Tanuki-Anime

.
+ciekawy klimat i przesłanie
+wyborna kreska
+piękna animacja

-jakieś tam nieistotne pierdółki

Kreska zachwyca, jest na czym zawiesić oko, co ciekawe, nawet najdrobniejsze detale otoczenia doprowadzono do wysokiego poziomu. / Miejscami grafika była tak realistyczna(szczególnie w powietrzu), że trudno było ją odróżnić. / W filmie jest polski akcent. / Z pierdółek nie podobał mi się sposób rysowania sylwetek bohaterów, taka jakaś nijakość ich, co bardzo kontrastowało z kreską.

[link]

Doskonały, perfekcyjnie wykonany film. Absolutnie zasługuje na tak wysokie noty, Mamoru Oshii znów pokazał klasę.

Graficznie zapiera dech w piersiach szczegółami, niesamowicie skomplikowaną animacją samolotów w walce, a także mnogością wszelkich szczegółów otoczenia.

O bohaterach i fabule można by długo, napiszę tylko, że film posiada świetną muzykę od pana Kenjiego Kawai.

Nie dla miłośników akcji i samolotów, nie to jest w tym filmie najważniejsze. Klimat przygnębiający, sporo szarej wojennej rzeczywistości.

Oglądać, robi wrażenie.

Gratuluje recenzji. Ciekawa i niegłupia.

To nie jest film, który trzeba obejrzeć za jednym zamachem. Akcja toczy się w tempie raczej serialowym, więc tym bardziej można go sobie spokojnie oglądać „po kawałku”. Wtedy nawet miłośnicy wartkiej akcji nie poczują się znudzeni.

Jak dla mnie świetne. Nic dodać, nic ująć. A muzyka naprawdę wspaniała, mój ulubiony kompozytor.

Teraz zadam pytanie za milion złotych temu, który recenzował to anime. Mianowicie niech mi wskaże miejsce gdzie w Krakowie jest „starówka”. Oficjalna mapa Krakowa niczego takiego nie zawiera. W Krakowie jest tylko i wyłącznie Stare Miasto i czy to tak trudno zapamiętać? Widać autor musi pochodzić z Warszawy lub Poznania.

komentarz jest zbędny… po prostu trzeba zobaczyć…

Film zdecydowanie nie dla mnie. Z jednej strony ciężki, przygnębiający, z innej, dla mnie, po prostu nudny. Zwykle wolę powolny rozwój akcji, ale tutaj opierałam głowę o biurko i walczyłam z opadającymi powiekami. Być może to właśnie wina tej wylewającej się rozpaczy z ekranu. Tak, wolę serie optymistyczne, nie widzę sensu w zasmucaniu sobie życia, ale są pogrążające tytuły, które obejrzałam, które mi się spodobały, są nawet takie, do których chętnie wracam. Lubię też, gdy smutny tytuł polega na inteligentniejszej rozrywce, niż kolejne mordowanie bohaterów, na wyższych zagraniach w scenariuszu na uczuciach widzów. Tutaj owa inteligentna rozrywka mnie nie złapała. Tutaj poziom braku entuzjazmu, atmosfera pożogi, psychicznego cmenatrzyska po bitwie nie dołował mnie. On mnie nudził.

Może jestem zbyt znieczulona, bez serca, nie doceniam „głębi”, ale po prostu nie widzę tutaj nic innego, jak pogrążania, które nie trafia do wszystkich. A może to wina postaci. Moje totalne antypatie, denerwujące, nielogiczne. Może i miały takie być, zimne, odludne, ale nie lubię takiego zabiegu, bo zamiast interesować się tym, co się z bohaterami dzieje, zaczynam oglądać paznokcie albo zerkać na koty za oknem. Taka moja natura.

Muzyczka za to miodzio. Grafika na bardzo wysokim poziomie, do oglądania w kinie, a nie na laptopie. Szkoda, że choć były pięknie odwzorowane miasta, to po chwili pokazywano nudny sielski krajobraz bez życia, bez iskry, albo nudne, jednostajne niebo. Podobały mi się rybie oczy, idealnie pasowały do wysysających energię postaci oraz przygaszone kolory. Szkoda, że sceny w mroku były ciemniejsze niż letnie lubelskie noce, nie lubię gimnastyki przed monitorem podczas seansu, aby zobaczyć coś więcej, niż czarną czarność na ekranie.

Przesłania nie widziałam i nie zobaczę, bo choć widziałam Sky Crawlers parę lat temu, o powrocie do tego filmu absolutnie mowy nie ma. Co ciekawe, wymienione i przyrównane w recenzji Mouryou no Hako jest dla mnie dziełem absolutnie udanym, idealnie trafionym w me gusta, w dodatku nie mającym według mnie nic wspólnego ze Sky Crawlers.

Dla osób cieszących się życiem, które nie widzą bądź nie chcą widzieć miliona przesłań i dziesięciu głębi, film stracony. Jeśli zaś ktoś umie znaleźć receptę na życie w dwugodzinnej usypiającej produkcji, okazja jak znalazł.

Tła, walki, muzyka, historia, animacje rzadko spotykam się z tytułami w których wszystko jest tak idealnie do siebie dopasowane. Dodatkowo klimat oraz zakończenie najwyższych lotów. Szczegółowość odwzorowania Warszawy i Krakowa powaliła mnie na kolana. Chciałbym zobaczyć ten tytuł w 3D, mimo że dotąd nie byłem i nie jestem fanem przerabiania filmów na 3D. A to dla tego że niektóre sceny aż się o to proszą.

każdy, kto interesuje się lotnictwem, bez trudu zauważy, że przodkiem mysliwca „Sanka” był japoński prototypowy mysliwiec Kyshu J7W1 Shinden. W 1945 szokował swoim układem aerodynamicznym. Rodowod jego adwersarza jest trudniejszu do ustalenia. Można się tam dopatrzyć elementów P­‑51 Mustang, P­‑40, F4U Corsair

Jestem dopiero w połowie filmu (reszta partów leci), ale bardzo mi się spodobał. Początkowe założenie było takie że obejrzę go ze względu na Warszawę. Jeszcze do tego nie doszedłem, a już zdążyłem zapomnieć że to chciałem zobaczyć. W filmie nie ma jak dla mnie jakiś pełnych akcji czy dramatu scen w których będę krzyczał „zrób to !” czy coś, ani jakiś wielkich pasjonujących momentów. Film po prostu przepływa, praktycznie można nie zauważyć jak przeleciał, bo niby nic się nie dzieję. Jednak ma w sobie coś co pozwala mu płynąć, i to nie tylko na ekranie, ale przez ekran do naszej podświadomości i z powrotem, jest po prostu że tak powiem „dobry z natury”.

Przepiękna oprawa audiowizualna, świat przedstawiony. Niestety dla ogromnej części widzów będzie dość trudna do zrozumienia. Pokazuje nam kto tak naprawdę cierpi na wojnach, my sami, nasze społeczeństwo. Produkcja na pewno niedoceniona.

Czuć ten natłok wręcz subtelnych szczegółów składających się na świat przedstawiony i przesłanie w raz z nim płynące, ostatnia tak sugestywna produkcja jaką widziałem to chyba jedynie „Angel's Egg”, no i oczywiście „Now and Then, Here and There”. Muzyka, czy może raczej dźwięk, jeśli istnieją rzeczy perfekcyjne, to właśnie to, idealnie dograna muzyka, i niesamowicie drobiazgowe dogłosy tła, i te chłodne, bezuczuciowe wręcz nastawienie seiyū prawie wprost przedstawiające zimno, okrucieństwo i monotonność tego świata. I nie można przeoczyć polskich głosów(„spieprzaj” nawet się trafiło, no i pokazali pałac kultury, respect). Grafika, walki powietrzne, nie ma nawet do tego odpowiedniego komentarza, bo nie da się tego odpowiednio wyrazić, i aż kontrastowe(po samolotach można by się spodziewać postaci 3D wyglądem przypominających tych z Final Fantasy, albo Animatrix) do tego projekty postaci, które w pełni oddają swoją prostotę i wręcz obojętność wobec rzeczywistości, ich charaktery są naprawdę unikatowe i dawają wiele do myślenia(chyba każdy zwrócił uwagę na „wyjątkowy” sposób składania gazety na przykład). Jedyne co można to uchylić głowę autorom, w drodze pochwały. Wielkie dzieło.

Ostatni raz byłem pod takim wrażeniem filmu kiedy po raz pierwszy obejrzałem Mononoke Hime. Muzyka – wspaniała, obrazy zapadające w pamięć a fabuła… poruszająca i skłaniająca do refleksji. Po prostu trzeba zobaczyć ten film :)

nie no bez przesady animacje komputerowe pomijam ale reszta była bardzo uboga graficznie. Tła bez szczegółów, postaci bez wyrazu statyczne. Najbardziej dobijały dialogi, w których zazwyczaj były tylko dwa ujęcia frontalnie na twarze rozmówców którzy ledwo ustami ruszali i mrugali na prawie czarnym tle. Nie wiem czym się zachwycać

Anime warte uwagi, przepiękna oprawa graficzna, muzyka, charakter postaci realistyczny, zdecydowanie to anime jest przeznaczone dla starszych widzów, młodsi mogą go do końca nie zrozumieć

Bardzo ciekawe.Oshii trzyma poziom, graficznie perełka.Muzyka pana Kawai rozpoznawalna od razu. Dla mnie słychać było tam wszystko co do tej pory do anime skaponował, pasuje jak ulał.Historia to wycinek czegos większego i nie do końca zrozumiałego, można by powiedzieć ze rozumiemy ale to nie prawda my tylko godzimy się z faktem , cykl trwa smierc i powrót.Ale jak to sie dzieje i dlaczeko.O co toczy się wojna ,jak długo trwa , gzdie jest piechota i dlaczego niewidać śladów innych działan wojennych . Moze ta wojna to jakiś rodzaj zawodów, igrzysk, ciekawe to.W każdym razie polecam ludziom mającym ochotę odpoczac od kolorowego zgiełku i lubiącym przy filmie pomyśleć.

Bardzo poważnie dzieło. Dzieło które skłania do przemyśleń i rozważań na temat natury ludzkiej.

 kliknij: ukryte  Najbardziej mnie intrygowała postać Nauczyciela – asa przestworzy. Symbolizuje on, czy uosabia Boga w Sky Crawlers. Jest on tym który daje śmierć. Kildreni się go boja, a zarazem bardzo pragną się z nim zmierzyć.
W końcu jakby chcąc się otrzeć o prawdziwą boskość lecą ku niemu ku zatraceniu – które być może ma symbolizować zbawienie? Czy poznanie Boga? Trudno powiedzieć.
Zastanawiałem się też czemu ta Suito Kusanagi jest taka wiecznie smutna, chłodna, niemiła, a czasami jest osobą mającą myśli samobójcze.
Gdy wyjaśnili to w anime to wcale się jej już nie dziwiłem. Bo obserwować pewien cykl, czyli śmierć swojego ukochanego, a potem poznawać go na nowo nie jest zbyt fajnym przeżyciem.
Podobały mi się walki w przestworzach, SA bardzo ładnie zrobione, oddające pełną dramaturgie takich walki. Na plus jeszcze w tym anime wypadają sceny w Polsce. Dobrze, że czasami o nas myslą ;p

Po seansie stwierdzam jedno: muzyka w tym anime, jest genialna. Nie przesadzając mogę powiedzieć, że to chyba najlepszy OST z jakim miałem do czynienia odkąd pamiętam. Jedyny ewenement stanowi piosenka końcowa która po prostu niszczy klimat pozostały po filmie.

Nowy film Mamoru Oshii jest, w przeciwieństwie do niektórych odosobnionych głosów krytyki, dziełem skończonym i doskonałym. Rzeczywiście niewiele przypomina poprzednie dzieła mistrza, mało ma również wspólnego z anime. Zdecydowanie bliżej mu do europejskiego ambitnego kina. Sposób prowadzenia narracji, klimat i psychologia bohaterów budzą podziw. Spokojny, pozbawiony fajerwerków, ale gęsty emocjonalnie film zmierzający do szokującej pointy, jest wielkim tryumfem artysty poszukującego nowych środków wyrazu. Polecam!

Moje proste słowa nie oddadzą do końca moich myśli o tym tytule. Takie dzieła są niewiarygodne. Zasługują na najwyższe uznanie.Chociaż motyw, jakże nam doskonale znany, daje kolejny raz do myślenia. Nie tylko o tym czym jest wojna, ale także o nas, o naszych motywach, postępowaniu i zasadach jakimi się kieruje ludzkość.

Osoby szukające wojennego filmu akcji z masą potyczek powietrznych srogo się zawiodą. Takich momentów jest w Sky Crawlers tylko kilka. Film w dojrzały sposób przestawia ludzi jako pionki w wielkiej machinie wojennej, która zdaje się nie mieć końca. Próbuje również znaleźć odpowiedzi na pytania, czy ludzkość bez wojen może w ogóle istnieć. Zakończenie doskonale to podkreśla. Całość zaprezentowana jest w retro­‑futurystycznej scenerii.

Bohaterowie na początku wydają się pozbawionymi duszy i emocji istotami, lecz po kilku chwilach stwierdzamy, że ich zachowania są naturalne i w pełni uzasadnione. Druga strona medalu, że o ich przeszłości nie wiemy właściwie nic (jednak nie powinno to nikomu przeszkadzać).

Graficznie anime prezentuje się więcej niż bardzo dobrze. Występujące nielicznie walki w powietrzu zapierają dech w piersiach. Samoloty są ciekawie zaprojektowane i pełne detali. Bez problemu można zauważyć stylizowanie na serie i gry traktujące o podniebnych piratach. Błyszczące blachy i padający deszcz robią wrażenie.

Anime powinno zainteresować miłośników dramatów w militarnej otoczce. Do oglądania trzeba się jednak przygotować. Z całą pewnością nie jest to seria, którą można obejrzeć akurat w wolnej chwili dla zabicia czasu.

Anime stanowczo przegadane. 10 minut akcji przypada na 40 gadania. Komputerowa animacja rzeczywiście wygląda bardzo dobrze. Szkoda, że nie można tego powiedzieć o modelach postaci, a zwłaszcza ich „rybich” twarzach – wytrzeszczone oczy, które mrugają raz na pół godziny filmu. Zdaje się, że wszyscy boją się powiedzieć coś złego o tym anime – bo przecież autora GiTsa itp. Albo się boją, że inni zarzucą, że nie zrozumieli.

Miało być głęboko i do przemyśleń i tak było. Dodatkowo wspaniała oprawa graficzna i muzyka.

Urzekają momenty, chociażby takie jak scena w restauracji, gdzie mądre słowa są przeplatane z całkowitą ciszą. Te momenty jakże rzadkiewdzisiejszymkinie dodatkowo podnoszą wartość filmu.

Na zakończenie dodam jeszcze, że tak często drażniące mnie wątki romansowe i wetknięte na siłę stosunki pomiędzy postaciami tutaj nie drażnią, a wręcz są rozwiązane w sposób niebudzący żadnych zastrzeżeń

10/10 bez dwóch zdań.

 kliknij: ukryte  Dwie sceny są w swym wymiarze geniealne, ta miłość z pistoletem w samochodzie i oczywiście ostatniascena filmu – topi mózg

W sumie wzielem sie za to tylko z ciekawosci aby zobaczyc palac kultury i ogol pokazany w anime o polsce ale im wglebialem sie w fabule tym bardziej mnie to zaciekawilo. Jednak trzeba do tego anime podejsc w inny sposob niz do innych produkcji gdyz jest to ciezkie anime. Sadze, ze polecilbym kazdemu kto lubi podniebne walki bo pomijajac, ze nie o akcje tu chodzi to kadry sa przepiekne. Ogolnie warto obejrzec i zapamietac to anime.

Własną opinię rozpocznę od pochwalenia recenzenta za obiektywność. Zdecydowanie Sky Crawlers należy do tej grupy anime, którą trudno jest jednoznacznie ocenić. Z jednej strony obfituje w szczegóły i dbałość o detale,jeżeli natomiast spoglądamy na całość wydaje się ona mocno '' nadszarpnięta''. Nie ulega wątpliwości, że widz stawiający szybkość fabuły ponad zagłębianie się w psychikę postaci nie odnajdzie tu wiele dla siebię. Całe szczęście, że autorzy włożyli tak wiele wysiłku w aspekt wizualny tego anime. Przyznam, że osobiście przyciągnął on najwięcej mej uwagi. Samoloty myśliwskie, bombowce w pełnej trójwymiarowej grafice wyglądały nadwyraz efektownie. Postacie płynnie animowane, tła, miasta(Warszawa, Kraków)z ukazane dbałością o szczegóły.Efekty specjalne przyczyniły się niezmiernie do sukcesu tej serii. Dzięki nim udało się również uniknąć ''załamania'' z powodu przygnębiającego wątku przewodniego.
Kończąc oglądać Sky Crawlers zastanawiałem się czy potencjał fabularny nie został celowo ograniczony przez autorów. Co by było gdyby anime to liczyło conajmniej 13 odcinków ? Mamy tu bogaty świat i olbrzymie mozliwości. Bohaterowie są postaciami złożonymi. Posiadają własną specyficzną osobowość i intrygującą przeszłość. Zagadki i pytania mnozą się od samego początku, a ile z nich wyjaśniono w ciągu tych 120 minut ? . Anime łączy w sobie dwa niezwykle interesujące realia, które w przeszłości rozwinęły już takie tytuły jak Last Exile i Ergo Proxy. Twórcy być może zbyt szybko podjęli decyzje aby uszczuplić to anime do tak krótkiego czasu i to mógłbyć jeden z największych błędów.
Ostatnie zdanie będzie odnośnie ścieżki dzwiękowej. Jestem przekonoany, że każdemu widzowi z dłuższym stażem nie umknęło wrażenie jakie wywołuje aspekt muzyczny SC. Po niespełna kilku sekundach od rozpoczęcia filmu nie miałem najmniejszych wątpliwości, że muzykę skomponował nikt inny jak sam Kenji Kawaii i warto poświęcić uwagę temu anime choćby ze względu na samą oprawę dzwiękową.
Muzyka spokojna, klimatyczna. Tak jak pisała recenzentka usłyszymy tu harfę i skrzypcę i inne instrumenty. Tródno przemilczec fakt, iż oprawa dzwiękowa przywołuje na myśl Fate/ stay Night, lecz dla mnie jest to akurat największym plusem.

Dziekuje Enevi za ciekawa recenzje (ktora z przyjemnoscia przeczytalem dwa razy!). Nie jestem fanem mangi a na Wasza strone trafilem zupelnie przypadkowo. Bylem po prostu ciekaw co Polacy napisaliby o tym filmie zwarzywszy ze pojawiaja sie w nim elementy polskie. Nie chodzi tylko o Palac Kultury czy starowke w Krakowie, ale takze o nastroj i otoczenie. Zielen, przestrzen, spokoj, cisza to elementy tak nieznane, wrecz obce, dla tych zyjacych w zaludnionych miastach azji. Moze i dlatego film wydaje sie byc (dla niektorych) za powolny, dlugi, brakujacy szybkich akcji i rozwiazan. Mysle jednak ze to wlasnie uzycie prostej animacji sprawilo iz widz ma szanse sie skupic na tym co w tym filmie najciekawsze. Nie jest to film dla masowego odbiorcy. Jednym z przyczyn np. to trudnosc utozsamienia sie z glownymi bohaterami. W duzej mierze wynika to z faktu iz stanowia oni (jak i wiekszosc elementow w filmie) jako narzedzie do pokazania „wiekszych” ideii.

Enevi, samolot Teacher'a wzorowany jest na niemieckim Messerschmitt bf 109 z II wojny swiatowej a Yuuichi'ego na nowoczesnych konstrukcjach tzw. „paliwo­‑oszczednych.”

Świetny film, nie będę się rozpisywał bo możecie przeczytać obszerną recenzję.
Przesłanie filmu nie było jakoś szczególnie trudne w odbiorze, (przez co od sceny z zaginaniem gazety można się domyślić zakończenia), mimo to podobało mi się.
Ostatnio w ręce wpadają mi same przygnębiające anime (Mushishi, Kaiba), The Sky Crawlers podtrzymuje ten trend.

8.5/10

Reżyser wrzucił nawet kilka smaczków jak nadanie niektórym postaciom imion związanych z innymi filmami przy których pracował, śmieszna była aluzja odnośnie Tachikomy podczas gry w kręgle.

Szczerze mówiąc nie zrozumiałam przesłania filmu, dlatego wydał mi się strasznie nudny. Postaci były moim zdaniem zbyt „sztuczne” pomijam pana Tokino i Fuko/Yuko (ta z tatuażem na piersi).

Wizualnie film bardzo dobry, momentami powalający, ale niestety projekty postaci były moim zdaniem zbyt uproszczone, ale z drugiej strony oszczędna kreska=ładniejsza animacja (latwiej animować coś z mniejszą ilością kresek niż np. każdy włos z osobna :). Muzayka, ładna, urzakająca.

Podsumowując, nie wiem co myśleć, sam film mi się średnip podobał, za to jego wykonanie i owszem podeszło pod moje gusta. Na szczęście film trzymał pewien klimat, co pozowliło mi dotrwać do napisów końcowych.

Swoja drogą moją ulubioną sceną jest wizyta w Krakowie (szczególnie motyw od momentu pojawienia się trawmawju do wyprawy na kręgle). Zrobiło mi się jakoś cieplej na sercu + muzyka podbudowała we mnie ten błogi nastrój. Szkoda, że cały film nie miał takiej otoczki jak podczas tej scenki krakowskiej.

6/10

W pełni zgadzam się z tym, że jest to anime trudne, lecz ciekawe. Wpełni zgadzam się z oceną warstwy audio­‑wizualnej. Oshi wyciągnął wnioski z chłodno przyjętego Gitsa: Innocence i nie uraczył nas filozoficzną papką, a przesłania zosawił na drugim planie (jak za starych dobrych czasów). Ale jest jeden problem – film jest zbyt spokojny, zbyt wymagający. Brakuje tu oderwania od tej melancholii (walki lotnicze, mimo że efektownie zrealizowane, nie są dość emocjonujące, by to zapewnić). Dlatego tylko 8/10 – warto obejrzeć.