Tanuki-Anime

No… tego to ja się nie spodziewałem. xD
Dla mnie początek mistrzowski przy którym niesamowicie się uśmiałem. Z tego też powodu już nie mogę się doczekać kolejnego odcinka i oby taki poziom się utrzymał. Nawet te nachalne schematy i finał scen, które z wyprzedzeniem się zna nie przeszkadzają, a wręcz dodają „śmieszności” całości. Twórcy jak na razie też się spisali na medal, bo widać, że świetnie się bawią przy tworzeniu, co zaowocowało tym, że ten epizod wyszedł im bardzo dobrze. No i nie zapominajmy o seiyuu „postaci drugoplanowej”, który jest wręcz perfekcyjny, a jego angielski nieskazitelny. :D

Nareszcie koniec. W moim przypadku bez wątpienia pójdzie do statystyk jako jeden z najgorszych tytułów ostatnich dwóch lat z puli tych jakie miałem okazję obejrzeć. Rzecz jasna za sprawą oprawy audio­‑wizualnej, która woła o pomstę do nieba przez całych okres emisji. O dziwo końcówkę jako tako się obejrzało bez jakiegoś zgrzytu, ale trzeba zamknąć oczy. Dźwięków nie przeskoczymy bo jakoś trza wiedzieć co się dzieje, a bez wątpienia w niektórych momentach serię ratowała gra aktorska, ale to też nie są jakieś wysokie loty, raczej przeciętne, lecz to i tak w przypadku tej produkcji ocena najwyższa z możliwych jeśli chodzi o poszczególne aspekty. Dla mnie osobiście to takie 2/10 i to nawet lekko zawyżone za sprawą wrócenia po dropie, a często mi się to nie zdarza, więc trzeba to uwzględnić. Oprócz koszmarnie wykonanej strony technicznej (może gdyby nie było tych scen 3D to byłoby lepiej – ale gdybać nie mam zamiaru), na wielki minus zasługuje jeszcze reżyseria, kadrowanie i scenariusz w jednym. Po prostu wiele scen było tragicznie zmontowanych i nie trzeba tutaj nic więcej dodawać – kto oglądał, ten wie. Można dodać, że poszatkowali pierwowzór do granic możliwości, a to co zostawili bezsensownie posklejali, a op i ed to… chyba można przypisać do tego co napisałem przed chwilką, to nie ma pozytywów. Ogólnie padaka, a szkoda (naprawdę), ponieważ pierwowzór, a także manga prezentują się o wiele lepiej i bardziej przystępnie niż to coś. Nie jest to oczywiście coś niesamowitego pod względem fabularnym czy charakteru głównego bohatera, ale mimo wszystko, czyta się przyjemnie i jest to solidny twór, niestety całkowicie popsuty przez ekranizację, która o dziwo dostanie kontynuację – Chryste panie… Ale obejrzę… z wielkimi nadziejami, że zajmie się tym ktoś inny i jednak coś w kwestiach wizualnych, przynajmniej co nieco się poprawi.

Świetny drugi ending.

Naprawdę dobra seria. Miała oczywiście momenty zwyżkowe (patrz np. epizod 19), ale niestety też zniżkowe (patrz epizody 9­‑10). Ogólnie bardzo nierówny tytuł pod względem animacji, postaci i opowiadanej historii. Czasami nudził i irytował, a czasami pozytywnie szokował, wzruszał i wciągał. Na pewno na plus można zaliczyć mroczny klimat co rzadko można ujrzeć w shounenach, świetne wstawki komediowe, większość bardzo sympatycznych postaci z nieźle zarysowanymi charakterami – za sprawę bezbłędnie dobranych seiyuu i genialnie wykonaną muzykę – bądź co bądź Kajiura do spółki z LISĄ zawsze stają na wysokości zadania. Budżet na strona wizualną ostatecznie według mnie rozłożony jako­‑tako równomiernie, ale mimo wszystko występowały tak tragicznie zrealizowane momenty, że nie potrafię ich wyrzucić z głowy. Na szczęście dla zrównoważenia tego aspektu twórcy zaserwowali nam kilka naprawdę świetnych scen walki czy ruchu kamery przy prezentacji lokacji, które warto zapamiętać. Podsumowując, solidny, choć czasami nierówny, ale na pewno w większości dobrze zaprezentowany bitewniak z zadatkami na coś więcej.

Teraz komentując końcówkę odcinka. Pomijam oczywiście świetnie wykonaną animację lotu kamery prezentującej otoczenie – szczególnie scena z Muzanem (sztos), a uwzględnię tylko scenę po napisach. Nie znam materiału źródłowego, więc nie wiem czy kontynuacja w postaci wersji kinowej tego następnego arcu jest dobrym wyborem, ale wierzę, że ufotable wie co robi, a jak się przyłożą to kinówki robić potrafią, dlatego mam nadzieję, że nie potraktują tego po macoszemu i stworzą coś świetnego. Czekam. No i oby tylko na filmie się nie skończyło, bo nic tak nie wkurza jak urwana w połowie fabuła.

No dobra. Fajnie, fajnie, że zapowiedzieli trzeci sezon, ale mimo wszystko… jestem bardzo zawiedziony tym drugim, który jest o wiele gorszy od poprzedniego. Miałem wobec niego pewne oczekiwania po naprawdę dobrym pierwszym sezonie, no i niestety im nie sprostał, a w głównej mierze winę ponosi za to studio i osoby odpowiedzialne za tą produkcję. Nie będę też za bardzo się rozpisywał i odkrywczy w tej materii, bo zdążyłem już zauważyć poniżej, że kilka osób ma te same zastrzeżenia co ja. Pomimo tego, że nie znam pierwowzoru to troszkę tam w sieci poczytałem i drugi sezon traci wiele. Multum wątków pominęli lub skrócili co dla postronnego widza może często budzić zakłopotanie, a dla osoby takiej jak ja tylko i wyłącznie irytację, że zmarnowali potencjał. Szkoda. A postacie (oprócz Haruhime) czy strona techniczna nie wybijają się jakoś zbytnio względem sezonu pierwszego, więc nie ma tak naprawdę nic co mogłoby uratować ten pokiereszowany materiał. Kontynuację na pewno obejrzę, ale już nie mam praktycznie żadnych oczekiwań i miejmy tylko nadzieję, że twórcy przemyślą błędy i poprawią się w przyszłości.

Tak, jej! xD Co by nie było, nieważne jak to się zaczęło, ale ważne jak skończyło. Według mnie najbardziej pozytywne zaskoczenie sezonu, i o dziwo, głównie za sprawą opowiedzianej historii, która w trakcie emisji nabrała niezłego kolorytu. Największymi plusami okazała się właśnie ta zaskakująca, naprawdę spójna i co ważne zamknięta fabuła wraz z postaciami, a szczególnie ich relacjami, które tylko umilały mi seans. Ogólnie bardzo dobry tytuł jako zamknięta całość, który niebywale zyskuje dopiero gdzieś w połowie, ale lepiej późno niż wcale, co ostatecznie owocuje tym, że seans nie był czasem straconym, a wręcz cieszę się, że udało mi się przetrwać te momenty zniżkowe i dokończyć tą serię. Jestem usatysfakcjonowany i mam nadzieję, że jest też ktoś kto bawił się równie dobrze co i ja. Osobom, które nie widziały – polecam. ;)

Nic dodać, nic ująć. Dla mnie pierwszy sezon świetny. Wiele genialnych wątków rozwijających przeszłość bohaterów, barwne i różnorodne postaci (aby rozwiać ostatecznie wszelakie wątpliwości – Tooru dla mnie spoczko, a reszta to w większości poza skalą oczywiście – szczególnie ich relacje), solidna i przede wszystkim równa strona techniczna, w tym dobry ost, który dobrze się komponował z całością (w tym miejscu muszę jednak pochwalić przede wszystkim pierwszy ending od Vickeblanki, który niebywale się wkomponował w mój gust, natomiast reszta według mnie na równym, ale nie na jakimś mega wysokim poziomie), multum wzruszających i zabawnych momentów, a co za tym idzie też sam enjoyment na jednym z najwyższych poziomów. Cieszę się również, że nie znałem pierwowzoru, ponieważ dzięki temu oglądało mi się tą serię bez wątpienia o wiele lepiej i już nie mogę się doczekać kontynuacji, bo widać, że nadchodzi nieuniknione – a jestem prostu strasznie ciekaw cóż to będzie.

Żeby się za bardzo nie rozwodzić i powtarzać, to podpisuję się rękami i nogami pod komentarzem yapi­‑kun. Mam dokładnie takie same spostrzeżenia co do ostatnich odcinków, więc nic tylko się cieszyć, że ktoś bawi się równie dobrze. No i oczywiście byłoby wspaniale gdyby zapowiedzieli drugi sezon. Pomimo nierównego poziomu, wzlotów i upadków, seria zasługuje na kontynuacje.

Chryste Panie…
Co mnie podkusiło żeby wrócić do tego… i jeszcze na dodatek wszystkiego zmasowałem 6 odcinków naraz. Chyba jestem chory. A tak się zarzekałem, że po 3 odcinkach drop… no ale cóż, przynajmniej poleci do statystyk. No ale serio… dla mnie scena ze smokiem to już lekka przesada. Jestem w stanie przetrwać wiele, i wiele też przetrwałem, lecz tego już się nie odzobaczy, a dyskomfort wywołało u mnie nie mały. I jeszcze ta seiyuu… gratuluję wytrwałości i profesjonalnego podejścia do sprawy, dała radę. :D W ogóle to jestem ciekaw czy jest ktoś kto miał faktycznie fan z tej sceny, bo wydaje mi się, że bez dobrej dawki procentów z tego nawet nie da się śmiać. Wypada jedynie żałować i skomentować.

Zgadzam się z przedmówcami (Zachajv i Kamen) w 100%. Niebywałe wręcz pozytywne zaskoczenie sezonu i całe szczęście, że dałem serii drugą szansę, ponieważ po według mnie bardzo dobrym pierwszym odcinku, później seria zaliczyła solidny spadek ku dołowi w kolejnych 3 odcinkach, ale na szczęście wróciła na odpowiednie tory i nawet przerosła moje oczekiwania wobec niej. Oczywiście na głębsze opinie przyjdzie jeszcze pora po zakończeniu, na które czekam i mam nadzieję, że mnie nie zawiedzie, ale tak chciałbym tylko wspomnieć, że akurat wstawki komediowe to kupiły mnie niemiłosiernie, gdyż genialnie pokazują rozwijające się relacje pomiędzy bohaterami i dodatkowo są świetnym uzupełnieniem/przerywnikiem pomiędzy bezbłędnie i zaskakująco zaaranżowaną czy też przemyślaną fabułą oraz zakończeniami dosłownie każdego odcinka, które są istnie cliffhangerowe, a to niebywała wręcz zaleta tej pozycji.

Ci co porzucili – zachęcam serdecznie wrócić.
Ci co zostali – mam nadzieję, że podzielają moje zdanie.

A i zapomniałem dodać, że Ritsu z 19 odcinka strasznie mi przypomina z charakteru, ale też z tego szczególnie uwydatnionego darcia paszczy, Astę z pierwszych arcków BC i Zenitsu z równolegle wychodzącej serii Demon Slayer. Momentami bez wątpienia irytujące charaktery, ale widziałem o wiele gorsze, więc dla mnie jak najbardziej do przełknięcia, a nawet momentami śmiecham, z pożałowania oczywiście. ;P

19 odcinek troszkę mnie zirytował na początku, ale później poszło już z górki i był raczej w porządku – chyba kwestia mojego przyzwyczajenia się do pewnych zabiegów – bo sceny typu przerysowane zachowania i przebieranie się w dziewczęce ubrania zwyczajnie po mnie już spływają. Natomiast 20 odcinek przedstawił fajnie jedną rzecz, ukazał to, za co wiele osób nie trawi Tooru i jej charakteru – ja do niej nic nie mam, ponieważ zwyczajnie się przyzwyczaiłem. Osobiście też już to pisałem wielokrotnie, ale jestem w stanie wszelakie minusy zepchnąć na drugi plan, gdyż całościowo serię jak na razie ogląda mi się bardzo dobrze. Dlatego też czekam niezmiernie na kolejne odcinki, sam finał i tą tajemniczą dla mnie prawdziwą postać kota, której nie zdążyłem sobie zaspoilerować i nie mam nawet zamiaru. Oby ukazali to jeszcze w tym sezonie.

Jak do tej pory… wspaniałe.

Z jednej strony naprawdę się cieszę, że film ostatecznie oceniony wysoko, bo po 1. na to zasługuje i po 2. mi niebywale się podobał i nawet jest moim ulubionym filmem anime z puli tych, który do tej pory obejrzałem, ale już sama treść recenzji i oceny cząstkowe to jakaś totalna porażka. No, ale w sumie nie można mieć wszystkiego. Natomiast z drugiej strony, nie jest to pierwsza tego typu recenzja tego autora, więc coraz bardziej wygląda mi to tylko i wyłącznie na celowy zabieg zwrócenia na siebie uwagi nie podparty jakimikolwiek racjonalnymi argumentami.

Tak czy siak, odkładając już na bok samą recenzję, to ja osobiście film ten bardzo serdecznie polecam. Obejrzałem go już jakiś czas temu i bawiłem się naprawdę genialnie, szczególnie klimat fantasy, motyw wychowywania dziecka i końcówka mocno chwyciły mnie za serce. Ogólnie to seans dla mnie bardzo szczególny, a nawet wręcz osobisty, dlatego też tak bardzo go cenię i jednocześnie trochę nie rozumiem, dlaczego jest tak niezwykle mało popularny, ale mam nadzieję, że z biegiem czasu się to zmieni, ponieważ jest to wyjątkowy film, który zasługuje na to aby go obejrzeć.

Logika na drugi plan.
Sztos odcinek!

Ehhh… obiecałem sobie, że będę oglądał na bieżąco, no i ostatecznie nic z tego nie wyszło, bo czasu jak zwykle brakowało. Przez to seans kolejnych epizodów odkładałem przez prawie miesiąc i stety/niestety uzbierało się kilka odcinków do nadrobienia. Na szczęście udało mi się zagospodarować chwilę i niespiesznie zabieram się za nadrabianie zaległości, a może i przy okazji co nieco skomentuję.

Odcinek 14: Według mnie ogólnie opening i ending to zmiana na gorsze pod każdym względem (wyczuwam pośpiech i brak pomysłu), ale rzecz jasna to kwestia w głównej mierze gustu. Chociaż z drugiej strony po ponownym przesłuchaniu, muzyczka w zamknięciu nie jest wcale taka zła, ale z pewnością gorsza od poprzedniej. Natomiast treść trzyma ten sam wysoki poziom co w poprzednich epizodach, więc nie ma co się za bardzo rozwodzić w tej materii. Cały odcinek wzruszający, a sama końcówka to istny sztos, wywołujący reakcję – o k…?! Która jednocześnie przywołuje krótkie wzmianki w tym aspekcie z poprzednich odcinków oraz potwierdza przypuszczenia, kto, co i dlaczego. Czekam na konfrontacje tych wydarzeń i reakcje postaci na prawdę w przyszłości.

Odcinek 15: Zmiana o 180 stopni jeśli chodzi o klimat i emocje względem odcinka poprzedniego, zresztą jak to zawsze bywa, ale nie narzekam, bo osobiście bardzo lubię taki kontrast. Tym razem lekka komedyjka z zalążkiem „czegoś więcej”. Ogólnie to standardowy odcinek, ale za to nieco gorszy wizualnie niż poprzednie.

Odcinek 16: Ciężko coś napisać… dostaliśmy kolejne wydarzenia z przeszłości jednej z postaci, jakże dobrze i emocjonalnie przedstawione. Lecę po ciąg dalszy…

Odcinek 17: Mega wzruszający, a zarazem świetny finał przeszłości Uo­‑chan. Kolejna z postaci, która w ogromie ilości już przedstawionych wcześniej, zyskuje bardzo pozytywnie w moich oczach. Ten tytuł chyba nie posiada słabych charakterów, albo źle wykreowanych postaci. Lub po prostu jeszcze się na taką nie natknąłem. Jak na razie największy plus serii, ale przecież ja już o tym wspominałem wielokrotnie przy okazji komentowania poprzednich odcinków i z tego też powodu już mi się powoli nudzi to „słodzenie”. Coraz bardziej modlę się o to, że w końcu coś się tutaj spieprzy xD, bo przecież nie może być aż tak dobrze, prawda?

Odcinek 18: Next time, Tooru (Yuki) saves again. Uwielbiam to! :) A co do odcinka to taki… taki… aż się ciepło na serduchu robi po takim finiszu. Po prostu kolejna świetna historia nowej postaci Kisy. Niby takie proste, schematyczne, ale jakże dosadne i kojące. Ten odcinek przekazał wiele, ale najbardziej utwierdza w przekonaniu jak dzieci są momentami niesamowite. Cierpiąc, wzbudzają u starszych chęć do działania i przemiany, a dzięki temu same zyskują i ostatecznie otwierają się na innych nawet jak mogą po raz kolejny odbić się od ściany. Świetny epizod, bo pokazuje, że nawet jeśli jesteś słaby i samotny, to już z samej chęci do zmiany/poprawy swojej sytuacji stajesz się niesamowicie silny, bardziej niż ktokolwiek inny. Ale najważniejsze jest chyba jednak to, być mieć tę odrobinę szczęścia do spotkania na swojej drodze wyjątkowych osób, które zaakceptują nas takimi jakimi jesteśmy, ale jednocześnie nas zmotywują do ruszenia naprzód, nawet jeśli będzie to obarczone kolejnymi nieprzyjemnościami. Ważne żeby mieć to oparcie u innych bliskich nam osób i być świadomym, że na końcu tej ścieżki cierpień na pewno czeka dobro/ukojenie/pozytywne zakończenie, bo inaczej nic nie zdziałamy, a nawet nie ruszymy z miejsca.

Tak w ogóle to żądam pozwolenia na zmianę całej powyższej treści. Po co ja się rozpisuję?! Skoro przy każdym odcinku wystarczy napisać: wzruszający/zabawny i mega satysfakcjonujący seans? Taka prawda. Żaden odcinek do tej pory mnie nie zawiódł, ale za to każdy niesamowicie, a zarazem pozytywnie zaskoczył. Z tego wszystkiego już sam siebie irytuję, ponieważ ciągle piszę to samo. xD

Na początku byłem troszkę sceptycznie nastawiony, ale już po przeczytaniu stwierdzam, że jest to naprawdę bardzo dobra recenzja tytułu. Nie zawiera niepotrzebnych przerysowań tylko prostym językiem przekazuje to co ma przekazać i ewentualnie zachęcić do obejrzenia. Prywatnie troszkę się nie zgadzam jedynie z oceną ścieżki dźwiękowej, ponieważ jako fan oczywiście jestem świadom, że niektóre aspekty w kwestii oceny zawyżam, raz bardziej (strona wizualna – za TE momenty), raz mniej (postacie), a raz w ogóle (historia), ale muzyka mimo iż lekko powtarzalna i nużąca (z czym się zgadzam, ale taki styl już sobie wyrobił Sawano – nie da się go pomylić z nikim innym) jest naprawdę genialna (biorąc pod uwagę oczywiście gust i subiektywne odczucia/emocje jakie u mnie wywołuje), a w samym tym sezonie dostaliśmy kilka nowych i jednocześnie epickich ostów czy utworów, daleko nie szukając takich jak na przykład: Apple Seed czy T­‑KT. Tak czy siak, ogólnie rzecz biorąc uważam, że recenzja bardzo dobre oddaje to czym był ten sezon (dla fanów, ale nie tylko), a czym może być kolejny (już ostatni).

Obejrzałem kolejne dwa odcinki tylko w celu potwierdzenia. Rzecz jasna nie napiszę nic odkrywczego, bo otrzymałem to czego dokładnie się spodziewałem. Istny szajs pod każdym względem. A w tym wszystkim najbardziej szkoda mi autora pierwowzoru, ponieważ tytuł nie jest może jakiś odkrywczy, ale w postaci komiksu/nowelki jest naprawdę solidną serią, a w postaci mangi dodatkowo jeszcze ładnie narysowaną, a to co zrobili twórcy z ekranizacją to woła o pomstę do nieba. W tym nie ma zalet, w ogóle. Co gorsza, z przyzwyczajenia człowiekowi coraz bardziej mniej to przeszkadza i zaczyna w to brnąć dalej. Dlatego też ja na tym epizodzie zakończę swoją jakże niemiłą przygodę i szczerze polecam omijać tą produkcję szerokim łukiem. Natomiast jednocześnie życzę powodzenia tym, którzy jednak zdecydowali się siedzieć w tym dalej. Obyście tam tylko nie skonali.

Na razie jestem lekko rozczarowany, ale daje jeszcze szansę i miejmy nadzieję, że się pozytywnie rozkręci.

Meh, DanMachi może być, ale Oratoria to nie jest.
Spin­‑off wciąga główną serię nosem.

Spin­‑offa nie oceniam, bo nie widziałem, ale w przyszłości raczej obejrzę, zresztą tak samo film, więc dopiero po zapoznaniu się z tymi produkcjami będę ewentualnie porównywał i wybierał co według mnie lepsze.

Inna kwesetia, że JC skopało obie adaptacje (chociaż w przypadku głównej serii tylko ostatni arc), więc po tej nie oczekiwałbym niczego specjalnego.

Do adaptacji też się nie odniosę, ponieważ jak napisałem powyżej, nie czytałem, dlatego też nie mam prawa oceniać biorąc pod uwagę tą kwestię. Nie oczekuję też nic specjalnego, tylko dobrej rozrywki na solidnym poziomie wykonania.

Do dzisiaj pamiętam z najdrobniejszymi szczegółami te epickie momenty walki z Minotaurem i bossem dungeona, a to świadczy tylko o tym, że to była naprawdę dobra seria (przynajmniej według mnie), więc cieszy niemiłosiernie fakt, że w końcu otrzymujemy pełnoprawną kontynuację, ale szkoda, że dopiero po ponad 4 latach – lepiej późno niż wcale. Z racji tego, że nie znam pierwowzoru i nawet nie mam zamiaru go poznawać, to pierwszy odcinek drugiego sezonu oceniam pozytywnie i spełnił jak na razie moje wstępne oczekiwania, no i dostajemy też zalążek przyszłej akcji. Czekam niezmiernie na kolejne epizody i mam nadzieję, że seans mnie nie zwiedzie – wyczekuję kolejnych epickich momentów z wnuczkiem Zeusa w roli głównej, tyle mi wystarczy ;)

Miałem tylko jeden moment lekkiego dyskomfortu, ale tak to niezwykle uroczy i przejmujący odcinek. Kolejny, który nie tylko pozytywnie zaskakuje, ale i dostarcza wielu emocji.

Drugi odcinek spokojniejszy, a co za tym idzie już nie tak epicki. Lecz fajnie, że pokazano od drugiej strony, tej bardziej emocjonalnej, pacyfikację piekielnika, gdyż teraz więcej sensu ma obecność tej zakonnicy w drużynie/zespole, chociaż z drugiej strony osobiście uważam, że za bardzo chcieli przydramatyzować przez co nie wyszło to tak naturalnie jak powinno, ale nie szkodzi. Widać też zalążki, że ktoś trzeci macza w tym wszystkim palce i fajnie, może zaczną się dziać ciekawe akcje w związku z tym. Natomiast ja i tak czekam na moment pojawienia się Tamaki, ponieważ z designu i z tego co zdążyłem zerknąć do mangi, wydaje się być sympatyczną personą, a dodatkowo podkłada jej głos Yuuki Aoi, więc liczę na same pozytywy jeśli chodzi o tą postać, bo z charakteru raczej typowy schemacik się szykuje, niż coś oryginalnego.

Nie miałem tego kompletnie w planach, nawet tego nie zauważyłem w zapowiedzi… (serio… brawo ja), ale w końcu spostrzegłem, że wiele osób to coś chwali i też kilkoro mi polecało obejrzeć przynajmniej ten pierwszy odcinek. No i… czasami warto słuchać innych. Już dawno jakiś pojedynczy, randomowy epizod nie dostarczył mi tylu skrajnie różnych, ale ostatecznie pozytywnych emocji co tutaj. Coś wspaniałego. A kompozycja końcówki, bieg, muzyka w trakcie i dopełnienie pociągiem to po prostu mistrzostwo realizacyjne! Chyba jestem zbyt prostym człowiekiem, ale… oby cała seria była właśnie taka, lecz wcale się nie obrażę na lekkie stonowanie emocji w kolejnych odcinkach. Tak czy siak jestem na ogromne TAK i przewiduję czarnego konia sezonu.

BTW dzięki Polacy Rodacy za newsa, że to coś istnieje! 😁

Jak odcinek specjalny był głównie reklamą serii tv i jednocześnie akcyjniakiem opartym na rozwiązaniu jednej z wielu magicznych tajemnic Londynu, tak ten epizod jest według mnie bardzo dobrym wprowadzeniem do uniwersum. W miarę logicznie oraz spójnie przedstawia i łączy wydarzenia obecne z przeszłymi, między innymi z Fate/Zero, czy też wyjaśnia jak i dlaczego Waver zmienił swe imię na tytułowego Lord El­‑Melloi II. Technicznie też jest okej, ale oczywiście nie zmienia to faktu, że i tak cały odcinek wygrywa słodziutka, a zarazem psychopatyczna lolitka Reines. Już ją uwielbiam, a dodatkowego uroku jej dodaje seiyuu Minase Inori, która naprawdę dobrze ją gra. Szkoda, że już w drugim odcinku wracamy do teraźniejszości i starszej wersji tej postaci, ale z drugiej strony w końcu ujrzymy jakąś akcję pokroju odcinka specjalnego, a tam była ona naprawdę dobra, więc myślę, że tutaj też powinno być przynajmniej zadowalająco. Ja jestem na tak i czekam na kolejny odcinek.