Tanuki-Anime

ta, jak się możecie domyślić nie będę się tu żalił nad kiepskością anime samego w sobie, ale nad koszmarem, jakim od strony mechanicznej jest ono samo. zacznijmy może od przekładni zębatych. jest ich tu mnóstwo, koła, kółeczka i koliska. tyle, że nie widać ANI JEDNEGO silnika, który by je napędzał. ANI JEDNEGO. same się kręcą.

dalej jest jeszcze weselej. wszystkie te przekładnie zębate pracują „w powietrzu”, bez oleju, smarów, czy jakiegokolwiek zabezpieczenia. i mimo to jakimś cudem W OGÓLE się nie zużywają. człowiek w tym momencie się zaczyna zastanawiać, dlaczego z tego samego materiału, nie budują swoich maszyn wojennych – byłyby prawdziwie niezniszczalne.

niemniej śmieszna była akcja z ratowaniem miasta przed zapadnięciem się poprzez… dokręcanie kół zębatych. krótko na ten temat – lol, nie. nie tak osadza się koła zębate w skali przemysłowej na wale. tak osadza się koła w zegarkach mechanicznych. w rzeczywistości, przy kołach o dużych obciążeniach, wykorzystuje się łożyska przenoszące tarcie między wałem a kołem zębatym i zmieniające je z tarcia powierzchniowego, na opory toczenia. tak łożyska, jak i koła zabezpiecza się przed zsunięciem na kilka sposobów, jak wkręty dociskowe, pierścienie segera, czy tzw. „czapki”. w żadnym, ale to ŻADNYM wypadku koła zębatego nie zabezpiecza się wkrętem, lub śrubą pod śrubokręt.

no i na koniec, najlepsza część: na całym świecie zakazuje się używania elektromagnetyzmu, gdyż destabilizuje, wręcz wyłącza wszystkie przekładnie w zasięgu. to była chyba najbzdurniejsza część całej serii. nie ma, po prostu nie ma materiału tak wrażliwego magnetycznie, a jeśli nawet by taki istniał, to nikt przy zdrowych zmysłach nie użyłby go zbudowania przekładni zębatej. to po pierwsze. po drugie, cała planeta wręcz pływa w potężnym polu magnetycznym, generowanym przez jej jądro. co z nim? magicznie zniknęło? co z rozbłyskami słonecznymi, zdolnymi generować gigantyczne pola magnetyczne? no i najważniejsze – jak wyeliminować źródła pól magnetycznych z następujących urządzeń:

silniki elektryczne, łączność bezprzewodowa (i przewodowa, też), przewody elektryczne, źródła światła, ekrany, głośniki, elektronika, pompy, zawory, wzmacniacze, generatory… lista ciągnie się niemal w nieskończoność.

cały koncept tego świata zapada się pod własnym ciężarem już na starcie. nie powiem, lubię czasem kiedy „fiction” przeważa nad „science”, ale tutaj to już była przesada…

gdyby ludzie strzelajacy do Batmana mieli cokolwiek wspólnego z rzeczywistością, to najdalej w drugim zeszycie o przygodach „Mrocznego Rycerza”, byłby to nie Człowiek­‑Nietoperz, tylko Człowiek­‑Durszlak.

jak na bezwstydną propagandówkę JSDF, seria jest nadspodziewanie dobra. jasne, można się czepiać, że klisz tu co nie miara, że fabuła wątła, że postaci stereotypowe… ale całość (a o nią tu chodzi), jest nadspodziewanie dobra, przyjemna w odbiorze i zaskakująco dobrze przemyślana.

największe wrażenie jednak na mnie sprawiło przedstawienie zderzenia się światów o tak skrajnie różnych światopoglądach i poziomach technologicznych. niewątpliwie, materiał ten można bylo bardziej wyeksploatować, ale już to, czego tu dokonano, zupełnie mnie usatysfakcjonowało. zwłaszcza, że po raz pierwszy od niepamiętnych czasów to „nasza” strona jest tą dominującą tak militarnie jak i moralnie.

ogólnie: 8/10. jest jeszcze sporo wątków niedomkniętych i niewyeksploatowanych do końca, sama seria urywa się dość gwałtownie w dość ciekawym momencie (mam nadzieję że z myślą o sezonie trzecim), ale i tak warte obejrzenia.

so true, so true. mimo iż jestem przeciw takim tematom i podtekstom, to tu nie bardzo miałem się do czego przyczepć. i Sheryl nadzwyczaj dojrzałą nad swój wiek i Sugawara nadzwyczaj odpowiedzialny. myślcie sobie co chcecie, ale tu jestem nawet uwierzyć w platoniczny związek, wynikający ze zderzenia różnych kultur i nadzwyczajnych okoliczności. dlaje nie są to moje preferencje, ale – jak już pisałem – nie mam siędo czego przyczepić.

mhm. kiedy już sądziłem, że nie zobaczę nic ciekawego w tematyce zombie, dostaję Koutetsujou no Kabaneri. piękna grafika, ciekawy, steampunkowy świat i nowe podejście do zombie. czas pokaże jak będzie dalej, ale na razie… wow. just wow.

drugi odcinek trzyma poziom. kilka różnic w stosunku do mangi, ale tylko na plus. rozszerzona walka między Komarzycą a Genos­‑em była naprawdę świetna. poza tym w końcu znamy jedyną słabość Saitamy – moskity!

potężny niczym wielki Cthulhu (Ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn), niezniszczalny Superman, bardziej charyzmatyczny niż Batman i silniejszy niż wszystkie postacie Marvela, DC i Black horse razem wzięte, oto nadchodzi superbohater ekstraordynaryjny. oto i on: SAITAMA!!!

dłuugo czekałem na tą serię i sporo sobie po niej obiecuję, o tak….

łokej, teraz mamy już pewność – będzie inaczej niż w mandze. pytanie jak bardzo. BTW: duuuuży plus za sceny batalistyczne. bardzo zgrabne wykonanie.

dokładnie. śledzę tą mangę z dużym zainteresowaniem od pewnego czasu i – jak na razie – wstęp sugeruje, że nie będzie miała wiele wspólnego z anime. hmmm. za wcześnie na razie by cokolwiek więcej powiedzieć…

och… szkoda. ale zaczynam podejrzewać, że nawet twórcy tej serii nie mają pojęcia o co w niej chodzi… ech…

nie, dalej nie rozumiem. tylko dwajścia procent?

zaraz, chwila – chcesz powiedzieć, że wiesz o co tu chodzi? że jesteś w stanie mi wyjaśnić zawiłości tego czegoś, co tu, przez pomyłkę, nazwano fabułą? proszę, wyjaśnij mi, bo ani historii, ani motywacji występujących tu postaci nie jestem w stanie pojąć…

och… aż trudno mi to opisać. nie miałem do tej pory okazji oglądać czegoś tak wybitnego. drugi odcinek udowadnia geniusz twórców tego anime w całej rozciągłości. więcej. więcej! WIĘCEJ!!! YEEART!

hai, Ninja Slayer­‑san. YEAART!

podpisuję się pod tą recenzją obiema nogami, trzema rękami i mackami, moim darem od wielkiego Cthulhu (Ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn). to najwybitniejsze anime jakie kiedykolwiek oglądałem. myślałem, że widziałem już wszystko co wybitne w anime. myliłem się.

identyczne… nie – gorsze. zdecydowanie gorsze. moje streszczenie byłoby takie:

cycki, cliché klasy B, cliché klasy Z, jescze więcej cycków, cliché klasy B, cliché klasy B, cycki, bzdury, bzdury, bzdury.

co gorsza, materiał źródłowy nie jest ani trochę lepszy. kiedyś, dawno temu spotkałem się z podobnym konceptem w komiksie „Lex” – tam też byłą przemoc i sex, tyle, że fabuła miała sens, postaci były ciekawe, a zwrotów akcji było co niemiara.

a co mamy w „Triage X”? łokej, spoiler time:
 kliknij: ukryte 
1. mamy głównego bohatera, który jest tak „mhroczny”, że aż strach – nie zwraca uwagi na wszechobecne cycki, minę, jakby właśnie kogoś zamordował (co jest wysoce prawdopodobne), a do tego doliczmy straszną traumę z dzieciństwa. czyli typowy bohater filmu kategorii „B-"
2. mamy organizację, która niby morduje przestępców, czyli powinna być „dobra”, ale najwyraźniej złożoną z samych psycholi, którzy powinni się sami odstrzelić dla dobra społeczeństwa, na dodatek swoje plany działań opiera na scenariuszach najgorszych filmów akcji w historii, bez żadnych planów awaryjnych, czy dopuszczenia możliwości błędu.
3. cycki. w takich ilościach i wielkościach, że starczyłoby na parę hentai. natężenie cycków w tej serii przekracza granice zdrowego rozsądku.
4. przestępców tak przerysowanych, że bardziej są komiczni, niż groźni
5. totalny brak logiki i sensu. organizacja, która tak bardzo dba o zachowanie anonimowości, popełnia elementarne błędy, które już po pierwszej akcji zdemaskowałyby wszystkich członków oddziału bojowego

ech… mógłbym wymieniać dalej, ale jest już późno. dość, że o ile w takim Cross Ange golizna i erotyka stanowiły tylko dodatek do reszty fanserwisu, to Triage X opiera się na nich, wyraźnie nie mając pomysłu na autorealizację. mam nadzieję, że w dalszych odcinkach bardziej odejdą od oryginału, bo inaczej czarno to widzę…

brawo, brawo – doskonałe streszczenie, masztu 5+ i pochwałę profesora Miodka.

hm. to potwierdza stare powiedzenie, że wiek nie stanowi o dojrzałości. ołkej, ołkej – głupi żart. ale jeśli to prawda, to dziwne, że fan anime z takim staem jeszcze się nie uodpornił na „uroki” serii ecchi...

daj mu spokój – młody jest, więc jak tylko mignie gdzieś kawałek nagiego ciała, kompletnie go rozstraja. my, jako ludzie starsi i ehm… bardziej doświadczeni (zrozumcie to jak chcecie), jesteśmy w stanie skupić się na fabule mimo podrygujących na ekranie „krągłości”.

łokej, odcinek nr 26 obejrzany, anime zakończone, a ja dalej za cholerę, nie potrafię zrozumieć o co tu u diabła chodziło? przez całą serię jedyne co potrafiłem zrozumieć, to fakt, że mech stają się coraz bardziej dziwaczne i przekombinowane pod względem możliwości, że absurd goni absurd, a fabuła (jeśli jakakolwiek kiedy była) jest zapętlona dostatecznie mocno, by Węzeł Gordyjski wyglądał przy niej jak prosty supełek. wrażenia:

Grafika: 7/10 (nieźle, ręczna kreska daje sporo uroku)
Audio: 6/10 (nic specjalnego, jedynie opening fajny)
Fabuła: 0/10 (może ktoś mi wyjaśnić o co tu chodziło?)
Postaci: 2/10 (nie dość, że trajkoczą bez przerwy, to co chwilę zmieniają front)

ogólnie: 3/10

najgorsza seria z metawersum Mobile Suit Gundam. Yoshiyuki Tomino powinien już przejść na emeryturę, i zająć się ogródkiem, a nie anime.

dam punkt niżej, ale się zgadzam. nitypowość Cross Ange wybija tą serię ponad przeciętność i sprawia, że nader przyjemnie się ją ogląda. 7/10 + znak jakości.

ostatni odcinek Aldnoah.Zero trochę niesmaku pozostawia. trochę trudno uwierzyć, że po okresie totalnej eksterminajci wobec Ziemian, ci,  kliknij: ukryte  gładko przełkną pomysł pokoju z Vers.. tyle, że to tak naprawdę jedyny zarzut.  kliknij: ukryte  końcowa bitwa była iście epicka, Inaho z typową dla siebie chłodną logiką pozbył się superkomputera ze swojej czaszki, a Slaine dokończył swój upadek, czy też raczej lot Ikara. ogólnie dobrze, ale bez rewelacji, jak całą seria.

naiwnie myślałem, że Excel Saga jest genialnie absurdalną komedią. Inferno Cop pokazał, jak bardzo się myliłem. parodia wszystkiego – od Robocopa po Sędziego Dredda. genialne w swoim szaleństwie…

no argument here. Cross Ange powinno dostać Oskara za scenariusz. sparodiowano już tutaj chyba wszystko co się dało. bondage i harem? pomysł żywcem wyrwany z Agent Aika. jakieś domowe utensylium zatrzymuące kulę? wystarczy sięgnąć po dowolny amerykański film. choć cudowne ocalenie Tuska coś tu nie bardzo pasuje – koniec końców w wybuchu zabija fala uderzeniowa, a nie ogień…

heh, to byłby dopiero plot twist, gdyby okazało się, że  kliknij: ukryte  Tusk to w rzeczywistości Embryo pod osłoną iluzji, a jego plan połączenia światów okazałby się o wiele mniej diaboliczny niż mogłoby się wydawać. tyle, że Ange, jako Norma zdjęłaby iluzję jednym dotknięciem, więc ta opcja raczej odpada…

ale nie zdziwiłbym się, jeśli okaże się, że Embryo stryjeczny dziadek matki kuzynki córki współlokatorki sąsiadki ciotki ojca Ange. wtedy wszystko zatoczy pełny krąg!