Tanuki-Anime

Galaxy Angels ruszają na kolejną misję. Znowu szukają Zaginionych Technologii – dawnych wynalazków ludzkiej cywilizacji, zapomnianych po wielkiej katastrofie. Dziewczyny nie są bynajmniej zadowolone z tego zlecenia. Po stokroć bardziej wolą zdejmować kotki z drzew, tudzież znajdować zaginiony pantofelek, ale cóż, służba we flocie nie jest usłana różami. Na szczęście tym razem trop nie okazuje się fałszywy. Vanilla H znajduje… Głowicę­‑niewypał. Po przetransportowaniu znaleziska do bazy okazuje się, że pocisk wyposażony jest w sztuczną inteligencję, nazywa się MA34… (minuta na wymówienie wszystkich literek i cyferek) ...Normad i potrafi wygłaszać monologi o sensie życia nie gorzej od Hamleta. Po bliższym zapoznaniu się z Zaginioną Technologią drużyna przenosi jego główny procesor (pozostawienie Normada w postaci pocisku nie byłoby rozsądne, może wybuchnąć) do… idiotycznie wyglądającej różowej maskotki. Misja wykonana.

Jak łatwo się domyślić, Galaxy Angels to komedia w najczystszym wydaniu. Nie tak dobra, jak chociażby Full Metal Panic!, ale z pewnością ponadprzeciętna. Gagów jest mnóstwo, jedne lepsze, drugie gorsze, trzecie nie do zrozumienia ze względu na różnice kulturowe, ale saldo jest zdecydowanie dodatnie. Zresztą natężenie żartów nie powinno dziwić choćby ze względu na luźną fabułę.

A skoro już przy tym jesteśmy, to akcja na dobrą sprawę stoi w miejscu, nie licząc wprowadzenia do serii dwojga bohaterów – Milfeulle Sakuraby (odcinek 1) oraz wspomnianego Normada (odcinek 3). Resztę można oglądać w dowolnej kolejności, jak się komu podoba. Dobre posunięcie w przypadku anime, które ma rozśmieszyć widza. Zakończenie natomiast wgniata w fotel, ponieważ… Żadnego się nie uświadczy. I dobrze.

Bohaterowie zostali wykreowani tak, żeby wywoływać jak największą ilość zabawnych sytuacji. Raczej nie zazna się spokoju w towarzystwie Forte Stollen – panny po dwudziestce, chowającej za pazuchą pół arsenału Imperium Transbaal (państwa, któremu służą), poszukującej (z miernym skutkiem) jak najbardziej przystojnego i dzianego faceta Ranphy Framboise, mającej nieziemskiego farta, talent kucharski oraz intelekt rozwielitki Milfeulle Sakuraby, Mint Blancmanche – wyrachowanej miłośniczki cosplayów i panny z dobrego domu, wyznającej dziwną religię Vanilli H oraz wreszcie Superinteligentnej Zaginionej Technologii Umieszczonej w Idiotycznej Różowej Maskotce. Całą tą zbieraniną z piekła rodem (choć tytuł sugerowałby niebo) dowodzi Bogu ducha winien Volcott Huey i to on z reguły zbiera cięgi, kiedy jego podopieczne (i Normad), miast uratować wspomnianego kotka z drzewa, przypadkiem niszczą pół bazy. Ogólnie na postacie narzekać nie można.

Grafika i animacja są ładne, jak na nową serię przystało. Może drażnić design niektórych postaci, ale to niewielki minus. Opening niespecjalnie mi się spodobał, muzyka także, ale potrafi wbić się w pamięć.

Anime godne jest polecenia miłośnikom komedii. Zawieść się mogą co najwyżej opakowaniem (openingiem), ale zawartość jak najbardziej strawna. Gagi nie są może wyrafinowane, ale daleko im do niesmacznych. Miła dawka śmiechu na smutne deszczowe dni. Siedem na dziesięć.