Tanuki-Anime

Tak mnie zastanawia, bo ja się nie znam, nigdy nie przerabiałem tego problemu, ale sporo o tym mówiło się w szkole – czy problem bulimii od tak można sobie rozwiązać, bez specjalnych terapii zarówno z psychologiem/psychoterapeutą jak i terapii farmakologicznych? Bo z tego co pamiętam, to takie wymiotowanie po posiłkach staje się uzależnieniem i porzucenie tego nawyku często wiąże się z miesiącami ciężkiej pracy nad sobą. A tutaj ot tak sobie problem zostaje rozwiązany.
Ubolewam nad tym, że zamiast zyskać trochę na realizmie i rozłożyć problemy bohaterek na całe 3 lata (chyba 3?) nauki, to rzeczy, które powinny zarówno wychodzić dopiero po latach, jak i być rozwiązywane przez „trochę” dłużej niż kilka dni, za pomocą jednej mowy motywacyjnej, będą (na to się zapowiada) wciśnięte w jeden rok znajomości. Ja wiem, że pewnie materiał źródłowy taki był, że to tylko bajka i trzeba utrzymywać jakieś dramy, żeby czymś przyciągnąć widza, ale kurde. Brakuje mi takich realistycznych, mniej dynamicznych serii, gdzie nie próbuje się na siłę pokazać, jaki to dany set­‑up nie jest wyjątkowy i jak szalone i skomplikowane życie mają postaci.

Trochę za bardzo dramatyzują w tej bajce, chociaż ja nie jestem, nie byłem i nie będę japońską nastolatką, więc nie dziw, że część z tych problemów do mnie nie przemawia. Mam po prostu wrażenie, że na siłę próbują tutaj tworzyć problemy i wyciągać traumy z przeszłości, które mają napędzać fabułę, co nie do końca mi się podoba. Liczyłem po pierwszym odcinku, że będzie więcej interakcji związanych z jakże niezwyczajną szkołą, którą cały czas tak świecą przed oczami, a na ten moment albo jest tego mało, albo cała otoczka fabularna związana z jedną z głównych bohaterek jest tak ciężka, że zasłania wszystko inne co ma do zaoferowania to anime.

No i czy to moje wrażenie, czy już w 3 odcinku widać pewne uproszczenia i niedociągnięcia w rysunku i animacji? Bo jeżeli jednak mi się nie zdaje, to nie wróży dobrze serii, która nie strzela graficznymi fajerwerkami.