Tanuki-Anime

Szkoda tej serii. Miała taki super potencjał na coś, co byłoby następcą Ranma 1/2. Ale na starcie zrobiła największy możliwy błąd. Ranma był mega męskim facetem, więc jego przemiana w dziewczynę miała bardzo ironiczny i humorystyczny charakter. Natsuru jest natomiast taką dupą wołową i fajfusem, że jako kawaii laseczka ma o wiele więcej fabularnego sensu niż jako facet. No i nawet romans w tym wydaniu ma więcej logiki… Mogło być super, wyszło co najmniej przeciętnie. No ale serii z gatunku gender bender jest tak niewiele, że i Kampfera można od biedy obejrzeć.

Dobra seria – choc tylko dobra w porównaniu z fantastycznym Onegai Teacher. Podoba mi się, że zrezygnowano z dupowatego protaga, tutaj główny bohater zachowuje się jakby miał trochę więcej charakteru niż typowa taka postać. Zakończenie trochę mnie rozczarowało, liczyłem na coś bardziej definitywnego. Ale i tak dobrze wspominam.

Ta seria ma jeden tylko problem, tak typowy dla swoich czasów – główny bohater jest tak skończonym fajfusem i zaprzeczeniem wszystkiego, co czyni mężczyznę mężczyzną, że może odrzucać. Ale taka była wtedy tendencja, żeby tworzyć anime dla przegrywów i w ten sposób ich dowartościować oraz przy okazji żerować na ich portfelach. Szkoda, bo bohaterki wypadają o niebo lepiej i naprawdę dają się lubić, szczególnie Mutsumi i Haruka. Narusegawa jest niestety przegięta w drugą stronę, chociaż niezaprzeczalnie ładna. Oparcie większości humoru to ciapowatości proataga i cholerycznym charakterze jego dziewczyny może znudzić. O wiele ciekawiej by było, gdyby Keitaro miał taką samą osobowość jak Naru i potrafił jej odpłacić pięknym za nadobne, a nie tylko przepraszał i lizał rany.

Seria bardzo mocno emocjonalna – i jeśli trafi akurat na wrażliwego widza, to może złapać za serce i nie puścić. Mnie złapała – do dzisiaj uważam, że to jest jedno z najepszych anime, jakie w życiu widziałem. Pewnie ma ileś tam wad, ale po prostu emocje, które wywołuje, sprawiają, że się tych wad nie dostrzega. Piękna historia i bardzo przemawiając do widza bohaterowie. Obejrzałem ze dwa razy i za każdym razem serducho waliło mocno.

Taka gorsza wersja Onegai Teacher, obdarta właściwie z tego, co tamtej serii zapewniało ponadczasowość, a z pozostawieniem w sumie wszystkich jej wad. Obejrzałem trochę na siłę i ziewając, bo niestety, było słabo. Ichika, z tego co rozumie, córka Mizuho, to niestety blady cień swojej matki i klon tatusia, słaba, głupia i naiwna, aż dziwne, że nie blondynka, bo by spełniała idealnie wszystkie stereotypy.

Wyjątkowa seria i chyba nadal jedyna w swoim rodzaju – bo nie widziałem nigdy innego anime, w którym nauczycielka byłaby główną postacią w romansie. W innych anime nauczycielki są zwykle dodatkami erotyczno­‑komediowymi, a tu jest inaczej i to jest piękne. Sam romans też zachwyca – szkoda tylko, że główny bohatera to taka fujara, jakby nosił rurki. I właściwie seria mogłaby się obejść bez tych „paranormalnych” elementów w rodzaju pochodzenia Mizuho czy choroby protaga. Ale i tak ocena wysoka, już za samą główną bohaterkę.

Słabizna. Czułem się, jakbym oglądał jakieś Gumisie czy Smerfy w realiach fantasy. Słodkie, naiwne i głupkowate, protag wręcz dobija swoją naiwnością, a jego „bogini” jest mocno denerwującą dziunią. No i plot shield głównego bohatera jest tak silny, że prawie świeci.

To może być fajne anime dla ludzi, którzy wcześniej nie mieli do czynienia z mroczniejszym fantasy i oglądali tylko słodkie serie typu SAO albo Danmachi. Ale, jeśli ktoś czytał Berserk, to Goblin Slayer wyda się w sumie taki lamerski.

Kiedy zaczynałem to oglądać, Slayers mnie irytowało – wciągnąłem się wtedy w fantasy, a to anime raz robiło za fantasy, innym razem za jego parodię, jakby nie potrafiło się zdecydować. Potem doceniłem humor, ale nadal, nie porwało mnie.

Seria, której by się odświeżenie przydało – bo fascynowała mnie, kiedy leciała w Polsce, ale teraz niestety widać, że się zestarzała i ciągnie trochę. Ale mimo to wciąż się broni ciekawym pomysłem i genialnym plot twistem w finale.

Wspaniałe anime pod każdym względem – doskonałe postacie, muzyka, humor – można oglądać i oglądać i nigdy się nie znudzi. Ranma 1/2 była jedną z moich pierwszych serii i do dzisiaj jest w ścisłej czołówce, bo nic podobnego przez te wszystkie lata nie udało mi się znaleźć. Niesamowite jest to, jak postacie, które właściwie są tylko dodatkiem czy przeszkodą (Shampoo, Ryoga, Ukyo) zostały tak świetnie wymyślone, że lubi się je tak samo jak główną parę. Zresztą, Ranma i Akane są też świetni, nie pamiętam w innych anime pary takich twardzieli i słodziaków jednocześnie. No i Ranma jako dziewczyna jest jedną z najładniejszych dziewczyn w anime :) Wszystkie dowcipy z jego „genderowymi” problemami rządzą normalnie.

Niestety, to jest odwrotność tego, co napisałem o OMG. Tam krótki czas służył anime, tutaj na odwrót, OAV ledwie muska fabułę, która jest bogata i złożona. Szkoda bardzo, że ta świetna historia nie dostała dłuższego serialu, bo bardzo na to zasługiwała. Może ktoś kiedyś zrobi remake, na fali tych wszystkich z ostatnich lat?

Ta OAV to esencja tego co najlepsze w OMG – sympatyczna, wesoła, lekko szalona i urocza. Bardzo fajni bohaterowie i fabuła w sam raz na taki krótki mini­‑serial. Jednocześnie unika tej całej nudy i rozwlekłości oryginalnej mangi, przez którą nie mogłem się przedrzeć. Dla mnie – bomba. No i kocham „My heart…”.