Tanuki-Anime

10/10 w kategorii dramat

10/10 w kwestii dylematów społecznych i wartości ogólnych

6/10 grafika ( zwłaszcza postaci Mu. Jednym który wizualnie świetnie został poprowadzony był Keith.
 kliknij: ukryte  Ale już Tony jak kobieta.
Mnie osobiście najbliższe sercu graficznie i nie tylko były postacie Keitha i Blue Soldiera

8/10 animacja (ale być może zawyżam)

12/10 budowanie nastroju w niektórych scenach

7/10 za poprowadzenie fabuły (punkty odjęte za przeskoki czasowe)

8/10 postacie – jedne rewelacja inne trochę płaskie.

4/10 realizm (Sci­‑fi czasem rewelacja, a czasem czysta fantazja autorska.)

10/10 wartość ogólna (za emocje, uczucia i przemyślenia w trakcie oraz po, a także za niepowtarzalny nastrój)

Pierwsza produkcja która (pomimo, że wiedziałam co nastąpi (znałam wątki i fabułę)) dostarczyła mi tyle uczuć  kliknij: ukryte  niestety smutek/rozpacz królowały, nadzieja czy inne znacznie rzadziej .

Ogólnie 9/10  kliknij: ukryte  odjęłam punkt za zabicie prawie wszystkich postaci które polubiłam

POLECAM.

Do odcinka piątego wciągające, od początku zadaje trudne pytania.
 kliknij: ukryte  na razie jedna odpowiedź, że nie da się nikogo uszczęśliwić na siłę, a wolna wola zawsze się w człowieku obudzi, choćby nie wiem jak był zniewalany, oszukiwany, czy wytłaczany w ramki.

Smutne dla mnie jest to, że większość z ludzi marzy, ale wolą, aby te marzenia pozostały w strefie umysłu i wyobrażeni.

Ponadto wolą zazwyczaj żyć w niewiedzy – w braku prawdy. Przywiązani do własnej wersji zdarzeń /sądów /wyobrażeń na temat rzeczywistości

Jedynie zbyt bajkowe (bajkowe bardziej niż nazwałabym fantazy) podejście do tematu technologii nieco mi tutaj uwiera. Super­‑Man że Star Treka albo Space 1999 ;)

Stylistycznie lata 80e i bardziej mi przypomina amerykańskie produkcje niżeli japońskie. (albo to tylko takie wrażenie)

Na razie całkiem całkiem.

niezła seria ale noty nieco zawyżone.
końcówka serii jest ni piec ni wydra, w moviku z lat 80tych niektóre aspekty np. nowoczesne okrutne społeczeństwo były lepiej pokazane.

Piękna grafika, doskonała muzyka, rewelacyjna kreacja postaci (aż szkoda mi było  kliknij: ukryte  Shiroe…) i świetnie poprowadzona fabuła. Jedna z lepszych serii, które dano mi było oglądać. Aż chciałoby się więcej!

czytam recenzję, czytam komentarze i nie mogę się powstrzymać od refleksji, że chyba oglądałem inne anime, niż wszyscy inni… ale, do rzeczy:

pierwszą rzeczą do której się przyczepię i to w sposób bezlitosny, to gatunek, do którego to anime rzekomo się zalicza: Science Fiction. nope, nope, nope. im dalej w las tym więcej drzew, można rzec, a w tym wypadku, tym mniej „science” a więcej „fiction”. tak właściwie, proponuję zmianę gatunku na „fantasy” i dodanie tagu „magia”. dlaczego jestem tak wredny w tej kwestii? cóż, niestety, wychowałem się na prozie Davida Webera, Jacka Campbella, Iana Douglasa i Jacka McDevitta i takie bzdury, jak ludzie bez skafandrów latający w otwartej przestrzeni, rozpruwający jednym spojrzeniem pancerniki jak stare konserwy, po prostu mnie odstręczają. i nie chodzi tu o supermoce same w sobie, tylko ich dyletnackie potraktowanie – promienie energii i tarcze energetyczne? łokej, tylko skąd energia do ich wygenerowania się bierze? ludzki organizm to nie rekator termonukearny, megawatów z niego nie wyciśniesz. samo pochodzenie tej energii też nie może być zewnętrzne, gdyż anime jasno stawia sprawę, że zużycie całej dostępnej mocy jest zabójcze dla jej użytkownika. latanie w kosmosie bez skafandra? łokej, ale dychać czymś trzeba, a w polu energii ściśle przylegającym do ciała dużo powietrza się nie zmieści… wiem, czepiam się, zaraz ktoś mnie odeśle do Dragon Balla, tyle, że tam wyjaśnienie praktycznie każdej mocy jest o niebo lepsze. a niczego tak nie lubię jak niedomówień w najistotniejszych kwestiach.

z fabułą jest lepiej, ale daleko do doskonałości. już na wstępie mamy dziurę wiekości Drogi Mlecznej –  kliknij: ukryte  mamy kandydata z genem Blue? cool, nie organizujmy dodatkowych sił w celu likwidacji rzeczonego (gdyby talent się przebudził), ani tym bardziej nie róbmy nic, aby go wyśledzić gdyby jednak udało mu się zwiać. i to ma być genialny system zaprogramowany do zwalczania takich osobników? gimme a break. do tego motyw wędrówki. ludzie, pierwsza „Battlestar Galactica” lepiej sobie z tym radziła – Mu miotają się po kosmosie, jakby sami nie wiedzieli czego chcą, a potem płaczą, że wredni ludzie ich biją…

postaci też nie świecą oryginalnością i przyłapałem się na tym, że każdą jedną osób na ekranie najchętniej przeniósłbym na „Ideona” w ramach mięsa armatniego. żadna, ale to żadna postać tej serii nie wzbudziła we mnie pozytywnych emocji. nielogiczni i pozbawieni własnego zdania (woli) wyraźnie na siłę odgrywający swoje role, ale nie potrafiący poza nie wyjść, bezwolni i miałcy. charakteru za grosz. inteligencji też, swoją drogą. zamiast zwiać w kierunku przeciwnym do Ziemi, wyszukać planetkę zdatną do zamieszkania, rozmnożyć się i rozbudować, by bez strachu latać po Kosmosie, stawiają istnienie CAŁEJ SWOJEJ RASY na jedną i to wątpliwą kartę. pięciolatek zachowałby się rozsądniej.

oprawa graficzna jest zaledwie przyzwoita. ani ładnych widoków, ani porywających bitew, ani zgrabnych okrętów, choć duży plus za niezłe rozplanowanie wnętrz jednostek z Ataraxii.

no i audio – kompletne rozczarowanie. z reguły, po obejrzeniu anime, szperam po necie w poszukiwaniu co bardziej chwytliwych fragmentów soundtracku. natomiast jedyne czego chciałem po soundtracku z „Terra e…” to już nigdy więcej go nie słyszeć. pierwszy, prawdziwie zły soundtrack jaki słyszałem w anime, zostawił mi w ustach taki sam niesmak, jak opening „Bererk­‑a”...

ogólna ocena: 4/10. słabo i nudno.

rewelacyjna i wzruszająca seria. z jednej strony nadczlowiek walczacy o wspolegzystencje a z drugiej czlowiek , ktory boi sie o wlasna egzystence. Obie strony walczą o własne ideały . Warte polecenia.

Ile warte jest dążenie do spełnienia swoich marzeń? A ile może być warte spełnienie marzeń całej społeczności? Tylko czy cel uświęca środki?
Tak jakoś pofilozowałem to teraz jakiś konkret.
Seria ta jest świetna. Po prostu. Jest to zmaknięta historia z bardzo dobrą fabułą i wyśmienitymi postaciami. Te dwie rzeczy to coś co najbardziej cenię w anime, więc w natłoku serii (robionych według zużytych już mocno schematów) jakimi karmią nas ostatnio twórcy warto jest poszukać czegoś lepszego, czegoś wartościowego.
Grafika może się podobać albo nie, muzyka jaka taka, ale dla mnie takie rzeczy to mały minusik przy ogromnych plusach za fabułę i postaci.
Jedna tylko jeszcze rzecz: myśl przewodnia anime w pewien sposób bardzo przypomina mi tę z Królestwa Niebieskiego z Bloomem. Jak komuś się nie podobał ten film ze względu na zawarty w nim konflikt to to anime też może mu nie podejść.

Fajna seria ale jak dla mnie brakuje trochę dopracowania, poza tym wszystko ok solidne 8,5

Jaka szkoda, że takie anime powstają tak rzadko.

Seria niewątpliwie ambitna, czego nie da się nie zauważyć. Pomimo tego, że nie jest to rozrywka całkiem łatwa i przyjemna, ogląda się to bardzo dobrze, a obawiałem się, że będę się trochę nudzić. Nic z tych rzeczy.

Jeśli jakiś tytuł można nazwać epickim, to właśnie ten, bo tutaj ten wyraz pasuje.

Fabuła niesamowicie wciąga, bez problemu można wczuć się w bohaterów, bo są bardzo dobrze wykreowani. Nikt nie jest nijaki, przesadzony, powtarzalny. Każdy posiada własny charakter i pobudki, są niesamowicie ludzcy. Nie ma tu żadnych absurdów, głupich rozwiązań fabularnych, wszystko idealnie do siebie pasuje, jest przemyślane. Kreacja świata, kosmosu w sumie, jest bardzo pełna, a w tej serii to szczególnie ważne, gdyż porusza się dużo problemów społecznych, politycznych, utopijnych. Nic nie jest proste i jednowymiarowe, wątków jest dużo i nad każdym wypada choć chwilę pomyśleć.
Wzruszałem się za każdym razem, gdy ktoś umierał. A główny antagonista bardzo niejednoznaczny i niepokojący, to dobra cecha takiej roli.

To anime o akceptacji, dorastaniu do decyzji, różnicach w pojmowaniu świata zależnie od wieku i pokolenia. O wykluczaniu grup społecznych, o systemie kontrolującym każdą dziedzinę życia, o nietolerancji, agresji na inność, o strachu. O człowieczeństwie i idealnym świecie.

Jeśli miałbym wskazać jakąś wadę, to chyba tę, że pod koniec moje zainteresowanie trochę osłabło, mimo że na ekranie ciągle się coś działo. Odczucie bardzo subiektywne, bo nawet nie wiem, skąd się wzięło.

Bardzo podobała mi się kreska, projekty postaci ładne, mimo zastosowania archaicznego stylu. Tu jest on unowocześniony, ale bez utraty charakteru.

Wypada tylko polecić. 9/10, a co mi tam.

Tylko jedno słowo na usta się ciśnie, świetne, dawno nie oglądałem coś równie ciekawego i wciągającego. Wszystko jest na poziomie od emocji po fabułę. Oby więcej takich serii.

Fajny pomysł, świetne przedstawione i opracowane społeczeństwo ludzi. I tyle, cała reszta niedopracowana, muzyka jakaś była, grafika nie odrzuca. Postaci niedopracowane, przedstawione tak że ciężko było się do jakiejś przekonać (oprócz Keitha). Latanie w kosmosie, ala super man jeszcze przebolałem.  kliknij: ukryte  To że 5 dzieciaków dorasta w kilka miesięcy i anihiluje całe floty, to przesada. Przedstawienie społeczeństwa, czyli to co u ludzi fajnie wyszło, u Mu było słabe. Jeszcze to, że siedzieli na statku, który mimo kilku ciągłej lat walki. Braku możliwości zadokowania w stoczni/ stacji remontowej, ciągle wyglądał jak nówka.

Kiedy chcę podzielić się wrażeniami po obejrzeniu bardzo dobrej serii, zwykle piszę całkiem sporo, zawierając w komentarzu własną opinię na temat każdej z części składowych anime. Ale kiedy obejrzę serię zapierającą mi dech w piersiach, moim zdaniem doskonałą pod każdym względem, nagle staję się bardzo uboga w słowa. Terra e… to cudeńko, które dostarczyło mi wszystkiego, czego zawsze oczekiwałam od najlepszych serii – łez, radości, dreszczy podekscytowania i obawy o los ulubionych bohaterów. Dopracowana i wielowątkowa fabuła, postacie z krwi i kości oraz świetna ścieżka dźwiękowa przyciągnęły mnie do monitora na wiele godzin i pod koniec szalenie żałowałam, że tak mi było spieszno do jak najszybszego obejrzenia kolejnych odcinków, bo najchętniej nadal oglądałabym opowieść o Mu dzielnie walczących o prawo do spokojnego życia. Ostatni odcinek przepłakałam (zresztą wcześniej też zdarzało mi się pochlipać), ale po endingu rozryczałam się na dobre. Dzięki tej ostatniej scenie zniknęła  kliknij: ukryte  szczypta goryczy, która wynikła ze słodko­‑gorzkiego zakończenia.Aż przykro na myśl, że Terra e… to seria tak niedoceniona.

Terra e to anime dla osób lubujących się w podniosłym klimacie, melancholii, Trudnych Wyborach, często goszczącej na ekranie śmierci, poświęceniu, dramatycznych przemowach i oczywiście akcji dziejącej się niemal cały czas w kosmosie. Acha, i lekko archaiczne designy też trzeba lubić, a przynajmniej tolerować (wiadomo, manga ma swoje lata, anime jest znacznie bardziej nowoczesne pod względem graficznym, ale tak czy inaczej, w takim stylu już się raczej nie rysuje).

Ja do takich osób się zaliczam, więc serię oglądałam z przyjemnością i coraz większym zaciekawieniem. Nie mogę na Terra e powiedzieć wiele złego, raziły mnie jedynie dość niedbale narysowane twarze postaci (jestem rysownikiem, więc zwracam na takie rzeczy uwagę) oraz pewne infantylizmy w fabule, dla których nie znajduję specjalnego uzasadnienia.
Bardzo podobały mi się relacje między bohaterami, ich charaktery oraz przedstawiona wizja świata, dość wiarygodna.

Anime ogólnie jest poruszające, ma w sobie wiele smutnego uroku, im dalej w las, tym jest ciekawsze, ale przeznaczone jest raczej dla starszych, bardziej wyrobionych odbiorców.

dopracowane, ciekawa historia, dobra grafika, czego chciec więcej??

Wiadomo, nie od dziś że adaptacja słabej, płytkiej mangi musi być wizualnie dopracowana, musi wręcz ociekać różnego rodzaju efektami. Tutaj nie ma efekciarstwa, tu naprawdę jest feeling. Przede wszystkim dzięki temu, że tak (aż nadspodziewanie) solidnie odtworzono charaktery i postawy bohaterów. Generalnie zgadzam się z autorką recenzji, że jest to dobra, godna polecenia, seria i (co bardzo cieszy) nie zrobiona „na odwal”. Naprawdę nie ma porównania z pierwszą adaptacją (której serdecznie nie polecam).

Tak. Hm. Nie. Jednak nie.

Ta seria to dobra, rzemieślnicza robota, niestety wciąż kuleje, wciąż cierpi na brak głębi i przestrzeni swojego pierwowzoru. Bo manga, kochani, manga to małe dzieło sztuki.

Seria bardzo mi się podobała, ale była o wiele za krótka, twórcy wcisnęli wielki objętościowo bagaż emocji do zdawkowo przedstawionych postaci. Weźmy na przykład samego Jomyego: jednego dnia boi się Mu (co jest zrozumiałe), by już następnego być gotowym do objęcia dowództwa. Postacie ewoluują, to prawda, ale za szybko i na wyrywki. Czasami ich zachowania wydają się dziwne i „niepełne”, własnie przez ten brak całkowitego rozwoju. Poszczególne historie także mogły być lepiej przedstawione, bo widz nawet nie ma czasu polubić postaci, zaraz pokazana jest kolejna i kolejna… Żeby wzruszyć się tym anime trzeba być bardzo empatycznym człowiekiem. No i zakończenie mnie nie zadowoliło, było takie oschłe i oczywiste… mimo to, wysoka nota z mojej strony.

Fantastyczna historia ludzi,ich problemow oraz to co potrafi podzielic ale i zlaczyc ludzkosc, bardzo mi sie podobalo to anime, naprawde uwazam to za jedne z lepszych jakie obejrzalem. Realia swita przedstawione w sciente fiction 10/10

wrazenia po 13 odc narazie:

ta seria bez problemu mialaby 10/10 gdyby odrzucic dziecinne watki.

sposob prezentacji spoleczenstwa – SWIETNY
ludnosc MU super ALE potem zaczyna draznic cukierkowatosc i wrecz oslepiajacy kontrast miedzy ludzmi(zlo) a MU(dobro) takze glowny bohater bedacy taki prawy i dobry calkowicie niepasuje

Na poczatku odrzucajace CG ale z czasem nabiera do tego dystansu i w sumie genialnie pasuje klimatycznie.

Chodzi mi o to ze jak ogladam np watek anyana albo szkoly kosmicznej a potem przerzucaja na watek MU to czuje jakbym ogladal 2 rozne anime ;/ Co z tego ze potem to sie laczy skoro w wielu odcinkach czuje sie niedosyt a SZKODA bo zebranie wielu GENIALNYCH pomyslow (np. inwigilacja spolecznosci, czytanie w myslach, sposob walki statku MU przez zjednoczenie umyslowe, koncept bohatera ANYAN) kontrastuje z prostota (koncept Jomiego… akira a potem wielki dobry przwodca z cechami dzieciaka).

Czasami po prostu mam wrazenie ze ogladam super dark sci­‑fi/space opere a nastepne rzucenie mnie w typowy shounen.

Poczatek prezentowania MU tez jest genialny, czuje sie taka nieludzkosc w nich, zbiorowsc umyslowa, niefizycznosc etc. A potem wszyscy gadaja sobie, i klimat legnie w gruzach.

Czuje sie ze anime idzie w strone nietypowego anime ale zawraca w momencie gdy akurat mogloby stac sie bardziej ambitne.

Pierwszy raz sie tak rozpisalem dlaczego? Ano w glebi poczulem ze to anime ma / mialo swietne predyspozycje do bycia jednym z najlepszych, czulo sie taka glebie MIEJSCAMI ale wlasnie miejscami…

Jedno z niewielu anime o tak głębokiej i uniwersalnej treści. Bardzo smutna wizja ludzkości, która w dzisiejszych czasach zaczyna stawać się rzeczywistością. To anime powinno dac wszystkim do myslenia, kim jestesmy, czego pragniemy i co jest najważniejsze w życiu. Za wiele motywów i możliwości interpretacji, a przedewszystkim za nawoływanie do wolności i uwolnienie się od ludzkiego Thanatos – Terra e 10/10

Sama nie pamiętam już, co skusiło mnie do oglądnięcia tego anime. Przygotowywałam się na coś dobrego, ale to, co przeżyłam podczas tych 24 odcinków przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Do tej pory nie było mi dane oglądać lepszego anime.
Z pewnością nie jest to seria czysto rozrywkowa, ale jedna z tych, które zakorzenią się już poprzez pierwsze odcinki głęboko w sercu oglądającego i będą je cisnąć nie raz, nie dwa. Odcinki 9, 22 i 24 są tak wypełnione emocjami, że zmuszona byłam robić sobie po nich spore przerwy w robieniu czegokolwiek (włącznie z oglądaniem), aby ochłonąć.  kliknij: ukryte  Każda jedna śmierć bohatera jest jak ogromny cios, począwszy od niesamowitego zakończenia historii z Shiroe, po którym (odcinek numer 9) przez dobre 15 minut po prostu siedziałam, wpatrując się w pusty ekran, poprzez poświęcenie, jakiego dla Keitha Anyana dokonał Matsuka, aż do samego finału, gdzie nawet sarkastyczna kwestia Anyana odnośnie jego ostatnich chwil wyciska z oczu widza szczere łzy. Postaci są na tyle niesamowicie wykreowane, że nie potrafię znaleźć wśród nich kogoś, kto nie byłby interesujący. Jomy, Blue, Keith czy Tony – zbieranina osobowości tak różnych, a jednocześnie tak podobnych z powodu sprawy, w której imię walczą. Tu nie ma co opisywać, to trzeba obejrzeć.
Muzyka również wywarła na mnie spore wrażenie, oba openingi i pierwszy ending już zagrzały sobie miejsce na moim odtwarzaczu mp3.
Gorąco polecam, bo aż przykro się robi na samą myśl o tym, jak niezasłużenie mało osób zna ten tytuł.

Muszę powiedzieć, że „Terra E…” to JEDYNE anime s­‑f które mi się spodobało. Tak jak nie cierpię mechów, tak jak cyberpunk mnie nudzi, tak samo odrzuca mnie science­‑fiction, dlatego na początku miałam wątpliwości co do tej serii. Ale koleżanka mnie przekonała i BARDZO pozytywnie się zaskoczyłam. Design postaci – cudo (zwłaszcza kiedy porówna się z mangą, animatorzy naprawdę się postarali), sam charakter postaci też (zwłaszcza Keith). Jeśli chodzi o piosenki, to tylko pierwszy opening mi się spodobał, reszta pozostała mi obojętna.
9/10, polecam!

Obejrzałem anime jakiś czas temu, kierowany (głównie) przeczytaną tu recenzją. Niestety, po zakończeniu pozostał pewien niesmak… Właściwie, powody do niezadowolenia mogą wydawać się błahe skoro, zdawać by się mogło, wszystko jest w najlepszym porządku: fabuła wciągająca, bez widocznych dziur, z ciekawymi bohaterami – a wszystko to w miłej dla oczu i uszu oprawie. Niestety, zwłaszcza pod koniec, poważnie przeszkadzać zaczął mi sposób zamykania kolejnych wątków. Przyznam szczerze, że ostatnimi czasy całkiem często szlag mnie trafia gdy widzę absolutnie poważne pozycje, z pełną powagą implementujące schemat zakończenia „uleczmy chorych, wskrześmy zmarłych i wyswatajmy kogo się da”. Zwłaszcza kiedy kandydatów do zapewnienia długoiszczęśliwości (bohaterów pozytywnych) jest wielu, efekt jest groteskowy – i chyba nikogo nie trzeba o tym przekonywać. Ale co, kiedy równowaga zostaje zaburzona w drugą stronę? W pewnym momencie oglądania zacząłem odnosić nieprzyjemne wrażenie, że twórców opanowała nagle sadystyczna potrzeba unieszczęśliwienia lub zabicia (a najlepiej zabicia po uprzednim unieszczęśliwieniu) możliwie dużej liczby bohaterów… Czy miało to zwiększyć ładunek dramatyczny? Wzruszyć? Mnie doprowadziło do kompletnego zobojętnienia. Konsekwentne, hurtowe nieomal krzywdzenie i/lub zabijanie kolejnych postaci, które zdołały zaskarbić sobie moją mniejszą lub większą sympatię… oczywiście nie było oczywiście przyjemne – ale przeżyłbym to (nieszczęśliwe w jakimś stopniu zakończenia mają swój urok), gdyby nie fakt, że w pewnym momencie miarka po prostu się przebrała.  kliknij: ukryte  Ostatnie, co jeszcze zrobiło na mnie jakieś wrażenie, to śmierć Artelli) Ostatecznie coś, co uważam za niewłaściwe dawkowanie scen dramatycznych i smutnych zepsuło mi całą końcówkę – najzwyczajniej w świecie uodporniłem się i nie znalazłem w niej już żadnych emocji, a jedynie parę wyjaśnień (nawet interesujących, ale co z tego), zamknięcie kilku wątków i może jeszcze moralitet ekologiczno­‑socjologiczny. To, kto przeżył, kto nie, komu zostało w miarę szczęśliwe, a komu całkiem spaprane życie – po prostu przestało mnie ruszać. A szkoda, bo gdyby np. zabić parę postaci mniej (niechby nawet je za to okaleczyć ;) ) i jakoś zgrabniej to rozegrać, na pewno dałoby się wyposażyć tę dobrą, ciekawą serię godny jej, mocny, poruszający finał, nie pozostawiający poczucia niedosytu i niesmaku zmarnowanego potencjału.

Aha, no i jak już narzekam, to dodam jeszcze jedno – bohaterowie zasadniczo byli w miarę wiarygodni, spójni psychologicznie i myślący, ale jedna scena wywołała u mnie bezsilne zgrzytanie zębami i pełne politowania kręcenie głową. Do dziś dnia pojęcia nie mam, dlaczego  kliknij: ukryte  Jomy kazał wymordować rozbitków ze zniszczonej „po drodze” ludzkiej floty. Decyzja nie miała żadnego logicznego uzasadnienia poza „pokażmy, jaki jest zdeterminowany” – jakby bowiem na to nie patrzeć, trudno było o gorsze posunięcie z punktu widzenia PR i budowania wizerunku MU jako „też ludzi” a nie „żądnych krwi potworów”.
Ten jeden epizod strasznie mnie zdenerwował. Z drugiej strony – może to dobrze świadczy o anime jako całości, bo jakby przez całą serię bohaterowie robili takie dziwne, bezsensowne i sprzeczne ze swoimi celami i/lub charakterem rzeczy, to pewnie nie zwróciłbym na podobne „wydarzenie” uwagi…

Seria ma głębszą filozofię by przemyśleć co może być, gdy lud zostanie poddany kontroli umysłowi który nie potrafi być elastyczny i jakie są tego konsekwencje <- pozytywne przesłanie i dywagacje na temat możliwości.
Ale litości , czemu wszyscy mieli włosy z lat 60­‑70, 20 wieku? to popsuło mi odbiór serii. Momenty poważne były komiczne , zwłaszcza Tony przesadził, kudły jakby grał w zespole rockowym i palił zioło (sic!). Kreska jest średnia, muzyki sie nie zauważa, zapewne jest lecz nie zwraca na siebie uwagi.

6/10

I słowo stało się postem.

Seria naprawdę dobra tylko szkoda że tak niedoceniana (ktoś gdzieś nawet określił ją mianem 'Najbardziej Niedocenionej Serii Roku 2007'). Muzyka super, grafika super (design postaci nowy a jednocześnie bardzo 'klasyczny'), fabuła i postaci także.
Mogę się przyczepic jedynie do jednego…ZA KRÓTKIE.

ktre warto obejrzec, zwaszcza ze wzgledu na postac Anyana. Przynajmniej wg mnie. 9/10

Myślę że warto wspomnieć, że ta seria to reinterpretacja – pierwszej próby zanimowania mangi będącej pierwowzorem dokonano w roku 1980.

Porównując mangę, projekty postaci dla filmu i dla serii można zauważyć pewną rzecz – otóż nowemu zespołowi udało się dokonać NIEMOŻLIWEGO: uwspółcześnić projekty, nie tracąc nic z ich unikalności i charakteru. Podobnie jak fabuła, tchną one patosem i tworzą specyficzną aurę każdej postaci – wśród zalewu serii pełnych sztampowych, nudnych bohaterów tak wyraziste, a jednak jak się z czasem okazuje niejednoznaczne postaci stanowią ogromny atut.

Fabularnie, w serii czuć upływ czasu. Dystopijne, postapokaliptyczne, totalitarne wizje przyszłości ludzkości zdominowanej przez Maszynę, takie jak ta właśnie, stanowiły lwią część „produkcji” z lat 80tych. Obecnie nie są aż tak często spotykane, a powrót do tego wyeksploatowanego, jak by się mogło wydawać, motywu, bynajmniej nie szkodzi tej serii. Również nieunikniona odpowiedź na pytanie „czy możliwy jest perfekcyjny, doskonały świat, i jak ma on wyglądać?” jest przemyślana i do zaakceptowania przynajmniej dla niektórych widzów.

Jednak największa zaleta tej serii dla mnie to galeria nietuzinkowych postaci oraz możliwość nostalgicznej wyprawy do krainy starej, dobrej fantastyki sprzed lat w uwspółcześnionej szacie graficznej. Danie tak czy siak wielce smakowite.

Polecam!