Tanuki-Anime

nawet wiedząc iż muszę się uczyć na egzamin nie mogłem się oderwać od tej serii.

Wtedy się zawsze najlepiej ogląda. Serio, ja podczas sesji byłam w stanie przyswoić wszystko, byle się nie uczyć.
Aczkolwiek „Kaiji” zacnym anime jest bez wątpienia :)
I też nie rozumiem tego ortodoksyjnego przywiązania do ślicznej kreski. Duża część tytułów, które uważam za najlepsze jakie widziałam miało kreskę oryginalną, dziwną czy nawet wręcz brzydką.

Update. Po pierwszych 2­‑3 odcinkach porzuciłam anime, nie pamiętam konkretnie czemu, dopiero teraz obejrzałam całość. I o ile pierwsza część na statku była miodzio, oglądało się to bardzo, bardzo dobrze, o tyle dalsze części są znacznie słabsze, zgadzam się z recenzentem. Niemiłosiernie mi się ciągnęły. Ale nie zgodzę się do muzyki, gdzieś w połowie anime zdałam sobie sprawę, że znam te charakterystyczne gitarowe rytmy. Nie myliłam się, kompozytor tworzył też muzykę do Death Note. Więc akurat muzyka bardzo przypadła mi do gustu.

No cóż. Po obejrzeniu całości zaczynam rozumieć rozczarowanie recenzenta. Co nie znaczy, że w pełni podzielam jego zdanie :).
Anime w ogólnym ujęciu jest dobre, a momentami nawet bardzo dobre. Głównym problemem jest to, że poziom poszczególnych rozgrywek był bardzo nierówny. Pierwsza gra była genialna w swojej prostocie, miała dobrze rozplanowane tempo, które z jednej strony pozwalało wszystko dobrze zrozumieć, a z drugiej nie ślimaczyło się, więc nie było kiedy się znudzić. A przy tym naprawdę trzymała w napięciu. We wszystkich pozostałych już mi czegoś zabrakło.
Jeśli chodzi o drugą grę – to jej największym mankamentem jest całkowite odarcie z dramaturgii.  kliknij: ukryte  Trudno czuć napięcie, jeśli gra ma takie założenia, że od samego początku wiadomo, że bohater wygra. Bo zwyczajnie musi. Dodatkowo pogrążyła ją cud urody deus ex machina w postaci szklanych schodów.
Stosunkowo najgorzej oglądało mi się chyba rozgrywkę z kartą E. Głównie z tego względu, że była to zwykła zabawa w przewidywanie, a tego nie lubię.  kliknij: ukryte  Również pomysł z czujnikami mnie lekko rozczarował. Ale było też kilka momentów, które potrafiły chwycić za gardło.
Zabawa w loterię to już w ogóle było dla mnie wielkie rozczarowanie. Przede wszystkim dlatego, że nie rozumiem po co właściwie do niej doszło.  kliknij: ukryte  Chyba tylko po to, żeby w finale wszystko wróciło do punktu wyjścia i po tych wszystkich przejściach bohater został z niczym. Ach, ta japońska niechęć do happy endów… :(
Podsumowując – anime rozpoczyna mocnym uderzeniem, a potem nieco się uspokaja, pozostając na mniej więcej równym poziomie przez resztę czasu. Więc jeśli komuś bardzo spodobał się początek i nastawi się, że dalej będzie tak samo, to faktycznie może się trochę rozczarować. Ale nie powiedziałabym, że ta seria jest nudna. Ja się nie nudziłam. Moim zdaniem jest dobra. To dużo i mało jednocześnie, bo miała zadatki na bardzo dobrą, ale chyba twórcom zabrakło trochę pomysłów  kliknij: ukryte  i zamiast budować napięcie samą rozgrywką postawili na wzbudzanie lęku o życie bohatera, a chyba nie do końca o to chodzi w serii o hazardzie.
Pomijając już samą fabułę – podobało mi się to, że seria pokazywała dużo prawdy o ludzkiej naturze i to o tej jej stronach, o których zazwyczaj woli się nie pamiętać. Inna sprawa, że robi to w sposób bardzo dramatyczny, co podkreśla dodatkowo dosyć patetyczny narrator. Cała seria rysowana jest bardzo grubą kreską – dosłownie i w przenośni. To czy taka konwencja się spodoba, to już zależy od widza.
Natomiast jeśli chodzi o bohaterów to w pewnym sensie, są dla mnie oni fenomenem. Jest to chyba pierwsza seria z jaką się spotykam, w której żadnego bohatera nie można obdarzyć sympatią. Wszyscy prezentują taki typ człowieka, którego nie chce się spotykać w codziennym życiu. Naturalnie, kibicowałam Kaijiemu, ale nie mogę powiedzieć, żebym lubiła tego bohatera. Podobał mi się jednak sposób w jaki się rozwijał, przeżywane doświadczenia miały na niego wpływ i wyleczyły go w pewnym stopniu z naiwności, ale nie pozbawiły go przy tym człowieczeństwa.
Podsumowując, „Kaiji” to dobre anime i raczej nie będę żałować spędzonego przy nim czasu. Pozostaje mi tylko sięgnąć po drugi sezon i mieć nadzieję, że tym razem zakończenie w pełni mnie usatysfakcjonuje.

Z główną częścią wywodu, czyli, że recenzent się nie zna, ponieważ ścieżka dźwiękowa jest „doskonałą pod każdym względem” nie będę polemizował (nawet jeśli ciśnie się na usta cytat z Ferdydurke), ponieważ wszelkie próby i tak by pewnie doprowadziły do pyskówki. Skupmy się na reszcie.

Tak się bowiem składa, że owe „odgłosy w tle” (...) to jak najbardziej muzyka. Istnieje ona już prawie 40 lat i zwie się ambient.

O ile ta nazwa nie pada w recenzji, to czymże innym jest muzyka ambient, jeśli nie odgłosami w tle, które wpływają na słuchacza, nie absorbując nadmiernie jego uwagi? Być może powinienem podeprzeć się fachowym terminem, ale ta część opisu nie jest niezgodna z prawdą.

Ambient gra także światowej sławy kompozytor Jean Michel Jarre. Jest uwielbiany na całym świecie, choć także ma w swoim dorobku melodyjki grane jednym paluszkiem

Skoro fan gatunku potrafi w taki sposób z technicznego punktu widzenia opisać twórczość Jean Michel Jarre'a, to nie sądzę, żeby takie określenie przynosiło ujmę Taniuchi Hidekiemu, który zwyczajnie inspiruje się dokonaniami wielkich świata muzycznego.

Albowiem wszystkie utwory gitarowe (..) brzmią wręcz rewelacyjnie i bardzo kompleksowo jak na zagrane jednym paluszkiem.

Dlatego w tekście piszę o utworach na syntezator. Wystarczy czytać uważnie.

Co do tego, czy ktoś uzna ścieżkę dźwiękową Kaijiego za (cytując Twoje słowa) „niewiele wartą i niegodną uwagi”, to wiele zależy od czytelnika. Część rzuci okiem tylko na numerek, nie czytając recenzji (ich strata), fani gatunku po opisie będą wiedzieć w którym kościele gra i aż tak bardzo nie przejmą się oceną człowieka spoza ich kręgu muzycznego, natomiast nie­‑fani mają szansę spojrzeć z mojej perspektywy. Czasem zdarza się, że muzyczna wyprawa w nieznane zmienia sposób postrzegania, ale tym razem się tak nie stało. Sposób wykorzystania utworów w anime (bo pewnie jakby słuchać osobno podkładu, to dałoby się znaleźć jakieś ciekawsze utwory) zwyczajnie mnie nie zachwycił i stąd taka, a nie inna ocena. Chyba nie uważasz, że w recenzjach przy ocenie każdego elementu powinienem wystawiać maksy, bo z pewnością znajdzie się ktoś, komu się dana składowa podobała i zrobi się mu smutno, gdy zobaczy niską cyferkę?

Tym niemniej dobrze się stało, że napisałeś swój komentarz, bo dzięki niemu czytelnicy mogą zobaczyć drugą stronę medalu. Oczywiście mogłoby się obyć bez drobnych złośliwości, ale nie mam zamiaru wybrzydzać, gdy ktoś pomaga serwisowi tanuki.pl.

 kliknij: ukryte  Mianowicie chodzi o to, że Chairman'a jednym z warunków było to, że zwycięski los ma być prosty, bez żadnych zgięć. Chairman wyciągnął ze zgięciami. W takim wypadku „loteria” stałaby się nieważna. Aż ciężko uwierzyć by osoba tak inteligentna jak Kaiji nie zauważyła tego…

 kliknij: ukryte  To nie był żaden błąd w fabule. Po pierwsze mowa była, że los nie może być zgnieciony w kulkę, wymiętolony, a nie zgięty. Po drugie Kaiji myślał o tym, że straci palce i o tym jakim cudem dziadek dał radę to zrobić, był na dnie rozpaczy. Nic więc dziwnego, że nie zauważył zgięcia. Zresztą to nic by nie zmieniło, nie udowodniłby, że dziadek był za to odpowiedzialny (jedynym dowodem byłoby to, że Kaiji nie wyciągnął losu jako pierwszy), w końcu obaj równocześnie wkładali losy, Kaiji sam był sobie winny, że nie przypilnował dziadka, ale myślami był zupełnie gdzie indziej. Mnie bardziej zastanawia czemu nie zażądał sprawdzenia pudełka i przejrzenia wszystkich losów zanim ucięto mu palce. Gdyby znaleziono drugi „wygrywający” wówczas miałby szansę się wykręcić (zwalić winę na dziadka, zażądać unieważnienia zakładu), chociaż ze względu na to, że był zgnieciony w kulkę byłoby to trudne, ale Kaiji nie mógł tego wiedzieć.

Nie jestem w stanie zrozumieć jak Kaiji może kogoś nudzić.

Ja z kolei potrafię zrozumieć, że kogoś może ciekawić, lecz nie podzielam poglądów takich osób.

Nie zakładaj, że przy analizie psychologicznej charakterów KAŻDY widz zasypia.

Toteż niczego takiego nie zakładam, ponieważ napisałem:

...trudno o wiarygodne obserwacje psychologiczne, kiedy widz usypia.

To truizm – jak się śpi, to się dużo nie zaobserwuje. Przy czym konkretnie usypiałem kawałek dalej.

Wiele osób oglądało Kaijiego (nie wszystkie momenty, zgoda) prawie że na stojąco – to anime jest apogeum napięcia.

Przyznam, że do tej pory nie potrafię zrozumieć celowości podważania czyjejś opinii za pomocą argumentów typu „wiele osób uważa, że…”. Mam teraz szukać większej bandy, która popiera moje zdanie? Jak dla mnie cały akt z  kliknij: ukryte  chodzeniem po belce, kiedy stali w miejscu i panikowali na widok duchów, jak również z kartą E, gdy Kaijiemu zupełnie się wyłączył mózg i jego zagrywki można było przewidzieć bez elektroniki, były apogeum braku napięcia. Cóż, jedni patrzą na zdanie recenzenta, inni na komentarze czytelników. Nawet takie przeciwstawne opinie są wartościowe.

Kobietę można zauważyć w odcinku przejściowym między 1 a 2 arciem ( w sklepie, w którym pracuje Kaiji ), no i w jednym drobnym przebłysku

OK, przyznam się do błędu – zapomniałem o kobiecie w sklepie, acz i ona występowała raczej w roli statystki. Twór pojawiający się na stopklatce tym bardziej nie zalicza się do obsady (i do tej pory mam wątpliwości, czy to aby na pewno była istota płci żeńskiej).

Skonczylem. Bardzo fajna seria. Daje sporo do myslenia. Polecam raz jeszcze!