Tanuki-Anime

Owszem, zgadzam się z Twoją opinią, jednak na szczęście mnie takie udziwnienia nie przeszkadzają. Nie uważam żeby shouneny były pozbawione realizmu, po prostu nie jest on czymś, czego szczególnie w nich poszukuję.

Nie jestem zdziwiona komentarzami, które zwracają uwagę na zbyt naciągane umiejętności postaci. Zgadzam się w zupełności, że często brakuje tutaj realizmu, a mecze nie zawsze mają wiele wspólnego z prawdziwą koszykówką. Powiem jednak, że mnie podoba się wszystko. Od pierwszego sezonu, widząc gatunek shounen nie szukałam w tym anime realizmu. Zależało mi przede wszystkim na ciekawych projektach postaci, ładnej kresce, dobrej animacji, wciągającej fabule i przyjemnej muzyce. Odnoszę wrażenie że wszystkie sezony sprostały moim wymaganiom. Przy każdym odcinku z uwagą śledzę poczynania postaci, kilkakrotnie oglądam ulubione urywki i kibicuję moim faworytom. Z niecierpliwością czekam na finałowy mecz. :)

Dziesiąty odcinek za mną i moim zdaniem anime trzyma poziom – ba, podoba mi się bardziej, niż seria pierwsza!

Wspaniała drama. Sposób, w jaki przedstawiono walkę Ayi z chorobą, poruszył mnie do łez. Uczucie to potęguje fakt, iż historia ta powstała na faktach.
Po obejrzeniu „Jednego litra łez”, zaczęłam naprawdę doceniać to, co mam – zdrowie, możliwość samodzielnego chodzenia, mówienia, wykonywania tych wszystkich, codziennych czyności. Dramę oglądałam już dawniej, jednak nadal o niej pamiętam i to, co mi uświadomiła, nadal pozostaje w moim sercu. Zdecydowane 10/10.

Faktycznie, wygląda fatalnie. A mnie wydawało się, że ten rodzaj mangi może być strzałem w gusta Japończyków. Nadal nie rozumiem ich preferencji. :(

Recenzja została napisana wzorowo, mam jednak wątpliwości co do jednej rzeczy.

W recenzji pisze: „Nie licząc drugiej części Gin no Saji, zapowiedzianej na styczeń 2014 roku, zapewne nieprędko zobaczymy coś udanego o tej tematyce, o ile w ogóle ktokolwiek podejmie się tak karkołomnego i w Japonii zapewne nieopłacalnego zadania"

Nie raz słyszałam o sytuacjach, w których dzieci, a nawet dorośli z wielkich miast myślą, że mleko bierze się wprost z kartoników. W Japonii, gdzie spora większość ludności żyje w miastach, często odcięta od wsi, Gin no Saji spełnia jeszcze jedną funkcję – edukacyjną. Myślę, że stworzenie tej serii faktycznie było ryzykowne, ale okazało się opłacalne i zaciekawiło wielu fanów japońskiej animacji. Poza tym czytałam gdzieś, że manga była kilkukrotnie nagradzana (pewności nie mam, nie sprawdzałam dokładnie).

Całkiem możliwe, niestety pamięć mam dosyć krótką. Dziękuję za przypomnienie. :)

Pierwsza część odcinka miejscami wydawała mi się chaotyczna, jednak od chwili, w której  kliknij: ukryte  pojawili się zawodnicy Pokolenia Cudów, było o wiele lepiej i zabawniej. Reklamujący się Kise i to, jak ubrudzili jego album – bezcenne. xD Uwielbiam ich wszystkich!

Another oglądałam półtora roku temu i ten odcinek specjalny był świetnym przypomnieniem klimatu serii. Czuję również, że zapełnił tą pustkę, która pozostała mi po serii odcinkowej.  kliknij: ukryte  Szkoda mi siostry Mei. Another 0­‑kan wyjaśnił również, dlaczego Mei w pierwszym odcinku anime szła z tą lalką do kostnicy. Współczuję jej, musiała cierpieć niewyobrażalnie…

Gdy pierwszy raz trafiłam na to anime, wahałam się, czy warto je obejrzeć. Fabuła wydała się nawet ciekawa, ale czy można rozciągnąć „grę w szukanie męża” na 39 odcinków i stworzyć z tego ciekawą, przyjemną w odbiorze serię? Po obejrzeniu Hanasakeru Seishounen wiem już, że można!

Decydując się na oglądanie, nie oczekiwałam po tym anime Bóg wie czego. Miałam chęć zobaczyć coś przyjemnego, lekkiego w odbiorze, ale zarazem wzbudzającego wiele emocji. Trafiłam idealnie. Już od pierwszych odcinków zżyłam się z Kajiką oraz pozostałymi bohaterami i myślę, że na długi czas pozostaną w mojej pamięci. :) Moi faworyci to Lee Ren i Rumati. Naprawdę, uwielbiałam obserwować kliknij: ukryte  , jak rozwija się ich relacja. Zbuntowany, egoistyczny, poniekąd dziecinny książę i młody mężczyzna, lider znaczącej korporacji. Kilka razy przewijałam moment, kiedy po pocałunku Rumatiego i Kajiki, Lee Ren dyskutował z księciem. Te mrugające oczka i mina ochroniarza Kajiki, kiedy Rumati wylał na niego wodę. A później zemsta i mina księcia. XD O, lubiłam jeszcze Mahatiego i żałuję, że tak mało go było w anime… :(

W anime podoba mi się także to, że fabuła nie jest tak płytka, jak na pierwszy rzut oka można by sądzić. Dużą, naprawdę dużą część odcinków zajmują  kliknij: ukryte  problemy Raginei. Polubiłam to państwo i podoba mi się sposób, w jaki Rumati wrócił do kraju. Demokracja, hm? Dobrze dla ludzi, ale szkoda tej 1000­‑letniej tradycji. I szkoda Quinzy. Okey, nie lubiłam go, ale był ciekawą postacią.

Chyba wszystkie rozwiązania rozpoczętych w anime wątków mnie usatysfakcjonowały. Ocena, jaką wystawiam to 7/10. Mogło by być więcej, gdyby nie to, że  kliknij: ukryte  bohaterowie dość często reagowali niezbyt emocjonalnie na to, co się wokół nich działo. Przykład? Mordujący się ludzie na lotnisku w Raginei. Nie widziałam, aby Kajikę jakoś specjalnie to ruszyło… Mam też lepszy przykład – kiedy Quinza ścigał Kajikę i próbował ją zabić. Nie mówię, że miała wyć i błagać o życie, ale… Ta sytuacja wydawała mi się taka do bólu sztuczna…