Tanuki-Anime

Długo nie mogłam się przekonać do tego tytułu. Z jednej strony odrzucała mnie mnogość odcinków – kilka serii TV + OVA to jednak trochę dużo jak na tytuł z rodzaju cgdct, w którym brak ciągłej fabuły. Do tego zastosowany tu styl SD był dość odrzucający i gdzieś kiedyś dorobiłam sobie ideę, że to będzie głównie taka głupiutka komedyjka. Mając jednak ochotę na jakieś dobre moe okruszki, postanowiłam dać temu szansę… co okazało się strzałem w dziesiatkę!

CGDCT to bardzo specyficzny rodzaj anime, który nie każdemu przypadnie do gustu. Kiedyś tego typu serie odrzucały mnie od siebie na kilometr, od niedawna jestem w nich wręcz zakochana. Idealnie nadają się do odprężenia po ciężkim dniu, a te lepsze mają doskonale wyważone poziomy słodyczy i spokojnego klimatu. Jak się okazuje Hidamari Sketch idealnie się w to wpisuje. Jest lekkie, nieprzesadzone i takie po prostu… zwyczajne. Nie bombarduje się nas abstrakcyjnymi gagami, ale też nie ma tu wielkich dramatów, czy romansów. Ot, oglądamy codzienne życie uczennic klasy plastycznej w liceum. A co się może w takim codziennym życiu wydarzyć? Cóż, z jednej strony nic szczególnego, z drugiej – naprawdę bardzo wiele! Szczerze powiedziawszy nie poczułam nudy ani przez moment – szybko wsiąkłam w życie mieszkanek słonecznych apartamentów.

Swoją drogą atmosferę codzienności fajnie podkreślono skokami czasowymi. Wydarzenia nie są poukładane chronologiczne i gdybyśmy chcieli je w takiej kolejności oglądnąć, trzeba by sięgnąć… do innej serii. Początkowo nie byłam przekonana do tego zabiegu, obecnie za dobrą zabawę uznaje wpasowywaniu kolejnych fragmentów układanki. Ciekawi mnie jak wyglądało dane wydarzenie, które komentują bohaterki i z niecierpliwością czekam, aż będę mogła zobaczyć odpowiedni do tego odcinek. Ostatecznie, kolejne dni zlewają się ze sobą i ogląda się je tak, jakby ktoś przywoływał wspomnienia z lat licealnych.

Inna sprawa, że zaprezentowane tu bohaterki, choć do najbardziej oryginalnych nie należą, łatwo potrafią wzbudzić sympatię. Najbardziej wyróżnia się spośród nich Miya, będąca klasycznym wcieleniem artystki – mocno zakręcona, nieco bujająca w obłokach, energiczna i niezwykle utalentowana dziewczyna z mnóstwem pomysłów i ogromnym apetytem. Obok niej Yuno wypada nieco blado jako „ta nieśmiała i miła dla każdego”, ale jak dla mnie obie świetnie się razem uzupełniały. Zresztą tak samo jak Sae i Hiro.

Grafika to osobny temat. Zastosowany tu styl SD jest naprawdę koszmarny, długo musiałam się do niego długo przyzwyczajać. Jednakże wizualnie ta seria wcale zła nie jest. Czuć tu wyraźny styl SHAFTu, ewidentnie jeszcze nie ukształtowany w pełni. Tła są w większości puste zaś postaci tła często występują tylko jako kontury, czasami z odpowiednimi podpisami. Widać też wiele wstawek „rzeczywistych”, ale w ilościach nieprzesadzonych, na dodatek dobrze komponujących się z całą resztą. Zdarzają się już bardzo specyficzne ujęcia, tak charakterystyczne dla tego studia, ale nie oglądamy ich co chwila. Na dodatek, ponieważ bohaterki głównie rozmawiają i na tym polega ta seria, nie przeszkadza to w śledzeniu tego, co jest tu najważniejsze. Ogólnie rzecz biorąc – SHAFT w tej wersji jest nie dość, że strawny, to jeszcze znakomicie pasuje do charakteru tego anime.

Generalnie mnie się to bardzo dobrze oglądało i mam ochotę na więcej…. dużo więcej! Jakie szczęście, że tak długo zwlekałam z obejrzeniem tego, bo teraz mam doskonałą serię iyashikei do zrelaksowania się. Zdecydowanie nie jest to seria dla każdego, ale jak ktoś lubi takie spokojne klimaty o codzienności, powinno mu to przypaść do gustu. Ode mnie mocna 7.

Tak nudnej adaptacji yonkomy jeszcze nie widziałem.

Naprawdę można zasnąć, żarciki nie są śmieszne, bohaterki tak sztampowe, jak tylko się da. Jako komedia zupełnie się ta seria nie sprawdza, mnie nie bawiło. Jako slice of live też nie, bo za dużo w tym super deformed i przede wszystkim – NUDA. Nuda, nuda, nuda.

Może i jest to ciepłe i na deprechę, ale mnie na zmianę wkurzało i usypiało.
Absolutnie odradzam. 2/10.

Na początku przyznam się: obejrzałem dopiero sześć odcinków pierwszej serii, więc może nie powinienem się wypowiadać na temat całości. Z drugiej strony akurat w tym wypadku wiele chyba się już nie okaże, w końcu fabuły tu brak… Więc może jednak mi wolno.

Cóż powiedzieć? Seria naprawdę przypadła mi do gustu. Nie jest ani tak kliniczna jak Lucky Star, ani tak irytująco moe jak K­‑On! (żeby nie było – obie te serie lubię); najbardziej przypomina mi chyba moją ukochaną Azumangę, choć zarazem wiele je oczywiście różni. Zaznaczmy, że Hidamari Sketch opiera się przede wszystkim na dialogach i interakcji między postaciami o różnych charakterach, ale wydarzenia temu towarzyszące mają znaczenie znikome w porównaniu ze wspomnianymi seriami.

Dlaczego Hidamari Sketch tak mi się podoba? Po pierwsze: senny, oniryczny, ciepły, ale przy tym niebanalny nastrój. Do tego anime trzeba się dostroić, pozwolić mu się porwać jak sennemu prądowi. Można mu zarzucić dziecinność, jednak tak naprawdę po jakimś czasie wrażenie to – przynajmniej u mnie – znika; wydaje mi się właśnie, że ta pozorna infantylność to tylko podstęp, by złapać widza w świecie przebogatej i zaskakującej wyobraźni autorki. Po drugie, co zresztą wiąże się z punktem poprzednim, jestem pod wrażeniem oprawy graficznej. Tutaj akurat muszę się z recenzją nie zgodzić: choć projekty postaci są proste, a deformacje (nazbyt) częste, to jednak cała koncepcja graficzna jest naprawdę niebanalna i po prostu odjazdowa (choćby częste użycie rastra, jak również różnych te wszystkie dziwne, metaforyczne ujęcia dla pokazania niby trywialnych zdarzeń, np. pojawiające się psychodeliczne ślady stóp oznaczające, że ktoś biegnie). Kojarzy mi się to trochę z serią Sayonara Zetsubou Sensei, która wprawdzie miała inną kreskę, ale psychodelę miejscami podobną (choć oczywiście tamta komedia była czarna, a Hidamari jest niezwykle pozytywna).

Z ostatecznymi wnioskami powstrzymam się do zakończenia oglądania, ale kroi mi się co najmniej siódemka – a takiej oceny nie wystawiam byle czemu. Rozumiem jednak, że nie jest to chyba seria dla każdego.