Tanuki-Anime

Sequel – bohaterowie są już dorośli – będzie mieć premierę 14 października. To film live action, reż. Yuuichirou Hirakawa, w rolach głównych Nana Seino i Tori Matsuzaka. Więcej inf. na ANN: [link]

Muszę przyznać, że przez większość czasu nudziłam się, zajmowałam się czymś innym i mówiłam sobie w myślach, jak bardzo się zawiodłam na studiu Ghibli.
Film nie był perfekcyjny – był przede wszystkim mocno nudny i monotonny. Akcja trwa ostatnie pół godziny, brak mi dużo magii i rodzinnego klimatu, jaki wyczułam w innych produkcjach tego studia.
Mimo wszystko opowieść mnie mocno poruszyła, do tego stopnia, że byłam naprawdę blisko łez – szczególnie zakończenie i sam wątek pisania powieści przez główną bohaterkę, z którą miałam sporo wspólnego, bo również od dziecka czuje swoje powołanie właśnie w pisarstwie. Jej trwanie w tym i droga do celu mnie wzruszyła.
I ta piosenka pod koniec rozwaliła moje serduszko.
Mimo wszystko, nie mogę dać wyżej niż 6/10 – uważam, że byłoby to nie fair w stosunku do serii, które mają te 7/10 bo miały drobne niedociągnięcia, a bawiłam się przy nich doskonale.
Nie wiem czy film zapadnie w mojej pamięci, ale o dziwo, mimo ogromnej popularności, nie uważam go za nic porywającego i niesamowitego. Z pewnością było wiele innych filmów, które bardziej polubiłam.
Uważam, że każdy film studia ghibli niezależnie od poziomu, „stężenia” klimatu, powinien zostać obejrzany przez fana anime i magii. Nie ma co ukrywać, dzięki temu, że nie są to nowe filmy, zawierają dużo więcej tego, co lubię w animku – życia. Nie ma tutaj wyskakujących cycków, krótkich spódniczek, obcisłych zakolanówek, kocich uszków. Jest tutaj życie. I to absolutnie zasługuje na docenienie i pochwałe.

W opisie należałoby zaznaczyć, że powiązanym anime jest „Narzeczona dla kota”.

A kiedy jest czas na młodzieńczą, płomienną miłość jak nie w młodości? Japonia, rok 1994, gimnazjum. Żadne polskie „gimbazy” i gimbusy. Młodzi Japończycy z lat. 90 byli o wiele bardziej dojrzali niż ich odpowiednicy w Polsce czy chyba gdziekolwiek. Poza tym inna kultura i obyczaje. Swoją drogą bardzo fajne.

Co do samego filmu to rewelacja. Po co na siłę komplikować fabułę? Spokojna opowieść o  kliknij: ukryte  dorastaniu i poszukiwaniu drogi życia. I ta PIOSENKA!!! Majstersztyk!!! :)

DO Suplice:
Przecież to oczywiste, że najlepszą obyczajówką od Ghibli było Omohide Poro Poro. Szept serca to dobre anime, można podnieść ocenę za grafikę, ale historia jako całość okazała się zbyt prosta, aż za łatwo to wszystko szło, trudno mi było uwierzyć w tę młodzieńczą, płomienną miłość.

Szept Serca, Arrietta i Totoro, póki co są dla mnie świętą trójcą Ghibli. Biją na głowę hołubione przez wielu Mononoke, Spirited Away, czy zamek Hauru.

I nie rozumiem narzekania recenzenta na główną bohaterkę, mnie się jej postać bardzo podobała, nie zauważyłem, żeby jakoś specjalnie zadzierała nosa, a stwierdzenie jakoby rodzina ją nie obchodziła wydaje mi się co najmniej krzywdzące. Że się miga od obowiązków domowych, to inna sprawa, co nie znaczy, że działa to na jej niekorzyść. Może recenzent za dzieciaka stanowił pod tym względem wzór do naśladowania, ale jak dla mnie sprzątanie, robienie zakupów itp. po dziś dzień są złem koniecznym.

Nie zgodzę się również z opinią, że problemy protagonistki są błahe (aczkolwiek Suplice9 zaznaczył, że to zależy od punktu siedzenia), przede wszystkim są adekwatne do jej wieku, chociaż i tak uważam, że nie jednemu dorosłemu mogłyby spędzać sen z powiek. Problemy sercowe, poszukiwanie swojej drogi w życiu, to nie są znowu takie błahe sprawy. Większość z nas ma na koncie podobne i nie wydaje mi się by wówczas jawiły się jako coś mało znaczącego. W filmie walka bohaterki z przeciwnościami dopiero się zaczęła, postawiła ledwie pierwszy krok, o czym dziadek ją ładnie uświadamia. Jak dzisiaj dziewczyna podniesiona na duchu dobrym słowem patrzy w przyszłość optymistycznie, tak jeszcze nie raz trafi na schody i zacznie powątpiewać, tak więc nie widzę tego tak, że w dwadzieścia minut udaje się jej je pokonać.

:P

Jak coś ze Studia Ghibli to raczej warte obejrzenia. I tak jest w przypadku tego filmu. Szkoda tylko, że tak długo zwlekałam z obejrzeniem. Polecam innym. 10/10

Ten film jest taki piękny ;( Daję 10/10 Naprawdę warto obejrzeć.

Recenzja słaba, a pojęcie recenzenta o produkcjach Ghibli lekko mówiąc mizerne. Szept Serca to fantastyczny film i jeden z nielicznych, który trzyma poziom od początku do końca (czego o kilku innych produkcjach Ghibli powiedzieć nie mogę). Także autor recenzji być może nie wyczuł klimatu, ma niższą wrażliwość na tego rodzaju produkcje lub zwyczajnie nie zrozumiał tego filmu.

*do recenzji pióra Suplice9

Zaskoczył mnie zarzut recenzenta dotyczący charakteru głównej bohaterki:

Przez pierwsze pół filmu zadziera nosa, ledwo pomaga rodzinie (która, notabene, niewiele ją obchodzi), a jej mniemanie o sobie skacze od przesadnie wybujałego ego po syndrom nieudolnej beksy.

Skoro zauważył, że jest taka przez pół filmu, to powinien zauważyć również, że przez drugą połowę filmu już taka nie jest. Dlaczego? Ponieważ jesteśmy świadkami tego, jak charakter dziewczynki stopniowo przechodzi przemianę, a ona sama, nieświadomie, stawia pierwsze kroki na ścieżce, która w przyszłości zaprowadzi ją ku odpowiedzialności i dorosłości. Ważne tylko, by zdać sobie sprawę, że „Szept serca” jest m.in. filmem o pokonywaniu umownej granicy „dziecko/młody człowiek”. W tym kontekście czynienie zarzutu z tego, że początkowo bohaterkę pokazano jako rozkapryszonego dzieciaka, uważam za, delikatnie mówiąc, nieporozumienie, bo gdyby nie smarkula z pierwszej połowy filmu, nie byłoby dziewczynki z zakończenia.

Jedna z najlepszych produkcji studia Ghibli. Piękna w swej prostocie historyjka namalowana jak zawsze po mistrzowsku. 10/10

Trzymajcie mnie -ending jest tak fenomenalny w swojej prostocie, że pierwszy raz wysiedziałam do samego końca napisów. Moje gratulacje. A scena ze śpiewaniem -mistrzostwo. Aż mnie ciarki przeszły (ale nie, że straszne, tylko, że niesamowite)!

Zgrabnie opowiedziana historia. Chociaż bardziej podobała mi się manga, to film również potrafi oczarować swoim realizmem i ciepłem.
Być może gdybym nie zapoznała się z pierwowzorem, to anime wywołałoby u mnie większe poruszenie. Jednak mimo wszystko, jest to dobra produkcja z sympatycznymi bohaterami oraz przyjemną dla oczu grafiką.

Sztuką jest stworzyć film tak bliski realnemu życiu, ale jednak magiczny i niesamowity. To zrobił właśnie Yoshifumi Kondo, którego był to niestety pierwszy i ostatni film. Jestem ciekaw jakie cuda nakręciłby gdyby nie umarł przedwcześnie bo skoro jego pierwszy film był tak fantastyczny to jakie byłyby kolejne. Ale wracając do filmu: moim zdaniem każdy dobry film obyczajowy cechuje powolne tempo, a 'Szept serca' ogląda się bardzo powoli. Muzyka jest bardzo dobra, szczególnie jedna piosenka. Dla niej oglądałem napisy do końca. A o klasie tego filmu świadczy to, że pod koniec się popłakałem (tak, jestem chłopakiem). Ogólnie, 10/10. Pozycja obowiązkowa dla każdego fana Studia Ghibli i nie tylko ;)

Anime bardzo mi się podobało, szczególnie, że Baron występuje też w anime: Narzeczona dla kota.:)

Jestem podobnie jak Shizuku początkująca pisarką (i maniaczką mangi i anime ;)). Film, a raczej perełka jest tak mi bliska, bo dokładnie to samo czuję, gdy daje niektóre rozdziały mojej siorce do przezcytania.
Ale co do anime… Cudo, dzieło, sztuka… To słowa jakimi mogę je opisać, al Baron jest po prostu przeuroczy :D 10/10

Świetne anime.

To wspaniała opowieść o dążeniu do spełnienia marzeń, która poruszy serce każdej osoby. I zgadzam się z tym, że wykonanie niemal pod każdym względem jest bezbłędne…

Uwielbiam ten film. Już od pierwszych sekund klimat tego anime całkowicie mnie wciągnął.
Dla mnie, każda scena jest perfekcyjnie zaplanowana i wykonana.

Świetne anime. Jedno z najlepszych jakie widziałem.
Scena gdy  kliknij: ukryte  Shizuku prosi Seijiego, żeby dla niej zagrał na skrzypcach a potem poznaje jego tożsamość natychmiast stała się moją ulubioną ze wszystkich anime.

Bardzo miły i przyjemny film, szczerze mówiąc uśmiałam sie w pewnych momentach, a szczególnie na końcu bylo słodko ^^. Gorąco polecam tym, którzy lubią czasem obejrzeć naprawdę dobry film :)

Anime, które ma w sobie coś magicznego. Urzekło mnie swoim klimatem. Poza tym jestem fanem romansów:)

anime to daje nam coś więcej
niż zwykłą treść i tym mnie urzekło.

Bardzo mi się podobało

Rzecz wspaniała.
Moje pierwsze wrażenie było niesamowite – ciepła historia o odkrywaniu siebie. Mnie tym bardziej się podobała, gdyż  kliknij: ukryte  dzielę z bohaterką talent, który w sobie odkryła. Właściwie to zazdroszczę jej, że tak ciągle miała wenę. Mnie ostatnimi czasy w ogóle nic nie udaje się napisać.
Mniejsza o to.
W komentarzu chciałabym napisać parę rzeczy.
Może warto zaznaczyć, że na parę miesięcy przed przystąpieniem do seansu miałam okazję przeczytać mangę, na podstawie której owe anime powstało – Mimo wo sumaseba. Manga ta w znacznym stopniu różni się od anime (odjęto i dodano wątki, zmieniono trochę bohaterów – a zwłaszcza kota/koty) i tutaj uważam, iż to, co zostało pokazane w anime w żadnym stopniu nie mogło być przedstawione w mandze. Przede wszystkim – po przeczytaniu mangi miałam wrażenie, że jest to dobry, krótki romans, a po obejrzeniu anime – historia o odkrywaniu siebie, chociaż wątek ten w mandze także się pojawił. Dlatego jeżeli ktoś wcześniej zaznajomił się z mangą pomimo wszystko powinien sięgnąć po anime choćby po to, żeby zobaczyć, że anime na podstawie mangi nie zawsze musi być od owej mangi gorsze.
Druga sprawa na którą zwrócę uwagę to przewodnia piosenka – Take me home, country roads. Prawdę powiedziawszy wolę wykonanie Tennessee Riders'ów niż Olivi Newton­‑John. Jakoś zaznajomiłam się z nim jako z pierwszym i bardziej do mnie przemawia. Jednak co do tłumaczenia piosenki na japoński wykonanego przez bohaterkę – jest jak najbardziej wspaniałe. Jedyne co mam to zastrzeżenie czy to faktycznie jest tłumaczenie? Bo – przynajmniej w wersji którą ja widziałam – brzmi ono trochę inaczej niż piosenka… Przede wszystkim nie spotkałam się tam np. Z rzeką Shenandoah o której jest mowa w pierwszej zwrotce. Po drugie – tytuł. W wersji którą ja miałam okazję zobaczyć tytuł tłumaczony był jako Polna Droga, jednak ja swego czasu przetłumaczyłam to jako Ojczystą Drogę i moje tłumaczenie wydaje mi się wiarygodniejsze. Jednak nie liczę tego jako minus bo wiadomo, że zależy to od wersji jaką się ogląda. Jednak trzeba przyznać, że przekład bohaterki jest świetny. Asfaltowa droga także bardzo mi się podobała :)
Trzecią sprawą którą omówię jest powiązanie z filmem Narzeczona dla kota, o którym może nie wszyscy wiedzą. Muszę przyznać, że od początku widać powiązania – choćby figurka kota i Moon. Muszę przyznać, że byłam nieco zaskoczona, że postacie są podobne – ale w końcu wszystko się wyjaśniło i szczerze powiedziawszy jeszcze polepszyło mi to wrażenie po seansie. Tak, że jakby ktoś nie wiedział – słyszałam, że Narzeczona dla kota jest nakręcona na podstawie opowieści Shizuku. Swoją drogą widać, co to znaczy na podstawie bo wydaje mi się, że te historie trochę się różnią, ale postacie są i nawet  kliknij: ukryte  moment z lataniem.
Co więcej się rozwodzić, to wszystko co chciałam powiedzieć do ludzi będących po seansie, a do tych co jeszcze nie widzieli powiem tylko – warto to zobaczyć, bo to śliczna historia.

Długi, długi czas nie chciałam oglądać filmów Miyazakiego bo bardzo przeszkadzały mi projekty postaci (tak, wiem że byłam niesprawiedliwa). Pierwszy mój film to była Mononoke Hime i nie spodobało mi się. Potem trafiłam na Laputę i to nie był bynajmniej film, który urzekał i wywoływał mój zachwyt. Aż przyszedł czas na Howla. Tutaj zostałam porwana bezpowrotnie przez klimat i urok świata Miyazakiego. Do dzisiaj jestem niesamowicie zakochana w tym filmie. Jest moim bezwzględnym faworytem. Tutaj przełamały się pierwsze moje obawy w stosunku do tych filmów. Aktualnie dochodzę do wniosku, że nie mogłabym oglądać tego z innymi projektami postaci, bo nie to tu jest najważniejsze ! Nie sposób narysowania, a sposób przedstawienia. Celowy zabieg czy nie, nie ma znaczenia. Doceniłam. I mnie by już piękniejsze postaci (obiektywnie, bo subiektywnie one dla mnie są naprawdę śliczne) nie pasowały. W każdym razie po Howlu jakoś mniej miałam uprzedzeń (rany, jakby można było mieć uprzedzenia do tych przepięknych filmów…). Ale nadal byłam nieprzekonana do reszty. Pogląd zaczął mi się zmieniać po przypadkowym obejrzeniu Spirited Away (dotąd uważałam sposób rysowania Chihiro za zdecydowanie najmniej pociągający), przypadkowym, bo nie sięgnęłabym sama po ten film gdyby nie emisja w telewizji. Mimo że powstało wcześniej od Ruchomego Zamku tak bardzo przypominało mi Howla, że z miejsca się zachwyciłam. Każdy film oczarowywał mnie swoistym klimatem, ciepłem i siłą jaka z niego płynęła. Było w nich coś co nie pozwalało zapomnieć o bohaterach. Każdy z filmów dawał nieco do myślenia. Jednak zawsze pojawiała się tęsknota za tamtym „lepszym” (zawsze widzowi wydaje się, że główni bohaterowie mają lepiej od niego i że w anime jest zdecydowanie prościej, piękniej itd) światem. A tutaj, w Whisper of the Heart po raz pierwszy po seansie radosnym i szczęśliwym wzrokiem popatrzyłam na to, co mnie otacza. W tym filmie nie było ani trochę nadprzyrodzonych rzeczy, nawet ten kot był tak realny ! (osobiście znałam takiego psa, który sobie mieszkał w kilku domach) Nie było ani cienia żalu, że zostaje mi szara rzeczywistość. Bo przez Whisper ta rzeczywistość zrobiła się bardzo barwna i ciekawa. Bo ostatnio życie przekonało mnie, że jednak ludzie są zdolni do wielu rzeczy i nie trzeba być bohaterem anime żeby tego doświadczyć. Po raz pierwszy film upiększył rzeczywistość. Po raz pierwszy poczułam się po pięknym filmie zwyczajnie szczęśliwa, że jest tak jak jest. Bo Whisper pokazał, że życie właśnie takie jakie jest, samo w sobie, jest piękne. Te małe drobne rzeczy, których nie zauważamy na co dzień czyni nasze życie znacznie ciekawszym, milszym. I nawet nie zdajemy sobie sprawy jak piękne i dużo bardziej atrakcyjne od najwymyślniejszych nadprzyrodzonych mocy mogą być zwykłe czynności. Bo najpiękniejsze jest to, co potrafimy stworzyć własnymi siłami, sami. Może to wina mojego nastawienia (mylący kadr), ale znalazłam w Whisper po raz pierwszy coś, czego nigdy nie udało mi sie odnaleźć w żadnym utworze ani filmie. Że nasze życie, ta szara codzienność również może być piękna.

Nie wiem czy wynika to jasno z mojego komentarza, ale bezwzględnie polecam. Ogromny plus za brak nadprzyrodzonych mocy, a jednak stworzenie naprawdę magicznej opowieści. Prostej, krótkiej, nieskomplikowanej, ale naprawdę pięknej. Już zapomniałam, że anime to nie tylko cuda na kiju, potwory, mechy itd. Już za sam fakt, że mamy tu czyste realia należą się brawa. Bo nie każdy z realnego świata potrafi zrobić coś tak uroczego i trafiającego do serca jak uczynił to Miyazaki. Mogłabym pisać o tym filmie jeszcze długo, ale lepiej zobaczyć go samemu. Coś w nim jest. Poza tym że mam ogromny żal o długość (chciałoby się więcej i więcej), nie mam nic do zarzucenia. Podchodzę też do tego filmu osobiście bo jestem identyczna jak Seiji i w podobnej sytuacji (u progu matury). Też chcę robić coś niecodziennego i ten film (jak cały czas powtarzała Harada, co prawda u mnie zamiast ukochanego połówka, ale jednak jako substytut sprawdził się świetnie) dodał mi odwagi i nieco wiary w siebie. Bo można, jeśli się tylko chce…

Piekne, przeurocze:)..takie właśnie filmy obalają mit o tym że wszystko co animowane jest płytkie lub tylko dla dzieci…motyw muzyczny szczególnie wpada w ucho, bardzo pasuje do całego klimatu filmu..coż po prostu następny film kóry bedę ciepło wspominać:)

Przepiękna i ciepła opowieść, w dodatku magia codzienności wprost wylewa się z ekranu. Śliczne i ciekawe :). Krajobrazy cudne. I muzyka również.  kliknij: ukryte  Shizuku i Seiji tworzą ładną parę, a i to, że wypożyczali te same książki nie okazało się przypadkiem :) – miłe rozwiązanie, bez ingerencji Przeznaczenia.

urzekl mnie ten film. po prostu spokojna opowiesc, tak silnie dzialajaca na widza… cos, co moze sie zdarzyc, co jest zawsze dookola. Troche przesadzna koncowka – slowa, ktore mowi Tsukishima gdy jada rowerkiem pod gorke… nie kazdy dorosly potrafi to zrozumiec:)
btw, zwrociliscie uwage, ze jednak ten film nie byl taki rzeczywisty? figurka kota nie calkiem byla figurka…  kliknij: ukryte  za kazdym razem wygladala inaczej. poza tym, to dizelo nie tylko miyazakiego – jest swietnym rezyserem, ale tutaj nalezy oddac rowniez czesc panu Kondo, ktory wykazal sie rownie wspanialaym kunsztem.

To anime epatuje niewinność w jej najczystszym, pełnym słońca i dobroci znaczeniu. Nie ma tu nic ponurego, za to jest zachwyt spokojem, pięknem i prostymi aspektami życia, które dają najwięcej szczęścia. Przyzna się szczerze, iż zazdroszczę bohaterom tego anime tak spokojnych, wolnych od niepokoju dni. Studio Ghibli zaś po raz kolejny pokazało swój niedościgniony kunszt w tej kategorii.

Jakiś czas temu obejrzałam to anime i mam ochotę uczynić to po raz kolejny :) Może to nie Miyazaki, ale i tak cudne ^^

Film rzeczywiście sympatyczny, magiczny o wielkiej wartości sentymentalnej. Tylko, że jego reżyserem NIE JEST Miyazaki ani nikt z jego familii, lecz YOSHIFUMI KONDO, nieżyjący już niestety, który wyreżyserował tylko ten film. Poczytajcie trochę zanim zaczniecie pisać bzdury, bo wprowadzacie ludzi w błąd. Pozdro

nic dodać nic ująć. znowu niesamowita, wciągająca opowieść przepełniona ogromem ciepłych uczuć. Zakończenie dobrane do całego anime. Tak jak to anime podobały mi się tylko dwie inne produkcje Ghibli: Ruchomy zamek Hauru i Spirited Away. Po prosty klasa. Otoczenie, budynki, krajobrazy i zachodzące słońce w ostatnich scenach są idealne. Po prostu pozycja obowiązkowa.

Cudne anime!!! oglądąłam je tyle razy i mogła bym się w nie wlepiać bez końca!
polecam każdemu!!!
oglądałam to z mamą i baaardzo isę jej podobało ^^ a nie przepada za 'CHIŃSKIMI BAJECZKAMI” >XDDD

Piękne anime o trudnej drodze do realizacji marzeń *-*

No zapomnialam nadmienic o animacji. Ogladalam inne dziela Miyazakiego jednak tutaj jego geniusz tak rzucal sie w oczy, ze az mi dech zapieralo. Kazdy najdrobniejszy szczegol, odglos. Tla po prostu niesamowite. To wszystko budowalo wspanialy klimat. A muzyka w tle. Co chwila jakis fajny kawalek. Po prostu niesamowite!

Ten film podobal mi sie najbardziej ze wszystkich dziel Miyazakiego. Głowna bohaterka jest bardzo podobna do mnie. Ja tez lubie czytac ksiazki i pisac (zawsze boje sie, ze cos nie ma sensu, albo styl jakis dziwny…) Nie wiem za bardzo co chce robic, a jak sie cos pojawi to obawiam sie ze nie bede w tym dobra. „Wiele potrafi zrobic to tak samo” mam te same obawy co seji. A wracajac do Shizuku to nawet w domu mam podobnie. Wkurzam sie gdy ktos mnie o czegos odrywa i chodze cala zla;D. Ogladajac film co jakis czas przychodzila mi mysl: „To kiedy ona sie przeniesie do jakiegos innego swiata?” No i przeniosla sie, ale nie tak jak sie tego spodziewalam. Co nie znaczy, ze sie zawiodlam. Wrecz przeciwnie. No i jeszcze ta piosenka. Naprawde stwarzala fajny klimat i az mi sie rumience robily, gdy ja Shozune spiewala.(bynajmniej nie dlatego by mnie jakos powalila swoim glosem) Po prostu tak cieplo na sercu sie robilo. No i jeszcze ta opowiesc o figurkach Baronia i Luizy. Po prostu cudo. Film po prostu trzeba obejrzec!

Absolutnie cudowny film. Po obejrzeniu czegoś takiego ma się ochotę ucałować wszystkich do okoła i jeszcze skakać z radości. Wywołuje taki cudowny optymizm. Sama mam 13 lat i przyznaje, że nie jest to kolejny mało interesujący film z gatunku tz. „szkolnych romansów”. Film opowiada o chęci sprawdzenia samego siebie, poznania swojej własnej osobowości, świata wokoło i do tego jeszcze wątek lekko szkolno­‑romansowy, ale mówiący o całkowicie przyziemnych sprawach. Rzeczywiście można oglądać nie wiadomo ile razy…
Studio Ghibli na zawsze pozostanie w mojej pamięci jako wytwórnia z której wychodzą najcudowniejsze dzieła. Polecam nie tylko ten film, ale też takie tytuły jak: „Ruchomy Zamek Hauru”, „Księżniczka Mononoke”, „Kiki's Delivery service” itd. I jeszcze coś… jeżeli ktoś z was oglądał nie tylko „Whisper of the heart” ale też „Cat returns” to na pewno zauważył że są tam niektóre postacie, które już znamy… Baron jest niesamowity… tak samo jak jego twórca Haoyo Miyazaki. :)))
PS: Wiesz co Miko… mnie też to natchnęło do pisania. Już wcześniej zaczęłam pisać, ale po tym dopiero ruszyłam z miejsca…

Normalnie zakochałam sie w tym filmie. Mogłabym go oglądać wiele razy (i tak też zrobiłam ^_-). Może to śmieszne, ale natchnął mnie, żeby napisać opowiadanie. Polecam wszystkim!

Mimo, iż to dzieło ma kilka latek na karku uważam je za najlepsze spośród wszystkich prac Pana Hayao Miyazaki. Strasznie ciepły, spokojny film, przepełniony zwyczajnym życiem, marzeniami – aż się chce wskoczyć do świata akcji, jakże przepięknego, wydawałoby się, że w jakimś stopniu znajomego. Wkońcu też kilka latek temu się miało 14 lat. Film porusza dużo przyziemnych spraw, spraw, które również i nas dotyczą – pierwsza miłość, przyjaźń, marzenia, plany na przyszłość.
Nadal jestem pod wrażeniem. Historia na całe życie i dla każdego pokolenia.
Nie przechodźcie obok tego tytułu obojętnie.

Mój ulubiony Miyazek exequo z Kiki's delivery service. Nieodmiennie wywołuje ciepły uśmiech na twarzy :) I do tej pory pamiętam mój zachwyt tłami i naprawdę świetną animacją.

To anime, jak chyba żadne inne w moim sercu, czasem udręczonym bardzo tworzy jakieś takie ciepełko, zaczynam wierzyć w siebie i innych. Obejrzałam je już chyba z 6 razy, a za każdym razem ogląda mi się je tak samo wspaniale jak za pierwszym razem. Wspaniałe. Żaden inny film nie wywarł na mnie takiego wrażenia i nie wrył się tak głęboko w moje serce.