Tanuki-Anime

Spokojny student Eiri Kurahashi skrywa przed światem swój sekret. Jakiś czas temu do antykwariatu, w którym pracuje dorywczo, została przywieziona spora przesyłka z rzeczami na sprzedaż. Wśród nich był niezwykle piękny kielich z weneckiego szkła. Chłopak odkrył, że kiedy go dotyka, pojawia się przed nim wizja małej dziewczynki. Długi czas obserwuje tylko jej poczynania, zastanawiając się, kim może być fascynująca go nieznajoma… Wie tylko, że była arystokratką i że została brutalnie zamordowana, a otaczające ją w tamtym momencie naczynia – w tym ten kielich – noszą w sobie jej nienawiść i żądzę zemsty. Ku jego zdumieniu pewnego dnia do antykwariatu trafia także portret, przedstawiający tę właśnie dziewczynkę – żyjącą w XVIII wieku Cossette d'Auvergne. Niebawem też zjawa zaczyna zwracać na niego uwagę – jest pierwszym człowiekiem, który ją widzi. Zmusza go, by przyjął na siebie dziedzictwo i przekleństwo człowieka, który ją zamordował, aby jego pokuta pozwoliła jej w końcu odejść w spokoju. Eiri godzi się na to, mając nadzieję zbliżyć się do niej, ocalić ją – i namalować jej portret, piękniejszy niż ten stojący w antykwariacie…

Po pierwsze i najważniejsze, obejrzałam tu najpiękniej zakomponowane kadry od czasów Soul Takera – tyle, że tym razem nie musiałam się wstydzić za idiotyzm fabuły. Nie da się ukryć, taki styl znacznie lepiej pasuje do opowieści grozy niż do czegoś, co w ostatecznym rozrachunku okazuje się kiepskim science­‑fiction. Oprawa graficzna jest po prostu perfekcyjna. Wielu widzów może zaniepokoić używanie trójwymiarowej animacji komputerowej – jednak jest ona doskonale wkomponowana w tradycyjną i wręcz niezbędna do uzyskania niektórych efektów. Wielkie brawa należą się twórcom także za to, że przedstawiona tu mroczność nie jest w żadnym momencie kiczowata, mimo że chwilami krew się leje w ogromnych ilościach. Równie kunsztowna jest oprawa muzyczna – przyznałam 9 zamiast 10 tylko dlatego, że wydaje mi się, że jest zbyt nierozerwalnie powiązana z obrazem i w odłączeniu od niego może trochę stracić.

Trudno mi coś napisać o postaciach – dowiadujemy się o nich bardzo niewiele. Natomiast sama fabuła… Po „obraniu” jej z zakłóceń chronologii i oddzieleniu jawy od wizji zostaje historia zdumiewająco prosta. Prawdopodobnie próby komplikacji fabuły łatwo mogłyby się skończyć ugrzęźnięciem w bełkocie, niemniej jednak byłam trochę zdziwiona. I już? To wszystko? To naprawdę tak było? Dlatego tylko obniżam ocenę końcową – rzecz jest zdecydowanie warta polecenia (choć na pewno nie dla widzów młodszych), a miłośnicy mrocznych klimatów zapewne bez wahania przyznają jej najwyższe noty.