Tanuki-Anime

Mam mieszane uczucia ale zacznę od plusów:
Podobają mi się graficznie postacie i to większość, tych pierwszo, drugo i trzecioplanowych. I akurat oczy Mei i fryzura.
Pasujący nastrojowy opening.
Ciekawie rozpoczęta seria.
I postacie wbrew temu co większość tu pisze SĄ PRAWDZIWE.
Nie są ani karykaturalne, ani psychodeliczne, ani psychopatyczne, ani agresywne. Takie zwyczajnie normalne, jak w życiu.
Jeżeli ktoś myśli że osoby popularne są otwarte to się myli. Mówię tu o głównym bohaterze. Zazwyczaj ktoś przystojny, miły dla wszystkich i pogodny zostać może takim idolem. Co do głównego bohatera. On jest lubiany, bo jest miły, bo jest kameleonem, bo ukrywa ból i frustrację, czy strach.
Przeciwnie jest z główną bohaterką, która po rozczarowaniach niby przyjaciółkami z dzieciństwa odcięła się od innych. Typowy introwertyk, ale mający odwagę postawić granice.
Niestety miłość z każdego człowieka potrafi zrobić sobie żarty i tak dzieje się i w naszym realnym świecie i tu w anime. Bohater wreszcie zyskuje odwagę aby bardziej być sobą, natomiast Mei otwiera się na innych, co niestety boli. To jej pierwsza miłość, niezdarna, nieporadna, dlatego gubi swoją wewnętrzną siłę. Niestety.

Można na bohaterach wieszać psy, ale chyba tylko dlatego że są tacy niestety realni. To nie są książę i księżniczka. Zwykli ludzie, że zwyczajnym przeżywaniem, bardziej zamknięci w sobie i wrażliwi, ale o odmiennych doświadczeniach życiowych, co sprawi im tyle problemów.

A tym co krytykują bohatera za to jak dał się podejść wiadomo komu, to powiem, że nie ma człowieka na ziemi, który choć raz nie dał się wkręcić lub został oszukany.
To efekt gotowania żaby. Jeżeli wrzuca się do wrzątku to żaba wyskoczy, ale jeśli włożyć do letniej wody i podgrzewać to zanim się zorientuje zostanie ugotowana.
Tak też prawie został ugotowany bohater, co spowodowało u mnie, osobiście pierwszy raz odkąd oglądam shoujo, że podniosło mi się ciśnienie.

A z minusów : twórcy zepsuli postacie główne w trzech ostatnich odcinkach. W sumie te parę ostatnich zepsuło serię. A mogło być ciekawie. Szkoda.

Daję 7 na 10. Wysoka ocena za moim zdaniem ładne postacie i za brak wynaturzeń.

Ogólnie polecam do odcinka 11ego maksimum

Daje 6, chciałbym 7, myślę nad 5. To anime nawet samo nie stara się bronić. Patrzę i jedne co widzę, to skondensowane Kimi ni Todoke, ze wszystkimi jego wadami, a tylko nielicznymi zaletami. To coś nawet nie udaje, że jest czymś innym. Bo przecież wszystkie te historyjki są praktycznie identyczne – ale chociaż udają, że mają jakiś pomysł na siebie, a ja udaje, że to kupuję. A tutaj nie widać nawet tej odrobiny wysiłku. Niech ktoś mi poda rzeczowy powód, dlaczego dał 7, bo mam taki mętlik w głowie, że ocena spadnie do 3.

Pierdołowate.

Serio. Przy każdym odcinku miałam ochotę powiedzieć prawie każdej postaci „Robisz z igły widły”. Błahe problemy podniesione do rangi poważnych rozterek.

Postać Mei? „Mameja” :P Jak można zrobić główną postać tak totalnie nijaką?. Yamato w sumie nie lepszy. Jak dla mnie był chodzącą definicją niedomyślności i drażnił każdym słowem oraz gestem.

Muzyka prawie mnie zabiła. Co prawda pasowała do całości, niemniej jednak miałam ochotę się pochlastać, co czyniłam regularnie na końcu każdego odcinka. Takiej ilości „facepalmów” nie zaliczyłam od próby zrozumienia fenomenu „Greya”. Aż mi się czoło zaczerwieniło i przerzedziła grzywka.

Jedyne, co ratuje anime to grafika. Ocena 3/10

Ja odstawiłam anime, ale nadal czytam mangę. :'3

Nie.
Po prostu nie.
Ja wręcz nienawidzę takich bohaterek, jak Mei! Okej, tą akcją z pierwszego odcinka mi zaimponowała, lecz to dobre pierwsze wrażenie unicestwiono już w kolejnym! Yamato też mi podpadł. Głównie przez swoją głupotę i niedomyślność. Kiedy tak chodził do tej wywłoki – Megumi – bo ona go poprosiła, miałam szczerą ochotę wywalić komputer przez okno. No jak można być tak głupim, by nie wywęszyć podstępu. Takie laski nie kleją się do ładnych kolesi bez powodu, a z tego, co pamiętam, Kurosawa miał od pewnego czasu przyczepioną plakietkę „zajęty”. A Mei dramatyzuje! Oczywiście nachodzą ją „czarne” myśli (chociaż gdyby ze sobą zerwali chyba wyszłoby to jej na zdrowie) typu: „O Jezusku, on się fotografuje z super­‑modelką, przy niej jestem nikim i nie mam prawa walczyć o swoje”. Tak, wtedy też musiałam zaparzyć sobie jakieś ziółka na uspokojenie, gdyż przez chwilę byłam święcie przekonana, że rozwalę kubek o ścianę. Jeśli mam być szczera – nie wytrzymałam do końca serii i odpadłam gdzieś w… szóstym odcinku? Siódmym? Nie mam pojęcia. Porzyciłam anime już dawno temu i chyba nie mam siły, aby do niego wrócić.

Już to było! Przeciętny romans z powtarzającą się fabułą i usilnie wklepanym dramatem. Postacie w miarę ok, aczkolwiek trochę naiwne, muzyka gdzieś się tam chowała. Można obejrzeć jeśli się lubi dany gatunek.

Nareszcie, po ciężkich bojach z równie ciężkimi w odbiorze tytułami shoujo, trafiłam na coś, co pochłonęłam w całości w niemal kilka godzin. Nareszcie znalazłam tytuł, który wywołał u mnie efekt 'Oh!'. Kilka poprzedzających tytułów, z którymi próbowałam sobie poradzić zakończyło się na 2­‑3 odcinkach, więcej nie byłam w stanie wytrzymać, aż skręcało mnie z obrzydzenia, a serie wywoływały we u mnie potężny ziew. W przypadku tej serii żałuję, że skończyła się na 13 odcinkach. Po prostu chcę więcej, a piszę tak w przypadku naprawdę niewielu tytułów, które wpadły mi w oko i poruszyły serce. Takie wredne i cyniczne babsko, jak ja też czasem jest w stanie się wzruszyć, tylko potrzebuje do tego naprawdę silnego bodźca ;). W 'Sukitte…' znalazłam go i jestem w pełni usatysfakcjonowana :). Ten tytuł ratuje cały gatunek shoujo, który uważałam do tej pory za nudny, płytki, przesłodzony i ohydny :P. Wpisuję go na listę moich faworytów i na pewno wrócę do niego :).

Właśnie przed chwilą skończyłam ostatni, 13 odcinek i w sumie mam bardzo mieszane uczucia.
Anime faktycznie z jednej strony dość nijakie, sytuacje mocno naciągane, postać Mei trochę denerwująca  kliknij: ukryte  (ta ślamazarność i 'co robić, co robić?!!' gdy tylko zaczyna się dziać coś więcej niż patrzenie sobie w oczy). Mam wrażenie, że ona i Yamato przez całe 13 odcinków się gonią, a mimo to nie potrafią się złapać, nie potrafią ze sobą nawet porozmawiać…
Z drugiej strony­‑piękna kreska, piękny Yamato :D i bardzo fajne charaktery postaci pobocznych. No właśnie, co do tego: mam wrażenie, że one się o wiele bardziej rozwijają w trakcie anime niż Mei i jej związek, w ogóle momentami motywy poboczne bywają ciekawsze niż główne postacie.
 kliknij: ukryte  I też myślałam, że w efekcie Mei się otworzy, a tak naprawdę do końca pozostała taka sama, co doskonale obrazuje ostatni odcinek -.-
Mimo wszystko oglądało mi się przyjemnie. Ilość odcinków w tym wypadku jak najbardziej odpowiednia­‑gdyby było ich więcej już by mi się nie chciało…

Miła, luźna, ciepła historia, ale raczej nic więcej. Gdybym miała wystawić ocenę w dziale 'romans' dałabym 6/10.

Och, i tak jak w tytule­‑opening uważam za śliczny, będę wracać do niego i tej piosenki ^^

Zawsze czekam na animowane wersje ulubionych shōjo. Choć może Sukitte ii na yo nie należy do wybitnych ekranizacji, mam sentyment do postaci i cokolwiek, ktokolwiek nie powie, mi się przyjemnie oglądało. Pomijając nijakie zakończenie i fakt, że w kolorze to wszystko jest trochę za słodkie, nie żałuję spędzonych na oglądaniu 20 minut tygodniowo.

Moze grafika jako całosć jest przeciętna, ale projekty postaci sa miłe dla oka.

Do recenzji wkradł się mały błąd: nie usunięto kursywy z końca przedostatniego akapitu:

Seiyuu[i/] w tej serii zrobili kawał porządnej roboty – bardzo podobał mi się Takahiro Sakurai (m.in. Oshino z Bakemonogatari, Misaki z Junjou Romantica, Fakir z Princess Tutu) jako Yamato. W roli Mei usłyszymy Ai Kayano (Inori z Guilty Crown, Menma z Anohana, Kanade Ooe z Chihayafuru), która wypada niestety dość apatycznie, ale mam wrażenie, że to kwestia wymagań, jakie jej postawiono. Reszta aktorów spisała się dobrze, mimo że są to w większości osoby mało znane i nieszczególnie doświadczone.

Co to ma być? Na początku niemal pomyślałem, że fajne, dopóki się nie rozkręciło, ujawniając wszelkie wady, jakie można w scenariuszu popełnić.

Historia sama w sobie jest tak naiwna, że nawet dziecko by w nią nie uwierzyło. Ta zakochana para to jakaś kpina, wszystko jest tak naciągane i niewiarygodne, że oczy bolą.

Gdyby nie dano tego wątku z modelingiem, to może jeszcze­‑jeszcze, ale postanowiono zrobić z chłopaka większe ciacho, niż rzeczywiście jest. Oczywiście jest też totalnie bez charakteru, równie płaski jak główna bohaterka.

Chyba nikt w tym anime nie ma poczucia humoru. Robi się wielkie dramaty z naprawdę nieważnych i błahych rzeczy, nie ma to jak pierdoły w patetycznym sosie.

Psychologicznie bohaterowie są na poziomie dzieci z przedszkola, a nawet gorzej. Zero myślenia, są po prostu głupi i nie do zniesienia.
I bycie zakochanym niczego tu nie wyjaśnia, ta historyjka jest nie dość, że płytka, to jeszcze twórcy próbują robić z widzów idiotów, którzy się na to nabiorą. Oj, nie.

Jedyny plus: ta ich głupota może bawić. 3/10.

ocena 6, ale pewnie i tak za wysoka…

anime jest nużące.. głos Mei jest strasznie monotonny, fabuła krąży w okół smutku itd i gdzie ta cała miłość, która powinna tam być..?
nie wiem dlaczego to anime jest popularne o.O

bardzo nie lubię, a raczej strasznie denerwują mnie  kliknij: ukryte  biedne dziewczynki, które są odepchnięte przez cały świat i nagle zakochuje się nich młode bóstwo. taka fabuła strasznie mnie denerwuje.. jak dla mnie anime nie miało sensu, po prostu drętwa, romantyczna historyjka do obejrzenia w weekend. nic specjalnego <- powiedział fanatyk romansów.

Mei jest tak drętwa i bezbarwna, że szkoda mi było mojego cennego czasu na kontynuację oglądania tego anime. Przestałam rzy odcinku chyba 4 jeśli nie wcześniej, ale postanowiłam dać temu anime drugą szansę. Nie mogę tylko zrozumieć dlaczego taki miły chłopak, z charakterem i ciekawą osobowością zakochał się w bezbarwnej postaci jak Mei? Powiedział, że zakochał się gdy go kopnęła, więc on jest masochistą?

Nie jest to romansidło po którym nie mogę spać w nocy, aczkolwiek mimo wielu sztampowych rozwiązań ma swój drobny urok. Z pewnością jeśli najdzie ci ochota na anime w takiej tematyce to spokojnie można przysiąść się do tej pozycji.

Dupy nie urywa i podejmuje oklepany temat dorastania, poszukiwania akceptacji wśród rówieśników przyprawiony ciut za słodkim sosem. Główna bohaterka jest urocza, ale gdzieś to już widziałem (kilka bardzo podobnych, ale lepszych tytułów).

Chyba jestem już za stary na takie szkolne romanse, choć dobrze czasem powspominać ^^


ocena 6,5

Moim zdaniem- anime nieszczególnie ambitne, problemy postaci bardzo wyolbrzymione. Ale mimo to, całkiem miło mi się obejrzało, może też przez to, że zawsze miałam podobne odczucia w stosunku do ludzi, jak główna bohaterka. Dodatkowo w obliczu nadciągającej sesji nie miałabym ochoty na nic bardziej ambitnego. Myślę,że warto będzie za to później sięgnąć po mangę. W niektórych odcinkach przyznam, że irytowało mnie już czy cokolwiek między główną parą w ogóle zajdzie. Ostatni odcinek, to była moim zdaniem klapa, bardzo zepsuł mi całość. Plusy tego anime to kreska(nie znoszę takich przesłodzonych jak dla niemowlaków) ale też całkiem dobre wrażenie zrobiła na mnie muzyka. Oczywiście dzieło sztuki to nie jest, ale bardzo sympatyczny ending i muzyka w tle nadają serii pewien urok.
Podsumowując, dałabym serii takie oceny:
Postaci: 6/10 Kreska: 8/10 Fabuła: 5/10 Muzyka: 7/10 Overall: 6,5/10

Czym dalej tym gorzej. Totalnie oderwane od rzeczywistości. Nie mogłem już znieść tych oh­‑achów.

No jednak nic z tego nie wyszło. Mei z odcinka na odcinek popełnia coraz większy regres osobowościowy i ciągnie w tym za sobą Yamato. Ich funfle jak z czytanki zerżnięci.
Wydumane problemy, sztuczne dramaty, postaci płytkie jak kałuża a wszystko pięknie zebrane i dodatkowo nadmuchane w ostatnim odcinku. Tak żałosne zamknięcie mogło po prostu zostać widzom podarowane.

Myślałam że będzie trochę lepsze ale całkiem złe też nie było.
Bardzo szybkie zakochanie się to po pierwsze. Ona dała mu kopniaka a właściwie na drugi dzień byli już parą.
Główna bohaterka czasmai strasznie mnie wkurzała. To jej niezdecydowanie, mało mówiła. Myślałam że on ją jakoś otowrzy na inna ale właściwie nie wiele się zmieniło. Ciągle twiło w tym samym stanie. Jedynie dodając więcej słów nic poza tym.
Muzyka wcale nie zapadłą mi w pamięc.

Jest to pierwsze anime, po ktore sięgnęłam po czytaniu mangi. Zazwyczaj anime zmusza mnie do czytania mangi, aby dowiedzieć się co dalej. Co do tego anime… Pierwsze co zapamiętałam do odgłosy kroków… O matko!!! Ile oni się tam nachodzili biedaczystka… Nic tylko słychac TUP TUP podczas oglądania co strasznie wkurza. Twórcy z tym trochę przesadzili.. Drugie to płytkość bohaterów… Moze to kwestia tego, ze sciśnięto fabułę w 13 odc, ale strasznie niewiarygodne było ich zachowanie, rozterki, rozmowy. Szybkie zakochiwanie sie, szybkie wpadanie w dołki…nie wiem… Nie trafiało do mnie, podczas, gdy w mandze mnie to nie razi. Grafika jak dla mnie „odpowiednia”, że tak powiem, choć szkoda mi tych charakterystycznych oczu postaci, ktore widać w mandze – w nich cały urok. Opening taaaki słodki, ale klimatycznie pasuje do tego spokojnego anime.

Największa wada tego anime ma imię i nazywa się Ai Kayano.
Słyszałam tę seiyuu już w kilku innych anime, ale jeszcze w żadnym nie brzmiała tak tragicznie jak tu.
Sprawiła, że jej bohaterka jest nie do zniesienia, chociaż z innym głosem mogłaby być całkiem znośna.

Obejrzane!
O mangę tylko się otarłam ale wywarła na mnie dobre wrażenie, szczególnie ta brudna kreska i główna bohaterka. W anime już jej tak nie polubiłam, z początku fajna – potem jakieś takie niewiadomo co. Jej głos jak dla mnie zawsze nie współgrał z sytuacją, natężeniem emocji. No i nie lubię postaci o których można powiedzieć tylko jedną rzecz – Mei jest cicha i..? Pustka. Naprawdę nie rozwinięto jej i to wieczne przekonanie że bez Yamato byłaby po prostu niczym.. Nie zrozumcie mnie źle, nie mam nic przeciwko nieśmiałym postaciom, właściwie lubię je bardziej od wiecznie narzucających się bohaterek, ale Mei zabrakło CZEGOŚ.
Yamato jest w porządku ale  kliknij: ukryte  poświęcenie kariery dla fanaberii Mei było po prostu głupie i nie odczytałam tego jako wielkiego objawu miłości, ale pewnej beznadziejności Mei.
Bolał mnie też trochę brak rozmów między główną parą. No sama nie wiem ale to takie zakochanie się w ciemno, a nawet i później nie powiedzieli sobie zbyt wiele.
Inni bohaterowie nie zapadli mi zbytnio w pamięć. Miło, że Aika  kliknij: ukryte  nagle przeskoczyła z 'odbiorę ci Yamato' do 'nie dam się oszukać Megu'
Wystawiłam 6, to pewnie za wysoka nota, ale jakoś tak zawładnęły mną emocje przy endingu, który w Say I love you bardzo polubiłam:)

Ja nie czytałam mangi,ale przed chwilą obejrzałam anime i się w nim zakochałam. Może to dlatego, że po prostu jestem fanką takich serii.. ^.^ Kiedyś zapewne zabiorę się za czytanie mangi,ale jak na razie uważam, że anime jest cudowne. Pochłonęłam wszystkie odcinki w jeden dzień i na prawdę nie żałuje.=^3^= Kocham tego typu serie. <3

Uwielbiam mangę i na tę serię na prawdę czekałam z uśmiechem na twarzy. Żałuję, że się doczekałam, bo już w pierwszych minutach mina mi zrzedła. Bida z nędzą, zepsutymi charakterami postaci, okrojoną fabułą, zepsutym humorem, tragicznym openingiem i endingiem.
Od około połowy trochę odbija się od dna, ale i tak grawitacja wygrywa.
Nie polecam, szczególnie jeżeli ktoś czytał mangę, bo może umrzeć z nudów i rozczarowania.

Po pierwsze i najważniejsze – jestem bardzo, ale to bardzo rozczarowana. Będąc fanką mangi, na jej ekranizację czekałam z niecierpliwością, licząc na coś chociaż w połowie tak dobrego jak pierwowzór. A co dostałam? Phf!
Co pójdzie na pierwszy ogień? Mei! Nie rozumiem, jak można było stworzyć tak… mdło­‑nijaką postać. Oryginalna Tachibana jest niezwykła jak na bohaterkę shoujo. Jasne, dostaje prezent od losu w postaci swojego ciemnowłosego księcia, zakochuje się, miewa wątpliwości, próbuje się zaprzyjaźniać i „poznawać ludzi”, ale wszystko to odbywa się w tak sympatyczny i uroczy sposób, że nie sposób jej nie polubić. Ma zasady, których się trzyma, jest lojalna i wierna, ale mimo to nie porywa się z motyką na Słońce! A animowana Mei? Aż wstyd o niej wspominać. Pierwszą rzeczą, która mi w niej nie pasowała, był głos. Wydawał mi się zbyt delikatny i „sierotkowaty” jak na prawdziwą Mei, ale sądziłam, że to tak naprawę nic poważnego, a ja się tylko czepiam. Niestety, potem było coraz gorzej. Już pomińmy fakt, że ona nie mówi, tylko duka, ale jak można być tak… Mdłym? Mei kocha Yamato, ale zawsze jej się wydaje, że świat knuje coś przeciwko niej i Kurosawie. Cała sytuacja z Kaim – no na miłość boską, wyduś to z siebie!  kliknij: ukryte  Powiedz „nie” i po kłopocie. A ona plącze się, rumieni i w zasadzie nie dziwię się, iż tyle osób posądziło ją o zdradę swojego chłopaka. To jej naiwność i bierność przy kontaktach z innymi tak mi w niej przeszkadzała. Wiem, że nie każda dziewczyna musi mieć charakter ze stali, ale… Jestem nią rozczarowana.

A teraz czas na druga połówkę Tachibany, Yamato! Przystojny, miły, inteligentny, koleżeński, popularny – jak tu się nie zakochać? Jakoś jednak można. Tak samo jak jego dziewczyna, Kurosawa sypie problemami jak z rękawa. Ta dwójka sobie nie ufa, i to jest chyba głównym źródłem ich problemów. Kolejnym są niedomówienia. Wydusiliby z siebie wszystko raz, a porządnie i byłoby po problemie, ale nieeeee, lepiej dhramatyzować przez jakiś czas, będzie ciekawiej! Nie.

Reszta bohaterów po prostu jest. Nakanishi, Asami, Nagi, Kai, chłopak Aiko – nie denerwują, ale nie wzbudzili we mnie żądnych większych emocji, może z wyjątkiem małej zazdrośnicy, która w ostatnim odcinku zasłużyła na porządne lanie.
Podobało mi się przedstawienie Aiko, jej lekko drwiący sposób bycia i nutka arogancji. Animowana wersja ma w sobie coś, co sprawiło, że ją polubiłam, podczas gdy mangowy pierwowzór tylko irytował.
Megu – lepiej nic nie wspominajmy. Schemat goni schemat.  kliknij: ukryte  „W przeszłości byłam taka brzydka, nikt mnie nie lubił, och ach, jakie to straszne.” – jest. Poszła do gimnazjum i wypiękniała – zgadza się. Zamierza odebrać naszej niewinnej owieczce chłopaka jej życia – tak, tak, obecne! Nawraca się na końcu – oczywiście. Bieda z nędzą.
Z całego towarzystwa chyba najbardziej polubiłam Kakeru. Może jego podejście do seksu i miłości nie jest zbyt dobre, ale przynajmniej na początku sprawiał wrażenie ciekawszego.  kliknij: ukryte  Na końcu oczywiście znalazł dziewczynę swojego życia i był szczęśliwy, choć w mandze (tak, wiem, powtarzam się!) jego wątek poprowadzony był znacznie bardziej interesująco i autentycznie się ucieszyłam, gdy w końcu mu się powiodło.
W spokoju zostawię fakt, że absolutnie każda postać ma jakąś dramatyczną i smutną przeszłość, która zamiast budzić współczucie, tylko irytuje.

Muzyka też wydawała mi się przeciętna. Z wyjątkiem endingu i fragmentów openingu nie pamiętam nic, a to chyba nie jest dobre.
Grafika nie zachwyca, ale też nie jest szczególnie brzydka – kto ma być przystojny, ten jest, tła, może trochę nieruchome, ale są, na animację nie zwracałam większej uwagi.
Największy zarzut to twarz Mei, bardzo pusta, niczym u lalki. I te jej oczęta. Ech…

Dochodzę do wniosku, że największą wadą tej produkcji jest istnienie świetnego pierwowzoru, który faktycznie coś sobą reprezentuje i może przypaść do gustu tym, którzy mają już dość trzpiotowatych protagonistek­‑idiotek.
I ja wiem, ciągle porównuję animowane Sukitte do tego mangowego, ale cóż mogę poradzić na to, że manga mnie tak oczarowała?
Seans anime odradzam, zamiast tego lepiej zajrzeć do mangi.

Jak ktoś już tutaj wspomniał jest to spokojna seria w sam raz do oglądania, gdy jest się bardzo zmęczonym. Nie ma jakiejś wybitnej fabuły, zwrotów akcji. Wszystko toczy się w spokojnym, równym tempie. Jest w niej jednak sporo ciepła. Na tym tle nie przeszkadzają mało charyzmatyczne postacie bohaterów. Być może dodanie im +5 do charyzmy zaburzyłoby nawet klimat serii.
Seria od początku do końca trzyma równy poziom. Jest to jej zaletą, ale w przypadku ostatniego odcinka (zresztą chyba najsłabszego i najbardziej naciąganego) również wadą. To zakończenie prawdopodobnie usytuuje się bardzo wysoko w rankingach nijakich zakończeń. A tak już jest. Nie od dziś wiadomo, że najbardziej ekscytujące historie powstają o tym, jak się staje parą. Nie bez przyczyny większość bajek kończy się na „i wzięli ślub i żyli długo i szczęśliwie”.

Miło się Sukitte oglądało jako zapychacz pomiędzy innymi ciekawszymi tytułami. Sama w sobie seria nie jest za bardzo odkrywcza, a upchnięcie całej historii w 13 odcinkach niestety zrobiło temu animcowi krzywdę, szczególnie krzywdę na fabule.. Od niedawna czytam mangę i dzięki temu wiem chociażby jaka była historia Hayakawy. kliknij: ukryte  Nie muszę się domyślać, skąd on do jasnej ciasnej wytrzasnął dziewczynę i czemu przeżył takie nagłe katharsis w finale. No i rzeczywiście, postaci są tam mniej wkurzające.Jeśli już miałabym polecić jakiś romans z tego sezonu to o wiele lepsze jest Kamisama Kiss, choć i tam radosna twórczość scenarzystów w obrębie 12 odcinka doprowadziła mnie do szewskiej pasji… Oj nie lubię wszelkich zmian w odniesieniu do oryginału. Ale tak to już jest jak się wypuszcza kilkuodcinkowe serie na bazie mang, które nadal wychodzą. Potem biedny widz się zastanawia czy kiedykolwiek zobaczy ciąg dalszy. Zawsze się można łudzić, że za kilka lat…

Anime było dość przyjemne. Nie można się po nim spodziewać zbyt wiele, w końcu opowiada o życiu szkolnym a anime o tej tematyce jest bardzo dużo i stworzenie czegoś naprawdę dobrego jest trudne. Z czasem zrobiło się przewidywalne, a momentami zawstydzenie Mei wydaje się sztuczne. Aczkolwiek wydaje mi się że fani gatunku nie będą zawiedzeni. Nie żałuję że obejrzałam całe, chociaż ostatni odcinek  kliknij: ukryte  został dodany jakby na siłę. Wszystko mogło zostać wyjaśnione na festiwalu, a cała akcję z chorym Yamato było pokazać wcześniej jeśli bardzo im na niej zależało xD Nie czytałam mangi i nie wiem jak jest to tam przedstawione. Jeszcze jednym plusem była urocza kreska, chociaż chwilami niedopracowana.

Ja mangi nie czytałam. Anime ogląda mi się miło. Jest to spokojna pozycja, którą oglądam gdy jestem bardzo zmęczona i kładę się spać. Szkoda, że nie ma tu osób które by bardzo lubiły te anime. Pewnie gdy zobaczę ostatni ep z ciekawości sięgnę po mangę, by zobaczyć czemu tak bardzo nie cierpicie głównej bohaterki.

Co oni zrobili z główną parą? Już nawet pomijając zupełnie nijakiego, mdłego Yamato, za samą Mei powinno się scenarzystę wychłostać. W mandze, owszem, była introwertyczką, równie wyalienowaną jak w anime, ale na pewno nie tak płochliwą. Duża w tym również wina seiyuu, która sprawiła, że Mei brzmi jak zahukana owieczka i nie, to nie jest urocze – dla mnie, znającej pierwowzór, jest to strasznie irytujące.
Ostatni odcinek zapewne żadnej rewolucji nie zrobi, więc moje zdanie raczej się nie zmieni – okropnie się zawiodłam, okropnie.

Martwisz się, że twój związek to porażka? Uważasz, że coś jest nie tak? Brakuje zrozumienia, chemii, miłości…? Sięgnij po Sukitte, obiecuję poprawę humoru. 'Związek' Mei i Yamato [związek wtf?! -.-"] idealnie pasuje na obrazek pod którym znajdzie podpis „robisz to źle”. Gorzej już i tak być nie może, więcej patosu nie da się wcisnąć, a dramat… mierzy się go w hektolitrach. Innymi słowy idealna komedia na poprawę humoru, tylko uwaga! nie brać tego na poważnie – grozi zatruciem. ;) <---- mimo niepełnej ilości odcinków nie wydaje mi się, aby ten komentarz zmienił treść. 2 odcinki cudu nie uczynią.

męczy mnie ta Mei. Potrafię sobie wyobrazić bycie osobą skrytą i nieśmiałą, bo sama taka jestem, ale wobec ukochanej osoby być takim kołkiem, to niezbyt miłe. Na miejscu Yamoto już dawno dałabym sobie z nią spokój. Jak to ktoś stwierdził niżej, początkowo miała w sobie więcej charakteru, a stała się nijaka, to samo z innymi postaciami.

Pewnego razu znudzona sięgnęłam po mangę ot tak dla zabicia czasu. Zaskoczona dostałam dość niezwykłe shoujo gdzie bohaterowie mieli ciekawe charaktery, które niewiele miały cech wziętych z kosmosu i na ogół zachowywali się jak normalni ludzie . Fabuła była ciekawa niekiedy z elementami słodyczy, ale takiej w idealnych proporcjach nie przesadzonej, ukruszoną fajnym poczuciem humoru, za to kreska wykazywała rzadką w tym gatunku oryginalność. Powiem wprost stałam się fanką, z niecierpliwością czekałam na możliwość przeczytania kolejnych rozdziałów. Nagle całkiem przypadkiem odkryłam, że ktoś wpadł na pomysł by zrobić z niej anime. Pełna niepewności postanowiłam oglądnąć przynajmniej jeden odcinek…. to był chyba największy błąd mojego życia. Charaktery za które uwielbiałam postacie gdzieś po prostu wyparowały po kresce która oddawała doskonale klimat nie było ani śladu nie mówiąc o wielu szczegółach w historii które się po prostu nie zgadzały. W pewnym momencie znalazłam na to wszystko wyjaśnienie ktoś nie zekranizował mangę lecz zrobił anime na jej podstawie zmieniając wedle swoich zachcianek to co mu się nie podobało. Jak wyszło? Moim zdaniem patrząc z perspektywy mangi kiepsko nie wiem jak to oceni ktoś kto nie czytał pierwowzoru. Chętnych odsyłam do mangi bo moim zdaniem cudeńko z niej. To tyle, zaznaczam, że to tylko moja skromna opinia.

Modeling? Sweet­‑gwiazdeczka z katalogów? Serio? Nie dość, że para kompletnie niewiarygodna, to jeszcze takie wycinanki. Dobrze, że tylko 13 odcinków.

Jak na moje standardy­‑jakby to ująć „za emowskie”
ta cała 'tragiczna' przeszłość Mei i Yamato..no jakoś mnie nie przekonuje w ogóle. Nie jestem wielką fanką mangi, aczkolwiek wypada ona zdecydowanie lepiej niż anime. Seiyuu kompletnie nie trafieni, Mei jakaś taka fajtłapowata­‑spodziewałam się dosyć silnego charakteru, Yamato natomiast jak już ktoś niżej pisał­‑za uprzejmy. No i nie przekonuje mnie wielka miłość po iluś tam dniach znajomości..
Nic, będę dalej oglądać, a nóż widelec mnie zaskoczy.

Właśnie skończyłam oglądać 5 odcinek. Nie mogę doczekać się olejnego odcinka. Anime jest jak najbardziej w moim klimacie: spokojne, zabawne, romantyczne i wzruszające :)

Szczerze mówiąc, zniechęciłan się do anime po zobaczeniu tego „szczerego kopniaka” Mei. Dziewczyna faktycznie jest dziwna w tym anime, taka klucha a nie indywidualistka :/ a Yamato wydaje mi się tak grzeczny i miły, że aż mdli :/ W mandze to pewny siebie zabawny koleś a w anime jest po prostu za uprzejmy… i nie podoba mi się jego fryzura w mandze wygląda lepiej :P

pamiętam że manga podobała mi się bardzo i myślę że anime stanęło na wysokości zadania utrzymując klimat i jakość mangi, zobaczymy jak oni to sobie rozplanują ale póki co po 3 odcinkach mogę powiedzieć, że już lubię to anime, bo w ogóle lubię historie o outsiderach i indywidualistach a to anime jest jak na zamówienie dla mnie, nie ma jakiegoś głupawego fanserwisu, tekstów w stylu: „chcesz zobaczyć moje majtki i dostac buziaka”;
realistyczna historia o budowaniu uczucia i więzi między dwojgiem młodych ludzi
Good Job!

Dawno nie oglądałam shoujo. Od jakiegoś czasu omijałam je szerokim łukiem. Jakoś nie pasowały mi te tony słodyczy wylewające się z ekranu. A tu proszę: po każdym odcinku chcę więcej. Pytam się „I co dalej?”. Zobaczymy

Zaliczyłam kilka pierwszych chapterów Say I love you i podobało mi się, dlatego kiedy zobaczyłam, że jest anime wiedziałam że muszę to zobaczyć :)
Po pierwszym odcinku ogólne wrażenia dobre, Yamato rzeczywiście wypadł lepiej niż Mei. Porównując co innego shoujo z tego sezonu, Tonari no Kaibutsu­‑kun, to anime jest cieższe, zaczęło się jak dramat. Choć wydaje mi się że w mandze przepaść pomiędzy Mei a innymi dziewczynami z jej szkoły była nawet większa. Liczę na przyjemny seans i na to, że Mei będzie wreszcie szczęśliwa ;)

osobiście jestem trochę zawiedziona. czytam mangę na bieżąco i imo odwzorowanie Mei w anime jest straszne. po pierwszym odcinku, nie wyróżnia się od pierwszej lepszej tsundere, a przecież Mei nią nie jest. dla mnie to na dzień dobry psuje całą magię tego tytułu :( więc olejcie to, czytajcie mangę :D

Nie spodziewałam się anime tej mangi, prędzej myślałam, że będzie to drama O.o

Ale wracając.

Po pierwszym odcinku jestem zadowolona i też nieco zawiedziona… Inaczej wyobrażałam sobie przedstawienie kilku scen.
Plusy:
-świetnie dobrani seiyuu
-grafika
-dość wierne oryginałowi, zwłaszcza postaci.

Minusy:
- kliknij: ukryte  Scena pocałunku Mei i Yamato wyrwana z taniego shoujo. Chodzi mi o sposób przedstawienia
- kliknij: ukryte  kopniak Mei…Prędzej wyglądało na zepchnięcie Yamato ze schodów nogą, w mandze był o wiele bardziej efektowny.

Czekam z niecierpliwością na kolejne odcinki :)

Nie wiem co z tego będzie póki co.. Pierwszy odcinek mało pokazał moim zdaniem., chociaż w sumie to mi się podobało. Trochę mnie tylko zasmuciło,  kliknij: ukryte  że kopniak sprzedany Yamato przez Mei nie był aż tak efektowny. A powinien! :D
Yamato fajnie bardzo odwzorowany jest, Mei trochę gorzej.
Trzymam kciuki, żeby utrzymało klimat mangi!