Tanuki-Anime

Jako że właśnie skończyłem ostatni ep. przyznam że nie żałuję ani chwili zainwestowanego w tę anime czasu. Warto było. Oczywiście animacja jest prosta ale to wcale nie przeszkadza za to gra seyiu i sama historia a nawet jej tempo wszystko mi pasowało. Oczywiście nie jest to anime dla każdego a historię trzeba trochę uważniej śledzić aby w pełni zrozumieć.Przed moim wpisem ktoś napisał

Seria nietypowa, niedoceniona, spokojna, melancholijna, choć z początku może nieco flegmatyczna, ale na pewno warta uwagi. Mnie się podobała bardzo :)

a że myślę w 100% to samo pozwoliłem sobie zacytować. Takie serie są wg mnie także bardzo potrzebne a ja jak najbardziej je doceniam. Tak naprawdę początkowe epki raczej podsyciły moją ciekawość a obawy miałem że wszystko w miarę rozwoju opowieść pojedzie banałem jednak ku mojej pełnej satysfakcji tak się nie stało.

Cudne mocno.

Prawdopodobnie wytrzymałam te pierwsze odcinki tylko dlatego, że byłam zaintrygowana pomysłem na stworzenie fabuły koncentrującej się wokół nietypowej pary – dziewczyny, która może resetować rzeczywistość do zapisanego przez siebie momentu i chłopaka pamiętającego wszystkie te resety. A potem poszło już jak z płatka. Elementy układanki stopniowo zaczęły tworzyć uporządkowaną, logiczną całość, między bohaterami pojawiły się ciekawe interakcje, wydarzenia nabrały tempa, a co więcej niejednokrotnie obierały zupełnie niespodziewany kierunek.

Seria nietypowa, niedoceniona, spokojna, melancholijna, choć z początku może nieco flegmatyczna, ale na pewno warta uwagi. Mnie się podobała bardzo :)

Mój ulubiony typ anime!!

Absolutnie trafione w moje gusta.
Wszystko mi się podoba, to że bohaterowie są spokojni i myślący, to jaka jest relacja między głównymi bohaterami, to że są szczerzy i jednocześnie nie mówią sobie wszystkiego. To, że jest tu ciekawy pomysł, rozmowy, intrygujące postaci, które wcale nie muszą się obrażać, krzyczeć i zachowywać jak tsundere, to że nadzwyczajne zdolności są różnorodne, ciekawe, nietuzinkowe i pomysłowo wykorzystwane, a nie robi się z nich fajerwerków, to że w anime się dzieje mnóstwo, ale sposób prowadzenia fabuły jest spokojny i relaksujący… Faktycznie przeszkadzało mi trochę jeśli bohater był ranny a zachowywał się jakby nawet nie czuł bólu… Trochę zbyt zrównoważony. Z kolei Haruki, która powinna być bardziej zmulona pokazywała cały szereg emocji i była przy tym zabawna. To jak stara się cały czas dopasować, zmienić i zaskarbić sobie uznanie Keia. Wciągam jeden odcinek po drugim i mi dobrze :)

To anime jest rzeczywiście ciekawe… pod warunkiem, że się je odpowiednio ogląda. Niestety dwa najpopularniejsze sposoby czyli odcinek co tydzień w miarę wychodzenia (zwłaszcza gdy ogląda się więcej tytułów w danym sezonie) jak również maraton całości nie zdadzą tutaj dla większości widzów egzaminu, którzy są przyzwyczajeni do tych dwóch opcji. Najlepiej rozdziałami z rozpiską osi czasu, postaci i ich umiejętności oraz wydarzeń zachodzących.

Spora ilość postaci, ich specyficzne umiejętności (często nie do końca od razu wyjaśnione), duża ilość dialogów / wywodów, częste i różne „resety”, dość spokojna żeby nie powiedzieć „bezduszna” atmosfera widza zmęczy, zgubi lub zanudzi.
Do tego oczywiście typowe japońskie wątki czyli obligatoryjna obecność koniecznego „biura nadzoru”; niemówienie czegoś wprost lub niedopowiedzenia (a nawet pytania zachęcające do „wywodów” / niedopowiedzeń) gdy prosi się o proste „tak” lub „nie”; spory info dumping; przedstawianie postaci o bardziej zachodnim (konkretnym – „tak” lub „nie”) usposobieniu jako prostackie, nadpobudliwe, płytkie lub po prostu złe.

To anime zdecydowanie robi wiele żeby do siebie zniechęcić i dziwne, że w jego świecie nikt jeszcze oficjalnie nie zwariował lub że nikt nie wpadł na pomysł żeby pozwolić tam komuś zwariować co prawdopodobnie wyszłoby wszystkim na zdrowie… zarówno postaciom jak i widzom. Tak, to anime jest zdecydowanie ciekawe.

Uwaga, opinia niepopularna: to całkiem dobre anime.

Jak widać niżej, byłem innego zdania po pierwszym epizodzie, ale wbrew dominującym trendom chęć porzucenia serii zmniejszała się z odcinka na odcinek. Wszystko przez to, że to anime jest inne niż zwykle. Nie wiem, czy to otwarty bunt przeciwko przyjętym konwencjom, czy akurat tak wyszło, ale tu nie stara się wykreować sympatycznych postaci, żeby od razu przyciągnąć widza na stałe przed ekran – przeciwnie, bohaterowie są początkowo odrzucający, a dopiero później pokazują się z lepszej strony i okazuje się, że da się ich w specyficzny sposób polubić (albo paść ofiarą syndromu sztokholmskiego, jak kto woli sobie interpretować). Towarzyszy temu przemyślana fabuła, chociaż może odrobinę zbyt skomplikowana, bo przy niektórych wątkach trzeba być bardzo uważnym i czytać między wierszami. W najnowszych odcinkach czuć to mniej, ale nie wiem, czy spuścili z tonu, czy to kwestia przyzwyczajenia. Przyzwyczaić się da również do filozoficznych dialogów, które nie stanowią wartości dodanej, ale częściej mają sens niż nie mają. W porównaniu do Subete ga F ni Naru jest znośnie. W każdym razie siłą jest tu spójna fabuła (co w przypadku zabaw z cofaniem czasu, przewidywaniem przyszłości itp. jest trudne do zrealizowania) i parę niecodziennych rozwiązań – być może to z postaciami również; dwusezonowość sporo obiecuje. Najczęściej wymieniane wady wydają mi się pozorne, jeśli spojrzy się na wszystko w szerszej perspektywie. Boli tylko zmanierowany ending i akurat to boleć niestety nie przestanie…

Nie warto. Nudne, drętwe, bohaterowie bezpłciowi.. Można wymieniać bez końca.

Okaaaay… nie mam zielonego pojęcia o co tu właściwie chodzi. Nie wiem czy to ja nieuważnie oglądałam, czy to jest po prostu aż tak chaotyczne i niezorganizowane… Połowy rzeczy nie rozumiem, przede wszystkim jeśli chodzi o zachowanie postaci. Nazwanie go nielogicznym to wręcz zbyt mało – ono jest absurdalnie nierealne.

Zwłaszcza ten 4 odcinek wypadł jak dla mnie kompletnie bez sensu. No bo tak:

 kliknij: ukryte  1. Najpierw pojawia się jakaś dziewczyna­‑duch, którą teoretycznie powinniśmy kojarzyć, bo wygląda, jakby odegrała w serii większą rolę wcześniej. W sensie nikt się nie przejmuje jakimś wprowadzeniem i nie ma zamiaru jej nam jakkolwiek przedstawić/przybliżyć. Jak sobie prześledziłam 3 odcinek, okazało się, że ona się w nim pojawiła, ale dosłownie jako postać kompletnie drugoplanowa. No nic… pal licho to, ale bohaterka bardzo cieszy się z tego, że jest duchem i właściwie w nosie ma to, że została zabita. Zabita przez kogo? Przez gościa, którego głos słyszeliśmy w poprzednim epku. Przypominam, że cały czas wszyscy o wszystkich gadają tak, jakbyśmy my ich dobrze znali i wiadomo było o co chodzi. Jakby to było naturalne, że gość, który ni z gruchy ni z pietruchy udziela pomocy bohaterom w poprzednim epku, w tym był mordercą koleżanki ze szkoły owych bohaterów.

2. Potem pojawia się laska z poprzedniego odcinka (ta, która chciała wskrzeszenia kota) i atakuje głównego bohatera. Ten przed śmiercią ratuje się resetem do czasu rozmowy w szkole z główną bohaterką. Czyli o ile dobrze kojarzę, to jeszcze przed uratowaniem kota i chyba nawet przed prośbą o uratowanie go. Pal licho, bo kotem już się nikt szczególnie nie przejmuje. Teraz na tapecie jest MacGuffin, którym okazuje się tajemniczy czarny kamień. Rzekomo skradziony przez tego gościa od telefonów (i mordercy z innej linii czasowe). On jednak tego nie ma, natomiast posiada go laska­‑duch, która tu jeszcze żyje. Kiedy go przynosi ta od kota ją atakuje i nawet rani. Okazuje się, że ta od kota ma jakieś problemy z tym całym Biurem i chce im zaszkodzić. I teraz zaczyna się najlepsze…

3. Bohaterowie spotykają się z nią nad rzeką, w miejscu, gdzie przedtem ich zaatakowała. Bohater wyzywa ją na pojedynek, w którym stawką jest to, czy on do niej dołączy, czy ona będzie musiała mu się podporządkować. I ustawia to tak, że ginie. Ot tak, po prostu, właściwie sam się zabija, żeby tamta się załamała. Następuje reset, więc się pojawia tam gdzie stał przed walką, a tamta się poddaje. Przy okazji dowiadujemy się, że na tamtą nie działa reset, nie bardzo wiem dlaczego i na jakiej zasadzie. Bo kiedy bohaterka robi reset, czyli cofa czas, to tamta wciąż znajduje się w miejscu, w którym była przed resetem, w takiej samej pozie. Czyli to nie tylko to, że zostają jej wspomnienia, ale fizycznie się jakby przenosi? Tylko pytanie jakim cudem jest w stanie to zrobić. A, no i najśmieszniejsze – wcześniej chciała resetu, żeby zapomnieć o śmierci tej dziewczyny­‑ducha, aczkolwiek nie miała problemu by ją zranić. To właściwie co jej tak zależało, żeby o tym zapomnieć? Ale w sumie co tam – najważniejsze, że na końcu bohaterowie się zaprzyjaźniają.


Właściwie to będę kontynuowała seans tylko dlatego, by się przekonać, czy to będzie miało jakiś sens. Bo nie wierzę, że można wykreować tak sztuczne postaci „przez przypadek”. Seria chyba chce być poważna i głęboka, ale przez to, że nic tu się kupy nie trzyma póki co jest po prostu męcząca.

Takie to jakieś… drętwe i bez polotu.

Cholera, z opisu brzmiało naprawdę ciekawie i przede wszystkim emocjonująco (!!!) – cofanie się w czasie, by naprawiać nieszczęścia itp., a tu taka… przegadana seria, która bardzo próbuje być czymś więcej – bez powodzenia.

A w 4. odcinku nawet grafika siadła. Chociaż yślałam, że to akurat będzie ostatnim aspektem, który może się spsuć, jako że postaci mało się ruszają, więc animacja nie powinna być bardzo kosztowna.

Matko jaki to jest beton. Nudne, sztuczne i pozbawione choćby jednej interesującej postaci.

Nie warto.

Co za patetyczne i pompatyczne anime… Podoba mi się!

Ależ ci bohaterowie brzęczą. Dobrze, że są jako tako zaprogramowani, bo inaczej byłoby widowisko na miarę dyskutujących ze sobą chatbotów.

Najbardziej intrygującą częścią odcinka była peronowa ławeczka na dachu szkoły. Mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć jakieś interesujące jej ujęcia w ciągu następnych dwóch odcinków. A jak dobrze pójdzie, to jednego.

Pierwszy odcinek nie był jakoś zachwycający, ale stanowczo mnie zainteresował – interesujący główny motyw i stylizacja świata, spokojni i logiczni bohaterowie oraz duża ilość dialogów jak na razie pozwalają na ostrożny optymizm.
Wiele osób może natomiast zniechęcić stosunkowo wolne tempo rozwoju sytuacji.

Nie będę się powtarzać, poprzednie komentarze oddają dokładnie moje odczucia po pierwszym odcinku. Jeszcze z tej serii jednak nie rezygnuję, ale nie spodziewam się wiele.

Matko jaka drętwota… do tego wszystko wydaje się być sztuczne i wymuszone. Dialogi to jakaś porażka, a bezpłciowość bohaterów jest na zatrważającym poziomie. Do tego dochodzi tak ostatnimi czasy ograny temat cofania się w czasie. Problem z tempem akcji też jest, bo postaci rozmawiają ze sobą jakby znały się już od jakiegoś czasu, mimo że ten upływ czasu w ogóle nie jest zasygnalizowany. I na koniec najgorsze – słuchanie jak Haruki recytuje niczym robot zasady działania swojej zdolności to najgorzej poprowadzona ekspozycja od czasu przeklętej sceny czytania obecności na początku Mayoigi. Jakieś save'y jakieś resety, konwersacje, jakich dwie świeżo poznane osoby nigdy by nie przeprowadzały i do bólu sztampowa oprawa graficzna… no nie wróżę tej serii świetlanej przyszłości.

Jak na razie jestem mocno zawiedziona. Co prawda spodziewałam się czegoś mniej więcej w takim klimacie (i tegoż klimatu chciałam), ale w życiu bym nie pomyślała, że dostanę bohaterów zachowujących się jak jakieś roboty! Te ich wzniosłe kwestie centralnie mnie dobiły – okay, mogłabym znieść jedną postać wyrażającą się w ten sposób, ale nie wszystkich. Każdy gada jak jakiś natchniony filozof – o dobroci, o słuszności tego, co robimy, o prawdzie itp. Nie wiem, czy to miało brzmieć fajnie, ale wyszło beznadziejnie sztucznie. I niestety przez to cały nastrój szlag bierze. Choć pewna tajemniczość tej serii jest dość ciekawa, to trudno mi się tym bardziej zainteresować, kiedy bohaterowie zachowują się w tak irracjonalnie bezosobowy sposób. Sumire teoretycznie chyba ma być pewną odskocznią od tej dwójki, ale na dobrą sprawę jest wykreowana w taki sam sposób – miesza między nimi rzucając jakieś luźne, z kosmosu wzięte uwagi. Chociażby dialog o androidzie – dobrze wpleciony w całość, mógłby mieć ciekawy wyraz. Ale że Sumire wyskoczyła z tym kompletnie z czapy, jest po prostu… głupi.

Dam temu szansę, bo ma to potencjał, ale jeśli bohaterowie się nie poprawią, to nijak nie uda się z tego zrobić dobrej serii niestety.