedy szukał LO, już do zmianie koloru obuwia Toumy w tym samym odcinku nie będę się rozpisywał.

Ja jednak z większą przyjemnością oglądałem anime o luźniejszym i przyjemniejszym klimacie przedstawiające przygody kilku fajnych nastolatek

Właśnie – railgun anime to przygody nastolatek – taki K­‑On, tylko z akcją (jakąkolwiek, ale akcją), natomiast manga Railgun to brutalna i dobitna opowieść o jednostce walczącej z systemem i zadająca pytanie o granicę moralności w nauce. W anime najpoważniejszym pytaniem było zastanawianie się nad tym, jaka powinna być herbata (ironia i aluzja do K­‑on ofc).

Po Twojej wypowiedzi wyraźnie widać, że jesteś typowym fanem anime railgun – bardziej od fabuły, która jest najlepszą stroną książek Indexa i mangi Railgun wolisz zboczoną Saten i ecchi Kuroko. Z tego powodu umyka Ci prawdziwa wartość serii.

To dobrze, ale szkoda, że nie pisałeś recenzji Railguna bo zapewne była by podobnie wysoka jak Index (albo wyższa. Zresztą średnie oceny Railguna są wyższe niż Index.

Anime Railgun jest o kilka klas gorsze od pierwszej serii Indexa i nie umywa się też do drugiej. Manga – super, szczerze mówiąc dla mnie top shounen. Anime – cute girls doing cute thing&after party tea time.

Co do recenzji: Ocena grafiki zdecydowanie za wysoka. Gołym okiem widać nieraz ZATRWAŻAJĄCE błędy graficzne, uproszczenia i oszczędność i na pewno animacja nie była w całej serii na jednym poziomie – wyraźnie widać, że pierwsze 20 odcinków oszczędzano pieniądze na realizację kilku ostatnich.

Co do openingów – zgadzam się, railgun miał lepsze. Szkoda, że reszta była już gorsza.

W takim ujęciu seria z 2009 roku (włącznie ze starymi odcinkami) ma postać sinusoidy odcinek/jakość. Stare odcinki są nad osią X, nowe pod. Tyle.

W tej sytuacji trochę dziwi mnie zachowanie fanów tej serii. Smuci to, że często odbierana jest bardzo płytko, większość jej miłośników natomiast zachowuje się tak, jakby nie potrafiło dostrzec żadnej głębi. Najczęściej osoby deklarujące się jako najzagorzalsi fani chwalą jedynie fanserwis i gagi, traktując anime jak kolejną niezobowiązującą serię rozrywkową opowiadającą o grupce szalonych nastolatków, pełną wygłupów, przebieranek, żartów i fanserwisu. Kiedyś, w dalekiej przeszłości fandomu, anime traktowane było jako hobby wymagające, zmuszające do myślenia, głęboko symboliczne i pełne motywów, których zrozumienie wymaga namysłu. Zachowanie otaku w chwili, gdy w ich ręce faktycznie trafił tytuł nietuzinkowy, zakrawa na gorzką ironię.

Nie zgodzę się. Fanem pierwszej serii byłem naprawdę zagorzałym, zaś 2009 porzuciłem właśnie za nadmiar bezsensownego fanserwisu i ogólną nijakość. Nie tego się spodziewałem, nie to – co chciałem – obejrzałem, nie to – co potrzebowałem – dostałem.

Ach, ta podświadomość : D