Tanuki-Anime

Nie wiem czy dobrze zrozumiałam, ale zapowiadają się 43 odcinki?

43 to liczba poematów miłosnych zawartych w Hyakunin Isshu – już w pierwszym epizodzie mieliśmy dwie historie, więc raczej nie będzie 43 odcinków, chyba że kilka opowiastek będzie dłuższych – osobiście przypuszczam, że zamkną całość w dwudziestu sześciu epizodach.

Animacja jest urokliwa, choć przeszkadzają mi grube kontury postaci i ruchome wzory szat.Dziwnie się patrzy na ruch postaci, bo czasem wygląda to jak przesuwanie papierowych sylwetek w teatrzyku. Zwłaszcza gdy chodzą i ujęcie jest z oddali. Potęgują to np. owalne „papierowe” chmury ;) Ale jest to dość ciekawy pomysł.

To jest pewnie spowodowane inspiracją zaczerpniętą z ówczesnego malarstwa – emaki, choć w sumie tam też nie było wyraźnego konturu…
Swoją drogą, zaniechali odwzorowywania ideałów urody z epoki: mężczyzna – okrągły jak księżyc z bródką, kobieta: o oczach jak kreseczki i nosie jak haczyk. ;p

Komentarz do trzeciego odcinka

Podobał mi się ten odcinek – spokojny, nastrojowy, kameralny – ale jednocześnie dość hermetyczny: bez podstawowej wiedzy odnośnie związków małżeńskich w tamtej epoce, zachowania i słowa bohaterów mogą się wydać dość dziwaczne… a więc po kolei:

Kobiety (szlachetnie urodzone) całe swe życie spędzały w czterech ścianach domostw, bacznie strzeżone przed oczami mężczyzn. Codzienną monotonię rozpraszały przede wszystkim jednak poprzez czytanie, przepisywanie i tworzenie opowieści i wierszy, kształcąc w sobie zdolności przyciągające ówczesnych mężczyzn: wyrafinowany smak i styl. Kobiety na zazwyczaj nie były wyedukowane w tym, co stanowiło domenę mężczyzn: piśmiennictwie chińskim, na ogół też nie posługiwały się importowanymi z kontynentu znakami, a utworzoną od nich kaną – pismem sylabicznym, przy pomocy którego utrwalano m.in. japońskie wiersze waka (czyli to, co zawiera Hyakunin Isshu). Na początku odcinka padła informacja, że Ki no Tsurayuki napisał dziennik podając się za kobietę – powodem nie był transseksualizm, a fakt, że napisał Tosa nikki właśnie po japońsku i kaną, co nie przystawało wykształconemu w języku chińskim arystokracie… A wracając jeszcze do kobiet: mimo skarg Yoshiko na dyskryminację jej płci, w okresie Heian akurat panie cieszyły się jeszcze prawami, które później na wiele wieków utraciły – m.in. prawem do dziedziczenia (po matce) i posiadania własnego majątku.


Nocne odwiedziny były typowym w tamtych czasach sposobem zawierania małżeństw. Cały proces odbywał się na ogół następująco: ponieważ kobiety pozostawały w ukryciu, młodzi arystokraci oczywiście wyprawiali się je podglądać – nie, nie w kąpieli, tylko przez płot, gdy akurat przechadzały się po grodzie lub werandzie. Jeśli po ewentualnych oględzinach wciąż byli zainteresowani, wysyłali list z wierszem – na który z kolei ona mogła odpowiedzieć lub nie, jak jej się spodobało. Jeśli odpowiedziała, on mógł (lub nie) ją odwiedzić, ale tylko w nocy i „sekretnie” (czyli wszyscy wiedzieli, co się święci, ale ze względu na obyczaj udawali ślepych i głuchych – w tradycyjnym japońskim domu naprawdę trudno o prywatność) – uciekał zaś przed świtem, by powróciwszy do domu wysłać posłańca z listem (znów wiersz). Jeśli odwiedzał wybrankę przez trzy noce z rzędu, za ostatnim razem zostawał aż do świtu, po raz pierwszy witany był przez rodziców dziewczyny, odprawiana też była krótka ceremonia zaślubin, po czym… nie zmieniało się zgoła nic – on nadal mieszkał u siebie (lub z główną żoną), ona u rodziców, tyle że teraz mógł ją odwiedzać kiedy tylko chciał. Właśnie takie „czekanie” miała na myśli Yoshiko – nie to codzienne na męża z obiadkiem, lecz conocne wyglądanie czy tego akurat wieczoru raczy się do niej pokwapić i rozwiać na chwilę monotonię szaro upływających dni… jeśli była to żona poboczna, jego nie pojawienie się przez trzy lata oznaczało po prostu rozwód.

Deszcz tradycyjnie powstrzymywał od nocnych odwiedzin, które w trakcie ulewy były z przyczyn tak zwyczajowych, jak i praktycznych zaniechiwane… lub nie – przybycie podczas deszczu stanowiło dowód najwyższego poświęcenia i miłości, w literaturze zaś roi się od obrazów przemoczonych bohaterskich arystokratów – takie to były czasy, że o heroizmie nie świadczyła niedźwiedzia skóra i szramy na piersi, a mokre rękawy szat…