Tanuki-Anime

Pewnego całkiem ładnego dnia chłopiec imieniem Hayato wybiera się z rodzicami na ryby. Płynąc motorówką wzdłuż skalistego klifu, widzą nagle wypadek: samochód przebija barierkę i spada na skalną półkę. Hayato wraz z ojcem ruszają na ratunek i wyciągają z wraku pojazdu starsze małżeństwo. Jak się okazuje, uratowali nie byle kogo: mężczyzną jest pan Kuroshio, jeden z najpotężniejszych potentatów przemysłowych w Japonii. Na razie jednak istotne jest przede wszystkim to, by znaleźć schronienie przed nagłą burzą. Opuszczony dom okazuje się nie najlepszym pomysłem: pojawia się w nim tajemniczy kapitan statku­‑widma, zapowiadając śmierć Kuroshio.

Niedługo potem życie Hayato zmieni się w koszmar, gdy nagły atak wielkiego robota – mieniącego się wysłannikiem statku­‑widma – zabije wielu cywilów, w tym jego rodziców. Kto jednak naprawdę jest tu zły, a kto dobry? Kim jest tajemniczy kapitan widmowego okrętu? I w jaki sposób jest powiązany z Hayato?

Mówiąc wprost, sędziwy wiek tego filmu jest jego najmniejszym problemem. Oczywiście kreski nie da się już oceniać w dzisiejszych standardach, broni się natomiast dźwięk – chociaż ze względu na jakość mojej kopii tu również powstrzymałam się od wystawienia oceny. Pies (nie dosłownie na szczęście, należący do bohatera Jack szczęśliwie przeżywa do końca) został pogrzebany w fabule. Sprawia ona wrażenie napisanej przez rówieśnika bohatera: chłopca wymyślającego film, w którym będą piraci, duchy, statki, lasery, wielkie roboty, jeszcze większe potwory morskie, kosmici i spisek o zasięgu światowym…

Chociaż może to brzmieć jak spełnienie dziecięcych marzeń, efekt końcowy jest zwyczajnie niestrawny. Wymieszano tu za dużo niepasujących elementów, łącząc je ze sobą zbiegami okoliczności, albo wręcz nie łącząc w ogóle i podając widzowi bez żadnego logicznego związku między wydarzeniami A i B. Nie wymagam od filmu dla dzieci żelaznej konsekwencji, ale tutaj zostaje więcej dziur niż czegokolwiek innego. Poza tym trudno mi powiedzieć, na ile jest to rzecz odpowiednia dla grupy docelowej, jeśli będziemy rozpatrywać naszą, zachodnią kulturę. Owszem, nie leje się tu krew, ale ludzie giną dosłownie setkami, co więcej – w sporej części kompletnie bez sensu. Całość jest na tyle odrealniona, że raczej nikogo o traumę nie przyprawi, ale zwyczajnie nie widzę ani jednego powodu, dla którego należałoby ten film pokazywać dzieciom (czy, mówiąc prawdę), komukolwiek. Jest stary, z bardzo nieudaną fabułą i oprawą techniczną, która dzisiaj na nikim nie może zrobić wrażenia.

Tak naprawdę można wspomnieć tylko o dwóch ciekawostkach dotyczących Sora Tobu Yuurei Sen. W rolę Hayato wcieliła się (wciąż czynna zawodowo!) weteranka przemysłu anime, Masako Nozawa. Wśród jej licznych ról na uwagę zasługuje Tetsuro Hoshino z serii i filmów Ginga Tetsudo 999, ale widzowie zachodni zapewne najlepiej pamiętają ją jako Son Goku, Son Gohana i Son Gotena ze słynnej sagi Dragon Ball. Natomiast jednym ze współtwórców filmu był zajmujący się tu animacją klatek kluczowych Hayao Miyazaki – na długo przed prawdziwym startem swojej kariery.