Tanuki-Anime

Nie wiem co masz na myśli z wykonaniem. FMA 2003 to dość normalnie zrobione anime z tamtego okresu, chociażby wspomniałaś o castingu, który również jest dość standardowy. Obecnie chociażby zupełnie inni seiyuu zostaliby wybrani, dawniej znacznie częściej chociażby wybierano damskie głosy dla nastolatków, natomiast obecnie jeśli postać ma 13+ lat jest to znacznie rzadsza praktyka( oczywiście jest wiele wspaniałych seiyuu jak Megumi Ogata, które potrafią świetnie grać chłopaków ). Oczywiście w Brotherhood nadal Romi Paku podkłada Eda z czystego przywiązania postaci do głosu( jest to też jedna z jej najlepszych ról ). Natomiast co do grafiki czy SDeków, których w FMA jest pełno to już oparcie na stylu Arakawy, takie ma poczucie humoru. Zresztą obie adaptacje tego w 100% nie oddały^^ Co ciekawe odcinek 12 o którym mówisz był fillerem co jest dość ciekawe, że randomowo akurat wybrałaś filler.

Co to jest moralitet? Bo jeśli chodzi o marał to prawie każdy film animowany go ma. A Shrek w tym zwłaszcza jest bardzo natrętny^^

Shreck zresztą jest dla mnie jedną z lepszych satyr i autoparodii. Natomiast jako bajka jest średnie.

Nie wiem dla mnie ta parodia jest zbyt dosłowna. Trochę jak Straszne Filmy. Wolę coś jak chociażby Martwica mózgu czy jeśli chodzi o anime KO Century beasts gdzie parodie są stworzone poprzez subtelniejsze wątki w fabule.

Kurczę, powinnam była dodać, że mam na myśli zachodnią wersję aktorską. Coś na poważnie, zamiast Edwarda z tlenionymi włosami itd…

Oprócz kilku wyjątków większość zachodnich adaptacji jest gorszych niż wschodnie. Jednak powiem szczerze, że aktorskie adaptacje z samego założenia medium są gorsze od animacji. Zwyczajnie nie da się pod względem wolności w fabule/wyglądzie pobić animacji. Dlatego nie lepiej popodziwiać kunszt animatorów BONES w Brotherhood i zobaczyć prawdziwą fabułę niż czekać na fillerowy film, który i tak byłby w 90% animowany w CGI ze sztywnością realnych aktorów?

1. Czy Brotherhood jest faworyzowany… być może. Ale mniej chodzi o grafikę czy wierność, bardziej o staranność i konsekwencję. Pani Arakawa stworzyła uniwersum rządzące się swoistymi prawami fizyki, nie po to, by je łamać co i rusz. A tutaj mam wrażenie, że nie wystarczy istnienie magii (alchemii), trzeba co i rusz udziwniać owe prawa jeszcze bardziej…
Może pozwolę sobie zacytować recenzenta:

twórcom również zabrakło zaangażowania i konsekwencji. Problem staje się bardziej zauważalny w miarę zbliżania się anime do końca – dążąc do zaplanowanego finału, niejednokrotnie na jego rzecz poświęcano logikę. Trafiają się nieoczekiwanie wyskakujący i równie szybko znikający ze sceny bohaterowie, absurdalne deus ex machina, niektóre wydarzenia wołają o pomstę do nieba, zaś uczestnicy są częściowo pozbawiani wolnej woli (by nie rzec dosadniej – inteligencji). Wszystko, by dotrzeć do spektakularnego końca.

To właśnie miałam na myśli mówiąc o topornie skleconych wątkach – to jest po prostu niestaranne. Zgadzam się również z recenzentem co do „nierówności fabuły”, „momentów, w które wkracza nuda”. Wierność czy grafika są najmniejszymi dla mnie minusami.
Zresztą, przeinaczasz moje słowa. Nie chodzi mi o „modlenie się” fanów na całym świecie przez cały czas trwania ludzkości, a tylko i wyłącznie hymny pochwalne na forum, tu i teraz.

2. Fanowska twórczość, mówisz?

Twórcy chyba zdecydowali się sprawdzić, ile jeszcze można przywalić bohaterom (zwłaszcza braciom) i ile z tego wytrzymają. Taki masochizm wobec tworzonej fabuły

Ale ileż można? Tora­‑uma dawkowana na hektolitry przestaje kogokolwiek wzruszać, a zaczyna drażnić i nudzić.

W recenzji do Brotherhood autor wyraża żal, że Arakawa nie odważyła się na mocniejsze położenie nacisku na dramatyczną sytuację braci oraz innych bohaterów, że nie zrobiła z tego „głównego tematu” fabuły. Przecież to jest właśnie proszenie się o takie podejście, jakie zastosowano w przypadku pierwszej serii!

A w którym miejscu konkretnie? Zajrzałam do onej recenzji, ale nie udało mi się znaleźć tego, co sugerujesz, doszukałam się jedynie krytyki końcówki, że niby „zbyt shounenowa”. Może po prostu nadinterpretujesz intencje autora?

3. Krytyka niestosownych wypowiedzi Eda „co najmniej dziwna”? Uso yo?

Całe życie jest bolesne, ktoś tu chyba marzy o utopii.

A ile takich „cudów” widziałaś? Bo ja całkiem sporo i wierz mi, jest to męczarnia porównywalna jedynie do bólu nowotworowego czy operacji jelit bez znieczulenia. Nie chodzi o żaden wydumany przez Goethego i jemu podobnych „ból egzystencji”, tylko o jedną z najgorszych tortur, jakie można zadać ludzkiemu ciału. Jeśli usiłujesz to bagatelizować, umniejszać, spychać do jednego worka z jakimś miałkim „bólem życia”, to wybacz, ale sama nie wiesz, co piszesz.

Nie twierdzić, że cud narodzin jest cudem tylko dlatego, że rodzenie boli?

„Tylko”? Naprawdę nie rozumiesz, skoro piszesz coś takiego. Może się bardzo zdziwisz, ale znakomita większość rodzących ma czelność nie twierdzić powyższego „tylko” dlatego, że boli. Gdybyś próbowała uświadamiać rodzącą kobietę w kwestii „cudu”, sklęłaby Cię tak, żeby Ci uszy zwiędły – taka jest bowiem reakcja większości pacjentek na takie bzdu… na ową „cudowność”. Doprawdy, ich niesłuszne podejście jest „co najmniej dziwne”...
Dlatego też one i tylko one mają prawo zabierać głos w sprawie rzeczy, za którą zapłaciły tak wysoką cenę, a tym bardziej do gloryfikowania jej. A nie osoby, które tego bólu nigdy nie zaznały i nigdy nie zaznają, np. z racji płci, celibatu czy innych przyczyn. A już na pewno nie jakiś niedorostek z warkoczem i ADHD.  kliknij: ukryte  Alchemicy przez wieki próbowali stworzyć człowieka, matce udało się to w niecały rok – jakby mówił o maszynie fabrycznej lub kurze składającej jaja!!! Subtelność czołgu!
Tego typu słodkopierdzące banały wygłaszane tonem wielkiego znaffcy były co najmniej nie na miejscu w ustach takiego smarka. I tylko tego faktu się czepiłam, gdyż zbliżone poglądy nie raziły mnie u jego mistrzyni – w odróżnieniu od niego miała do tego prawo (i nie plotła przy tym andronów)...
Domyślam się, że autorka chciała ukazać kontekst alchemiczny: narodziny i śmierć to dwie strony medalu, część całości, gdyż jedno jest wszystkim itd. Zdrzaźniła mnie jeno Edziowa jenterpretacja, jako żywo przypominająca tłumaczenie niejakiego Maślany niejakiemu Anusiakowi skąd się biorą dzieci…

4. Kreacja Winry jest ewidentnie nierówna. W jednej scenie wali Eda w głowę żelastwem (wyobraź sobie skutki takiego uderzenia u żywego człowieka). W drugiej, np. u Hughesów, siedzi grzeczniutko ze spuszczonymi oczętami i niewinną minką, sprawiając wrażenie złotowłosego aniołka. „Lolitka” w sensie „młodziutka, niedojrzała dziewczynka, jeszcze nie kobieta, a już nie dziecko, niewinna i śliczna” – taki wyidealizowany obraz mają m.in. Garfiel, państwo Hughes czy Mustang, nie znający jej drugiego, mniej „anielskiego” oblicza. Zauważ, że większość dorosłych nabiera się na owe pozory, odczuwając silną potrzebę chronienia owego „bezbronnego dzieciątka”, chyba przed nią samą?…

Z pewnością nie ma fałszu w jej zachowaniu czy jakiejkolwiek próby przypodobania się innym

Nie twierdzę, że to świadoma manipulacja otoczeniem, raczej niedopracowanie postaci. Chwilami autorka serwuje nam jakby dwie różne osoby: jedną słodką i delikatną, drugą brutalną i niezrównoważoną. Przez większość mangi zachowanie tej komusume irytowało mnie niepomiernie. Dopiero od  kliknij: ukryte  Briggs, kiedy te jazdy psychiczne w miarę ustąpiły (agresję zastąpiło wylewanie potoków łez), starałam się ją przynajmniej trochę zrozumieć…

5. ...Gdyż później na miejscu wnerwiającej postaci numer jeden zastąpił ją pewien kusogaki, ciągle boczący się na ojca i marudzący o strrraszliwej trrraumie, jaką kusooyaji mu jakoby wyrządził. Nieważne, że ten miał swoje powody, że minęły całe lata, smark i tak nie da ojcu drugiej szansy (ani nawet dojść do słowa), muri da yo, zettai ni, dai kirai na wieki wieków amen. Bo tak. Bo nie. Bo prawdziwy muczo­‑maczo nigdy nie ustąpi, nie wybaczy ani nie przyzna się do błędu. Ileż można stroić fochy, jak długo?  kliknij: ukryte  Odp. Aż do śmierci! Biedny senior musiał umrzeć, żeby annoying brat łaskawie mu przebaczył… To mnie od niego odstręcza, nawet przy pominięciu całej listy innych wad. Ed jako „najlepsza postać męska”? Chyba w 2004 musiała panować jakaś posucha i nieurodzaj na postaci męskie…

6. Nie do końca wiem, czemu usprawiedliwiasz niedoskonałości mangi przede mną, skoro szydzę głównie z anime i tylko z pierwszego? (Manga miała dla mnie niewiele wad, głównie dwie zasadnicze: herosa i jego wybrankę.)

Dana kwestia staje się banałem, jeśli postać rzuca nią jak z rękawa, bez uprzedniej refleksji.

Kiedy właśnie w tym serialu ma miejsce takowa czynność!!! Jak słyszałam powtarzające się niemal co chwila słowiańsko brzmiące „tołka­‑kołka”, ogarniał mnie wariacki rechot. To było rzucane jak z rękawa, czego nie zauważyłam ani w mandze, ani w Brotherhood. I jeśli była w tym refleksja, to długo to nie trwało…
Wiem, to że nieładnie tak nabijać się z obcego języka, ale tym, co wyszydzam, nie jest język sam w sobie, tylko nadużywanie jednego konkretnego słowa. Tak samo w trakcie oglądania Pollyanny doznałam ciężkiej i długotrwałej alergii na słowo yokatta, powtarzane co 5 minut (jakieś 5­‑6 razy na odcinek) lub częściej, odcinków było 51, co daje 250­‑300 powtórzeń, a być może więcej, bo nie liczyłam, tylko szacowałam… Otóż tutaj jest to samo!!!

To, o czym mówi Ed (...) jest to poparte (...) głębokimi przemyśleniami.

W tym miejscu opadła mi kopara. Ed i skomplikowane czynności myślowe? Owszem, jest na tyle kumaty, żeby wykuć na blachę książki alchemiczne, co stawia go jeden szczebel wyżej na drabinie ewolucyjnej od takiego np. Naruto czy młodego Son Goku. Ale przemyślenia? To jest przede wszystkim człowiek czynu, który najpierw bije, a potem pyta. (W sumie jak większość bohaterów shounenów…) Mądrości, którymi raczy otoczenie, brzmią dla mnie tak naturalnie, jakby napisał tekst na kartce, a potem wyuczył się go na pamięć. Tak jak samo sztucznie brzmią dla mnie slogany wspomnianego już Naruto o „ratowaniu najlepszego przyjaciela”.

Wiem, że to co piszę, jest mega złośliwe (nie ukrywam, że wredna szydera jestem). Po prostu FMA była jedną z moich pierwszych mang, którą oceniam na co najmniej 8, więc miałam pewne oczekiwania wobec anime. Wśród nich nie było wierności – olbrzymi sukces Sailor Moon pokazuje, że nie jest niezbędna. Oczekiwałam po prostu dobrej zabawy, wartkiej akcji, inteligentnego humoru, wiarygodnych psychologicznie postaci. A tu wiele odcinków jest zwyczajnie nudnych, postaci irytujące i nie do końca wiarygodne, zwroty akcji nie do końca przemyślane. A że jestem nałogowcem, nigdy nie jestem w stanie porzucić raz napoczętego anime, choćby nie wiem jak mnie irytowało/nudziło/zniesmaczyło, to chyba kwestia ciekawości co było dalej. (Choć przyznam, że przy niektórych wyjątkowo niestrawnych anime przesuwałam akcję lub puszczałam bez dźwięku (np. Saikano). Miałam pewne oczekiwania, które niestety nie sprawdziły się. A że zmarnowałam kilka dnie swojego życia, które mogłam poświęcić na co innego (choćby na wcześniejszą sesję Brotherhood), byłam nieźle wkurzona. Zawsze, kiedy zmarnuję kawałek życia na kiepską produkcję, mam ochotę zażądać od autora zwrotu owego straconego czasu. A że jest to niemożliwe, wkurzam się przełokropnie… Stąd moje wredztwo.

PS. Żarty z krwi??? Pamiętam jedynie żarty ze śmierci (obrazki z japońskiej obwoluty pokazujące super­‑deformed Hughesa jako aniołka lecącego do nieba)

Oczywiście, że tak, ja tylko wyraziłam swoją opinię, chyba nie muszę za każdym razem tego zaznaczać? Poza tym wydaje mi się, że jednak większość widzów woli remake z 2009 roku. Ale to już tylko moje wrażenie, które odniosłam śledząc różne komentarze i opinie w sieci…

Zależy co się komu podoba. Nie każdemu podoba się Brotherhood, w którym, np. dla mnie, fabuła jest powprowadzana w sposób odrzucający.

zgadzam sie – na co zresztą swego czasu rozpisałem się w komentach o FMA:BH :)

Zarzucać, że tylko dwa ważne wydarzenia na odcinek… O.O Dla mnie akcja nie musi pędzić na łeb, na szyję (trochę mi się to przejadło po CG :P), po prostu przyjemnie spędza się czas, patrząc na wygłupy bohaterów (Ed XD). Główny wątek nie narzuca się odbiorcy, co uważam za plus. Jeśli dalsze odcinki będą takie, jak pierwsze dziewięć (tyle obejrzałam), to będę zachwycona. Zgadzam się z Mr.Jackiem – od czasu Death Note nie natknęłam się na coś tak zajmującego – nie mogę doczekać się kolejnych odcinków i zaraz się za nie zabieram ;). Chyba zmienię ocenę na dziewięć, jak przy DN, naprawdę :D
I parę słów o grafice – z początku wydawała mi się bardzo skromna, teraz uważam ją za wyjątkowo „konkretną” . Świetne projekty postaci, pomimo skromności kreski bardzo realistyczne (no, może nie wszystkie :P). Ciepłe barwy kontrastują z „mhrocznością” fabuły :P.

Będzie to dośc typowe moje wymądrzanie się, bo ani Alchemista ani tej drugiej serii nie oglądałem…

Czytając jednak recenzje dochodze do wniosku, że należą one do skrajnie różnych gatunków i porównywanie ich do siebie na zasadzie „Alchemist nie dostał, a tamto dostało” jest troche nie na miejscu.

Oceny obydwu serii zostały wydane na podstawie innych przesłanek, a ich porównywanie ze sobą, to jak porównywanie Terminatora i Myszki Miki… Łączy je kraj powstania i tylko tyle.

zapoznalem sie :] ale jesli wedlug tej samej skali oceniamy Haibane Renmei, ktore dostalo prawie maksymalna ocene, to moim zdanie full metal zasluzyl na troche wiecej :P

Bo Haibane Renmei jest serią wyjątkową, niezwykle udaną i wartościową, prawdziwą perłą nie tylko anime, lecz również ogólnie – kinematografii, a FMA nie jest wyjątkowe, ani aż tak udane – jest po prostu dobrym show, ponadprzeciętnym, ale jednak jednym z wielu podobnych…