Tanuki-Anime

Hmmm, nigdy nie zetknęłaś się z kreską Rumiko?

Rzadko czytam mangi, więc nie zetknęłam się wcześniej z tą kreską. Chociaż w sumie oglądałam anime Inuyasha, którego to tytułu pierwowzór podobno wychodził spod ręki tej samej autorki i widać oczywiście podobieństwo w projekcie postaci (choć pewnie ich animacja też co nieco zmieniła w porównaniu do oryginalnego wyglądu), innych prac autorki nie znam. Mimo wszystko uważam styl rysowania za specyficzny w porównaniu do innych tytułów, zarówno tych współczesnych, jak i nieco starszych.

To praca Rumiko… dlatego nie liczyłam bym na nic^^ Sama nie lubię romansów ale nie mogę być ślepa na fakt, że autorka ich zwyczajnie nigdy nie kończy.

Nie ukrywam, że zasmuciłaś mnie tym faktem, bo tak jak wspomniałam nie znam zbyt dobrze innych dzieł autorki. Ale nadzieja umiera ostatnia, więc nadal będę po cichu liczyć na jakiś konkretniejszy rozwój relacji między bohaterami…

Strasznie podoba mi się kreska w tym anime. W sumie ogólnie graficznie przypadło mi do gustu: postaci są ładnie narysowane, jest kolorowo i bardzo, bardzo ładnie. Faktycznie styl rysowania postaci jest specyficzny, ale w pozytywny sposób.
Seria była dla mnie miłym zapełniaczem wolnego czasu. Oglądając ją jakoś nie odczuwałam potrzeby myślenia o niczym innym poza tym co widzę na ekranie. Mimo powtarzalności pewnych motywów podobały mi się dość często pojawiające się tutaj wątki komediowe. Właściwie to cieszę się, że nie zrobiono praktycznie wcale żadnych dramatów i traum, choć były ku temu warunki. Nawet Rinne, któremu życie wciąż podkłada kłody pod nogi nie użalał się nad sobą (pomimo krwawych łez), wykonując bez gadania swe obowiązki shinigami.
Humor humorem, głównym źródłem czerpanej przeze mnie podczas oglądania przyjemności, była sympatyczna zgraja postaci na czele z głównym bohaterem, którego polubiłam praktycznie od momentu, w którym pierwszy raz go zobaczyłam. Większy problem miałam z Sakurą, wydawała mi się zbyt zimna, bez emocji, jednak ostatecznie przyzwyczaiłam się i nawet zaczęłam ją lubić. Mimo wszystko nie jest to jedna z moich ulubionych kobiecych postaci, ale na szczęście nie irytuje zanadto. Szkoda trochę, że nie rozwinięto nieco bardziej wątku romantycznego, ale podejrzewam, że na wszystko przyjdzie pora. Czekam więc na ciąg dalszy, a na ten moment ode mnie 7/10.

Mimo wszystko jest to kiepskie anime. Właściwie w tę historię można by wsadzić zdecydowanie więcej fun service'u i to, że go oszczędzono jest jedną z niewielu zalet. Bo cała historia jest tak niesamowicie nudna, powtarzalna i służąca tylko słabemu wątkowi romantycznemu, że aż brak słów. Może gdyby postacie coś sobą reprezentowały, byłoby lepiej. Schematy jednak gonią schematy, a co najgorsze są to te bardziej wkurzające schematy…
Błagam twórców anime: niech się wreszcie odczepią od tej biednej przyjaciółki z dzieciństwa! Taka dziewczyna nigdy nie wygrywa, ma tylko wzbudzać współczucie, może by w końcu odpuścić. Ileż można… Ostatni odcinek miał być wzruszający, ale nie był. Gdybym chciała zliczyć ile razy widziałam coś podobnego…
Wydawało mi się, że kreska jest ładna, ale ogólnie grafikę oceniłabym dość nisko. Chwilami postacie wyglądają tak koślawie, że myślę iż nawet ja narysowałabym je lepiej. Krzywe, brzydkie i ogólnie widać oszczędność środków.
Obejrzałam, bo początek mnie wciągnął, potem zeżarły to anime schematy i pojawiła się irytacja nimi spowodowana. Niestety utrzymała się do samego końca, a ten tytuł uważam za czas raczej stracony.

Zgadzam się w zupełności. Zwłaszcza, że recenzja sugeruje, że wszyscy jadą po tej serii i tylko recenzent był w nielicznym gronie inteligentów, którzy to anime zrozumieli. A prawda jest taka, że na tanuki przynajmniej nie było przed powstaniem recenzji zbyt wiele komentarzy przy tej serii (zwłaszcza negatywnych), więc nie wiem skąd takie sarkastyczne podkreślanie tego „ogółu”, skoro nikt jeszcze nie zdążył się negatywnie wypowiedzieć…

Rozumiem, że ludzie mogą się zmienić. Nie zmienia to jednak faktu, że niekoniecznie wtedy wszyscy inni muszą im wybaczyć i wychwalać ich przemianę. Nawet po niej ich wcześniejsze działania pozostaną, są rzeczy których nie da się naprawić ze względu na ich cudowne nawrócenie. Ludzie nie są tak prostymi istotami, gdy zostaną przez kogoś skrzywdzeni zwykle pozostaje żal czy chęć zemsty. Choć zgadza się, autor widocznie chciał pokazać, że zemsta do niczego nie prowadzi. Nie twierdzę, że tak nie jest, ale nie zmienia to faktu, że zbyt różowo to tutaj ukazano po tak przejmującej (i długiej) historii. Moim zdaniem po prostu nie każdy człowiek jest w stanie się zmienić, albo też nie każdą część siebie (którą by chciał). Dlatego właśnie nie jestem z zakończenia zadowolona.

Bardzo długo oglądałam to anime, z przerwami ze względu na przytłaczający klimat. Na początku myślałam, że nie podołam, ale cieszę się, że jednak udało mi się wczuć w historię i potem już śledzić losy Tenmy z zapartym tchem. Ilość odcinków początkowo mnie odstraszyła. Zwykle jednak nawet odcinki wydające się nic nie wnoszącymi do fabuły czy nudnymi miały ogromne znaczenie, każda przedstawiona postać była istotna. Nie przewinęłam ani razu, a przyznaję, że w seriach dłuższych niż 24 odcinki często mi się to zdarza…
Największą zaletą są dla mnie bohaterowie. Tenmy nie ukrywam, na początku nie polubiłam, ale w pewnym momencie przestało mi przeszkadzać jego nadmierne poczucie sprawiedliwości. Wróg nie wróg, trzeba mu pomóc, gdy ten jest ranny, podobało mi się to, że nie zmienił się nawet pod wpływem wszystkiego co mu się przydarzyło. Ogólnie postacie są dobrze skonstruowane i można w jakiś sposób zrozumieć postępowanie każdej z nich. Dawno już nie spotkałam się z takim realizmem w tej kwestii w anime. Jedną z ciekawszych postaci była dla mnie Eva, która balansując między miłością i nienawiścią do Tenmy, początkowo obwiniając jego o wszystkie złe rzeczy jakie się jej przydarzyły, tak naprawdę nie wydaje się złą osobą. Jest po prostu zranioną, ale zbyt dumną kobietą. Wymienianie wszystkich mijałoby się z celem, więc powiem tylko, że jest tu mnóstwo interesujących postaci.
Historia jest niesamowicie wciągająca i ciekawa. Nie zliczę już ile razy ciarki przeszły mi po plecach, ile razy nerwowo odpalałam następny odcinek, żeby zobaczyć co dalej. Teraz nie wyobrażam sobie, żeby historię upchnąć w mniejszej ilości odcinków. Niby niezbyt ciekawe chwilami, ale budujące napięcie i podające jakieś tam drobne szczegóły odcinki również są warte obejrzenia. Przyznam szczerze, że jedynie zakończenie mi się nie podobało.  kliknij: ukryte  Pomyślałam sobie: i po co było to wszystko? Po co całe gadanie o zabiciu Johana, ściganie go bez wytchnienia? Najgorsze co mogłam usłyszeć w ostatnim(czy tam przedostatnim) odcinku to jakieś tam wybaczenie ze strony Niny. Ciekawa jestem, czy rodziny tych wszystkich ludzi zabitych przez Johana lub na jego zlecenie też byłyby tak chętne do wybaczenia mu. Nieważne jednak, ważne jest to, że Nina i Tenma zostali do końca „tymi dobrymi”, co trochę mnie zirytowało, bo miałam właśnie nadzieję na „rozwiązanie” sytuacji i wtedy dopiero rozważania co bym zrobiła na ich miejscu. Zakończenie więc nie usatysfakcjonowało mnie… Zbytnie „udobrzanie” postaci nie jest dobre. Nigdy.
Kreska bardzo pasuje do tego typu historii. Chwilami twarze postaci (tych nie do końca dobrych lub złych) były zbyt powykrzywiane.Przekoloryzowane. Przesadzone. Całość jednak wypada ładnie, a Tenma w długich włosach i z zarostem jest idealnym głównym bohaterem do tego typu historii. Nie powiem jak wygląda w krótkich…
Jest to jedno z najlepszych anime jakie widziałam, a w gatunku najlepsze. Nie jestem fanką co prawda tego typu kina (nie tylko anime mam na myśli), więc moja ocena może nie być adekwatna. Jako laik jednak nie mogę dać mniej niż 10/10, bo już dawno nie widziałam czegoś tak dobrego, a długo omijałam to szerokim łukiem. Nie zrażać się więc długością i oglądać kto jeszcze nie widział i kto nie potrzebuje wybuchów czy namiętnych romansów w każdym odcinku anime:)

Jednak faktycznie gusta są przeróżne, bo ze 2, 3 komentarze poniżej mieszają tę serię z błotem. Ja natomiast jestem bardzo zadowolona z seansu. Najprawdopodobniej zapamiętam to „dzieło” na jakiś tydzień, może dwa, ale mimo wszystko w momencie oglądania podobało mi się. Fabuła wciąga, a to już duży plus. Trochę gorzej wypadają postacie, które są w większości nudne i nierealistyczne. Ja polubiłam jedynie głównego bohatera i siostrę tej gwiazdeczki (nawet imion nie pamiętam…), ale reszta też jakoś pasuje do tej historii. Zawsze bawi mnie stwierdzenie, że anime jest skierowane do bardziej wyrobionego widza, bądź też dojrzalszego. Jeżeli ktoś wierzy w takie bzdety, to z pewnością nie jest dla niego. Jest to seria dla ludzi takich jak ja, którzy do anime podchodzą z przymrużeniem oka i szukają w japońskiej animacji głównie rozrywki, a nie czegoś głębszego. Tutaj było wszystko, można się było zaśmiać, wzruszyć, wczuć w sytuację bohaterów, którzy zresztą byli bardzo ładnie narysowani. Największym minusem jest dla mnie wątek romantyczny, który pojawia się z kosmosu i jest mało przekonujący… Resztę ogląda się przyjemnie i mimo jej pewnych wad uważam, że nie jest to zła seria.

Pomimo tego, że uwielbiam JR i moja radość na wieść o trzeciej serii była ogromna, jakoś nie potrafiłam czerpać z niej tyle przyjemności co z dwóch poprzednich. Może jest to spowodowane ilością czasu, który upłynął od mojego ostatniego spotkania z bohaterami. Chyba liczyłam na jakiś rozwój ich związku, a tutaj w kółko wałkuje się to samo. Już dawno uświadomili sobie swoje uczucia, więc myślałam, że zrobią jakiś krok (albo chociaż kroczek) naprzód w ciągu tych 12 odcinków. Wciąż jednak mam wrażenie, że oglądałam początki ich znajomości, a chyba po takim czasie spędzonym razem ich związek powinien nieco ewoluować. Pojawił się też jakiś nowy rywal, jak dla mnie mało ciekawy zresztą. Kilka nowych postaci w sumie, trudno tylko stwierdzić kto jest homo, a kto nie XD
Zakończenie wydało mi się urocze, pomysł z kulkami i życzeniami mało odkrywczy i oryginalny, ale wyszło ładnie.
Swego czasu polubiłam w tym tytule jego lekkość, słodkość i humor. Nie ma tu zbyt wiele poza tymi niewątpliwymi zaletami, pytanie więc czy komuś wystarcza jeszcze raz to samo. Ja myślałam, że z całą moją sympatią do tej historii wystarczy, ale okazało się, że byłam w błędzie. Mimo wszystko jednak 6/10 za sentyment głównie.

Nic wybitnego, ale ogląda się ogólnie dobrze. Pomysł na fabułę jest słabiutki, król urządza zawody pośród swoich dzieci na swojego następcę. I właściwie to wszystko, reszta to już wysiłki rodzeństwa, które z różnych powodów chcą zasiąść na tronie, jak się można domyślić często samolubnych (w końcu to dzieciaki). Ostatecznie wygrał kandydat, któremu kibicowałam. Lepsze to niż  kliknij: ukryte  dziewczynka, która jest taka słodka, bo jest chorobliwie nieśmiała i dlatego właśnie powinna zostać królem… Z tą postacią miałam problem, chwilami irytowała, a jej zachowania były przesadzone, ale pozostali dają się lubić mniej lub bardziej i myślę, że pośród takiej gromadki uda się znaleźć swojego ulubieńca. Jest to przykład szczęśliwej rodzinki, nie ma żadnych traum, no może poza małą, gdy siostra przypadkowo skrzywdziła swoje rodzeństwo, ale jest to raczej delikatna sprawa. Co jeszcze? Maleńki wątek romantyczny i urocza historia rodziców. I właściwie to chyba wszystko co mogę powiedzieć o tym anime.
Fabuła jest kiepska, bohaterowie nieskomplikowani (nawet bardzo), ale sympatyczni. Dużym plusem był też brak elementów haremu czy ecchi, które w tego typu serię można by z łatwością upchnąć.
Chwilami miałam dość, przewijałam, łapałam się za głowę, ale dotrwałam do końca i ogólne wrażenie po zakończeniu serii jest raczej pozytywne. Jest to prawdopodobnie spowodowane lekkością tego tytułu. Nie byłabym jednak w stanie z czystym sumieniem go komuś polecić. Jak poniżej napisano jest to seria do szybkiego zapomnienia, bez żadnych poważniejszych zalet, ale jeżeli szuka się tylko czegoś, co pomoże się zrelaksować i wyłączyć na moment myślenie to jest to strzał może nie w 10, ale dla mnie w 6 na pewno:)

To chyba moja ulubiona wersja tej historii, chociaż do japońskiej dramy też mam sentyment. Obejrzałam je jedna po drugiej i polubiłam obie równie mocno. Mimo że moja przygoda z dramami nie trwała długo i póki co nie zapowiada się na jej odświeżenie, często przychodzi mi ochota na obejrzenie któregoś z tych dwóch właśnie tytułów. Przede wszystkim po raz pierwszy w życiu nie mogłam zdecydować się(mam na myśli trójkąt romantyczny), komu kibicuję. Jun Pyo i Ji Hoo, obydwaj są cudowni. Faktycznie jednak trochę za mało chemii między główną parą, ale nie zmienia to faktu, że są razem uroczy.
Moja krótka miłość do dram była absolutna. Zdaję sobie więc sprawę, że zwykle jest to wszystko przesadzone, przedramatyzowane, zbyt różowe… Ale nic to, bawiłam się przednio, polubiłam bohaterów i kibicowałam im, więc uważam seans za udany. O zdolnościach aktorskich nie będę się wypowiadać, bo już od dłuższego czasu uważam, że mało który Azjata takowe posiada, ale muszę wspomnieć o jednej ważnej rzeczy. Dla mnie (i podkreślam dwa pierwsze słowa tego zdania, bo wiem, że o gustach się nie dyskutuje) F4 koreańskie wyprzedza to japońskie o jakieś milion lat. Wszyscy są śliczni, a w HYD szczerze mówiąc dziwiłabym się dlaczego te wszystkie panienki tak piszczą na ich widok.
Hana Yori Dango jest ciekawą historią i przede wszystkim uroczym romansem. Ja, gdy już zaczęłam nie potrafiłam skończyć, stąd po obejrzaniu zarówno japońskiej jak i koreańskiej wersji oraz mangi wciąż było mi mało. Żeby jednak się spodobało nie można podchodzić do tego tytułu zbyt poważnie, bo jest to historia nierealna, mocno przesłodzona. Dlatego też trzeba ją potraktować z mocnym przymrużeniem oka.

Już się wystraszyłam, że po 22 odcinkach przestanę lubić to anime,  kliknij: ukryte  (gdyby okazało się, że Suna i to dziewczę w okularach jednak zostali parą),ale na szczęście nie… Chyba najgorszym wyjściem byłoby zeswatanie go z osobą mogącą śmiało pretendować do miana przywódczyni jego fanklubu, a ilość odcinków pozostałych do końca właśnie na to wskazywała (jeżeli faktycznie miałby do końca serii się z kimś spiknąć). Mnie osobiście nie przeszkadza zostawienie wszystkiego jak jest na ten moment. Nie wszystko musi zostać teraz dopięte na ostatni guzik. Manga nadal wychodzi, więc istnieje szansa, że  kliknij: ukryte  Suna dostanie swoje 5 minut z kimś ciekawszym. Zresztą, nie on jest najważniejszy w tej historii, choć nie ukrywam, że polubiłam tą postać. Jak większość występujących w tej serii: Takeo jest taki pocieszny, Yamato odrobinę przesłodzona, ale przynajmniej jej uczucia wydają się być szczere, siostra Suny jest ogólnie świetna, cała reszta też da się lubić. Poza dziewczęciem w okularach – miałam wrażenie, że twórcy na siłę próbują mi wmówić, że ona jest taką wspaniałą, zakochaną dziewczyną, a jej miłość jest czysta i piękna, ale dla mnie od początku była nawiedzoną prześladowczynią, w dodatku bez osobowości. Poza tym jednak polubiłam to anime, mimo nagłych zwrotów akcji czy wielkich dramatów, wciąż przyjemnie obserwuje się przygody bohaterów. Wydaje mi się, że końcowe odcinki zostaną utrzymane w tym klimacie i jak najbardziej mi to odpowiada.
Mimo wszystko uważam, że trochę przerysowano postać Takeo (dosłownie xD), przez to romantyczne momenty z maleńką, drobniutką Yamato wyglądają komicznie (pocałunek, czy trzymanie za ręce, mimo że słodkie same w sobie wyglądają karykaturalnie z powodu projektu postaci Takeo). Poza tym grafika ok. Jeżeli o muzykę chodzi, bardzo przyjemne opening i ending. Może nie słucham obu za każdym razem, ale potrafię sobie w dowolnym momencie przypomnieć ich brzmienie. Pasują do tej serii jak ulał.
Podsumowując, jeżeli w ostatnich odcinkach nie nastąpi jakaś diametralna zmiana w klimacie moja ocena dla tego tytułu to 8/10.

Początek bardzo obiecujący, zapowiadała się ciekawa historia, zwłaszcza, że lubię te watki z mrukowatymi postaciami i ich adoptowanymi podopiecznymi. Bohater wydał się całkiem fajny, Solty urocza, więc czego chcieć więcej? Niestety u mnie posypało się przez jeden mały szczegół (choć może nie tak mały – pozwoliłam sobie nawet po porzuceniu zerknąć na ostatni odcinek, w którym ów szczegół wciąż odgrywał sporą rolę). Chodzi konkretnie o blond złodziejkę. Sama w sobie ta postać może nie irytowałaby mnie tak bardzo, ale wątek z jej wprowadzeniem się do Roya i jego reakcja na to mnie odrzuciła od serii na całego. Ze stanowczego i trochę oziębłego faceta zrobiły się ciepłe kluchy. Jeszcze gdy to Solty się do niego przyczepiła początkowo ją odrzucał, ale nawet po przyjęciu jej pod swój dach wciąż zachował twarz. Przy blondi z nieco silniejszym charakterem niż Solty Roy wyzbył się resztek charakteru, a na jego zachowanie żal było patrzeć. Okazało się, że tego pozornie silnego chłopa może sobie ustawiać jakaś dziewczynka, którą dopiero co poznał. Nie wiem co działo się później i w sumie nie obchodzi mnie to, w moich oczach bohater stracił niemal wszystko w momencie wtargnięcia w główną oś fabuły tej dziewuchy.
O fabule się nie wypowiem, bo to co obejrzałam było raczej wprowadzeniem, do pewnego momentu bardzo dobrym. Później tak naprawdę mogło się dziać wiele albo nic, seria i tak by zdobyła swoich zwolenników, bo ogólnie jest w porządku. Tzn. nie chciałabym zostać źle zrozumiana – zakładam, że dalej była jakaś fabuła poza poszukiwaniem córki, ale mogę się mylić…
Kreska jest ładna, grafika trochę się już jednak postarzała, ale muzyka jak najbardziej na plus.
Żałuję trochę, że musiałam porzucić tę serię, bo pierwsze wrażenie, dwójka głównych bohaterów i rozwój ich relacji, a także tworzenie przez nich rodziny zapowiadały się ciekawie. Wszystko popsuła jedna beznadziejna postać, która jest mimo wszystko ważna dla fabuły i nie lubiąc jej nie da się dalej czerpać przyjemności z seansu. Jakby tak nie kombinowano seria byłaby bardzo dobra, wystarczyło pozostawić to dziewczę na drugim planie (albo i dalszym – tak dla pewności).

Przyznam szczerze, że ostatni raz kiedy oglądałam Sailor Moon miałam może z 7­‑8 lat. Nie było jeszcze tyle bajek w TV co teraz, więc oglądało się co akurat puścili. Pamiętam więc ogólny zarys fabuły i mniej więcej postaci, ale nie za wiele i nigdy też nie miałam potrzeby odświeżania sobie (czy dokończenia, bo podejrzewam, że w TV pokazano tylko część) tego anime. Postanowiłam więc zerknąć na Crystala z czystej ciekawości, bez porównań ze wcześniejszą wersją, którą pamiętam jak przez mgłę. Niestety główna bohaterka jest tak słabą i nieskomplikowaną postacią, że chociażby ten fakt do serii mnie zniechęcił. Nie pamiętam jak to było w 90­‑którymś roku, ale miałam nadzieję, że romans odgrywa w tym tytule mniejszą rolę. Nie mam nic przeciwko romansidłom, ale tutaj to wszystko jest tak naiwne, że bez przerwy rosło we mnie uczucie zażenowania. I w końcu nie dałam rady, wytrwałam 6 odcinków i nie jestem w stanie znieść więcej. Do Sailor Moon (mimo, że niewiele pamiętam z tej serii) mam pewien sentyment i właśnie taką sentymentalną wycieczką miał dla mnie być Crystal. Chyba jednak od początku nie byłam targetem dla tego typu serii i odrzuciło mnie tutaj nie porównanie ze starszą wersją, a po prostu sam pomysł, fabuła, postaci i naiwność całości.

Chyba miałam trochę zbyt duże oczekiwania względem tej serii, niestety wyszło dość słabo. Dla mnie było zwyczajnie nudno i nijako. Możliwe, że trzeba było podejść do tego jak do czegoś całkiem nowego, bez porównań z „Melancholią Haruhi” (choć i wtedy nie ma co tutaj liczyć na coś więcej niż przeciętność), jednak nie da się raczej jeżeli większość postaci wygląda tak podobnie w stosunku do wcześniejszej wersji. Wychodziłoby na to, że jedynym co „Nagato…” ma do zaoferowania jest popularność tamtej serii, będąc jednocześnie czymś nowym, całkiem innym, gorszym… Szczerze mówiąc nie wiem co mnie podkusiło, żeby po to sięgnąć, ale chyba właśnie skrycie liczyłam na podobieństwa czy powiązania z serią Haruhi. Dwóch rzeczy przeboleć nie mogłam. Myślałam, że dam radę się przyzwyczaić do nich, ale nic z tego. Pierwszą był oczywiście wygląd Kyona, który ostatecznie jako jedyny nie był wcale podobny do tego dobrze mi znanego bohatera. Szkoda. Drugą rzeczą jest charakter i sposób bycia Nagato. Jej chwilowa przemiana nie zatarła złego wrażenia. Bardzo brakowało mi jej starej osobowości. Reszta postaci na tle krzywd wyrządzonych tej dwójce daje w miarę radę.
Gdyby jeszcze jako odrębna historia było to interesujące… Niestety nic specjalnego się nie działo, za mało konkretów. Pod koniec zamiast akcja przyspieszyć, wpakowała się w typowe dla anime zapychacze typu plaża, festiwal i ogólna sielanka. Po zakończeniu poczułam się jakbym niepotrzebnie i bezpowrotnie straciła trochę czasu. Podsumowując nie podobało mi się. Moja ocena to 4/10, ale tylko dlatego, że może nie najgorzej by się oglądało gdyby zastąpić bohaterów jakimiś innymi, nowymi, a nie tworzyć jakąś kiepską seryjkę bazując na popularności zdobytej przez poprzedniczkę.

W sumie to nie wiem czego oczekiwałam po tym anime, ale nie spodziewałam się czegoś tak słabego. Dla mnie rzeczą nie do przejścia okazała się główna bohaterka. Nadpobudliwa, narwana, nachalna kretynka. W momencie gdy zdobyła moc i stała się tak nienaturalnie pewna siebie miałam ochotę serię porzucić ze względu na tę dziewuchę. Jedna z najgorszych żeńskich postaci jakie w anime widziałam. Pozostałe postaci, które mogłyby być nieco bardziej interesujące schodzą na dalszy plan, są w cieniu głównej bohaterki, przez cały czas akcja niestety kręci się wokół niej.
Ech, gdy już główna bohaterka ssie na całość, serię mogłaby już tylko uratować ciekawa fabuła. Tutaj jednak nie wysilono się jakoś specjalnie. Pójście do szkoły ze względu na ładną dziewczynę ze zdjęcia, zasady panujące w szkole, moce niektórych bohaterów (jak przewodnicząca kółka dziennikarskiego), kilka odcinków o niczym (typu polowanie na ducha) i można by tak długo wymieniać idiotyzmy tej serii. Humor jest na bardzo niskim poziomie, jest zorientowany głównie na zboczone zapędy głównej bohaterki, ewentualnie jej kuzyna. Bez przerwy wałkuje się te same motywy, co sprawia, że ostatecznie nie śmieszą a irytują.
Projekty postaci są ładne. I to tyle plusów jeżeli o grafikę chodzi. Najbardziej rozwaliła mnie animacja podczas walk. Tak kanciaste postaci wyglądające całkiem inaczej niż zwykle, brzydkie po prostu widziałam chyba ostatnio w „Naruto” podczas walki głównego bohatera z Painem. Walki z Mikagury co prawda nie dorastają wspomnianej przeze mnie animacji do pięt, ale twórcy starali się jak mogli, żeby wyglądało to równie żałośnie.
Jakimś cudem udało mi się dotrwać do końca. Przewijałam co prawda chwilami (zwłaszcza fragmenty, które miały niby być zabawne), bo uznałam, że oglądanie wszystkiego byłoby totalną stratą czasu. Obejrzenie całości jednak również nią było i dlatego ode mnie 2/10, jest to bardzo słaba seria.

Przyznaję, że jestem odrobinę zawiedziona tym anime. Patrząc na oceny myślałam, że będzie to coś bardzo dobrego. Jest jednak co najwyżej dobre, a i to tylko chwilami. Po kilku odcinkach bardzo mocno się wciągnęłam, po czym przyszło znudzenie. Wszystko wydawało mi się jakieś takie zbyt oczywiste, miałam wrażenie, że gdybym darowała sobie któryś odcinek nic bym nie straciła i dalej bez problemu odnajdowała się w fabule. Niestety nie ma tu nic, co można by zapamiętać na dłużej.
Kreska jest faktycznie dość realistyczna, ale już animacji brakuje dynamiki. Chwilami wszystko jest też bardzo niestaranne, powykrzywiane. Jakaś muzyka poza openingiem i endingiem była? Nie zauważyłam. Opening jednak przepiękny, nie przewinęłam go ani razu i myślę, że to jedyna część tego anime, do której będę czasami wracać.
Największym minusem są jednak postaci, które ciężko jest polubić. Sprawiają wrażenie lalek bez charakteru i z pewnością nie zapamiętam na dłuższą metę nikogo.
Dałam 6/10, bo chyba zbyt wiele po tym tytule oczekiwałam, dostałam natomiast przeciętną serię, z przeciętną fabułą, przeciętnymi bohaterami, przeciętną oprawą techniczną.

Chyba z 10 odcinków wahałam się, czy warto dalej oglądać czy nie. Nie mogłam się w to wciągnąć, nudziłam się, przewijałam w pewnych momentach. Nawet nie wiem kiedy aż tak polubiłam to anime. Grafika jest ok, jedynie miałam wrażenie, że oczy postaci są zbyt od siebie oddalone, przez co w niektórych ujęciach bohaterowie wyglądali dziwnie. Oprócz tego jest jednak dobrze. Muzyka doskonale pasuje do całości, najbardziej przypadł mi do gustu drugi opening. Co do postaci, nie polubiłam szczególnie żadnej z nich, ale też nie zmieniłabym w nich wiele.
Z fabułą mam największy problem, bo jak napisałam początek nie zachwyca. Im dalej tym lepiej, ale nie do końca przypadł mi do gustu sposób prowadzenia akcji. Lubię po prostu jak odcinek zaczyna się w momencie, w którym kończy się poprzedni. Tutaj chwilami podjęty wątek urywano, a zbudowane pod koniec wcześniejszego odcinka napięcie pryskało jak bańka mydlana, gdy okazywało się, że akcja przeskakuje w całkiem inne miejsce. Sama historia jest ciekawa i również smutna niestety. Mimo wszystkich wad jakie to anime z pewnością posiada cieszę się, że wytrwałam i je obejrzałam. Zważając na całokształt daję 7/10.

Ogromny problem mam z tą serią. Niby mi się podobała, ale w niektórych momentach szlag mnie trafiał. Jako całokształt jest naprawdę niezła, ale poważnie miałam momenty, że myślałam iż nie podołam. Fanserwis jakoś bardzo mi nie przeszkadza – przyzwyczaiłam się. Przeszkadzały mi tylko bitewne kombinezony o zerowej praktyczności, mające na celu odsłonienie jak największej ilości ciała (serio?mało było scen w łaźniach, bądź lesbijskiej miłości, że nie można było bohaterkom zakryć majtek podczas walki?) oraz ciągłe wpadanie przez pewnego bohatera w krocze bohaterki, ale tego już chyba nie warto komentować…
Postaci są różne, jedne dają się lubić, innych się nienawidzi. Główna bohaterka jest niestety postacią dość nierówną, niby silna kobieta z charakterem, a czasami odwala takie akcje, że ma się ją ochotę walnąć w pysk, mam wrażenie, że na siłę starano się ją uwiarygodnić. Są jednak bardziej irytujące dziewoje, jak np. wiecznie potrzebująca akceptacji Salia. Ange, jeżeli chodzi o całokształt jest mimo wszystko całkiem udaną postacią.
Najgorszym momentem w anime, gdzie moja ocena zdecydowanie i natychmiastowo spadła było  kliknij: ukryte  uśmiercenie i bez wytłumaczenia wskrzeszenie Momoki i Tuska.Nie wiem po co, jedynym powodem była chyba chęć zagrania na emocjach widza.
Tak sobie krytykuję, ale właściwie nieźle się to ogląda. Cały czas coś się dzieje i choć trochę przekombinowano w niektórych momentach wciąga na całego.
6/10

Bardzo przyjemnie mi się oglądało. Dziewczątka dążące do wspólnego celu rywalizując przy tym ze sobą. Ostatecznie jednak miło obserwowało się rozwój ich przyjaźni oraz ciekawsze bądź te mniej przygody. Wątek romantyczny prześliczny, uwielbiam księcia. Nie ukrywam, że gdyby go nie było chyba nie obejrzałabym tego anime, a tak jest miłym przerywnikiem pomiędzy pracami dziewcząt i rozwiązywaniem ich osobistych problemów. Bohaterki dają się lubić, są słodkie ale nie przesłodzone. Kreska również, podoba mi się i przede wszystkim pasuje do całości. Ogólnie seans uważam za udany, mam jednak lekki niedosyt po obejrzeniu tego tytułu. Chyba po prostu liczyłam na domknięcie i rozwiązanie wszystkich wątków. Nie jest jednak najgorzej, resztę trzeba sobie po prostu samemu dopowiedzieć.

No i akcja się urywa bez wyjaśnienia czegokolwiek. Kolejna reklama mangi, albo coś w ten deseń. Miałam więc problem z oceną, bo mimo, że pierwsze wrażenie było jak najbardziej pozytywne, czuję że obejrzałam serię polegającą na sieczce w dużej mierze, bez odpowiedzi na podstawowe chociażby pytania. Ogólnie ta seria OVA prezentuje się nieźle, postaci są nie najgorsze, techniczne aspekty też na plus. Nie zainteresowano mnie jednak na tyle, żebym sięgnęła po pierwowzór. Myślę, że tak naprawdę ten tytuł nie ma żadnego potencjału. Zostawiam bez oceny, bo da się to obejrzeć jako serię czysto rozrywkową, ale nie byłabym w stanie polecić komuś tego anime w obecnej formie.

Nie wiem czemu, ale jakoś co tydzień sięgam po nowy odcinek z zainteresowaniem i póki co serię uważam za całkiem niezłą. Ładna, ciekawa i fajna po prostu. Czy schematyczna? Błagam, jak diabli, ale w tych czasach zaskakuje mnie, że ktoś jeszcze używa takich argumentów, bo niestety co drugą można by tak zaklasyfikować. Dobre schematy nie są złe (co oczywiście zależy od tego, co kto lubi), mnie się podobają. Póki co będę kibicować głównemu bohaterowi, żeby pokonał wszystkie wampiry.

Serii nie oglądałam, co jednak nie popsuło mi seansu tego filmu. Urocza historia, bardzo ciepła, a zakończenie naprawdę mnie wzruszyło. Bardzo lubię historie o tej niewinnej pierwszej miłości, śledzenie bohaterów, którzy nie potrafią sobie uświadomić co się z nimi dzieje zanim w końcu zdają sobie sprawę ze swoich uczuć. Wszystko to w bardzo ładnej oprawie, ode mnie 8/10.

Seria mimo wielu wad ma w sobie coś, co sprawiło, że dobrze mi się oglądało. Pozostawiła jednak lekkie uczucie niedosytu, które całkowicie zatarł ten film/odcinek. Bardzo dobre uzupełnienie serii, nie sądzę jednak, że obejrzana w pierwszej kolejności zainteresowałaby mnie na tyle, aby sięgnąć po serię TV. Czasami właśnie taka kolejność jest lepsza niż chronologiczny ciąg wydarzeń. Sam tytuł jest w sumie przeciętny, ale myślę, że można całkiem miło spędzić przy nim czas. (Ach, jeszcze bardzo fajny ending).

Szczerze mówiąc nawet nie bardzo pamiętam o czym było K, przewija mi się w głowie kilka wątków i postaci, ale to wszystko xD. A oceniłam to wysoko, bo w danym momencie mi się spodobało i choć wiedziałam, że jest to seria pełna fanserwisu, którą wkrótce zapomnę miło spędziłam przy niej czas. Nic więcej. W YKA nic nie skłoniło mnie po 3 odcinkach do dalszego oglądania, miałam szczerze mówiąc w głębokim poważaniu co stanie się z bohaterami, z których nie polubiłam żadnego. Właśnie tak oceniam, subiektywnie, nigdy nie kieruję się tym co uważa na ten temat ktoś inny. Tak jest i tym razem. Co do negatywnego nastawienia wszystko się zgadza, choć oglądałam serie, do których byłam bardzo uprzedzona, a okazywały się jednymi z lepszych jakie widziałam. Także nie można uogólniać w tej kwestii.

Może i nie jest to zbyt dojrzałe, ale z doświadczenia wiem, że jeszcze nie stworzono anime, które spodobałoby mi się po obejrzeniu całości, jeżeli początek nie przypadł mi do gustu. Nie wiem czy jest to kwestia nastawienia czy czegoś innego, ale gdy nie polubię postaci wszystko inne schodzi na dalszy plan. Tutaj nie dość, że ich nie polubiłam zasypano mnie dodatkowo masą jakichś bzdur i dziwactw. Moja skrajna ocena wynika więc przyznaję w pewnym stopniu z niedojrzałości, bo wystawiłam ją na świeżo po odstawieniu tego tytułu, w stanie dogłębnego poirytowania. Po kilku godzinach jednak czuję to samo na myśl o tym anime i nie uważam, że moja nota fałszuje rzeczywistość, gdyż te 3 odcinki, które obejrzałam były słabe i żenujące. A argument, że w 12­‑odcinkowej serii anime rozkręca się dopiero po trzecim odcinku jakoś do mnie nie przemawia, bo ileż można czekać?