Tanuki-Anime

Chcę więcej! Dokładnie takiej lekkiej, przyjemnej komedii oczekiwałam.

Niestety muszę się zgodzić.

Zekranizowanie drugiej light novel bardzo mnie ucieszyło, bo wolę tę historię od arcu z Gildią…
Ale serduszko i tak złamane.

Gra była wspaniała, a ta ekranizacja zaskoczyła mnie starannością i stosunkiem do pierwowzoru. Ostatnimi czasy nie zdarza się często, by twórcy powstrzymali się od radosnej twórczości na temat ekranizowanego materiału; na szczęście Persona 3 się tego ustrzegła.
Pewne zmiany oczywiście były nieuniknione, ale większość z nich miała pozytywny efekt. Również dodatkowe, nieobecne w grze sceny oglądało się przyjemnie (może nie licząc  kliknij: ukryte  „przyjaźni” Ryoujiego z Makoto; ten ich klub pomocy był po prostu żenujący). Zgrzytał mi natomiast fakt, że w paru miejscach położono nacisk na zupełnie inne wydarzenia, podczas gdy inne (np.  kliknij: ukryte  zdradę Ikutsukiego) potraktowano strasznie po macoszemu. Niepotrzebne było również przesadne nagromadzenie tajemniczości pewnych postaci (znów piję głównie do  kliknij: ukryte  Ryoujiego, co on, Spiderman, żeby skakać z dachu przy pierwszym pojawieniu?). Niepotrzebne, bo w grze odrobina informacji na ich temat wystarczyła, by zaintrygować, a tu taki niezdrowy nadmiar zepsuł efekt.
Ale żeby nie szukać samych wad, wszystkie cztery filmy ogromnie mi się podobały, bo ilość zalet przeważa – mimo wszystko wierność fabularna, piękna grafika, efektowne walki, wykorzystanie motywów muzycznych z gry (szczególnie cieszył pierwszy opening), no i przede wszystkim: protagonista. Cóż to za rozkosz móc wreszcie go obejrzeć i usłyszeć jako pełnoprawną postać z własnym imieniem, które na dodatek pasuje do niego jak ulał. Może początkowo wydawał się nieco drewniany, ale wrażenie to szybko znikło. Nawet jeśli zamysł twórców dotyczący jego postaci nieco się różnił od gry, kupiłam go w całości.
Gra nie była idealna i ta ekranizacja też nie jest, ale obie są wysoce przyjemne w odbiorze… o ile wszechobecny pesymizm i motyw śmierci kogoś kręcą. Mnie tak, dlatego na pewno powrócę nieraz.

Nic wybitnego, ale ubawiłam się przednio. Fabuła w miarę ciekawa i sensowna, wyraziste postacie. Dazai skradł moje serce w literaturze i zrobił to też w tej serii. Czekam na ciąg dalszy.

Dobrze by było zobaczyć zekranizowaną Durararę SH, ale na to pewnie trzeba będzie poczekać parę lat.

Haha, ja już się oswoiłam z tą myślą. :)

Technicznie rzeczywiście spadł, ale jeśli chodzi o fabułę, nie odczułam żadnej zmiany.

To było piękne zakończenie. Wszystko zostało świetnie doprowadzone do rozwiązania, każdy wątek. Durarara była moją pierwszą animowaną obsesją, wciąż mam do niej sentyment… To był dobry czas. Pozostaje czekać na ekranizację SH lub „Orihara Izaya to, Yuuyake wo”...

Już byłam zawiedziona, że pominęli ten wątek, ale oto i stosowny special.

Moja podjarka Durararą minęła już dawno temu, ale podziwiam nieustający talent twórców do zgrabnegoi ciekawego prowadzenia akcji – odcinki w dalszym ciągu mijają mi w mgnieniu oka i wydają nie nie stracić niczego w swojej świeżości. Szacun.

O ile dobrze pamiętam, od Shingena.

Jasne, że nie, moja ocena po tym oczku w dół to 8 :) Pierwsza połowa serii była świetna.

Masz całkowitą rację, za to wszystko ocena poszła u mnie oczko w dół.

Pierwsza połowa genialna, ale zamiast 9 daję 8, bo końcowe odcinki nie trzymały poziomu (urwane zakończenie nie przeszkadza mi, bo jednak liczę na drugi sezon albo mangę). Podobały mi się projekty postaci i ścieżka dźwiękowa. Faowryt: Nicolas.

Imię Neko, wreszcie!

Będę pierwsza!
To było cudne. Wszystko takie cudne…

Uwielbiam Minegishiego masochstę!!

Dobra, cofam… Bez przesady to jest bardzo dobra seria.

Nawet niezłe i ciekawe, choć bez przesady.

Jestem na odcinku 14 i jest nieźle, ale szkoda mi Mirepoc. Narysowanie ładnej fryzury na pazia jest możliwe, a z niej zrobili taką poczwarę.

Bardzo mi się podobało. Sposób przestawienia shinigami – miodzio. Bohaterowie – świetni. Tsuzuki bawi, Hisoka wzbudza sympatię, szczególnie podobała mi się jego relacja z Tsubaki. Muraki fascynuje i  kliknij: ukryte  wiadomo, że nie mógł umrzeć ;). Grafika jest śliczna, zwłaszcza przypadł mi do gustu sposób rysowania twarzy i włosów. Polecam.

O matulu, wątek z tomu 9, mój ulubiony, i na dodatek śliczna Kujiragi.

Nie mogę dobrze ocenić serii, na której tak się nudziłam. Odcinki, na których udawało mi się nie rozpraszać i skupić uwagę (co udało się zresztą dzięki jakiejś wyjątkowej sile woli), mogę policzyć na palcach jednej ręki. Dodatkowo postacie zrażają, szczególnie Hakaze i jej umizgi do Yoshino. Spróbuję dobrnąć do końca, ale nie wiem, co z tego wyjdzie.